Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Και λίγη μουσική συνοδευτική της παρακάτω ανάρτησης...

1.
2. 
3.

Απολαύστε τη στιγμή, ακούστε μουσική και χαμογελάστε..Η ζωή, λένε, γίνεται απολαυστική όταν της επιτρέπεις να ζήσει...μέσα στην περισυλλογή αξίζουμε στιγμές χαράς, απόλαυσης και ταξιδιού ψυχής και νου...

Λίγες σκέψεις καθώς ολοκληρώνεται και αυτό το έτος...

Μαζεύεται σιγά σιγά το 2012, πότε ήρθε πότε φεύγει, ούτε που το κατάλαβα...Ζούμε όλοι, θέλοντας και μη, μια διαφορετική κατάσταση, μια μετάβαση αν θέλετε σε μια άγνωστη και σκοτεινή περίοδο κατά την οποία όλοι καλούμαστε να αναθεωρήσουμε και να αναθεωρηθούμε. Θα σταθώ σ΄αυτό...Οι αλλαγές νοοτροπίας συντελούνται αργά και μάλλον βασανιστικά. Είναι ανάγκη να ανακτήσουμε ή και να δημιουργήσουμε τη χαμένη συλλογικότητα σ΄αυτή τη χώρα, σ΄αυτή την ιστορική συγκυρία για να μπορέσουμε να ελπίσουμε ξανά. Γράφω και επαναλαμβάνω όλα αυτά για να τα ακούω πρώτη εγώ και να τα εφαρμόσω πρώτη εγώ. Η εποχή της ασύνετης καλοπέρασης και του απέραντου ατομικισμού μας οδήγησαν όλους σ' αυτό το αέναο-όπως αποδεικνύεται-τέλμα που είτε λίγο είτε πολύ μας καταπιέζει και μας στενοχωρεί όλους. Είναι καιρός, λοιπόν, να γίνουμε όλοι πιο υπεύθυνοι και λιγότερο ενοχικοί, να αποβάλλουμε τη νοοτροπία του εφήβου και να ενηλικιωθούμε άφοβα ακόμη και αν αυτή η αλλαγή θα στοιχίσει φαινομενικά πολύ περισσότερο, το σίγουρο είναι ότι αυτό αποτελεί τη μόνη λύση για να σταθούμε στα πόδια μας και να ελπίζουμε ως μονάδες και ως σύνολο. Ας μαζευτούμε με τους αγαπημένους μας συγγενείς και φίλους και ας χαρούμε μια πιο απλή πρωτοχρονιά και ας κοιτάξουμε πραγματικά στα μάτια τους συνανθρώπους μας και ας αντλήσουμε από την ψυχή τους ζεστασιά και χαρά. Η ιστορία έχει αποδείξει περίτρανα ότι ο πλούτος και η αφθονία δεν είναι ποτέ αρκετά από μόνα τους.
Και θα κλείσω με κάτι που συνηθίζω να λέω στους μαθητές μου, κινδυνεύοντας να γίνω γραφική. Να σιωπάτε και να αναλογίζεστε, να αφιερώνετε χρόνο να συνδιαλέγεστε με τον εαυτό και την ψυχή σας και τέλος, να ακούτε, να μάθετε να ακούτε και να μη βιάζεστε να μιλήσετε...
Καλή μας χρονιά με υγεία!

Κυριακή 16 Δεκεμβρίου 2012

Αποδελτιώνοντας το περιοδικό Uncut...


Ο νικητής των εντυπώσεων φαίνεται να είναι ο Josh Tillman και μετονομασθείς σε Father John Misty  με το  Fear Fun. Πάρτε μια γεύση: 
Από τα 75 καλύτερα νέα άλμπουμ του 2012 ξεχωρίζω τα 10 παρακάτω. Η επιλογή δική μου και άκρως προσωπική, χωρίς να σημαίνει ότι δεν άφησα απ΄ έξω πολύ όμορφες μουσικές:
-Dirty Three-Towards the low sun
-Sun Kil Moon-Among the leaves
-Hot Chip-In our Heads 
-Paul Weller-Sonik Kicks
-Alabama Shakes-Boys & Girls
-Allah-Las- Allah-Las
-Beachwood Sparks-The Tarnished Gold
-The Ty Segall Band-Slaughterhouse
-Bill Fay-Life is People
-Dr John-Locked Down
Όλα τα παραπάνω αποτελούν πολύ καλές προτάσεις για δώρα και προτείνω να κάνουμε και στον εαυτό μας ένα μουσικό δωράκι...Οι γιορτές είναι ευκαιρία για να χαμογελάμε και όχι να μελαγχολούμε, εξάλλου όλα είναι ένα γύρισμα στο μυαλό και στην οπτική μας.
Υγ. Ευχαριστώ τον αγοραστή του περιοδικού και εντέλει ηθικό αυτουργό του άρθρου.


