Γραπτή εξέταση στη Νεοελληνική Λογοτεχνία Β Γυμνασίου

Όταν πεθαίνει ένα παιδί

Αβιταμίνωση

είναι όρος των στατιστικών δελτίων

η πείνα εξωραϊσμένη

απροσωποποιημένη

όπως θα τόνιζε και κάποιος διανοητής

λέξη χωρίς εικόνα

ένα παιδί είναι μονάκριβο

ένα παιδί πεθαίνει κάθε δευτερόλεπτο

με την κοιλιά πρησμένη

μάτια που δε χωράνε πια στις κόγχες τους

σε χώρες που ονομάζονται εξωτικές

πεθαίνει στο κατώφλι του σπιτιού μου

όταν πεθαίνει ένα παιδί

πέφτει βαθύτατο σκοτάδι το ξημέρωμα

βρέχει μεγάλα δάκρυα λαμπερά

πέτρινα γίνονται τα φύλλα και τα δέντρα

όταν πεθαίνει ένα παιδί

ταράζεται ο ύπνος των αρχαίων νεκρών

κι από τη γη αναδύονται τα πρόσωπά τους

ενώ σαν χάλκινο πουλί

ο άνεμος τοξεύεται στο χώμα

όταν πεθαίνει ένα παιδί

οι λέξεις κι οι φωνές συντρίβονται

τριγύρω ο κόσμος καταρρέει

1.Πώς παρουσιάζει ο ποιητής τη στάση των ευημερούντων λαών και ατόμων      απέναντι στο πρόβλημα και με ποια διάθεση;

................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

2.α. Να εντοπίσετε μία μεταφορά που χρησιμοποιεί ο ποιητής, για να δείξει αυτά που συμβαίνουν όταν πεθαίνει ένα παιδί;

...........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

2.β. Τι έχετε να παρατηρήσετε για τη στιχουργία του ποιήματος;

.................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

3. Στο ποίημα επαναλαμβάνεται μια φράση. Ποια είναι αυτή και τι επιδιώκει να πετύχει ο ποιητής;

......................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

4. Να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα και να βρείτε κοινά στοιχεία με το εξεταζόμενο ποίημα.

        Μεγάλη Παρασκευή βράδυ. Σε μια άκρη της πλατείας ένα πιτσιρίκι σε μια από τις κεντρικές εκκλησίες της Αθήνας, ένα πιτσιρίκι, μια μπουκίτσα άνθρωπος, έχει στήσει υπαίθριο μαγαζί. Πουλάει κεράκια. Δεν είναι το κανονικό παιδί τ’ αγοράκι των εφτά χρόνων, όπως τ’ άκουσες να προσδιορίζει αυτό την ηλικία του    στην περαστική κυρία που το ρώτησε παραξενεμένη. Ένα κεφαλάκι χωμένο σαν περίτρομο ανάμεσα στους στενούς ώμους, δύο ποδαράκια λιωμένα, σκελετωμένα, μια ματιά υποταγμένη, άφεγγη, δειλιασμένη, που θέλει όμως να ζήσει, να μη σβήσει και πεταρίζει γύρω ανήσυχη.

        Στο αέρα χαμοπετούσε η Μεγάλη Παρασκευή, τ’ αρώματά της κρυφής άνοιξης, το πάθος του Λυτρωτή. Οι άνθρωποι ένιωθαν μια αόριστη διάθεση αγαθοεργίας. Την ανάγκη να δειχτούν καλύτεροι, να γίνουν καλύτεροι. Κάτι τέτοιες βραδιές, τα ηθικά παραγγέλματα κυκλοφορούν στον αέρα, τ΄αναπνέεις θέλοντας και μη. Τέτοια και η διάθεση των περαστικών που στάθηκαν γύρω από το αδικημένο παιδάκι, το συμπόνεσαν, το μικροσυνέτρεξαν. Και σκόρπισαν. Τα μάτια τους, καθώς έφευγαν τα έβλεπες πώς κιόλας είχαν αρχίσει να ξεχνάνε. Ο νους τους γύριζε αλλού.

.........................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................
...............................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................................

Οταν έσπαγαν πιάτα στην (αρχαία) ταβέρνα

Οταν ο Αριστοφάνης βάζει στο στόμα του δούλου Παφλαγόνα την αλαζονική φράση «Μόλις φάω ζεστές παλαμιδοφέτες και πιω από πάνω σκέτο κρασί,θα κάμω λιώμα εγώ τους στρατηγούς της Πύλου» κι όταν ο ρήτορας Υπερείδης σημειώνει πως «οι Αρεοπαγίτες απαγόρευαν σε οποιονδήποτε είχε γευματίσει σε καπηλείο να επισκεφθεί τον Αρειο Πάγο», μιλούν, εκτός των άλλων, για έναν λαϊκό θεσμό της αρχαίας Αθήνας ευρύτατα διαδεδομένο και δημοφιλή. Γιατί αν η αριστοκρατία διασκέδαζε στα συμπόσια τρώγοντας και κυρίως πίνοντας, το αντίστοιχο για τους απλούς ανθρώπους ήταν οι ταβέρνες και τα καπηλειά, στα οποία ήταν ελεύθερη η είσοδος για όλους. Κρασί, φαγητό, ενίοτε και τυχερά παιχνίδια- έτσι εξηγείται και η κακή φήμη τους- ήταν οι παροχές αυτών των χώρων. Και επειδή ο κάπηλος μπορούσε να είναι ταυτόχρονα και λιανοπωλητής, οι αρχαίες πηγές λένε ότι τα εμπορεύματά του ήταν το κρασί, το ξύδι και οι πυρσοί με τους οποίους οι πελάτες φώτιζαν τον δρόμο για το σπίτι τους τη νύχτα, ώστε να προστατεύονται από τους κλέφτες μανδυών. Μια τέτοια ταβέρνα εντοπίστηκε στην Αρχαία Αγορά της Αθήνας στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 από τον αμερικανό αρχαιολόγο Τ. Λέσλι Σιρ Τζούνιορ κατά τις ανασκαφές της Αμερικανικής Αρχαιολογικής Σχολής. Την απόδειξη μάλιστα για την ύπαρξη της ταβέρνας, η οποία προφανώς ήταν ένα απλό κτίσμα σε μια σειρά καταστημάτων της Αγοράς, την έδωσε ακριβώς η ύπαρξη μεγάλου αριθμού αγγείων για την πόση οίνου αλλά και κατάλοιπα τροφίμων!

Τι χρειάζεται μια ταβέρνα; Πρωτίστως καλό κρασί. Δευτερευόντως καλό φαγητό. Και τότε η επιτυχία της είναι εξασφαλισμένη. Ο,τι ισχύει δηλαδή σήμερα, το ίδιο ακριβώς ήταν απαραίτητο και τότε: τον 5ο, τον 4ο, τον 3ο αιώνα π.Χ. και... ως τις μέρες μας. Τόσο στην κωμωδία όσο και στους δικανικούς λόγους επιβεβαιώνεται μάλιστα η ύπαρξη του «καπηλείου της γειτονιάς», τόσο πολλά ήταν διασπαρμένα στο άστυ. Στα ανατολικά της Αγοράς αποκάλυψε ο Τ. Λέσλι Σιρ Τζούνιορ την ταβέρνα που επρόκειτο να δώσει με τα ευρήματά της πλήθος πληροφοριών για ό,τι έπιναν και έτρωγαν οι άνθρωποι μεταξύ του 400 και 380 π.Χ. στην Αθήνα. Δεν είναι τυχαίο επομένως που αυτή η ταβέρνα αναφέρεται σήμερα στις επιστημονικές μελέτες για τη ζωή των ανθρώπων εκείνη την εποχή.

Πηγή όλων των πληροφοριών, ένα πηγάδι. Γεμάτο με εκατοντάδες αντικείμενα, τα οποία αφού είχαν χρησιμοποιηθεί, απορρίφθηκαν από τους χρήστες των καταστημάτων μέσα σε αυτό, γιατί στην εποχή τους είχε ξεραθεί, άρα λειτουργούσε ως χωματερή. «Πολλά από αυτά μπορεί να συνδεθούν με συγκεκριμένες οικιακές και εμπορικές δραστηριότητες και αν συνδυάσουμε τα στοιχεία που προκύπτουν μας προσφέρεται μια μοναδική δυνατότητα να παρατηρήσουμε τον μικρό έμπορο της κλασικής Αθήνας στον φυσικό του χώρο» γράφει ο ανασκαφέας στο αρχαιολογικό δελτίο της Αμερικανικής Σχολής «Ηesperia» (τεύχος 44) του 1975 με τίτλο «Κλασικά καταστήματα κάτω από τη Ρωμαϊκή Στοά».

