Αμαρτίες γονέων

Του Ηλία Π. Γεωργάκη

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

ΓΙΑ ΤΗ 17ΧΡΟΝΗ Μαρία το όνειρό της, όταν τελειώσει το Λύκειο, είναι να γίνει δημόσιος υπάλληλος. Το ίδιο όνειρο έχουν και χιλιάδες άλλα παιδιά. Το Δημόσιο είναι πλέον το εθνικό μας όνειρο. Εργασιακή ασφάλεια και μισθός κάθε 1η και 15, βρέξει χιονίσει. Αυτά τα όνειρα εξυφαίνουμε εμείς οι ίδιοι οι γονείς σε ένα κράτος που αδυνατεί να προσφέρει τα υποτυπώδη για να βρουν οι νέοι μόνιμη και σταθερή απασχόληση. Δεν είναι τυχαίο που σήμερα ο ένας στους τέσσερις νέους, μέχρι 24 ετών, είναι άνεργος. Εμείς οι ίδιοι δίνουμε την κατεύθυνση στα παιδιά μας για τον παράδεισο που λέγεται Δημόσιο. Έστω και με σύμβαση, έστω και με stage.

Και πάντα με την κρυφή ελπίδα της μονιμοποίησης. Και τους παροτρύνουμε να απεχθάνονται τον ιδιωτικό τομέα με τα απαγορευμένα ωράρια, τις μακρινές αποστάσεις, τους μισθούς πείνας και την ανασφάλεια.

Πάντως, η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι εδώ που φθάσαμε θα πρέπει από το δημοτικό σχολείο να γίνεται ανάλυση ορισμένων λέξεων όπως λάδωμα, μίζες, λαμόγια, διαφθορά, διαπλοκή. Κι αυτό γιατί θα πρέπει να μάθουν οι αυριανοί πολίτες, τα παιδιά μας, σε ποια Ελλάδα θα μεγαλώσουν.

Είναι αυτή η Ελλάδα που θα τους παραδώσουμε. Σε αυτό το μέτωπο η σημερινή κυβέρνηση καλείται να δώσει τιτάνιο αγώνα αλλά εκτιμώ ότι δυστυχώς δεν θα ανατρέψει την υπάρχουσα αρρωστημένη κατάσταση. Γιατί δεν αλλάζει η νοοτροπία.

Γυρίστε γύρω σας να το διαπιστώσετε. Η διαφθορά «σέρνεται» παντού. Στις εφορίες, στα τελωνεία, στα νοσοκομεία, στις πολεοδομίες, στα ασφαλιστικά ταμεία. Μίζες, φακελάκια, λαδώματα είναι πλέον οι προσφιλείς μας φράσεις.

Αυτήν την Ελλάδα των κολλητών, της δημοσιοϋπαλληλικής λογικής, της μίζας, του ωχαδερφισμού και της αναξιοκρατίας παραδίδουμε στα παιδιά μας. Και χωρίς την ανάληψη ευθύνης, με σηκωμένα τα χέρια ψηλά, ανήμποροι να αντιδράσουμε, δεν θα έχουμε επιχειρήματα γι΄ αυτήν την κατάντια μας. Τουλάχιστον έτσι ένιωσα εγώ όταν, χτες το βράδυ, προσπάθησα να εξηγήσω στη μικρή μου κόρη τη σημασία της λέξης λάδωμα. Κι όταν της εξήγησα με κοίταξε απορημένη και με καληνύχτισε. Προφανώς για να ξεχάσει...