"Απέναντι στις γιορτές γίνομαι παιδί"

Τα Χριστούγεννα είναι μια όμορφη γιορτή, μια ευκαιρία να ξανααγαπήσουμε τον εαυτό μας και τους δικούς μας ανθρώπους και μια αφορμή να αναλογιστούμε τα κενά μας, να εντοπίσουμε τις πληγές που πονάνε αλλά και να σκεφτούμε τη ματαιότητα των προβλημάτων που μας εγκλωβίζουν. Έχουν και μυρωδιές, δεν είναι σίγουρα όλα ρόδινα αλλά μάλλον έτσι είναι πιο αληθινά, η ζωή μάλλον δε νοείται χωρίς τις πληγές της και τα τρωτά της. Είναι εντέλει και η γιορτή της κατανόησης, της συγχώρεσης, της ανθρωπιάς ή της προσπάθειας να προσεγγίσουμε κάποια από τις παραπάνω ανθρώπινες αρετές. Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να πούμε σ΄αγαπώ, να κοιταχτούμε στα μάτια, να ζητήσουμε τη συγνώμη των αγαπημένων μας και να δηλώσουμε για άλλη μια χρονιά την πιστή μας παρουσία...αυτά και τόσα άλλα όλα κομμένα και ραμμένα στα ιδανικά και στα θέλω του καθενός από εμάς!

Ο Διονύσης Σαββόπουλος τι πιστεύει για τα Χριστούγεννα;
Είμαι από τους ανθρώπους που σέβονται πάρα πολύ την πίστη και τις παραδόσεις μας και νιώθω μεγάλη αγάπη για την πατρίδα –τις επετείους και τα σύμβολα της- και την Ορθοδοξία. Έτσι μεγάλωσα μέχρι τα εφηβικά μου χρόνια. Μετά ήρθε η γνωστή αμφισβήτηση -και λόγω ηλικίας και λόγω εποχής- και για αρκετά χρόνια δεν μου έλεγαν τίποτε όλα αυτά. Ώσπου ένα βράδυ -ήταν Μ. Τρίτη του 1971- επιστρέφοντας στο σπίτι, πέρασα έξω από τη Μονή Πετράκη και είδα κόσμο πολύ, κεριά αναμμένα, και χωρίς να ξέρω γιατί, μπήκα μέσα και έκατσα ως το τέλος της ακολουθίας. Και το ίδιο εκείνο Πάσχα έδωσα εντολή για εορτασμό: στολισμός του σπιτιού, όλοι μαζί οικογενειακώς στην εκκλησία την Ανάσταση κ.λ.π. Θέλω να πω, δηλαδή, πως όλα αυτά υπάρχουν μέσα μας σαν μια ολόχρυση εικόνα, που έρχεται η ατομική ζωή και η καθημερινότητα να την επικαλύψει. Αυτή όμως υπάρχει. Μια παράσταση, μια μυρωδιά, ένα κάτι ελάχιστο αρκεί για να ξαναφέρει στην επιφάνεια αυτή την εικόνα. Και αυτή η εικόνα δεν ξεριζώνεται εύκολα από μέσα μας.

-«Χριστούγεννα πάντα τσακωνόμαστε» είναι το πρώτο τραγούδι του πρόσφατου δίσκου σας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Υπάρχει κάτι που μας ενώνει και συνάμα μας χωρίζει στις γιορτές;

Είναι που η συναισθηματική απαίτηση μεγαλώνει εκείνες τις μέρες, με αποτέλεσμα να σου φαίνονται όλα κατώτερα της τελειότητας. Βέβαια αυτό είναι ανθρώπινο, αλλά λόγω εορτών δημιουργεί τριβές μέσα στην οικογένεια. Όχι πάντα φυσικά. Το «πάντα τσακωνόμαστε» είναι μια υπερβολή για να μπορέσει να πει την αλήθεια της η τέχνη.

-Τις γιορτές πώς τις θυμάστε από όταν ήσασταν μικρός; Έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε;

Επιφανειακά. Στην ουσία όχι. Θυμάμαι τις γιορτές πολύ έντονα από μικρός και πάντα περιμένω τις γιορτές. Απέναντι στις γιορτές είμαι παιδί. Και κατά κάποιο τρόπο η γιορτή είναι και το θέμα της δουλειάς μου. Είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύει για τη γιορτή, με έναν τρόπο ίσως περίεργο και ατομικό, ο οποίος όμως βρήκε ανταπόκριση στον κόσμο.

-Χριστούγεννα με καραβάκι ή με δενδρύλλιο; Και πώς βλέπετε την τάση ορισμένων να εμμένουν στο καραβάκι, επειδή είναι παρα­δοσιακό;

Δεν συμφωνώ. Εμένα μου αρέσει και το δεντράκι. Από μικρός θυμάμαι τον πατέρα μου που έφερνε ένα δέντρο από τη Γεωργική Σχολή όπου δούλευε και το στολίζαμε με κεράκια και σκαλιστά στολίδια. Δεν υπήρχαν λαμπάκια τότε».

Από συνέντευξη της εφημερίδας Πρώτο Θέμα (Δεκέμβριος 2006)