Το συγκεκριμένο πηγάδι είχε βάθος 17,42 μέτρα και στον πάτο υπήρχε υγρός μαλακός πηλός, σαν αυτόν που βρίσκεται σε όλη την περιοχή. Κάποια στιγμή που τα τοιχώματά του κατέρρευσαν και σταμάτησε η άντληση νερού άρχισαν να ρίχνουν μέσα ό,τι τους ήταν άχρηστο: κεραμεική, ψαροκόκαλα και οστά ζώων.

Ενα μεγάλο μέρος της κεραμεικής είναι προφανώς κατάλοιπα της λειτουργίας μιας κουζίνας που ήταν απαραίτητα για τη μαγειρική της κλασικής εποχής. Είναι η λοπάς ή κατσαρόλα με καπάκι, η εσχάρα όπου έψηναν κρέατα ή τα ψάρια, τα γουδιά για χρήση παρόμοια με τη δική μας, λεκάνες, χωνιά, κανάτες διαφόρων ειδών. Αλλα σκεύη του αθηναϊκού τραπεζιού βρέθηκαν επίσης σε πληθώρα: πιάτα, μικρά μπολ, αλατιέρες και ασκοί. Ολα αυτά υποδεικνύουν μαγειρική σε μεγάλη κλίμακα, δηλαδή ένα μέρος του κτιρίου λειτουργούσε ως πλούσια ταβέρνα.

Δίπλα, ίσως μάλιστα σε συνεργασία με την ταβέρνα, υπήρχε ένα καπηλειό, το οποίο πετούσε στο πηγάδι τους άδειους και σπασμένους αμφορείς του. Και αν κρίνουμε από τους τύπους των αμφορέων ο ιδιοκτήτης είχε ένα καλό κελάρι που ειδικευόταν σε εισαγόμενα κρασιά από τη Μένδη, τη Χίο, την Κόρινθο, τη Σάμο, τη Λέσβο, όπως και τοπικό αττικό οίνο.

ΚΡΑΣΙ ΜΕ ΒΕΡΕΣΕ

Τμήμα της Αρχαίας Αγοράς εντός της οποίας λειτουργούσαν πολλά καπηλειά.Στο βάθος το Θησείο

ΟΙ ΑΘΗΝΑΙΟΙ αγαπούσαν πολύ το κρασί,απόδειξη ότι το μεγαλύτερο μέρος των ευρημάτων του πηγαδιού αποτελείται από μελαμβαφείς κύλικες και οινοχόες,πράγμα που υποδηλώνει ότι τα αγγεία πετάχτηκαν στο πηγάδι από τη γειτονική ταβέρνα αλλά και τμήματα από 350 μεγάλους χονδροειδείς αμφορείς,οι οποίοι χρησιμοποιούνταν στην αρχαιότητα για τη μεταφορά κρασιού.

Το κρασί στην ταβέρνα το αραίωναν σε ξεχωριστό δοχείο για κάθε πελάτη,που έπινε από ξεχωριστό κύπελλο.«Εχουμε έναν ταβερνιάρη στη γειτονιά μας και όποτε μου έρχεται η διάθεση για κανένα κρασάκι,πάω εκεί κι αυτός ξέρει αμέσως - μόνον αυτός- πώς το θέλω αραιωμένο»όπως λέει ο Βελψίδημος στον Πλούτο.Οι δεσμοί άλλωστε ανάμεσα στους ταβερνιάρηδες και τους τακτικούς πελάτες φαίνονταν και από την πρακτική του βερεσέ, άλλωστε στην Αθήνα ο δανεισμός ήταν διαδεδομένη συνήθεια.

ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΨΑΡΟΤΑΒΕΡΝΑ

ΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑτης γευστικής ποικιλίας μιας σύγχρονης ελληνικής ψαροταβέρνας δείχνει η μεγάλη ποσότητα από ψαροκόκαλα και οστρακοειδή (στρείδια μύδια,αχιβάδες) καθώς και πτερύγια από μεγάλα ψάρια (στην αρχαία Ελλάδα έτρωγαν και μικρά σκυλόψαρα) που βρέθηκαν μέσα στο πηγάδι της ταβέρνας.

Αποδείξεις για άλλες εμπορικές δραστηριότητες δίνουν και τα σκελετικά υπολείμματα από ποικιλία ζώων που βρέθηκαν στο ανώτερο στρώμα του πηγαδιού: οστά από αγελάδες, χοίρους, πρόβατα και κατσίκες που δείχνουν σημάδια σφαγής αλλά και οστά ποδιών από βοοειδή και ημιόνους ή μικρά άλογα.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artid=370158&dt=28/11/2010#ixzz16gK5mgqJ

Πάμπλο Νερούδα -Ποιήματα

Morning

Naked you are simple as one of your hands;
Smooth, earthy, small, transparent, round.
You΄ve moon-lines, apple pathways
Naked you are slender as a naked grain of wheat.
Naked you are blue as a night in Cuba;
you΄ve vines and stars in your hair.
Naked you are spacious and yellow
as summer in a golden church.
Naked you are tiny as one of your nails;
curved, subtle, rosy, till the day is born,
and you withdraw to the underground world.
As if down a long tunnel of clothing and of chores;
your clear light dims, gets dressed, drops its leaves,
and becomes a naked hand again.

 

Integrations 

After everything,  

I will love you

As if it were always before
As if, after so much waiting,
Not seeing you
And you not coming,
You were breathing close to me forever.
Close to me with your habits,
With your colour and your guitar
Just as countries unite
In school room lectures,
And two regions become blurred
And there is a river near a river
And two volcanoes grow together.
Close to you is close to me
And your absence is far from everything
And the moon is the colour of clay
In the night of quaking earth
When, in terror of the earth,
All the roots join together
And silence is heard ringing
With the music of fright
Fear is also a street
And among its trembling stones
Tenderness somehow is able
To march with four feet
And four lips
Since without leaving the present
That is a fragile thing
We touch the sand of yesterday
And in the sea
Love reveals a repeated fury
Υπέροχος, πολύ αγαπημένος ποιητής, η καλύτερη διέξοδος από ο,τιδήποτε μουντό και καθημερινό και η βουτιά στο ρομαντικό κόσμο που τόσο όμορφα σκηνοθετεί. Ας αφεθούμε στον κόσμο του. Όσοι πιστοί, προσέλθετε!

Το Γιοφύρι της Άρτας στο διαδίκτυο

http://eclass.sch.gr/courses/G52118/document/%D4%EF%F5%20%E3%E9%EF%F6%F5%F1%E9%EF%FD%20%F4%E7%F2%20%B6%F1%F4%E1%F2,%20%D0%E1%F1%E1%EB%EB%E1%E3%DD%F2.pdf
http://www.slideshare.net/katerina60/ss-2188625

http://docs.google.com/viewer?a=v&pid=sites&srcid=ZGVmYXVsdGRvbWFpbnxwaGlsb2xvZ3lhdHNjaG9vbHxneDo4NDliMjQ0MzQ4YzE1Y2M&pli=1
http://5gym-irakl.ira.sch.gr/news/index.php?option=com_content&view=article&id=405:2010-09-21-09-24-23&catid=114:2010-09-20-09-00-51&Itemid=58

Η ιστορία της καρδιάς-Από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας

Πρωτότυπη μελέτη για τους μικρούς και μεγάλους συμβολισμούς στην παγκόσμια ιστορία
Της Ριτσας Μασούρα

Τελικά τι είναι η καρδιά; Ενας παλλόμενος μυς που μεταφέρει το αίμα παντού στο σώμα, ή ένας φιλόξενος χώρος για την ψυχή, τον έρωτα, τη συμπόνια, έδρα της συνείδησης; Αληθεύει ότι η καρδιά συγκινείται, εκστασιάζεται, τρέμει, εμπνέεται, καταπιέζεται και συντρίβεται; Για πρώτη φορά, αυτά τα ερωτήματα βρίσκουν πειστικές απαντήσεις μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. «Η Ιστορία της Καρδιάς - Από την αρχαιότητα ώς τις μέρες μας» (Εκδόσεις Ηλίας Μπαρτζουλιάνος -μετάφραση Απόστολος Σπανός) του Νορβηγού καθηγητή πολιτισμικών σπουδών Ole Martin Hoystad είναι ένα βιβλίο για την αενάως ανήσυχη καρδιά, αυτήν που ο Αυγουστίνος ονομάζει cor inquietum- στο επίκεντρο. Εξαιρετικοί επιστήμονες, ο καρδιολόγος Θανάσης Δρίτσας -έχει γράψει τον πρόλογο του βιβλίου- η Νάντια Σερεμετάκη, η Λίλα Λεοντίδου και ο Κώστας Θεολόγου παρουσίασαν στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, στην Αθήνα, με παρόντα τον ίδιο τον συγγραφέα, ένα ταξιδιάρικο βιβλίο για όλα όσα η καρδιά συμβολίζει στους παγκόσμιους πολιτισμούς.

