Ταινία μικρού μήκους από τον Κωνσταντίνο Πιλάβιο! Χωρίς σχόλια....άψογο!

Αφορμή για την παρούσα ανάρτηση η εμμονή, κόλλημα, λατρεία, αφοσίωση απέναντι στο Woody Allen και τις ταινίες του το τελευταίο διάστημα. Δεν είναι ότι δε μού άρεσε στο παρελθόν αλλά τώρα είναι που θέλω αν γίνεται να ξαναδώ όλες τις ταινίες του και να αποδελτιώσω τους διαλόγους. Προφανώς αυτό σχετίζεται με το ορίζοντα προσδοκίας μου στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή κάτι που ισχύει και στην ανάγνωση της λογοτεχνίας. Τι να πρωτοξεχωρίσει κανείς, τις μουσικές, τις υπέροχες ατάκες, τους ηθοποιούς....δεν είναι τελικά τυχαίο ότι ο Woody Allen είναι τόσο ερωτεύσιμος. Είδα την τελευταία ταινία Whatever works (ελληνιστί Κι αν σου κάτσει) με τη φιλοσοφία της οποίας συμφωνώ σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Η αλήθεια είναι ότι η Ευρώπη λατρεύει Woody σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από το αμερικανικό κοινό. Ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε αναφέρει χαρακτηριστικά ότι οι ταινίες του απαιτούν σκέψη στην οποία φαίνεται δεν είναι διατεθειμένο να προβεί το κοινό της Αμερικής. Εγώ προτείνω να ξαναδούμε τις ταινίες του αυτές τις γιορτινές μέρες που όλο και περίσσειο χρόνο θα έχουμε. Επιπλέον, μην ξεχνάμε -για να τονώσουμε και το εθνικιστικό εγώ μας- ότι η Ελλάδα χαίρει σχεδόν σε κάθε ταινία του αναφοράς. Μόνο και μόνο γι΄αυτό ας τον δωρίσουμε στον εαυτό μας αυτές τις μέρες.....
Και κάποιες από τις πολλές ρήσεις του:

Life doesn't imitate art, it imitates bad television.
Don't knock masturbation — it's sex with someone I love.
My brain: it's my second favorite organ.
I idolized Superman when I was younger. I thought he and I had a lot in common. He was always going into phonebooths and taking off all his clothes.
Sex is only dirty if it's done right
Money is better than poverty, if only for financial reasons.

• • Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα απ' το θάνατο. Όποιος έχει περάσει μια βραδιά μ' έναν ασφαλιστή με καταλαβαίνει.
    
  • Τα προβλήματά μου άρχισαν από νωρίς. Μικρός πήγα σε σχολείο για δασκάλους με ειδικές ανάγκες.

"Απέναντι στις γιορτές γίνομαι παιδί"

Τα Χριστούγεννα είναι μια όμορφη γιορτή, μια ευκαιρία να ξανααγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ανθρώπους και μια αφορμή να αναλογιστούμε τα κενά μας, να εντοπίσουμε τις πληγές που πονάνε αλλά και να σκεφτούμε τη ματαιότητα των προβλημάτων που μας εγκλωβίζουν. Έχουν και μυρωδιές, δεν είναι σίγουρα όλα ρόδινα αλλά μάλλον έτσι είναι πιο αληθινά, η ζωή μάλλον δε νοείται χωρίς τις πληγές της και τα τρωτά της. Είναι εντέλει και η γιορτή της κατανόησης, της συγχώρεσης, της ανθρωπιάς ή της προσπάθειας να προσεγγίσουμε κάποια από τις παραπάνω ανθρώπινες αρετές. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να πούμε σ΄αγαπώ, να κοιταχτούμε στα μάτια, να ζητήσουμε τη συγνώμη των αγαπημένων μας και να δηλώσουμε για άλλη μια χρονιά την πιστή μας παρουσία...αυτά και τόσα άλλα όλα κομμένα και ραμμένα στα ιδανικά και στα θέλω του καθενός από εμάς!

Ο Διονύσης Σαββόπουλος τι πιστεύει για τα Χριστούγεννα;
Είμαι από τους ανθρώπους που σέβονται πάρα πολύ την πίστη και τις παραδόσεις μας και νιώθω μεγάλη αγάπη για την πατρίδα –τις επετείους και τα σύμβολα της- και την Ορθοδοξία. Έτσι μεγάλωσα μέχρι τα εφηβικά μου χρόνια. Μετά ήρθε η γνωστή αμφισβήτηση -και λόγω ηλικίας και λόγω εποχής- και για αρκετά χρόνια δεν μου έλεγαν τίποτε όλα αυτά. Ώσπου ένα βράδυ -ήταν Μ. Τρίτη του 1971- επιστρέφοντας στο σπίτι, πέρασα έξω από τη Μονή Πετράκη και είδα κόσμο πολύ, κεριά αναμμένα, και χωρίς να ξέρω γιατί, μπήκα μέσα και έκατσα ως το τέλος της ακολουθίας. Και το ίδιο εκείνο Πάσχα έδωσα εντολή για εορτασμό: στολισμός του σπιτιού, όλοι μαζί οικογενειακώς στην εκκλησία την Ανάσταση κ.λ.π. Θέλω να πω, δηλαδή, πως όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας σαν μια ολόχρυση εικόνα, που έρχεται η ατομική ζωή και η καθημερινότητα να την επικαλύψει. Αυτή όμως υπάρχει. Μια παράσταση, μια μυρωδιά, ένα κάτι ελάχιστο αρκεί για να ξαναφέρει στην επιφάνεια αυτή την εικόνα. Και αυτή η εικόνα δεν ξεριζώνεται εύκολα από μέσα μας.

-«Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε» είναι το πρώτο τραγούδι του πρόσφατου δίσκου σας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει κάτι που μας ενώνει και συνάμα μας χωρίζει στις γιορτές;

Είναι που η συναισθηματική απαίτηση μεγαλώνει εκείνες τις μέρες, με αποτέλεσμα να σου φαίνονται όλα κατώτερα της τελειότητας. Βέβαια αυτό είναι ανθρώπινο, αλλά λόγω εορτών δημιουργεί τριβές μέσα στην οικογένεια. Όχι πάντα φυσικά. Το «πάντα τσακωνόμαστε» είναι μια υπερβολή για να μπορέσει να πει την αλήθεια της η τέχνη.

-Τις γιορτές πώς τις θυμάστε από όταν ήσασταν μικρός; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε;

Επιφανειακά. Στην ουσία όχι. Θυμάμαι τις γιορτές πολύ έντονα από μικρός και πάντα περιμένω τις γιορτές. Απέναντι στις γιορτές είμαι παιδί. Και κατά κάποιο τρόπο η γιορτή είναι και το θέμα της δουλειάς μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει για τη γιορτή, με έναν τρόπο ίσως περίεργο και ατομικό, ο οποίος όμως βρήκε ανταπόκριση στον κόσμο.

-Χριστούγεννα με καραβάκι ή με δενδρύλλιο; Και πώς βλέπετε την τάση ορισμένων να εμμένουν στο καραβάκι, επειδή είναι παρα­δοσιακό;

Δεν συμφωνώ. Εμένα μου αρέσει και το δεντράκι. Από μικρός θυμάμαι τον πατέρα μου που έφερνε ένα δέντρο από τη Γεωργική Σχολή όπου δούλευε και το στολίζαμε με κεράκια και σκαλιστά στολίδια. Δεν υπήρχαν λαμπάκια τότε».

Από συνέντευξη της εφημερίδας Πρώτο Θέμα (Δεκέμβριος 2006)

Μέρες του Δεκέμβρη!

Μία απορία!

Καθημερινά ενημερωνόμαστε θέλοντας και μη για τις νέες εξελίξεις του ιού H1N1 στη χώρα μας, πόσοι ασθένησαν, πόσοι κατέληξαν και φυσικά ακούμε και για μια σειρά σχολείων που συνεχώς κλείνουν λόγω της νέας γρίπης.

Έχω να πω πάντως σε όσους με διαβάζουν ότι αυτός ο μήνας κάτι θα έχει, πέρυσι είχαμε τα απίστευτα γεγονότα της έκρηξης βίας και φέτος έχουμε να συζητάμε για την έκρηξη της γρίπης.

Συνεχίζω στο θέμα μου....Και ενώ τα σχολεία κλείνουν με γοργό ρυθμό οι μαθητές για να μην αφήσουν τη γρίπη ασυντρόφευτη σπεύδουν στα φροντιστήρια που γίνονται πλέον και πρωί και επιπλέον συνωστίζονται και στις καφετέριες για να είναι δυνατή η διασπορά του ιού αλλά όλοι είμαστε σίγουροι ότι τυπολατρικά ως κράτος κάναμε το καθήκον μας και η γρίπη δεν κατοικεί πλέον στα σχολεία.
Και για να μην παρεξηγηθώ, εννοείται ότι με το κλείσιμο των σχολείων καθυστερεί η εξάπλωση του ιού αλλά δε φτάνει μόνο αυτό....

Τα βιολιά της χαράδρας!

Πριν λίγο ολοκλήρωσα το βιβλίο της συντοπίτισσας Γιώτας Φώτου, τα Βιολιά της χαράδρας το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα. Και καθώς η καταγωγή μου είναι από τα ορεινά χωριά της Καρδίτσας η συγκίνηση και ίσως και η ταύτιση ήταν διπλή. Μου έφερε στο νου παιδικές μνήμες από διηγήσεις του πατέρα μου αλλά δε με άφησε μόνο εκεί γιατί το βιβλίο αναφέρεται και στον εγκλωβισμό του σύγχρονου ανθρώπου και στο αδιέξοδο από το οποίο καλείται συχνά να βγει.
Μεταφέρω κάποια σημεία: ....Ξέρω πού ζω! Έχω όμως καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές αντιδρά στη χαρά και στον πόνο, έχει πάντα μπροστά του προβλήματα, ίσως με διαφορετική εμφάνιση, αλλά πάντα προβλήματα. Και πάνω από όλα έχει τον ίδιο στόχο: να περάσει από τη ζωή όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, επειδή οι ζωές όλων των ανθρώπων αφήνουν ίχνη, ίχνη που δείχνουν το δρόμο στους επόμενους......
και το βιβλίο κλείνει:....Ωστόσο θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί όπως και να έγινε μου μίλησαν τα βιολιά της χαράδρας. Εξαιτίας τους αυτή τη στιγμή ατενίζω τον ουρανό με αισιοδοξία. Σε αυτά οφείλεται το γεγονός ότι το πρωί, για να πάω στη δουλειά μου, χρησιμοποιώ πλέον ξυπνητήρι. Μέσα στο γαλάζιο σύννεφο της χαράδρας, στο δικό μου γαλάζιο σύννεφο, βρήκα αυτό που τόσα χρόνια χρειαζόμουν, την αυτογνωσία.

Εσύ τι θα έκανες για τον έρωτα;

Ο έρωτας στην αρχαιότητα θα είναι το θέμα της προσεχούς έκθεσης στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Η έκθεση αναμένεται να φιλοξενήσει 280 έργα από 50 μουσεία σε όλο τον κόσμο. Η διάρκεια αυτής Δεκέμβριος 2009-Απρίλιος 2010.

Η Έλλη Παππά μιλά στα παιδιά!

Νέος Sting!

Τι όμορφη μουσική και τι υπέροχη συγκυρία! Άκουσα κάποια κομμάτια και είναι φανταστικά. Καλή ιδέα για δωράκι χριστουγεννιάτικο...ακούστε και το τραγούδι Christmas at sea.....τι ωραία να γιορτάσει κανείς χριστούγεννα στη θάλασσα!

Η τεχνολογία δεν αποξενώνει τους χρήστες

Σε αντίθεση με μία δημοφιλή πεποίθηση, η χρήση της τεχνολογίας δεν οδηγεί στην κοινωνική αποξένωση, ενώ εκείνοι που χρησιμοποιούν το Ίντερνετ και τα κινητά τους τηλέφωνα έχουν μεγαλύτερα και περισσότερο ποικίλα κοινωνικά δίκτυα, σύμφωνα με νέα μελέτη.

«Όλα τα στοιχεία δείχνουν προς μία κατεύθυνση», επεσήμανε ο Κιθ Χάμπτον, επικεφαλής της μελέτης του ινστιτούτου Pew που δόθηκε πρόσφατα στη δημοσιότητα. «Οι κοινωνικοί κόσμοι των ανθρώπων ενισχύονται από τις νέες επικοινωνιακές τεχνολογίες».

«Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι η χρήση του Ίντερνετ και τα κινητά τηλέφωνα ωθούν τους ανθρώπους σε μια δίνη αποξένωσης», δήλωσε ο Χάμπτον. Τα βασικά συμπεράσματα της νέας μελέτης «αμφισβητούν παλαιότερες έρευνες και φοβίες σχετικά με την επιβλαβή κοινωνική επίπτωση της τεχνολογίας». «Υπάρχει μία τάση να κατηγορούμε πρώτα την τεχνολογία όταν παρατηρούμε κάποια κοινωνική αλλαγή», εξήγησε ο Χάμπτον. «Όπως αποδεικνύεται», συνέχισε ο καθηγητής επικοινωνίας του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, «εκείνοι που χρησιμοποιούν το Ίντερνετ έχουν εμφανή κοινωνικά πλεονεκτήματα. Οι άνθρωποι χρησιμοποιούν την τεχνολογία για να διατηρήσουν επαφές και να μοιραστούν πληροφορίες με τρόπους που τους κρατούν κοινωνικά ενεργούς και σε σύνδεση με τις κοινότητές τους».

Η μελέτη βρήκε ότι ως «κοινωνικά αποκλεισμένοι» μπορούν να οριστεί ποσοστό 6% των Αμερικανών, ποσοστό που δεν έχει μεταβληθεί σχεδόν καθόλου από το 1985. Η μελέτη εξέτασε τα δίκτυα συζητήσεων των ανθρώπων - με ποιους επιλέγουν αν συζητήσουν σημαντικά θέματα - και τους στενούς κύκλους - του πιο κοντινούς και σημαντικούς έμπιστους ανθρώπους. Βρήκε ότι, κατά μέσο όρο, το μέγεθος των δικτύων συζητήσεων είναι 12% μεγαλύτερο για τους χρήστες κινητών τηλεφώνων, και 9% μεγαλύτερο για εκείνους που μοιράζονται φωτογραφίες στο Διαδίκτυο.

Επιπλέον, η ποικιλομορφία των ανθρώπων στα βασικά δίκτυα τείνει να είναι 25% μεγαλύτερη για τους χρήστες κινητών, 15% για τους βασικούς χρήστες Ίντερνετ και ακόμη μεγαλύτερη για τους χρήστες που χρησιμοποιούν υπηρεσίες instant messaging ή μοιράζονται φωτογραφίες online.

Την ίδια ώρα, η μελέτη βρήκε ότι τα δίκτυα συζητήσεων των Αμερικανών έχουν συρρικνωθεί κατά ένα τρίτο από το 1985 και έχουν γίνει λιγότερο ποικιλόμορφα επειδή περιέχουν λιγότερα μέλη εκτός του οικογενειακού κύκλου. Σε μια τυπική χρονιά, οι άνθρωποι έχουν προσωπικές επαφές με άτομα του στενού τους κύκλου τις 210 ημέρες, κατά μέσο όρο. Επιπλέον, έχουν επαφές μέσω κινητού τηλεφώνου 195 ημέρες του χρόνου, μέσω του σταθερού 125 ημέρες και στέλνουν μηνύματα σε κινητά τις 125 ημέρες του χρόνου.

Επιπρόσθετα, έχουν επαφή με email 72 ημέρες, μέσω κάποιου κοινωνικού δικτύου στο web 39 ημέρες και μέσω ταχυδρομείου οκτώ ημέρες. Η μελέτη πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο τηλεφωνικών συνεντεύξεων σε 2.512 ενήλικες, το καλοκαίρι του 2009.
Πηγή: εφημερίδα Καθημερινή 5-11-2009

Αμαρτίες γονέων

Του Ηλία Π. Γεωργάκη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΗ 17ΧΡΟΝΗ Μαρία το όνειρό της, όταν τελειώσει το Λύκειο, είναι να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Το ίδιο όνειρο έχουν και χιλιάδες άλλα παιδιά. Το Δημόσιο είναι πλέον το εθνικό μας όνειρο. Εργασιακή ασφάλεια και μισθός κάθε 1η και 15, βρέξει χιονίσει. Αυτά τα όνειρα εξυφαίνουμε εμείς οι ίδιοι οι γονείς σε ένα κράτος που αδυνατεί να προσφέρει τα υποτυπώδη για να βρουν οι νέοι μόνιμη και σταθερή απασχόληση. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο ένας στους τέσσερις νέους, μέχρι 24 ετών, είναι άνεργος. Εμείς οι ίδιοι δίνουμε την κατεύθυνση στα παιδιά μας για τον παράδεισο που λέγεται Δημόσιο. Έστω και με σύμβαση, έστω και με stage.

Και πάντα με την κρυφή ελπίδα της μονιμοποίησης. Και τους παροτρύνουμε να απεχθάνονται τον ιδιωτικό τομέα με τα απαγορευμένα ωράρια, τις μακρινές αποστάσεις, τους μισθούς πείνας και την ανασφάλεια.

Πάντως, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι εδώ που φθάσαμε θα πρέπει από το δημοτικό σχολείο να γίνεται ανάλυση ορισμένων λέξεων όπως λάδωμα, μίζες, λαμόγια, διαφθορά, διαπλοκή. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να μάθουν οι αυριανοί πολίτες, τα παιδιά μας, σε ποια Ελλάδα θα μεγαλώσουν.

Είναι αυτή η Ελλάδα που θα τους παραδώσουμε. Σε αυτό το μέτωπο η σημερινή κυβέρνηση καλείται να δώσει τιτάνιο αγώνα αλλά εκτιμώ ότι δυστυχώς δεν θα ανατρέψει την υπάρχουσα αρρωστημένη κατάσταση. Γιατί δεν αλλάζει η νοοτροπία.

Γυρίστε γύρω σας να το διαπιστώσετε. Η διαφθορά «σέρνεται» παντού. Στις εφορίες, στα τελωνεία, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, στα ασφαλιστικά ταμεία. Μίζες, φακελάκια, λαδώματα είναι πλέον οι προσφιλείς μας φράσεις.

Αυτήν την Ελλάδα των κολλητών, της δημοσιοϋπαλληλικής λογικής, της μίζας, του ωχαδερφισμού και της αναξιοκρατίας παραδίδουμε στα παιδιά μας. Και χωρίς την ανάληψη ευθύνης, με σηκωμένα τα χέρια ψηλά, ανήμποροι να αντιδράσουμε, δεν θα έχουμε επιχειρήματα γι΄ αυτήν την κατάντια μας. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ όταν, χτες το βράδυ, προσπάθησα να εξηγήσω στη μικρή μου κόρη τη σημασία της λέξης λάδωμα. Κι όταν της εξήγησα με κοίταξε απορημένη και με καληνύχτισε. Προφανώς για να ξεχάσει...

Φθινοπωρινή νοσταλγική διάθεση

Βραβείο Λογοτεχνίας στη Χέρτα Μίλερ

Η γεννημένη στη Ρουμανία Γερμανίδα συγγραφέας Χέρτα Μίλερ κέρδισε το φετινό Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας.

Η Ακαδημία της Σουηδίας αναφέρει ότι η Μιλέρ επιλέχθηκε γιατί «με την αφοσίωση στην ποίηση και την ειλικρίνεια της πρόζας, περιγράφει το τοπίο των μη εχόντων».

Η 56χρονη συγγραφέας, που μετανάστευσε στη Γερμανία από την κομμουνιστική Ρουμανία το 1987, έκανε το ντεμπούτο της το 1982 με μια συλλογή μικρών ιστοριών που λογοκρίθηκαν και απαγορεύτηκαν από το ρουμανικό καθεστώς το 1984. Η συλλογή δημοσιεύτηκε τελικά στη Γερμανία, και το έργο της που παρουσίαζε τη ζωή σε ένα μικρό, γερμανόφωνο χωριό στη Ρουμανία ενθουσίασε τους αναγνώστες.

Ακολούθησε το «Τανγκό της Καταπίεσης» στη Ρουμανία. Η ίδια και ο άντρας της αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα εξαιτίας των απόψεων που εξέφραζαν για το καθεστώς στη χώρα και το φόβο σύλληψης από τη μυστική αστυνομία.

Το Βραβείο θα απονεμηθεί στη Μίλερ στις 10 Δεκεμβρίου στη Στοκχόλμη

Η έκθεση «Ο Miro της Μαγιόρκα» στο Τελλόγλειο Ιδρυμα Τεχνών Α.Π.Θ.

«Οι δρόμοι της πόλης», που διοργανώνουν την Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου οι Φίλοι των Δημητρίων στο πλαίσιο των 44ων Δημητρίων, οδηγούν και στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ.

Το Τελλόγλειο συμμετέχει στη γιορτή της πόλης και κρατά ανοιχτή στο κοινό μέχρι αργά το βράδυ τη σπουδαία έκθεση «Ο Mirσ της Μαγιόρκα». Ο εκθεσιακός χώρος θα είναι ανοιχτός το πρωί από τις 9 π.μ. μέχρι τις 2 μ.μ. το μεσημέρι και το απόγευμα από τις 5 μ.μ. μέχρι τις 11 μ.μ.. Τις απογευματινές ώρες η είσοδος θα είναι ελεύθερη στο κοινό, ενώ θα πραγματοποιηθούν και δύο ξεναγήσεις στην έκθεση «Ο Mirσ της Μαγιόρκα», στις 8 μ.μ και στις 9 μ.μ.

Το υλικό της έκθεσης «Ο Mirσ της Μαγιόρκα» προέρχεται αποκλειστικά από το Ίδρυμα Pilar i Joan Mirσ της Μαγιόρκα και τους κληρονόμους του. Πρόκειται για περισσότερα από 400 έργα και τεκμήρια (ζωγραφική, γλυπτική, χαρακτική, σχέδια, σκίτσα κ.α.), τα οποία καλύπτουν κυρίως την περίοδο κατά την οποία ο Mirσ δημιουργεί στη Μαγιόρκα, στο εργαστήρι που του έκτισε ο φίλος του Josep Lluis Sert.

Μια κατά το δυνατόν πιστή αναπαράσταση του εργαστηρίου Sert σε μικρογραφία παρουσιάζεται στον αύλειο χώρο του Τελλογλείου. Τη μικρογραφία αυτή δημιούργησε το Τμήμα Αρχιτεκτόνων ΑΠΘ και ευγενώς προσέφερε στο Τελλόγλειο η Κοσμητεία της Πολυτεχνικής Σχολής ΑΠΘ.

Εκεί θα φιλοξενούνται από τα μέσα Οκτωβρίου τα εκπαιδευτικά προγράμματα του Τελλογλείου. H έκθεση «O Mirσ της Μαγιόρκα» τελεί υπό την αιγίδα του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κάρολου Παπούλια και της Ισπανικής Πρεσβείας στην Αθήνα.

Συνεργασία: Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης Δήμος Θεσσαλονίκης «Δημήτρια» Γενική ευθύνη έκθεσης: Αλεξάνδρα Γουλάκη-Βουτυρά

Επιμέλεια έκθεσης: Μάριος Ελευθεριάδης Επιστημονική επιμέλεια έκθεσης: Maria Luisa Lax (Ίδρυμα Mirσ της Μαγιόρκα) Διάρκεια έκθεσης: 6 Σεπτεμβρίου 2009 - 5 Φεβρουαρίου 2010

Ώρες λειτουργίας: Τρίτη- Πέμπτη- Παρασκευή: 9.00-14.00. Δευτέρα-Τετάρτη: 9.00- 14.00 και 17.00 -21.00. Σάββατο-Κυριακή: 10.00 – 18.00

Το τρελοβάπορο

Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο ταιριαστό άσμα από το συγκεκριμένο για τη χώρα μας....ας ελπίσουμε ότι οι ναύτες και οι καπεταναίοι θα πάψουνε κάποια στιγμή να είναι πονηροί....Εξάλλου είναι γνωστό ότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία........
Είναι σίγουρο ότι το τρελοβάπορο το χρειάζεται πραγματικά! Είθε...

«Ο έρωτας ζει και πέρα από τα 104» Της Βίκυς Χαρισοπούλου (22-7-2009)

«Ερωτεύτηκα πολύ.
Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος.
Με την κυριολεξία του όρου.

Με συγκίνηση», λέει ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς

«Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό- πνευματικό έρωτα προς τη- τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία. «Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι... πέτρα...».

Όχι. Ο υπεραιωνόβιος πλέον (διάγει το 104ο έτος της ζωής του) ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Εμμανουήλ Κριαράς, δεν νιώθει «πέτρα»...

«Κρατώ ακόμα ψήγματα έρωτα και προς τη μνήμη της γυναίκας μου και προς την εργασία. Ζω. Νιώθω. Εργάζομαι ακόμα, αλλά με δυσκολία. Δεν δίδει η ζωήχωρίς έρωτα- ευτυχία. Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ- δυστυχώς- την έχω. Επιθυμία μου είναι πλέον να μη ζήσω. Είναι βάρος πια η ζωή μου». Κουράζει η ζωή;

Κουράζει ίσως το περιβάλλον της ζωής. Ο χώρος και οι άνθρωποι στον οποίο και με τους οποίους είσαι καταδικασμένος να ζεις. Αυτό που τώρα λένε οικονομική ή κοινωνική κρίση. Η οικονομική κρίση συνάδει με την κοινωνική- αυτή που λέμε αξιών; Είναι προϊόν η μία της άλλης ή απλώς συνυπάρχουν με κοινή προέλευση, παράλληλη έκφραση και αδιέξοδο αποτέλεσμα;