Και λίγος αγαπημένος Καρυωτάκης


Πολύ όμορφη προσπάθεια μαθητών για τη ζωή και το έργο του Καρυωτάκη από το Λύκειο Χολαργού. 

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

Όμορφοι ήχοι για να αποφορτιστούμε...




Δεν υπάρχει πιο όμορφο θέαμα από τα πουλιά που χορεύουν κυριολεκτικά τις απογευματινές ώρες στον ουρανό. Σμήνη πάνε κι έρχονται με φόντο τη δύση του ήλιου και σχηματίζουν απίστευτους συνδυασμούς. Οι γκρίζες πόλεις μας αποκτούν άλλη ατμόσφαιρα τις ώρες εκείνες, γίνονται πιο ατμοσφαιρικές, πιο γοητευτικές. Η μαγεία είναι τόσο κοντά μας, γύρω μας και σίγουρα μέσα μας...με αφορμή το υπέροχο θέαμα σας χαρίζω τρία τραγούδια που ξεχωρίζω και προτείνω για το απόγευμα της Παρασκευής...ανοίξτε τα αυτιά και την ψυχή σας!!!

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Παράλληλο στο κείμενο "Πατέρα Στο Σπίτι"


Ὅταν ὁ Μανώλης, ὡς φρόνιμος νέος, ἐκάθισεν εἰς τὸν ἔξω θάλαμον, ἀκούων μὲ μεγάλην ἡδονὴν τὸ πιπίρισμα τοῦ βουτύρου εἰς τὸ τηγάνιον, αἰσθανόμενος τὴν κνῖσαν εἰς τοὺς ρώθωνάς του, ἐκάθισε βλέπων ἔξω διὰ τοῦ παραθύρου, κρατῶν ἐπὶ τῶν γονάτων τὸ ἀναγνωσματάριον, τὸ ὁποῖον εἶχεν ἀνοίξει ἀνάποδα ἐξ ἀπροσεξίας· ἤρχισε τότε νὰ μιαουρίζῃ τάχα ὡς νὰ ἐδιάβαζε, καὶ ἦτον ἕτοιμος νὰ κάμῃ μεγαλοφωνότερον τὸ μορμύρισμά του, ἐὰν τυχὸν ἔβλεπε τὸν πατέρα του ἐρχόμενον πρὸς τὴν οἰκίαν.
Ἤκουσε τὴν φωνὴν τῆς μητρός του:
― Μανώλη!
― Τί θέλεις, μάννα;
Πάραυτα ἐσηκώθη κ᾿ ἔτρεξεν εἰς τὸν χειμερινὸν θάλαμον. Δὲν θὰ ἠρκεῖτο πλέον, ὅπως τὰς ἡμέρας ὅπου ἔλειπεν ὁ πατήρ του, ἅμα ἦλθεν ἀπὸ τὸ σχολεῖον, νὰ πετάξῃ τὰ βιβλία του, ν᾿ ἀνοίξῃ μὲ κρότον τὸ δουλάπι, νὰ στραβοκόψῃ τεμάχιον ἄρτου, νὰ σπρώξῃ ἀτάκτως πάλιν τὴν θυρίδα τοῦ δουλαπίου, καὶ νὰ τὴν ἀφήσῃ μισοανοικτήν, ὄχι ἀσφαλῆ ἀπὸ τὰς ἐφόδους τῆς γάττας· αὐτὴν τὴν φορὰν ὑπῆρχε κάτι καλύτερον.