Μέσα από τις 400 σελίδες του βιβλίου, ο αναγνώστης πιάνει το νήμα της καρδιάς από το έπος του Σουμέριου ήρωα Γκιλγκαμές. Παρακολουθεί τους νεκρούς στην Αρχαία Αίγυπτο που παίρνουν μαζί τους τη καρδιά στο βασίλειο του θανάτου. Ακινητοποιείται στους Αζτέκους όταν ξεριζώνουν την καρδιά από ζωντανούς ανθρώπους, παραδίδοντάς την στους Θεούς. Μελετά τη θέση της καρδιάς στους ομηρικούς χρόνους και στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Ο Πλάτωνας με την τριαδική του άποψη και ο Αριστοτέλης, ο φιλόσοφος της καρδιάς στην αρχαιότητα. Η ψυχή και η καρδιά είναι το κέντρο της ζωής για τον Αριστοτέλη. Κι ύστερα η Βίβλος, το Ισλάμ και ο χριστιανισμός. «Τα δε εκπορευόμενα εκ του στόματος εκ της καρδιάς εξέρχονται...», «εκ γαρ της καρδίας εξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχείαι, πορνείαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Κατά Ματθαίον). Ο Ιησούς εκφράζει μια θρησκεία της καρδιάς με αντίστοιχη ηθική, την οποία αργότερα νομιμοποιεί φιλοσοφικά ο Ιμάνουελ Καντ.

Η ταξιδιάρικη της καρδιάς διαδρομή περνάει από τον Αυγουστίνο, το μεγάλο δυτικό χριστιανό που αναπτύσσει τη δική του θεολογία της καρδιάς. Η αενάως ανήσυχη καρδιά είναι μοιρασμένη ανάμεσα στην αγάπη του κόσμου και την αγάπη του Θεού, λέει ο Αυγουστίνος στις Εξομολογήσεις του. Κι ύστερα το αργό πέρασμα στην Αναγέννηση μέσω της Θείας Κωμωδίας του Δάντη και της Βεατρίκης. Ο έρωτας της καρδιάς είναι η θεϊκή έμπνευση που οδηγεί τον Δάντη στη Θεία Κωμωδία. Ακολουθεί ο Καρτέσιος. Η καρδιά παρουσιάζεται ως γεννήτρια θερμότητας, η οποία φροντίζει να διατηρεί τη θερμοκρασία στον εγκέφαλο και το σώμα.

Η ευρωπαϊκή άποψη, λοιπόν, μέσα από τον Καρτέσιο. Ομως είναι ο Σαίξπηρ που διαμορφώνει καλύτερα την εικόνα του Ευρωπαίου. Η καρδιά του Σκότους είναι αυτή που προβάλλει ο ελισαβετιανός δημιουργός μέσα από τον Βασιλιά Ληρ. Η καρδιά είναι σύμπτωμα και σύμβολο της προσωπικής ακεραιότητας με την ηθική-υπαρξιακή έννοια. Εδώ η καρδιά σχίζεται εξαιτίας της προδοσίας και του ασυγκράτητου πάθους για εξουσία. Επονται Νίτσε και Ρουσώ, ο φιλόσοφος της καρδιάς. Για τον Ρουσώ, η καρδιά δεν είναι απλώς έδρα των συναισθημάτων και πηγή της αγάπης, αλλά και ο φορέας του καλού με την ηθική και θεϊκή έννοια. Τον Ρουσώ στηρίζουν ο Γκαίτε, ο ρομαντικός Νοβάλις, ο Σέλεϊ, ο λόρδος Βύρωνας. Για τον Φουκώ, οι καρδιές των ανθρώπων είναι λειτουργία λογοθεσίας σώματος και φύλου, σεξουαλικότητας και συναισθηματισμού. Και είναι ο Φουκώ αρχικά και ο Μαξ Βέμπερ αργότερα που επιμένουν ότι η απομάγευση του κόσμου με λογικά μέσα μπορεί ν’ ανοίξει τον δρόμο για την επιστροφή στη γοητεία με τη χρήση και πάλι των λογικών μέσων, ίσως γιατί η καρδιά έχει αδειάσει από το αναπόφευκτο ιστορικό και ηθικό της περιεχόμενο.

Η επιστήμη δεν αναρωτιέται καν για το τι έχουμε στην καρδιά μας. Η ανήσυχη καρδιά απολιθώνεται στο σιδερένιο κλουβί του Βέμπερ, στην ελεύθερη αγορά σε ένα μηχανικό σύστημα παραγωγής και κατανάλωσης.

Ομως σήμερα πια ζούμε στην εποχή των μεταμοσχεύσεων, κάτι που την εποχή της Μαίρης Σέλεϊ και του Φρανκεστάιν φάνταζε δραματικό. Και θα ήταν πράγματι τρομακτικό όραμα η παλλόμενη καρδιά ενός νεκρού ατόμου που έρχεται ιπτάμενη για να μεταμοσχευτεί σε έναν ασθενή που την έχει ανάγκη. Ενα βιβλίο-flaneur, για να θυμηθούμε λίγο Μπωντλέρ, που στην ουσία δεν απομακρύνεται από τον προσδιορισμό του ατόμου ως καλόκαρδου, μεγαλόκαρδου, σκληρόκαρδου ή άκαρδου.

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή, 20-11-2010

Έχει ενδιαφέρον μια αναζήτηση της λέξης "καρδιά" στον παγκόσμιο ιστό. Είναι τόσα τα τραγούδια, τα ποιήματα, τα άρθρα, οι εικόνες για τη λέξη καρδιά σε όλες τις γλώσσες. Η καρδιά ραγίζει, απελευθερώνεται, βαστά, στέλνει μηνύματα αγάπης, υποτάσσεται, είναι τρελλή και αυθόρμητη, άλλες πάλι φορές είναι ψυχρή, παγερή και αδιάφορη και φυσικά είναι και χρυσή. Επιπλέον, έχει μορφή και υπόσταση και αντιστέκεται στην πεζή πραγματικότητα. Ωραίο και ενδιαφέρον το παραπάνω άρθρο και η διαφορετική προσέγγιση της καρδιάς σε διαφορετικούς πολιτισμούς και εποχές. 

Εγώ σκέφτομαι, από τη μεριά μου, μέσω του παραπάνω άρθρου μια πολύ ωραία ιδέα για ένα σχολικό project, μια εργασία που θα εμπλέκει πολλά μαθήματα όπως τη λογοτεχνία, την ιστορία, τη βιολογία, τη μουσική και τα καλλιτεχνικά. Είναι ένα θέμα που κατά πάσα πιθανότητα θα είναι ελκυστικό και στους μαθητές, κυρίως στους εφήβους του Γυμνασίου που καρδιοχτυπούν και καρδιοχτυπιούνται και όλος τους ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από το φλερτ, τον έρωτα, το καρδιοχτύπι.

Μα έχει τραγουδήσει τόσο πολύ τη λέξη αυτή, πόσα τραγούδια, πόσα καρδιοχτύπια..........

Norma Winstone

Μια πολύ αισθαντική φωνή που ανακάλυψα πρόσφατα. Μουσική ταξιδιάρικη, μουσική βασισμένη σε πολλά μουσικά πρότυπα-από τις ελάχιστες μουσικές μου γνώσεις-μουσική και φωνή με εύρος που, ακόμη κι αν δεν είσαι φίλος του είδους, σίγουρα απολαμβάνεις.
http://www.normawinstone.com/
http://www.allaboutjazz.com/php/article.php?id=37328

Η θανατική ποινή είναι φόνος; Οι κοινωνίες δεν πρέπει να σκοτώνουν τους πολίτες τους- ακόμη και τους δολοφόνους

Τον περασμένο Σεπτέμβριο, στη Βιρτζίνια, η Τερέζα Λιούις εκτελέστηκε με θανατηφόρο ένεση. Ουδείς θα τιμωρηθεί για τη δολοφονία της, επειδή είχε καταδικαστεί νομίμως σε θάνατο. Είχε οργανώσει τη δολοφονία του συζύγου της και του θετού γιου της - κάτι που βεβαίως είναι αντίθετο με τον νόμο-, ενώ εκείνοι που τη σκότωσαν το έκαναν με την ευλογία των Αρχών.

Θα έπρεπε ίσως να επαναδιατυπώσουμε την Εκτη Εντολή ως εξής: «Ου φονεύσεις άνευ αδείας». Στο κάτω-κάτω, επί αιώνες λατρέψαμε τις σημαίες που έφεραν οι στρατιώτες, οι οποίοι στον πόλεμο είχαν την άδεια να σκοτώνουν, όπως ακριβώς και ο Τζέιμς Μποντ.

Και σήμερα ο ιρανός πρόεδρος Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ έχει, σύμφωνα με πληροφορίες, ανταποκριθεί στις εκκλήσεις από τη Δύση για επιείκεια υπέρ μιας γυναίκας που φέρεται να έχει διαπράξει μοιχεία και έχει καταδικαστεί σε θάνατο διά λιθοβολισμού. Η εκτέλεση της ποινής έχει ανασταλεί, αλλά οι ιρανοί αξιωματούχοι υποστηρίζουν ότι παραμένει σε ισχύ λέγοντας στην πραγματικότητα: Διαμαρτύρεστε επειδή θέλουμε να σκοτώσουμε νόμιμα μια ιρανή γυναίκα, όταν εσείς σκοτώνετε νόμιμα μια Αμερικανίδα;

Μια πρώτη αντίδραση στη λογική του Αχμαντινετζάντ είναι ότι η Αμερικανίδα σχεδίασε τη δολοφονία του συζύγου της, ενώ η Ιρανή, η Σακινέχ Μοχαμάντι Αστιάνι, ήταν απλώς άπιστη στον άνδρα της. Και η Αμερικανίδα πέθανε χωρίς να πονέσει, ενώ η Ιρανή κινδυνεύει να πεθάνει με έναν άγριο τρόπο. Μια απάντηση τέτοιου είδους υποδηλώνει δύο πράγματα: ότι ενώ μια άπιστη σύζυγος θα έπρεπε να τιμωρηθεί με ένα διαζύγιο χωρίς διατροφή, είναι αποδεκτό να τιμωρείς μια δολοφόνο με τη θανατική ποινή- εφόσον ο τρόπος της εκτέλεσης δεν είναι πολύ οδυνηρός.

Αν η κρίση μας δεν ήταν τόσο νεφελώδης, θα έπρεπε ίσως να δούμε το ευρύτερο επιχείρημα: ότι ακόμη και οι δολοφόνοι δεν πρέπει να καταδικάζονται σε θάνατο, ότι οι κοινωνίες δεν πρέπει να σκοτώνουν τους πολίτες τους- ακόμη και αν η διαδικασία είναι σχετικά ανώδυνη. Πώς θα μπορούσαν οι πολίτες των δημοκρατικών χωρών να απαντήσουν στον ηγέτη μιας μάλλον μη δημοκρατικής χώρας όταν μας ζητάει να μην επικρίνουμε τη θανατική ποινή στο Ιράν- δεδομένου ότι ορισμένες δυτικές χώρες διατηρούν τη θανατική ποινή;

Η κατάσταση είναι μάλλον άχαρη και θα ήθελα να μάθω αν εκείνοι οι Δυτικοί- στους οποίους περιλαμβάνεται η πρώτη κυρία της Γαλλίας Κάρλα Μπρούνι-Σαρκοζί- που διαμαρτύρονται για τη θανατική ποινή στο Ιράν έχουν διαμαρτυρηθεί και για την ίδια ποινή στις Ηνωμένες Πολιτείες. Υποψιάζομαι ότι πολλοί δεν το έχουν κάνει. Οι Δυτικοί έχουν γίνει εντελώς αναίσθητοι μπροστά στον μεγάλο αριθμό νόμιμων εκτελέσεων στις Ηνωμένες Πολιτείες. Μας προξενεί ωστόσο φρίκη η ιδέα ότι μια γυναίκα μπορεί να πεθάνει με τόσο μαρτυρικό τρόπο στο Ιράν.

Δεν είμαι απαθής μπροστά σε αυτό: Οταν μου έστειλαν να υπογράψω μια έκκληση διαμαρτυρίας για τον λιθοβολισμό της Αστιάνι, την υπέγραψα αμέσως. Την ίδια στιγμή παρέβλεψα το γεγονός ότι η Τερέζα Λιούις από τη Βιρτζίνια θα οδηγούνταν σε εκτέλεση. Εμείς στη Δύση θα είχαμε άραγε διαμαρτυρηθεί το ίδιο αν η Αστιάνι είχε καταδικαστεί σε θάνατο με θανατηφόρο ένεση; Είμαστε αγανακτισμένοι με τον λιθοβολισμό ή με την εκτέλεση όσων παραβιάζουν την Εβδομη Εντολή- «Ου μοιχεύσεις»- και όχι την Εκτη; Δεν ξέρω, αλλά είναι γεγονός ότι οι ανθρώπινες αντιδράσεις είναι συχνά ενστικτώδεις και παράλογες.

Τον περασμένο Αύγουστο έπεσα επάνω σε έναν διαδικτυακό τόπο που περιέγραφε αρκετούς τρόπους για να μαγειρέψεις μια γάτα. Είτε επρόκειτο περί αστείου είτε για κάτι σοβαρό, οι υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων από όλον τον κόσμο ξεσηκώθηκαν. Λατρεύω τις γάτες. Είναι από τα λίγα πλάσματα που δεν επιτρέπουν στον εαυτό τους να γίνονται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τα αφεντικά τους- αντιθέτως εκμεταλλεύονται τα αφεντικά τους με ολύμπιο κυνισμό- και η αγάπη τους για το σπίτι σκιαγραφεί μια μορφή πατριωτισμού. Ετσι θα επαναστατούσα αν μου έφερναν ένα πιάτο με γάτα ψητή. Από την άλλη πλευρά, θεωρώ τα κουνέλια το ίδιο χαριτωμένα με τις γάτες, αλλά δεν έχω κανέναν ενδοιασμό να τα φάω. Σκανδαλίζομαι που βλέπω σκυλιά να τρέχουν ελεύθερα σε κινεζικά σπίτια και να παίζουν με τα παιδιά, όταν όλοι γνωρίζουν ότι θα φαγωθούν στο τέλος της χρονιάς. Αλλά τα γουρούνια- ζώα ιδιαιτέρως ευφυή, όπως μου λένε- κυκλοφορούν στις φάρμες της Δύσης και ελάχιστοι άνθρωποι ανησυχούν για το γεγονός ότι προορίζονται για ζαμπόν. Τι μας αναγκάζει να θεωρούμε ότι ορισμένα ζώα δεν είναι για φάγωμα όταν τους δίνουμε ανθρώπινη μορφή, ενώ βρίσκουμε άλλα αξιολάτρευτα δημιουργήματα- μοσχαράκια, για παράδειγμα ή αρνάκια- εύγευστα;

Εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα, ικανοί να δώσουμε πολλή αγάπη αλλά και να επιδείξουμε τρομακτικό κυνισμό, έτοιμοι να προστατεύσουμε ένα χρυσόψαρο και να βράσουμε ζωντανό έναν αστακό, να συνθλίψουμε μια σαρανταποδαρούσα χωρίς τύψεις και να χαρακτηρίσουμε βάρβαρο τον φόνο μιας πεταλούδας. Ομοίως, υιοθετούμε διαφορετική στάση μπροστά σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις θανατικής ποινής- μας σκανδαλίζει η μία, ενώ κλείνουμε τα μάτια στην άλλη.

Μπαίνω καμιά φορά στον πειρασμό να συμφωνήσω με τον ρουμάνο συγγραφέα Εμίλ Μιχάι Σιοράν, ο οποίος υποστήριζε ότι η δημιουργία, από τη στιγμή που ξέφυγε από τα χέρια του Θεού, πρέπει να αφέθηκε στα χέρια ενός άλλου Δημιουργού: σε έναν αδέξιο μαστροχαλαστή, ίσως και λίγο μπεκρούλιακα, που έπιασε δουλειά έχοντας πολύ μπερδεμένες ιδέες στο μυαλό του.

Ο Ουμπέρτο Εκο είναι δοκιμιογράφος και συγγραφέας πολλών ευπώλητων βιβλίων, όπως «Το όνομα του Ρόδου», «Το εκκρεμές του Φουκώ», «Μπαουντολίνο» κτλ.

Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=6&artid=367732&dt=17/11/2010#ixzz15YRW0twL

Μια παλιά γιορτή μου για την επέτειο του Πολυτεχνείου

Τραγούδι: Αρνιέμαι (μια στροφή και μετά χαμηλώνει και ακούγεται απαλά ενώ ξεκινά η μαθήτρια την απαγγελία)

Ποίημα: Επί Ασπαλάθων

Διαχρονικότητα εξέγερσης: 30 περίπου χρόνια μετά την εξέγερση του 1973 στο Πολυτεχνείο, είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για το γεγονός. Ένα γεγονός, για το οποίο έχουν γραφεί πολλά, έχουν ειπωθεί πολλά από δημοσιογράφους και πολιτικούς. Ένα γεγονός που εκτός από μια ημέρα αργίας που μας προσφέρει το χρόνο, είναι καλό να αποτελέσει αφορμή προβληματισμού για όλους εμάς.

   Το σημαντικότερο από όλα είναι η διαχρονικότητα της εξέγερσης που βρίσκεται στα κίνητρα των όσων συμμετείχαν, οι οποίοι δέχθηκαν να αντιμετωπίσουν σοβαρούς κινδύνους για να επιτύχουν κάτι που θα ωφελούσε την κοινωνία πολύ περισσότερο από ό, τι τους ίδιους. Το γεγονός  αυτό και μόνο αποτελεί κριτήριο της ηθικής στην κοινωνική συμπεριφορά. Η επιδίωξη της διατήρησης του ελεύθερου φρονήματος έχει αποδειχθεί κοινός τόπος για τη χώρα μας, είναι ένας δρόμος μακρύς, δύσκολος και έχει τη δική του ιστορία...

Τραγούδι: «Ο δρόμος» από τη χορωδία του σχολείου μας.

 ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ:

Η εξέγερση του Πολυτεχνείου άνοιξε το δρόμο της μεταπολίτευσης. Σήμερα περίπου 36 χρόνια μετά για την Ελλάδα που απολαμβάνει την ελευθερία η επέτειος αποδεικνύει πως το πνεύμα της ομοψυχίας του Πολυτεχνείου είναι γιορτή ενότητας κατά της βίας, γιορτή της δημοκρατίας.

Ο όποιος εκφυλισμός εξαιτίας κομματικών ανταγωνισμών, της σημερινής στάσης ορισμένων πρωταγωνιστών δεν μπορεί να διαστρέψει το μήνυμα του.

Η επέτειος μπορεί χρόνο με το χρόνο να αποδυναμώνεται και ο τρόπος εορτασμού της να γίνεται μουσειακός, μπορεί η επανάπαυση, η αδιαφορία, το ατομικό βόλεμα να τείνουν να κυριαρχήσουν κόντρα σε εκείνα που διαμόρφωσαν τη μεγάλη εκείνη στιγμή: ΤΗΝ ΕΓΡΗΓΟΡΣΗ, ΤΗΝ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ, ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ. Μπορεί να συμβαίνουν όλα ή πολλά από αυτά. Όμως το βασικό μήνυμα που εκπέμπει η σημερινή επέτειος δε θα σβήσει ποτέ.

   Τραγούδι: Τίποτε δεν πάει χαμένο

   Τραγούδι από τη χορωδία: Μη με ρωτάς

»Συνθήματα

Πριν την εξέγερση

 Το Πολυτεχνείο αποτέλεσε την κορυφαία εκδήλωση της αντίδρασης του ελληνικού λαού που εκδηλώθηκε από την πρώτη ημέρα που τον Απρίλη του 1967 η ομάδα των συνταγματαρχών πήρε βίαια την εξουσία. Οι αντιδράσεις του ελληνικού λαού μεμονωμένες στην αρχή, οργανωμένες αργότερα, κορυφώνονταν ολοένα και περισσότερο. Η επιδείνωση της οικονομίας το 1973 είχε ως άμεσο επακόλουθο την αλλαγή στάσης του πληθυσμού απέναντι στο καθεστώς. Η Παθητική ανοχή που είχε επιτύχει η στρατιωτική δικτατορία λόγω της ανόδου του βιοτικού επιπέδου, αντικαθίσταται από μια γενική δυσφορία. Ένα χρόνο πριν την εξέγερση, η νοθεία των φοιτητικών εκλογών προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, τις πρώτες μαζικές διαμαρτυρίες στο προαύλιο του Πολυτεχνείου, τις πρώτες φοιτητικές διαδηλώσεις στην Αθήνα. Το φθινόπωρο του 1973 βρίσκει το φοιτητικό κίνημα να έχει αναδειχθεί μέσα από μια σειρά κινητοποιήσεων ως η κύρια πολιτική δύναμη αμφισβήτησης της δικτατορίας.

    Στις συγκρούσεις του με το καθεστώς δεν είναι πια μόνο του. Το ακροατήριο του αποτελείται από αφυπνισμένους πολίτες.

    Και ο πιο δύσπιστος φοιτητής συνειδητοποίησε πόσο μεγάλη ήταν η προσβολή της αξιοπρέπειάς του. Όλοι ήξεραν τι είχε συμβεί και κανείς δεν πίστευε ότι άξιζε ή ότι είχε δώσει δικαιώματα σε έναν τέτοιο εξευτελισμό.

   Από την άλλη, οι άνθρωποι των γραμμάτων συμμετείχαν ο καθένας με το δικό του τρόπο στην αντίσταση ενάντια στη δικτατορία. Αξιοσημείωτη είναι η δήλωση του Γιώργου Σεφέρη που έγινε στις 28 Μαρτίου 1969 και ανακοινώθηκε από το BBC, το ραδιοφωνικό σταθμό της Αγγλίας.

Η Δήλωση του Γ.Σεφέρη από

Ο Λεβέντης: τραγούδι από τη χορωδία

ΧΡΟΝΙΚΟ α ΜΕΡΟΣ. Οι πολιτικές ταραχές ξέσπασαν στην Αθήνα από τις 14-17 Νοεμβρίου 1973

v   Το Φεβρουάριο του 1973 η κατάληψη της νομικής κατέληξε στη βίαιη επέμβαση της αστυνομίας που ενισχύει την αγωνιστικότητα των φοιτητών.

v   14 Νοεμβρίου 1973, ημέρα Τετάρτη. Γενικές Συνελεύσεις των φοιτητών που καταλήγουν στην απόρριψη των κυβερνητικών μέτρων σχετικά με τον προγραμματισμό των φοιτητικών εκλογών. Οι φοιτητές αξίωναν να γίνουν εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους το Δεκέμβρη και να μην αναβληθούν για το Φλεβάρη του 1974. Επιπλέον ζητούσαν οι εκλογές να διεξαχθούν από εφορευτικές επιτροπές και όχι από άριστους φοιτητές, όπως ήθελε το καθεστώς. Tο απόγευμα της ίδιας μέρας αποφασίστηκε από τους φοιτητές η κατάληψη του Ιδρύματος κάτω από τον έλεγχο Συντονιστικής επιτροπής. Τις βραδινές ώρες τα συνθήματα των συγκεντρωμένων είχαν καθαρά πολιτικό χαρακτήρα. Η όλη εκδήλωση είχε το στοιχείο της απόγνωσης. Η πρόταση για αποχώρηση δεν είχε καμία ελπίδα εφαρμογής, έστω και αν αποφασιζόταν από τη συντονιστική επιτροπή.

v   15 Νοέμβρη το πρωί τέθηκε σε λειτουργία ο αυτοσχέδιος ραδιοφωνικός σταθμός στους 1050 χιλιόκυκλους που με τις εκπομπές του κατόρθωσε να κινητοποιήσει μεγάλα τμήματα του Αθηναϊκού λαού. Μέχρι το μεσημέρι είχαν συγκεντρωθεί μέσα και έξω από το Πολυτεχνείο χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και άλλοι πολίτες ενώ εκδηλώνονται αυθόρμητες εκδηλώσεις στους γύρω χώρους. Οι ταχύτατες εξελίξεις δημιουργούν στους φοιτητές το ερώτημα ¨Πού πάμε¨ που θα μείνει αναπάντητο ως το τέλος..

v   Ποίημα: Μικρό δοξαστικό για τα παιδιά του Πολυτεχνείου 

Τραγούδι από τη χορωδία: Το γελαστό παιδί

ΧΡΟΝΙΚΟ Β ΜΕΡΟΣ:

v   Την Παρασκευή 16 Νοεμβρίου η κατάσταση οξύνθηκε όταν η Συντονιστική Επιτροπή των φοιτητών κάλεσε τους Αθηναίους «σε αγώνα μέχρι τη νίκη».

»Διακήρυξη της Συντονιστικής επιτροπής: Ηχητικό ντοκουμέντο

v   Γύρω στις 4 με 5 το απόγευμα άρχισαν να εκδηλώνονται σποραδικές συγκρούσεις διαδηλωτών με την Αστυνομία σ’ όλους τους κεντρικούς δρόμους που γενικεύτηκαν λίγο αργότερα. Στις 9.00μμ σε πολλά σημεία της Αθήνας, υπήρχαν οδοφράγματα των διαδηλωτών και φωτιές ενώ ταυτόχρονα ακούγονταν πυροβολισμοί σε όλη την πόλη. Γύρω στις 11 τη νύχτα δόθηκε η εντολή για την επέμβαση του στρατού. Η επέμβαση άρχισε κατά τις 12.00, οπότε κινήθηκε από το Γουδί προς την Αθήνα μεγάλη φάλαγγα τεθωρακισμένων. Στις 2.45 τη νύχτα  ο ραδιοσταθμός του Πολυτεχνείου έκανε την τελευταία του εκπομπή, ενώ απέναντι από το Ίδρυμα είχαν παραταχθεί τα τεθωρακισμένα.  

   Λίγα λεπτά αργότερα, ένα από αυτά εξόρμησε προς την κεντρική πύλη του Πολυτεχνείου. Ακολούθησε η έκτακτη εκκένωση από τους φοιτητές εκατοντάδες από τους οποίους πιάστηκαν ή κακοποιήθηκαν από τις αρχές της ασφάλειας.

- Ποίημα: Το χρονικό της Κωστούλας Μητροπούλου

Τραγούδι από τη χορωδία: Μην ξεχνάς τον Ωρωπό.

v   Το πρωί του Σαββάτου 17 Νοεμβρίου κι ενώ είχε κηρυχθεί ο στρατιωτικός νόμος, ξέσπασαν στην Αθήνα νέες διαδηλώσεις που αντιμετωπίστηκαν από το καθεστώς με τη χρήση όπλων. Η φωνή που έρχεται από τους 1050 χιλιοκύκλους είναι σίγουρ稨 Είμαστε άοπλοι, θα σας υποδεχτούμε με χειροκροτήματα. Παιδιά χειροκροτήστ崨¨΄

v   Στις 25 Νοεμβρίου ο Γ. Παπαδόπουλος ανατρέπεται με πραξικόπημα.

v   Στις 24 Ιουλίου 1974 η δικτατορία πέφτει.

  Ένας από τους φοιτητές που έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου χαρακτηρίζει το θάρρος και την ορμή που τους χαρακτήριζε σα μια λειτουργία  έξω από τα πλαίσια του κανονικού του λογικού. Χαρακτηριστικά αναφέρει: «Εγώ το είπα υπέρβαση. Είναι η στιγμή που οι συνθήκες σού δημιουργούν αυτή τη δυνατότητα, να υπερβείς το εγώ σου».

 Στο πελαγίσιο μνήμα: τραγούδι από τη χορωδία                 

   Ένα παιδί αφηγείται :

¥Προσκλητήριο νεκρών  

Να ακούγεται ο Κεμάλ παράλληλα την ώρα της ανάγνωσης των παρακάτω και μετά fade out

Η επιχείρηση της εκκένωσης έληξε στις 3.30. Στις 4.00 συνεργεία καθάριζαν τους κοντινούς δρόμους. Οι οδομαχίες συνεχίστηκαν. Πολλά τα θύματα του Σαββάτου και της Κυριακής. Άγνωστος ακόμη ο αριθμός της εξέγερσης. Ονόματα γνωστά. Πρόσωπα αγαπημένα. Οι νεκροί παιδιά χτεσινά και η μνήμη τους σημερινή και αυριανή για πάντα.

Ο ακριβής αριθμός των νεκρών παραμένει άγνωστος γιατί έγιναν πολλές απαγωγές, εξαφανίσεις, θάνατοι καρδιάς και αυτοκινητιστικών δυστυχημάτων και δήθεν αυτοκτονίες.

Ανακοινώθηκαν επίσημα μόνο τα παρακάτω Τραυματίες 1108

Νεκροί 18

1.     Γιώργος Σαμούρης

2.     Βασίλης Φαμέλος

3.     Διομήδης Κομνηνός

4.     Τορέλ Μαργκρέτε Έγκελον (Νορβηγίδα Φοιτήτρια)

5.     Αλέκος Σπαρτίδης

6.     Μάρκος Καραμάνης

7.     Βασιλική Μπεκιάρη

8.     Μιχαήλ Μυρογιάννης

9.     Στυλιανός Καραγιώργης

10.                        Νίκος Μαρκουλής

11.                        Αλέκος Κάρακας

12.                        Καρτάκος Παντελάκης

13.                        Σπάρας Κοντομάρης

14.                        Δημήτρης Παπαιωάννου

15.                        Ανδρέας Κούμπος

16.                        Γιώργος Γεριταίδης

17.                        Αικατερίνη Αργυροπούλου

18.                        Δημήτρης Θεοδώρου

-Τραγούδι Σαββόπουλου: Η συγκέντρωση της ΕΦΕΕ και ανάγνωση

-Ποίημα: Στο Διομήδη Κομνηνό

Πάντα να πολεμάς 

και να αντιστέκεσαι κι ας μένεις μόνος 

Μονάχος, έρημος , γαλήνιος να πολεμάς 

Για το καλό του ανθρώπου

Και στους πολλούς , στους λίγους 

Να αντιστέκεσαι κρατώντας την ψυχή σου 

Φλεγόμενη βάτο 

Για φως , πάντα για φως 

Για το καλό του ανθρώπου.

-Τραγούδι: Ρίξε κόκκινο στη νύχτα (δύο στροφές και σβήσιμο σιγά σιγά)

-Η διαθήκη μου, Μιχάλη Κατσαρού

ΕΘΝΙΚΟΣ ΥΜΝΟΣ

Τραγούδι για τα ανθρώπινα δικαιώματα

Το strange fruit έχει ως θέμα του τα δυο ανθρώπινα σώματα που κρέμονται σε δέντρο, μια σκηνή φρίκης εν μέσω της ειδυλλιακής φύσης των νότιων πολιτειών. Καταδικάζει το ποδοπάτημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων τόσο έντονα, αλλά συγχρόνως και με τόσο απαλό τρόπο, που σε συνδυασμό με την σχεδόν άυλη καθαρή φωνή της Χόλιντεϊ μοιάζει να ακούγεται από κάποιον άλλο, ουράνιο κόσμο.

Η Χόλιντεϊ δήλωσε χαρακτηριστικά: «Την πρώτη φορά που το τραγούδησα νόμισα ότι κάναμε μεγάλο λάθος. Είχα τελειώσει και επικρατούσε απόλυτη σιωπή. Δεν ακουγόταν τίποτα. Ξαφνικά κάποιος άρχισε να χειροκροτεί, και με μιας όλοι άρχισαν να χειροκροτούν από παντού και να ζητωκραυγάζουν.»

Ο Μπάρνει Τζόζεφσον αντιλήφθηκε τη δύναμη της επιρροής του τραγουδιού και πρότεινε στη Χόλιντεϊ να κλείνει με αυτό κάθε παράστασή της. Όταν έφτανε η ώρα για το strange fruit, οι σερβιτόροι σταματούσαν, τα φώτα έσβηναν, ενώ ένας προβολέας έμενε να φωτίζει την Χόλιντεϊ στη σκηνή. Εκείνη συνήθιζε να το τραγουδά με κλειστά μάτια και τα χέρια σε στάση προσευχής.

Το τραγούδι έγινε ο ύμνος του αντι-λυντσαριστικού κινήματος και επηρέασε το κίνημα των ανθρώπινων δικαιωμάτων της δεκαετίας του 1950 - 1960.

Ο Ελευθέριος Βενιζέλος-Υλικό

Στρέλλα

Η σημερινή βραδιά κύλησε με την επιλογή παρεούλα και ταινιούλα. Η ταινία, Στρέλλα, που είδα μου άρεσε πολύ και μου άφησε έντονα την αίσθησή της, τόσο εξαιτίας της θεματικής της όσο και χάρη στη σκηνοθετική της άποψη. Πολλή ζωντανή ματιά, η λογική ότι αποκαλύπτω τα πάντα και τα παρουσιάζω απροκάλυπτα και όπως είναι, και δίνοντας συγχρόνως την οπτική των πρωταγωνιστών-τραγικών προσώπων. Πολύ καλές ερμηνείες των ηθοποιών και λίγο χιούμορ για να απαλύνει τη βαριά ατμόσφαιρα της ταινίας. Υπέροχη και η μουσική του Μιχάλη Δέλτα

Σχεδιάγραμμα Κόμματα 1-4

ΧΕΙΡΑΦΕΤΗΣΗ ΚΑΙ ΑΝΑΜΟΡΦΩΣΗ(1844-1880)

1. Το σύνταγμα του 1844

• Επανάσταση 3^ης Σεπτεμβρίου 1843-υπέρ του συντάγματος και τα τρία κόμματα-περιορισμός εξουσιών βασιλιά
• Εθνοσυνέλευση 1843-44-από κοινού αποφάσεις από τα 3 κόμματα-θεμελιώδη δικαιώματα από την αυθαιρεσία κεντρικής εξουσίας -----Δεν κατοχυρώθηκε το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι
• Βασιλικές εξουσίες: Συμμετοχή στην άσκηση νομοθετικής εξουσίας, αρχηγία κράτους και στρατού----Απαραίτητη η προσυπογραφή αρμόδιου υπουργού