Η κατάσταση είναι άσχημη από κάθε άποψη. Είναι πολύ πιο εντυπωσιακή βέβαια αυτή που λέμε οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της είναι τραγικές, αλλά- επιτρέψτε μου- είναι τραγικότερες οι επιπτώσεις της άλλης κρίσης, αυτής της λεγόμενης κοινωνικής. Αυτοκαταδιωκόμεθα άπαντες. Υπάρχει γενικώς μια ανισορροπία. Διάγει κρίση η πολιτική ζωή, διά γει κρίση η Παιδεία, η Δικαιοσύνη- έννοιες πρωταρχικές... Όσον αφορά το αμιγώς οικονομικό φαινόμενο, δεν είμαι ίσως αρμόδιος να δώσω λύσεις. Έζησα και το κραχ του ΄29 αλλά ήταν αλλιώς τότε... Τώρα είναι διαφορετικά. Συνδυάζεται με την παγκοσμιοποίηση. Το κοινωνικό λοιπόν πρόβλημα είναι προϊόν της ευημερίας. Προϋπάρχει λοιπόν της οικονομικής κρίσης. Αυτό που ζούμε τώρα θα προτιμούσα να μην το είχα προλάβει, να μην το είχα ζήσει».

Κρίση και έλλειψη παιδείας

Παλαιότερα υποστηρίζατε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ο σοσιαλισμός. Εξακολουθεί να παραμένει όραμα και στόχος σας;

Εξακολουθώ να το πιστεύω. Η λύση θα έρθει- εγώ δεν θα το προλάβω, ούτε την ανόρθωση της παιδείας που θα πρέπει να προηγηθεί, θα προλάβω. Δεν μ΄ ενδιαφέρει πλέον η πολιτική με τον τρόπο που ασκείται. Η πολιτική μας ζωή οδηγείται σε συντηρητισμό κι αμφιβάλλω αν θα μπορέσει σύντομα να ανακάμψει. Είναι η κρίση σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας. Δεν τιμώνται πλέον οι αξίες. Βιώνουμε την έσχατη πλέον ανάγκη ανόρθωσης της παιδείας. Είναι όμως η υλιστική κατεύθυνση της παιδείας. Με την τεχνολογία τα ανθρωπιστικά γράμματα υποτιμούνται κι έτσι δημιουργείται μια ανισορροπία... Η αρχή είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Ένας λαός προάγεται όταν έχει προηγμένη παιδεία. Αν όμως οι ανάξιοι επιπλέουν σ΄ όλους τους τομείς και κυρίως σ΄ αυτούς της πολιτικής... Πρέπει να υπερνικήσουμε την τάση αυτή. Το αποτέλεσμα είναι η δυσπιστία όλων...

Ο υλισμός είναι που σκότωσε το όραμα. Κι ο υλισμός είναι που διδάσκεται από γονείς και δασκάλους. Όλα γίνονται με στόχο την εξασφάλιση παχυλού κέρδους.

«Ανυψώνει τον άνθρωπο ο έρωτας.
Ο πραγματικός, ο αληθινός έρωτας»

«Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι...»

Η τρομοκρατία είναι μια μορφή δράσης και «λύσης»; Ο Εμμανουήλ Κριαράς διαφωνεί: «Δεν αποτελεί ευχάριστο φαινόμενο. Δεν ήταν ποτέ λύση η τρομοκρατία. Εκτός αν εννοείτε την τρομοκρατία των ισχυρών της Γης. Την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του υλισμού. Όχι, με την άλλη- αυτήν τη μεμονωμένη των αγανακτισμένων παιδιών- φοβάμαι ότι η εκτροπή καραδοκεί. Δεν απέχει πολύ η όποια εκτροπή από τα έσχατα αυτά φαινόμενα απόλυτου συντηρητισμού στα οποία πολιτικά ασυνείδητα καταφεύγουν οι άμυαλοι απογοητευμένοι».

Τι να κάνουμε; Εκατό και πλέον χρόνια μετά (ο Β. Ι. Λένιν έθεσε το ερώτημα το 1902 στο ομότιτλο βιβλίο του);

Οι Σπαρτιάτες το έθεσαν λακωνικότερα όλων το 410 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Κυζίκου. «Έρρει τα κάλα, Μίνδαρος απεσύα, Πεινώντι τώνδρες, Απορίομες τι χρη δραν». (Καταστράφηκαν τα πλοία. Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Οι άνδρες πεινούν.

Απορούμε τι πρέπει να πράξουμε.) Να υπομένουμε. Μια λύση είναι εσείς να μιλάτε. Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε... Και να πληροφορείτε σωστά. Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι... Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα καθημερινά και μάλιστα εμβριθώς δυο, τρεις εφημερίδες. Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα... Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού...

Ο έρωτας είναι

Η επιδίωξη του ιδανικού Η ίδια η ζωή Το αντίδοτο του θανάτου Η φιλεργία Η λύση- κυρίως- στα χρόνια της... χολέρας στα οποία ζούμε
Στιγμές ζωής

Η γέννηση. Στον Πειραιά στις 29 Νοεμβρίου 1906 Η επιλογή για σπουδές φιλολογίας (1924)

Η συνάντηση με τη σύντροφο της ζωής του Αικατερίνη Στριφτού στα 1935 Η απόλυση από τη χούντα (1968) Η απώλεια της συντρόφου (Μάιος 2000)

Τον ενοχλούν
Το ψεύδος Η υποκρισία Η επικράτηση της απάτης Η «βασιλεία» του κέρδους Η έλλειψη παιδείας

Το μπλε μαθητικό τετράδιο- Από το άρθρο του Τάκη Καμπύλη (Καθημερινή, 20-9-2009)

Εικόνα οικεία και κοινή σχεδόν σε όλες τις γενιές των μαθητών. Αλλά και απατηλή: Ακόμη και το μαθητικό τετράδιο δεν ήταν πάντα το ίδιο, ούτε ήταν πάντα μπλε. Σαν να προσαρμοζόταν κάθε φορά στο κλίμα της Εκπαίδευσης, στις μεγάλες της διαμάχες, στα όνειρα της δημιουργίας ενός έθνους, ή στο πώς οριζόταν κάθε φορά το «εθνικό».

Δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο πότε και πώς χρησιμοποιήθηκαν τα «βιβλιοτετράδια». Ειδικοί στην ιστορία της εκπαίδευσης εικάζουν πως η ημερομηνία πρέπει να κρύβεται κάπου στον 19ο αιώνα, ενδεχομένως και στα πρώτα χρόνια της επανάστασης ή του νεοσύστατου κράτους.

Ο Χ. Νούτσος (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) εκτιμά πως τα τετράδια πιθανόν να εμφανίστηκαν με το πρώτο σύστημα εξετάσεων, που ήταν μάλιστα και δημόσιες, οπότε ο δάσκαλος κρατούσε τα «τετράδια» των μαθητών του για να τα βαθμολογήσει. Αλλη πιθανή στιγμή είναι σύμφωνα με τον ίδιο «το 1890, όταν επιβλήθηκε το ένα και κοινό βιβλίο για όλους τους μαθητές (πριν υπήρχε ένα περιθώριο επιλογής από 4 - 5 βιβλία)».
Δεν γνωρίζουμε πολλά για το χρώμα τους ή για το είδος του εξωφύλλου. Ούτε πότε επιβλήθηκε το «ντύσιμό» τους από μπλε χαρτί και –πολύ αργότερα– με διαφανές αυτοκόλλητο. Πάντως, στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει (μέσω Ιδρύματος Ελευθερίου Βενιζέλου) ένα τετράδιο γεωμετρίας μαθητή τάξης του 1912, ντυμένο με το μπλε χαρτί.
Ωστόσο, όπως λέει ο ερευνητής του ΕΛΙΑ Μάνος Χαριτάτος, υπήρξαν μαθητικά τετράδια, πριν και μετά, με πιο άμεσο συμβολισμό από το μπλε χαρτί. Οπως με εξώφυλλο τον Παύλο Μελά, τον Δεληγιάννη κ. ά.
Η δικτατορία του Πάγκαλου – «εκπαιδευτικός μεσαίωνας» χαρακτηρίζεται από ιστορικούς της εκπαίδευσης– δεν διδάχθηκε από την «κατάληψη του Πετριτσίου» στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Στις βιομηχανίες φαίνεται πως για πρώτη φορά δίνονται τότε συγκεκριμένα σχέδια για τα εξώφυλλα των σχολικών τετραδίων, τα περισσότερα με αναφορά στη σημαία («υπερασπίσου τη σημαία» ή «απαιτείτε πάντοτε τα τετράδια της δεδοξασμένης ελληνικής σημαίας»). Για το σχολικό έτος 1926 - 1927 εκδίδεται νόμος περί «χρήσεως τετραδίων», σύμφωνα με τον οποίο «από της ενάρξεως του προσεχούς σχολικού έτους 1926 - 1927 και εφεξής απαγορεύεται η χρήσις δι’ άπαντα τα εν τω Κράτει λειτουργούντα σχολεία δημόσια, δημοσιοσυντήρητα και ιδιωτικά, άλλων τετραδίων πλην εκείνων, τα οποία θέλει καθορίζει εκάστοτε ειδική εγκύκλιος του Υπουργείου της Παιδείας και Θρησκευμάτων».
Λίγα χρόνια μετά, ο Μεταξάς δεν θα χάσει τέτοια ευκαιρία. Θα χρησιμοποιήσει ως προπαγανδιστικό υλικό (και) τα μαθητικά τετράδια. Το σκίτσο του δικτάτορα, οι σάλπιγγες και διάφορα απλοϊκά ρητά θα μονοπωλήσουν το σχολικό περιβάλλον, από τους τοίχους μέχρι τα τετράδια. Η ίδρυση της ΕΟΝ φέρνει τον ιδιότυπο ελληνικό φασισμό μέσα στο σχολείο.
Αν και το 1942 (σύμφωνα με μαρτυρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου που αναδημοσιεύουν οι Αλέξης Δημαράς και Βάσω Παπαγεωργίου) το κοντύλι και η πλάκα ήταν τα «τετράδια» της Α΄ Δημοτικού και τουλάχιστον μέχρι το 1952, σύμφωνα με μαρτυρία του Μιχάλη Κατσίγερα.
Η χρήση του πλαστικού στον τελευταίο πόλεμο ήταν η τεχνολογική εξέλιξη που έδωσε στο μαθητικό τετράδιο τη σημερινή του μορφή. Το 1956, ένας ανήσυχος έμπορος, ο Σκαγιάς, αποφασίζει να βγάλει στην αγορά τα γαλάζια πλαστικά τετράδια («Διεθνές» και «Super Διεθνές»). Η κ. Πόπη Σκαγιά θα εξηγήσει πως ο Σκαγιάς «δεν ανακάλυψε, αλλά καθιέρωσε το νέο μαθητικό τετράδιο». Στα αρχεία της εταιρείας δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν μια κεντρική κατεύθυνση για το χρώμα: «Πάντως, δεν υπήρχε κατεύθυνση για το σχήμα, σας διαβεβαιώνω γι’ αυτό. Το μπλε μαθητικό τετράδιο είναι μοναδικό στον κόσμο λόγω των διαστάσεών του. Δεν είναι ούτε Α4 ούτε Α5 αλλά κάτι ενδιάμεσο, επειδή έτσι βόλευε τους κατασκευαστές να κόβουν χωρίς απώλειες το ευρωπαϊκό χαρτί που εισάγαμε τότε. Η εταιρεία μας βρήκε το χρώμα ως παράδοση και απλώς το κάναμε λίγο πιο ανοιχτό».
Η SKAG δραστηριοποιείται σήμερα σε 37 χώρες, με εξαγωγές, αλλά η κ. Σκαγιά διαβεβαιώνει: «Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο τετράδιο σαν το ελληνικό. Μόνο οι Γιαπωνέζοι είναι κάπως κοντά στο δικό μας».
Η μεταπολίτευση βάζει την αρχή του τέλους στο σχολείο που τιμωρεί, ελέγχει, ισοπεδώνει και συνθλίβει (Τουλάχιστον στη θεωρία.) Πάντως, μόλις άνοιξαν τα παράθυρα των σχολικών κτιρίων, εισέβαλαν πολλά και διαφορετικά τετράδια. Οι μουστάκες του βλοσυρού Κολοκοτρώνη έγιναν στίχοι των Πινκ Φλόιντ ή των Ιγκλς χωρίς τελικά να ζημιωθεί (από αυτό) η κοινωνία μας…

Τις πταίει;

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη στην οποία έζησα τα φοιτητικά μου χρόνια, η πόλη που μού έδωσε πολλά, η πόλη στην οποία - δυστυχώς κάθε φορά που την επισκέπτομαι - αισθάνομαι ότι έχει φυσήξει ένας κακός οπισθοδρομικός άνεμος....Γιατί να συμβαίνει αυτό; Σχετικό με το ζήτημα αυτό είναι το άρθρο του Φίλιου Στάγκου από την Καθημερινή (20-9-2009).

«Αν σφυρίξει ο Θοδωρής, η Ελλάδα θα κοπεί στα δύο», έλεγε φίλαθλος του ΠΑΟΚ στον συνάδελφο Γ. Λυκουρόπουλο, ενόψει ενός φορτισμένου ντέρμπι κορυφής πριν από μερικούς μήνες. Η δήλωση του ανώνυμου Θεσσαλονικιού δεν συνιστούσε απλή καταγγελία μιας ενδεχόμενης ποδοσφαιρικής μεροληψίας των κρατούντων Αθηναίων εις βάρος της «φτωχής πλην τίμιας» περιφέρειας. Αποκάλυπτε τη γενικότερη στάση πολλών Βορειοελλαδιτών απέναντι στο «κράτος των Αθηνών». Τελικά το ντέρμπι έγινε, ο Θοδωρής Ζαγοράκης δεν σφύριξε και η Ελλάδα παραμένει, μέχρι νεωτέρας, ενιαίο κράτος.

Σε τρία χρόνια, αν στο μεταξύ δεν έχει σφυρίξει ο Θοδωρής, η Ελλάδα θα γιορτάσει τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον εθνικό κορμό. Ο δήμαρχος της πόλης θα κηρύξει την έναρξη του «έτους Μακεδονίας» από το μπαλκόνι του νεόδμητου δημαρχιακού μεγάρου και οι δημότες της θα απολαμβάνουν τη χλιδή του δικού τους μετρό με την ελπίδα πως θα τους απαλλάξει από την «αυτοκινητοκρατούμενη» καθημερινότητά τους. Αρκούν αυτά; Εχει η Ελλάδα την πολυτέλεια να προσπεράσει την ιστορική επέτειο του 2012, χωρίς να βάλει τα θεμέλια για την έξοδο της Θεσσαλονίκης από τη χρόνια παρακμή της; Ποια άλλη αφορμή θα βρει για να αναζητήσει τη σύγχρονη ταυτότητά της, προκειμένου κάποτε να οραματιστεί το μέλλον της;

Σε αυτά τα 100 χρόνια ελλαδικού βίου, ο μετασχηματισμός της Θεσσαλονίκης υπήρξε συχνά βίαιος (η πυρκαγιά του '17, η μαζική έλευση των προσφύγων το '22, ο αφανισμός του εβραϊκού 25% του πληθυσμού της το '43) και άναρχος. Η πόλη που απέκτησε το οξύμωρο προσωνύμιο της «συμπρωτεύουσας» εξαιτίας του βενιζελο-βασιλικού διχασμού, έγινε μεταπολεμικά βιτρίνα ενός εξωστρεφούς κρατικού μοντερνισμού με όχημα τη ΔΕΘ. Ωστόσο, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ δεν στάθηκε ικανή συνθήκη ώστε η Θεσσαλονίκη να επωφεληθεί από τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συντελέστηκαν στην ανατολική Ευρώπη 10 χρόνια αργότερα.

Ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία στέρησε από τη Βόρεια Ελλάδα την πρόσβαση στις αγορές της Ευρώπης. Παράλληλα, εγκλώβισε τον δημόσιο λόγο της στη στείρα, φοβική ρητορική του μακεδονικού ζητήματος. Η σχεδόν ταυτόχρονη κοσμογονία της ιδιωτικής τηλεόρασης συρρίκνωσε τον εθνικό διάλογο για το παρόν και το μέλλον της Θεσσαλονίκης στις καρικατούρες των επιθεωρήσεων του κ. Λαζόπουλου και στους τηλε-λεονταρισμούς του νομάρχη της. Η Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα είναι μια πόλη σε άρνηση με το παρελθόν της και σε σύγκρουση με τον περίγυρό της. Μια εσωστρεφής Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης '97, ανέτοιμη να αφομοιώσει δυναμικά το νέο κύμα των 150.000 μεταναστών και παλιννοστούντων ομογενών. Αντί να κατακτήσει έναν ρόλο υπερ-ελλαδικό που θα της προσέφερε το οξυγόνο για να πορευτεί με μια σχετική αυτάρκεια, η άλλοτε κοσμοπολίτισσα Θεσσαλονίκη βρέθηκε να ζητιανεύει από την Αθήνα ψιχία τής -έτσι κι αλλιώς ρηχής- εθνικής πίτας.

The last dance!

Καλό ταξίδι Πάτρικ...μάς έκανες να αγαπήσουμε το χορό και εσένα στα εφηβικά μας χρόνια...σ' ευχαριστούμε!

Amadou & Maryam

Δύο υπέροχοι μουσικοί από την Αφρική θα εμφανιστούν στην Αθήνα στις 18 Σεπτεμβρίου. Δύο άνθρωποι που βλέπουν τη ζωή με το δικό τους τρόπο και με τη δική τους οπτική την τραγουδάνε.
Σε άρθρο της ελευθεροτυπίας σε προηγούμενη εμφάνισή τους είχαν δηλώσει:
Αλληλεγγύη, να η λέξη-κλειδί: «Πολλοί πιστεύουν ότι μόνο η φτώχεια χαρακτηρίζει την Αφρική», λέει ο Αμαντού. «Σύμφωνοι, υπάρχει πολλή φτώχεια, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι μ' αισθήματα, που ζούνε μαζί, υποστηρίζονται μεταξύ τους και συνεχίζουν να γλεντάνε». Οπως παραδέχονται και στο τραγούδι τους «La realite», «σ' αυτόν τον κόσμο η πραγματικότητα είναι θλιβερή, γεμάτη σκαμπανευάσματα. Αλλοι γεννιώνται κι άλλοι πεθαίνουν, άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε, κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι είναι στην ανεργία. Ναι η πραγματικότητα είναι θλιβερή, αλλά... ας χορέψουμε!».

Ο Αμαντού και η Μαριάμ γνώρισαν τις πρώτες τους επιτυχίες στην Ακτή του Ελεφαντοστούν, όπου ζούσαν αυτοεξόριστοι τη δεκαετία του '80. Κι οι θαυμαστές τους, βλέποντάς τους να διασχίζουν τις γειτονιές της Αμπιτζάν, ώς και στα χέρια σήκωναν το αυτοκίνητό τους! Εγκατεστημένοι πια και πάλι στο Μπαμακό, απολαμβάνουν τη διασημότητά τους λειτουργώντας ως «άτυποι» -ο Αμαντού το τονίζει αυτό- πρεσβευτές του Μάλι στο εξωτερικό. Η επιτυχία τούς έδωσε περισσότερες ευκαιρίες για ταξίδια και συμμετοχές σε φεστιβάλ, οι συνεντεύξεις μπήκαν κι αυτές στο πρόγραμμά τους, αλλά «η ζωή μας δεν άλλαξε ουσιαστικά, έχουμε ακόμα τους ίδιους, παλιούς μας φίλους».