―Ἀκόμα, μάννα, δὲν ἔγιν᾿ ἡ τυρόπιττα;
―Ἄκουσε, παιδί μ᾿ Μανώλη, νὰ σ᾿ πῶ ἕνα κρυφούτσικο· ξέρεις τὸν Γιαννιό, τὸν Κισσιώτη, ὅπου σ᾿ ἔστελνα κ᾿ ἐγέμιζες τὴν μποτίλια κρασί;
― Πῶς.
― Νὰ πᾷς νὰ τοῦ πῇς…
― Νὰ μ᾿ δώσῃς τυρόπιττα…
― Τώρα, νὰ ψηθῇ πρῶτα… Ὅσο νὰ πᾷς καὶ νὰ ᾽ρθῇς, θὰ γένῃ… Νὰ πᾷς νὰ πῇς τοῦ Κισσιώτη…
― Τί;
― Κεῖνα τὰ βερεσέδια, πές, ὅπ᾿ τοῦ χρωστῶ, μὴν πιάσῃ, πές, τὸν πατέρα σ᾿ κ᾿ ἐγὼ θὰ κάμω νόμο-τρόπο*. Ἄκουσες;
― Ναί.
― Σῦρε, τρέχα γλήγορα, νὰ τ᾿ πῇς, καὶ νὰ ᾽ρθῇς… Νά, ἔφτυσα…
Ἔκαμε σημεῖον ὡς νὰ ἔπτυεν ἐπὶ τῆς παλάμης. Τὸ παιδίον ἐκοίταζεν ἀκόμη κατὰ τὸ τηγάνι.
― Δῶ ᾽μ᾿ πρῶτα, λιγάκι τυρόπιττα.
― Δὲν ἔγιν᾿ ἀκόμα… ὣς ποὺ νὰ ᾽ρθῇς πίσω θὰ γένῃ… Τρέχα… πήγαινε… Μὴ περάσ᾿ ὁ πατέρας, καὶ τόνε πιάσῃ… Τ᾿ ἄκουσες, τί σοῦ ᾽πα νὰ τ᾿ πῇς;
― Ναί.
― Πῶς θὰ τ᾿ πῇς;
― Νά κεῖνα τὰ βερεσέδια… μὴν τὰ πιάσ᾿ ὁ πατέρας… καὶ σὺ θὰ κάμῃς τὸν ὦμο τρόπο…
―Ὄχι μὴν τὰ πιάσ᾿ ὁ πατέρας… Αὐτὸς νὰ μὴ πιάσῃ τὸν πατέρα σ᾿ καὶ τὰ γυρεύῃ… κ᾿ ἐγὼ θὰ τὰ πληρώσω. Κατάλαβες;
― Πῶς.
― Πήγαινε, τρέχα… νά ᾽χῃς τὴν εὐκή μ᾿.
― Δῶ᾽ μ᾿ τυρόπιττα… Νά, τώρα ἔγινε, νά, θὰ καῇ…
Ἡ Καραβοκυροὺ ἐγύρισε τὴν πίτταν ἀπὸ τὴν ἄλλην πλευράν. Ἔπειτα ἐφύσησεν, ἐβίασε τὴν φωτιὰν καὶ μετὰ ἓν λεπτὸν τῆς ὥρας καυμένην ἀπὸ τὴν μίαν πλευράν, μισοψημένην ἀπὸ τὴν ἄλλην, τὴν ἐκένωσεν εἰς μέγα πινάκιον, καὶ ζεστὴν καυτήν, τὴν ἔκοψε κ᾿ ἔδωκε μέγαν κόμματον εἰς τὸν υἱόν της.
Ὁ Μανώλης κρατῶν τὸ τεμάχιον τῆς τυρόπιττας, καιόμενος, φυσῶν καὶ μεταφέρων ἀπὸ τὴν μίαν εἰς τὴν ἄλλην χεῖρα, τὴν ἐδάγκανε, τὴν ἐμάσα, καὶ ἤρχισε νὰ καταβαίνῃ τὰ σκαλοπάτια τῆς οἰκίας.
Απόσπασμα από το διήγημα "Γυνή Πλέουσα" Αλ. Παπαπαδιαμάντη