1.   κατοχύρωση δικαιώματος καθολικής ψηφοφορίας για τους άνδρες

2.   εκλογική διαδικασία-θετική ψήφος σε όσους υποψήφιους ήθελαν

3.   ύπαρξη Βουλής και Γερουσίας

• Συνταγματική πρόβλεψη για τα κόμματα δεν υπήρξε
• Συμμετοχή πολιτών και κομμάτων στο δημόσιο βίο-διεκδίκηση συμφερόντων
• Ανεξάρτητα από τις επιδράσεις δυτικών προτύπων ο κοινοβουλευτισμός ρίζωσε στην Ελλάδα
• Τα κόμματα αναγκαιότητα της εποχής –ανταποκρίνονταν στις ανάγκες ανθρώπων που τα συγκρότησαν

2. Η παρακμή των ξενικών κομμάτων κατά την περίοδο της συνταγματικής μοναρχίας

• Συμπτώματα στασιμότητας ► παρακμή
• Ρωσικό κόμμα: Ρύθμιση ζητημάτων σχετιζόμενα με ορθόδοξη Εκκλησία –Στη συνέχεια, όχι θέσεις για επίκαιρα ζητήματα
• Γαλλικό κόμμα: Κωλέττης –πολιτική ενίσχυσης του ρόλου του βασιλιά –νοθεία και βία στις εκλογές—καμιά παρουσία στο κοινοβούλιο κοινοβουλευτική δικτατορία –μετά το θάνατο Κωλέττη το κόμμα πέρασε σε φάση παρακμής
• Αγγλικό κόμμα: Κατά την περίοδο Κριμαϊκού πολέμου η βίαιη συμπεριφορά Αγγλίας και Γαλλίας απομάκρυνε τους οπαδούς από τα αντίστοιχα κόμματα

3.Η νέα γενιά

• Η επανάσταση για τη νέα γενιά ανήκει στην ιστορία
• Αύξηση αστικού πληθυσμού-μείωση αναλφάβητων-διάδοση παιδείας → αύξηση απαιτήσεων
• Άσκηση κριτικής στους παλιότερους –κατά του Βασιλιά και της αυλής
• 1850-δυσαρέσκεια λαού για το πολιτικό σύστημα ► αντιπολιτευτικοί όμιλοι με εκσυγχρονιστικά αιτήματα
• Εκφραστής ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος
• Φεβρουάριος 1862-επανάσταση από αξιωματικούς, ανέργους αποφοίτους πανεπιστημίου, άτομα ανώτερων κοινωνικών στρωμάτων→12 Οκτωβρίου 1862 ο Όθων εγκαταλείπει τη χώρα.

4. Η εθνοσυνέλευση του 1862-1864

• Νοέμβριος 1862-εκλογές αντιπροσώπων για Εθνοσυνέλευση που θα ψήφιζε νέο σύνταγμα
• Δύο μεγάλες παρατάξεις :Πεδινοί και Ορεινοί
• Πεδινοί: Ηγέτης –Δημήτριος Βούλγαρης –υπονόμευε κοινοβουλευτικούς θεσμούς – Επιχείρησε τη δημιουργία σώματος πραιτοριανών για να εξασφαλίσει την παραμονή του στην εξουσία
• Ορεινοί: Διάφορες ομάδες με στόχο την αντίσταση στους πεδινούς
• Εθνικόν Κομιτάτο: Επαμεινώνδας  Δεληγιώργης –υπέρ του κοινοβουλευτισμού, εκσυγχρονισμού, οικονομικής ανάπτυξης, πολιτιστικής εξάπλωσης στην Οθωμανική αυτοκρατορία

•  Εκλεκτικοί: ετερόκλητη παράταξη εξεχόντων πολιτικών , λογίων και αξιωματικών μετριοπαθών που υποστήριζε σταθερές κυβερνήσεις

• Δύο ολόκληρα χρόνια για την ψήφιση Συντάγματος -Βασιλευομένη Δημοκρατία

• Αρχή λαϊκής κυριαρχίας –μυστική ψήφος με σφαιρίδια- ανεξαρτησία δικαιοσύνης- ελευθερία συνέρχεσθαι και συνεταιρίζεσθαι

o     Βασιλιάς Γεώργιος εκμεταλλεύτηκε μια ασάφεια στο Σύνταγμα και μέχρι το 1875 διόριζε κυβερνήσεις της αρεσκείας του

o     Αρχή της δεδηλωμένης: Ιδέα του Χαρίλαου Τρικούπη –σύμφωνα με αυτή ο βασιλιάς έπρεπε να αναθέτει  την εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης σε πολιτικό ο οποίος είχε τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη των Βουλευτών→έτσι θα συγκροτούνταν σταθερότερες κυβερνήσεις πλειοψηφίας –Μεταβολή πολιτικού τοπίου

Το συμπέρασμα δικό σας για το τι πρέπει να κάνουμε για την εξασφάλιση της πολυπόθητης ευτυχίας

Το μυαλό που «περιπλανιέται» …οδηγεί στη δυστυχία

Το μυαλό των ανθρώπων περί άλλα τυρβάζει τη μισή μέρα και αυτό τους κάνει λιγότερο ευτυχισμένους.

Οι άνθρωποι, χωρίς να το συνειδητοποιούν, περνούν το μισό περίπου χρόνο της μέρας τους κάνοντας σκέψεις ή φαντασιώσεις για πράγματα διαφορετικά από αυτά που κάνουν τη συγκεκριμένη στιγμή. Το χειρότερο είναι ότι αυτά τα νοητικά «ταξίδια» τους κάνουν πιο δυστυχισμένους, από ό,τι αν μπορούσαν να είναι κυριολεκτικά παρόντες, με το σώμα και το νου τους, στην κάθε στιγμή της καθημερινότητάς τους, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα, που διαπίστωσε ότι στο σεξ, περισσότερο από κάθε άλλη δραστηριότητα, οι άνθρωποι βρίσκονται στο παρόν, άρα είναι και πιο ευτυχισμένοι.

Οι ψυχολόγοι Ντάνιελ Γίλμπερτ (καθηγητής-συγγραφέας του βιβλίου «Αναζητώντας την ευτυχία» που έχει εκδοθεί και στα ελληνικά) και Μάθιου Κίλινγκγουορθ του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που δημοσίευσαν τη σχετική μελέτη στο περιοδικό «Science», σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο και τη βρετανική «Γκάρντιαν», διαπίστωσαν ότι η τάση γυναικών και ανδρών να βρίσκονται συνεχώς «κάπου αλλού» μειώνει τελικά την ευτυχία που νιώθουν. «Το ανθρώπινο μυαλό είναι περιπλανώμενο και ένα περιπλανώμενο μυαλό είναι δυστυχισμένο», όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά.

Οι ερευνητές μελέτησαν τις περιπτώσεις 2.250 ατόμων από 83 χώρες με τη βοήθεια μιας εφαρμογής του iPhone την οποία ανέπτυξαν (υπάρχει στη διεύθυνση www.trackyourhappiness.org), μέσω της οποίας καλούσαν σε συχνά αλλά άτακτα χρονικά διαστήματα μέσα στη μέρα τους εθελοντές (ακόμα και όταν έκαναν σεξ!) και τους ζητούσαν να απαντήσουν πόσο ευτυχισμένοι ήσαν, τι έκαναν εκείνη τη στιγμή και τι σκέφτονταν. Όπως αποκαλύφτηκε, σχεδόν το μισό χρόνο (σε ποσοστό 47%) οι άνθρωποι «ονειρεύονται», δηλαδή το μυαλό τους περιπλανιέται σε άσχετα πράγματα, ευχάριστα ή δυσάρεστα.

Οι Αμερικανοί ψυχολόγοι κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι η περιπλάνηση του νου (ακόμα και σε ευχάριστα πράγματα) αποτελεί γενικά την αιτία μάλλον και όχι τη συνέπεια του διάχυτου αισθήματος δυστυχίας μέσα στη μέρα.

Οι εθελοντές, γενικά, δήλωσαν πιο χαρούμενοι όταν έκαναν σεξ, ασκούνταν σωματικά ή είχαν κάποια συζήτηση, ενώ ήσαν λιγότερο ευτυχισμένοι όταν χρησιμοποιούσαν τον υπολογιστή, όταν ξεκουράζονταν ή δούλευαν. Οι ερευνητές συμπέραναν ότι μόνο το 4,6% του αισθήματος ικανοποίησης και ευτυχίας που νιώθει ένας άνθρωπος σε μια δεδομένη στιγμή, μπορεί να αποδοθεί στη συγκεκριμένη δραστηριότητα της κάθε στιγμής, ενώ η περιπλάνηση του μυαλού συνεισφέρει περισσότερο (το 10,8%).

