Τα βιολιά της χαράδρας!

Πριν λίγο ολοκλήρωσα το βιβλίο της συντοπίτισσας Γιώτας Φώτου, τα Βιολιά της χαράδρας το οποίο με συγκίνησε ιδιαίτερα. Και καθώς η καταγωγή μου είναι από τα ορεινά χωριά της Καρδίτσας η συγκίνηση και ίσως και η ταύτιση ήταν διπλή. Μου έφερε στο νου παιδικές μνήμες από διηγήσεις του πατέρα μου αλλά δε με άφησε μόνο εκεί γιατί το βιβλίο αναφέρεται και στον εγκλωβισμό του σύγχρονου ανθρώπου και στο αδιέξοδο από το οποίο καλείται συχνά να βγει.
Μεταφέρω κάποια σημεία: ....Ξέρω πού ζω! Έχω όμως καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές αντιδρά στη χαρά και στον πόνο, έχει πάντα μπροστά του προβλήματα, ίσως με διαφορετική εμφάνιση, αλλά πάντα προβλήματα. Και πάνω από όλα έχει τον ίδιο στόχο: να περάσει από τη ζωή όσο το δυνατόν με μεγαλύτερη αξιοπρέπεια, επειδή οι ζωές όλων των ανθρώπων αφήνουν ίχνη, ίχνη που δείχνουν το δρόμο στους επόμενους......
και το βιβλίο κλείνει:....Ωστόσο θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί όπως και να έγινε μου μίλησαν τα βιολιά της χαράδρας. Εξαιτίας τους αυτή τη στιγμή ατενίζω τον ουρανό με αισιοδοξία. Σε αυτά οφείλεται το γεγονός ότι το πρωί, για να πάω στη δουλειά μου, χρησιμοποιώ πλέον ξυπνητήρι. Μέσα στο γαλάζιο σύννεφο της χαράδρας, στο δικό μου γαλάζιο σύννεφο, βρήκα αυτό που τόσα χρόνια χρειαζόμουν, την αυτογνωσία.