Τρίτη 2 Νοεμβρίου 2010

Charles Simic

Χθες, 1η Νοεμβρίου, ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή ποιητές, ο Charles Simic έδωσε μια διάλεξη στο Μέγαρο και παρουσίασε ποιήματα από την ποιητική του συλλογή "Η μουσική των άστρων". Παραθέτω ένα απόσπασμα από συνέντευξή του στην εφημερίδα "Το Βήμα" καθώς και ένα ποίημά του.
- Κύριε Σίμικ,μολονότι έχετε ταξιδέψει πολλές φορές στη Νοτιοανατολική Ευρώπη,έρχεστε για πρώτη φορά στην Ελλάδα,αν δεν κάνω λάθος.Πώς αισθάνεστε;
«Ανυπομονώ. Είχα πολλές ευκαιρίες κατά το παρελθόν, αλλά δεν τα κατάφερα να έλθω. Στο γενεαλογικό μου δέντρο υπάρχει ελληνικό αίμα (από την πλευρά της μητέρας μου). Μου είχε πει, ακόμη, ότι όταν ήταν μικρή στην οικογένεια όλοι μπορούσαν να μιλήσουν ελληνικά εκτός από την ίδια».

- Αυτά συνέβαιναν στο Βελιγράδι; «Ναι, στο Βελιγράδι. Αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι κατά το μακρινό παρελθόν οι Τούρκοι ήθελαν το εμπόριο να βρίσκεται στα χέρια των Ελλήνων, όχι των Σέρβων. Ετσι, προέκυψαν μεικτοί γάμοι, αλλά οι οικογένειες εκείνες με το πέρασμα του χρόνου εξαφανίστηκαν. Η μητέρα μου, για παράδειγμα, έμοιαζε πάρα πολύ με Ελληνίδα».

- Φύγατε από τη Γιουγκοσλαβία στα 15 σας χρόνια.Βέβαια ήσασταν παιδί,όχι όμως και πολύ μικρό.Πώς προσαρμοστήκατε στο νέο σας περιβάλλον;
«Γεννήθηκα το 1938 και έφυγα από τη Γιουγκοσλαβία το 1953. Τον πρώτο χρόνο τον πέρασα στο Παρίσι. Στις ΗΠΑ πήγαμε το 1954. Η προσαρμογή μου έγινε μέσα από την εκπαίδευση, αφού φοίτησα σε αμερικανικά σχολεία. Ο πατέρας μου ήταν μηχανικός και στη Γιουγκοσλαβία, από τη δεκαετία του ΄30 ακόμη, ερ γαζόταν σε μια αμερικανική εταιρεία. Μετά τον πόλεμο κατάφερε να φύγει από τη χώρα και να πάρει μαζί του την οικογένειά του. Η χώρα, όπως γνωρίζετε, μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν κατεστραμμένη».

- Πώς ήλθατε σε επαφή με το αμερικανικό λογοτεχνικό περιβάλλον;
«Εγραφα ποιήματα από πολύ μικρός, από το Γυμνάσιο. Τότε ήθελα να γίνω ζωγράφος. Ζωγράφιζα πολύ εκείνα τα χρόνια. Συνέχισα όμως να γράφω. Ζούσαμε στο Σικάγο, όπου συναναστρεφόμουν τους νέους ποιητές της εποχής. Φοιτούσα στο Γυμνάσιο του Οακ Παρκ. Επειτα αποφάσισα να ζήσω μόνος μου και μετακόμισα κοντά στην Dearborn (σ.σ.: δρόμος και γειτονιά από τις πιο ονομαστές του Σικάγου), όπου έμεινα από το 1956 ως το 1958, και άρχισα να δημοσιεύω σε μικρά περιοδικά. Ολα συνέβησαν σιγά σιγά. Δεν ήταν καθόλου εύκολο. Οι γονείς μου χώρισαν, έμεινα μόνος, και έπρεπε να εργάζομαι τη νύχτα και να πηγαίνω την ημέρα στο κολέγιο. Εκείνα τα χρόνια όμως ήταν πολύ εύκολο να βρεις δουλειά στην Αμερική. Ετσι, έζησα στο Σικάγο και έπειτα μετακόμισα στη Νέα Υόρκη. Συνέχισα να δημοσιεύω πάντα σε μικρά περιοδικά και σιγά σιγά να συναντώ όλο και περισσότερους λογοτέχνες, ανάμεσα σε πολλά άλλα πράγματα που έκανα εκείνο τον καιρό».