Οι άνθρωποι τείνουν να είναι πιο συγκεντρωμένοι στο παρόν και ο νους τους περιπλανιέται λιγότερο (μόνο 10% του χρόνου κατά μέσο όρο), όταν κάνουν σεξ, γι' αυτό είναι πιο ευτυχισμένοι. Σε οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα, ο νους περιπλανιέται τουλάχιστον στο 30% του χρόνου.

Διάφορες θρησκείες και φιλοσοφικές παραδόσεις (κυρίως ανατολικές) έχουν τονίσει εδώ και αιώνες την ανάγκη του ανθρώπου να ζει στο παρόν, αν θέλει πραγματικά να ολοκληρωθεί και να ευτυχήσει. Η σύγχρονη επιστήμη φαίνεται τώρα να επιβεβαιώνει αυτό που οι σοφοί λένε εδώ και καιρό.

Πηγή: Εφημερίδα Καθημερινή, 12-11-2010

Rock the Ballet

Στο θέατρο Badmington θα εμφανιστεί ο Rasta Thomas με τους Bad boys of dance στις 10-13/11. Μου φαίνονται αξιοπρόσεχτοι.

http://www.badmintontheater.gr/show_event.asp?eid=103
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_09/11/2010_421662
http://www.badboysofdance.com/

Έξι προτάσεις για τη στάση του δασκάλου στην τάξη - Χρήστος Κάτσικας

Κάθε μαθητής «κουβαλάει» μαζί του ένα ολόκληρο φορτίο προσωπικών, οικογενειακών και κοινωνικών «αποσκευών». Η γνώση του δασκάλου για το μαθητή δεν μπορεί να «ρυμουλκείται» με το αυστηρό κριτήριο της επιτυχίας ή της αποτυχίας του στο σχολείο, αλλά πρέπει να περιλαμβάνει τα βασικά στοιχεία της ταυτότητας του παιδιού για την καλύτερη «χαρτογράφηση» της τάξης. Κι αυτό, βέβαια, όχι από την αίσθηση μιας αφηρημένης δικαιοκρισίας αλλά από τη βεβαιότητα ότι μόνο έτσι θα είναι σε θέση να προσεγγίσει τις στάσεις και τις πρακτικές των μαθητών. Μια σύγχρονη μορφή διδασκαλίας κάνει τον μαθητή παρατηρητή-δράστη, του διεγείρει την παρατηρητικότητα, τον αναγκάζει να πάρει αποφάσεις, του δίνει επιχειρήματα αντί να τον ταυτίζει με ιδέες, συναισθήματα ή πρόσωπα, τελικά ωθεί τα συναισθήματά του στη συνειδητοποίηση. Στο παραδοσιακό μάθημα η τάξη είναι τάξη και η κοινωνία είναι κοινωνία. Όμως οι τοίχοι της σχολικής αίθουσας δεν μπορεί να είναι τα όρια της επικοινωνίας και χρειάζεται η σχολική ομάδα να γίνει κοινωνός των προβλημάτων της τοπικής κοινωνίας, μάρτυρας, παρατηρητής και αναλυτής των κοινωνικών ζητημάτων. Ο εκπαιδευτικός απαιτείται να έχει τη γνώση και την ικανότητα να φέρει όλη την κοινωνία στην τάξη όχι με μια παραδοσιακή «επίσκεψη» αλλά αναλύοντας με κάθε ευκαιρία το σύνολο των αντιφάσεων και συγκρούσεών της. Η συζήτηση που αφορά τις σχολικές ποινές συνήθως επικεντρώνεται στη χρησιμότητα ή όχι των κυρώσεων και ποτέ σχεδόν στο τι προκαλεί τις κυρώσεις. Μια αντίπαλη πρόταση στη λειτουργία του σχολικού ποινολογίου δεν μπορεί να αντιπαραθέτει στον όποιο θεσμοθετημένο αυταρχισμό μια ηθικιστική λογική που μοιάζει με την «ελεημοσύνη στην επαιτεία που ησυχάζει την ψυχή χωρίς η ζητιανιά να εξαλείφεται». Ο μαθητής δεν έχει ανάγκη ούτε από την αυστηρότητα ούτε από την ανεκτικότητα του εκπαιδευτικού. Αυτό που χρειάζεται είναι η ουσιαστική συμμετοχή του σε μια διαδικασία που θα δρομολογεί τους όρους θέσπισης και τήρησης των κανόνων της σχολικής ζωής που θα εξασφαλίζουν δικαιώματα και καθήκοντα σε όλους. Η πρώτη εικόνα που ένα παιδί μπορεί να έχει για τον ίδιο του τον εαυτό είναι συχνά διαμορφωμένη από το σχολείο. Περισσότερο από τη συμπεριφορά των συμμαθητών του, οι εκτιμήσεις που γίνονται από τους δασκάλους θα συντελέσουν στο να αναπτύξει το παιδί μέσα του διαθέσεις αυτοεκτίμησης ή αυτοϋποτίμησης. Η εξουσία του δασκάλου φανερώνεται με τη βαθμολογία, τον διαχωρισμό και την απροκάλυπτη εκτίμηση. Αυτά είναι τα λεγόμενα «αντικειμενικά μέσα» που έχει ο δάσκαλος στη διάθεσή του ώστε να εκφράσει την εκτίμησή του για την εργασία του παιδιού. Περισσότερο «ύπουλα» όμως είναι τα υποκειμενικά μέσα, που πολλές φορές ο δάσκαλος δεν συγκρατείται να μην χρησιμοποιήσει. Φανερώνονται μέσα στις κρίσεις, τους συλλογισμούς, τις υποτιμητικές μιμήσεις, την ειρωνεία, τη λησμονιά, την εγκατάλειψη, την αδιαφορία. Μπορεί η υποτίμηση να συντελέσει στη σχολική αποτυχία και σε διαταραχές στη φοίτηση; Έχει αποδειχθεί ότι όχι δύσκολα μπορεί το υποτιμημένο παιδί να οδηγηθεί στην παθητικότητα, την αδιαφορία ή να περάσει στην αντεπίθεση... Η σχολική ζωή έχει συρρικνωθεί, το «εξεταστικό» κυριαρχεί έναντι της κοινωνικής μάθησης και αξίες όπως δημοκρατία, συνεργασία, αλληλεγγύη έχουν «παραχωρήσει» τη θέση τους στον ανταγωνισμό, την αντιπαράθεση, τον ατομικισμό, τον φθόνο, τη βαθμοθηρία, την υποτέλεια, την κυριαρχία. Πολύ σωστά επισημαίνεται από πλήθος ειδικών, εκπαιδευτικών, κοινωνιολόγων και ψυχολόγων ότι αυτό το κλίμα ευνοεί τη δημιουργία αντικοινωνικών συναισθημάτων και τάσεων, όπως η υπεροψία, ο φθόνος, η μνησικακία, η κακεντρέχεια, η υποκρισία και η παθολογική φιλοπρωτία. Ο δάσκαλος μπορεί να υπονομεύει την ανταγωνιστική σχολική ατμόσφαιρα, δημιουργώντας όρους συνεργασίας, επιβραβεύοντας τη συλλογικότητα και την αλληλεγγύη, επιχειρηματολογώντας υπέρ της θέσης, ότι «τα καλύτερα όνειρα στη ζωή μας είναι τα συλλογικά!». Στη διάρκεια της μαθησιακής διαδικασίας, ο μαθητής, αρκετές φορές, είναι υποχρεωμένος να απαντήσει στις ερωτήσεις του εκπαιδευτικού που αφορούν κατά βάση το περιεχόμενο του μαθήματος. Η όχι εύστοχη απάντηση του μαθητή, γίνεται αρκετές φορές αντικείμενο επικρίσεων, γεγονός που προετοιμάζει το έδαφος για «αφοπλισμό» του μαθητή. Αντίθετα μια λειτουργική εκμετάλλευση του λάθους, μια δυναμική κατανόησή του μέσα από την οποία δε νοείται πλέον ως αποτυχία, η αναδόμηση του σωστού μέσα από την ευκαιρία του λάθους μπορεί όχι μόνο να μην απογοητεύσει τον μαθητή αλλά και να ανοίξει τον σύνθετο δρόμο της μάθησης. Η γνώση είναι και αποτέλεσμα σύγκρουσης του σωστού με το λαθεμένο και ακριβώς το λαθεμένο είναι απαραίτητο για τη διατύπωση του ορθού και του κοινωνικά αναγκαίου. ΤΑ ΝΕΑ , 09-10-2002