Η γνωριμία τους με τον Μανού Τσάου έγινε στο Παρίσι με πρωτοβουλία του τελευταίου, το 2003 που είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ και το τραγούδι τους «Chauffeurs» είχε ξετρελάνει τον δημιουργό του «Clandestino». Η εκτίμηση ήταν αμοιβαία, τα χνότα τους ταίριαξαν μεμιάς, και το ζητούμενο ήταν και για τους τρεις το ίδιο: ένα κράμα από ήχους της Αφρικής και της Δύσης, μια συνάντηση του παραδοσιακού με το μοντέρνο. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί το ζευγάρι από το Μάλι, θεωρώντας γόνιμες τέτοιου είδους ανταλλαγές στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Ενας από τους γιους τους, πάντως, κάνει καριέρα στο χώρο της ραπ. «Αυτή είναι η μουσική των νέων σήμερα» αναστενάζει ανεπαίσθητα ο Αμαντού, «παιδί της εποχής μας είναι κι εκείνος!».

Θέλω να δω τη Luz!

Πόσο θα ήθελα να παρευρεθώ στη Luz.... Θα είναι στις 14 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, δύσκολο βέβαια μιας και η επόμενη είναι εργάσιμη μέρα κι εγώ έχω καθήσει πολύυυ μέχρι τώρα για να δικαιούμαι απουσία. Την προτείνω και ζηλεύω όσους θα είναι στο Θέατρο Δάσους για να τη χαρούν.

Πάτμος

Φέτος είχα τη χαρά να περάσω μέρος των διακοπών μου στην Πάτμο...Οι εντυπώσεις μου είναι οι καλύτερες αν και την επισκεπτόμουν για δεύτερη φορά. Το νησί έχει ατμόσφαιρα, σε ρουφάει στο ρυθμό του και σε ηρεμεί με ένα μοναδικό τρόπο. Νησί πολυσύχναστο χωρίς να σου δημιουργεί την αίσθηση της κοσμοπλημμύρας ακόμη κι αν το νησί είναι γεμάτο τουρίστες....

Μου λείπουν τα αρμυρίκια και ο αγέρας του Αυγούστου που ήταν τόσο αναζωογονητικός στην ψυχή μου! Ακόμη έχω τον ήχο του στα αυτιά μου....
Ένα είναι σίγουρο ότι τα ελληνικά νησιά είναι μαγικά...κάθε ένα σου προσφέρεται απλόχερα αρκεί να είσαι έτοιμος να δεχτείς τα καλούδιά του. Σειρά έχει ο επόμενος προορισμός....

Καραόκε στο τείχος του Βερολίνου-Πηγή TVXS

Στο σημείο της πάλαι ποτέ «νεκρής ζώνης» του τείχους του Βερολίνου, ανάμεσα στο τείχος και τον παλιό φράχτη, οργανώνονται σήμερα καθημερινές γιορτές μουσικής και κεφιού: ένα αυτοσχέδιο ποδήλατο-καραόκε, γίνεται πόλος έλξης των ερασιτεχνών τραγουδιστών από όλες τις γειτονιές της πόλης.

Οργανωτής του καθημερινού γλεντιού ένας Ιρλανδός ονόματι, Joe Hatchiban, ο οποίος τα τελευταία έξι χρόνια ζει στο Βερολίνο. Ο Joe είχε τη φαεινή ιδέα να εγκαταστήσει στο μεγάλο τρίκυκλο που αγόρασε ένα σύστημα ήχου, με laptop και ηχεία, στο οποίο συνέδεσε ένα μικρόφωνο. Το αυτοσχέδιο καραόκε ήταν ήδη έτοιμο!

Σχεδόν 2.000 άνθρωποι μαζεύονται καθημερινά γύρω από το ποδήλατο-καραόκε του Joe, στο πάρκο που έχει διαμορφωθεί δίπλα στο παλιό τείχος του Βερολίνου, στο σημείο όπου βρισκόταν η «νεκρή ζώνη». Στο σημείο όπου δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία, οι νέοι μαζεύονται σήμερα κατά χιλιάδες για να διασκεδάσουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν.

«Κάθε φορά που σηκώνεται κάποιος για να τραγουδήσει, πρόκειται για μια καινούρια γιορτή. Ο κόσμος χειροκροτεί και ουρλιάζει, χορεύει και γελάει. Δεν έχει σημασία αν έχουν ωραία φωνή, αν ξέρουν τα λόγια ή αν έχουν σκηνική παρουσία. Το μόνο που χρειάζεται είναι διάθεση για κέφι, διάθεση για ζωή», σχολιάζει ο Joe. Και πράγματι, άντρες που τραγουδούν Shakira, γυναίκες που χορεύουν στο άκουσμα του Thriller του Michael Jackson και νέοι Γερμανοί που τραγουδούν το Total Eclipse of the Heart, μιμούμενοι τη Bonnie Tyler, συνθέτουν την εικόνα που περιβάλλει τον Joe κάθε Κυριακή, εξανεμίζοντας τις αναμνήσεις της φρίκης και γεμίζοντας την πάλαι ποτέ «νεκρή ζώνη» του τείχους με κέφι και μουσική.

Σεπτέμβρης

Απ' τον πατέρα Φθινόπωρο

και τη μαμά βροχή

γεννήθηκε πρώτο παιδί

Σεπτέμβρης τ' όνομα του
κι ήρθε σαν δροσιά
απ' τ' ουρανού την αγκαλιά

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

Φίλους είχε μονάχα δύο
τα γκρίζα σύννεφα
και τον άνεμο

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά.

Απο το βιβλίου "12 μήνες τραγούδια"
των Β.Ηλιάσκου - Κ.Δαλμάτσου -Ζερβουδάκη ,εκδ. Πατάκη

Επίκαιρο....και παρηγορητικό!

Επιτέλους... φτωχοί!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ


...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες
πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια
πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο
σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως
ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω
γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να
γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας
και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το
τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην
τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή
παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία
παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου»,
των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και
το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές
διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ
και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα
βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε
από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν
αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα
δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι
ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να
προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες
λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την
πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το
μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της
εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα
δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα
πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να
απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν
σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και
οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων
μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι
ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της
περήφανης ανέχειας..

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των
παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της
ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που
υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον
Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που
σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας
δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και
κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή
μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο
Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ'
τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το
«ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός
να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;
ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται
να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της
καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι
τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν
παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους
τριτοκοσμικούς..

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά
Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών.
Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο
μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να
κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της
πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή
νομίζω πως θα μας πείσει... ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων
μαζί μας.