- Ποιο ήταν το αποφασιστικό γεγονός για την καθιέρωσή σας;
«Το 1967 εκδόθηκε ένα ποιητικό μου βιβλίο από τον μικρό αλλά πολύ γνωστό εκδοτικό οίκο της Καλιφόρνιας Κayak. Είχε εξαιρετική διανομή- από την ίδια εταιρεία που είχε διένειμε και το Ουρλιαχτό του Γκίνσμπεργκ. Εκδότης ήταν ο Τζορτζ Χίτσκοκ (σ.σ.: ο Χίτσκοκ εξέδωσε βιβλία πολύ γνωστών αργότερα αμερικανών συγγραφέων, όπως ο Φίλιπ Λιβάιν, ο Ρόμπερτ Μπλάι και ο Τζέιμς Τέιτ). Το βιβλίο πήρε ευνοϊκές κριτικές και έτσι άρχισε να γίνεται ευρύτερα γνωστό το όνομά μου. Επειτα εξέδωσα και δεύτερο βιβλίο και άρχισα να παίρνω κάποια βραβεία. Πέρασε όμως καιρός ώσπου να καθιερωθώ».

- Πώς νιώσατε όταν σας πρότειναν από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου τη θέση του «δαφνοστεφανωμένου ποιητή» (poet laureate);
«Στην αρχή δεν ήθελα να δεχτώ, αλλά ένα από τα παιδιά μου το θεώρησε πολύ σημαντικό. Ετσι δέχτηκα και μου άρεσε. Εμεινα μόνο έναν χρόνο. Θα μπορούσα να μείνω άλλον έναν, όμως οι υποχρεώσεις ήταν πολλές και δεν μου άφηναν αρκετό χρόνο για γράψιμο».

- Πώς εξηγείτε το ότι η ποίηση του Καβάφη είναι τόσο δημοφιλής και η φήμη του μεγαλώνει όλο και περισσότερο,77 χρόνια μετά τον θάνατό του; ότι έχουν πρόσφατα μεταφραστεί στα αγγλικά από τον Μέντελσον ακόμη και τα αποκηρυγμένα του ποιήματα; «Ο Καβάφης είναι μεγάλος ποιητής. Ειδικά όμως με τις μεταφράσεις που αναφέρετε αυτό έχει να κάνει και με το γεγονός ότι ήταν γκέι (σ.σ.: όπως και ο Μέντελσον). Παρά το γεγονός ωστόσο ότι κάποια ποιήματά του, όπως το Περιμένοντας τους βαρβάρους”, ακούγονται θαυμάσια στα αγγλικά, για πολλά άλλα δεν ισχύει το ίδιο. Μοιάζουν επίπεδα και διαβάζοντάς τα αναρωτιέται κανείς πού είναι ο μεγάλος ποιητής. Αυτός είναι ο λόγος που πολλαπλασιάζονται συνεχώς οι μεταφράσεις του Καβάφη. Οι μεταφραστές προσπαθούν να αναδείξουν τον μεγάλο ποιητή που στις προγενέστερες μεταφράσεις δεν φαινόταν».

- Γνωρίζετε άλλους σημαντικούς έλληνες ποιητές του 20ού αιώνα;
«Γνωρίζω αρκετά καλά την ποίηση του Ρίτσου. Διάβαζα πολύ Ρίτσο στα νιάτα μου. Και νομίζω ότι έχει γράψει εξαιρετικά ποιήματα».
Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=34&artId=362778&dt=24/10/2010#ixzz148ENOblI
The Something




Here come my night thoughts
On crutches,
Returning from studying the heavens.
What they thought about
Stayed the same,
Stayed immense and incomprehensible.

My mother and father smile at each other
Knowingly above the mantel.
The cat sleeps on, the dog
Growls in his sleep.
The stove is cold and so is the bed.

Now there are only these crutches
To contend with.
Go ahead and laugh, while I raise one
With difficulty,
Swaying on the front porch,
While pointing at something
In the gray distance.

You see nothing, eh?
Neither do I, Mr. Milkman.
I better hit you once or twice over the head
With this fine old prop,
So you don't go off muttering

I saw something!

Charles Simic

Δεν υπάρχουν σχόλια: