Ιστολόγιο ποικίλης ύλης με έμφαση σε τρέχοντα θέματα, επικαιρότητα και εκπαιδευτικά ζητήματα....αλλά και με πολλή μουσική και με κάθε ενδιαφέρουσα πολιτιστική πρόταση που μας αρέσει!
Το καλύτερο δώρο -κατά τη γνώμη μου- που θα σε βγάλει ασπροπρόσωπο αυτές τις μέρες είναι ένα βιβλίο ή ένα cdάκι μουσικό. Ακόμη και αν ο/η αποδέκτης/κτρια δε διαβάζει ή δεν ακούει μουσική σίγουρα θα μπει στον πειρασμό να ξεφυλλίσει ή να ακούσει αντίστοιχα το αναγνωστικό ή μουσικό σας δώρο. Μια ακόμη καλύτερη πρόταση ένας όμορφος συνδυασμός ανάγνωσης και μουσικής...ε αν τίποτε από τα δύο δε σας λέει κάτι, προτείνω λουλούδια για την τέρψη της όρασης και της όσφρησης ή και για τον καλλωπισμό του σπιτιού....Και οι τρεις προτάσεις είναι καλές και σίγουρα για την επιλογή θα χρειαστεί όποιος/όποια κάνει το δώρο να βάλει και ένα προσωπικό τόνο, πράγμα που -κατά την ταπεινή μου γνώμη- είναι και το σημαντικότερο.
Μια λίγο φιλολογική πρόταση, "Ο Ερωτικός Παπαδιαμάντης," τι δεν του έχουν "σούρει" αυτού του ανθρώπου, ο πλέον ανέραστος, ο θρησκόληπτος, ο μονομανής, ο κοσμοκαλόγερος.... Η ανθολόγηση των κειμένων έγινε από τον Χριστόφορο Λιοντάκη. Η άποψή μου είναι ότι το σύμπαν του Παπαδιαμάντη βρίθει ερωτισμού και ποίησης και τα κείμενα που ανθολογούνται στο συγκεκριμένο βιβλίο το αποδεικνύουν περίτρανα.
«Ητο ήδη δεκαεπταέτις, κ΄ εφαίνετο να είναι είκοσι ετών, εν υπερακμή ρώμης και καλλονής, το κορύφωμα τούτο της ανοίξεως, την ετοίμην να παραδώσει τα σκήπτρα εις το αδυσώπητον και δρεπανοφόρον θέρος-έρος». «Μόλις εξήλθον της πολίχνης, και η κόρη έβγαλε την πόλκα της, ειπούσα ότι αισθάνεται ζέστην, κι έμεινε μόνον με το μεσοφούστανον, με το ολοβραχιόνιον υποκάμισον και με την λευκήν βαμβακερήν φανέλλαν. Τότε ανεδείχθη εξαισιώτερον το ραδινόν της μέσης, η χάρις του αναστήματος και το γλαφυρόν των κόλπων της. Υπό την λεπτήν φανέλλαν, όπου εφαίνονται ανατέλλουσαι οι σάρκες της, θα έλεγέ τις ότι είχεν αποταμιευμένα νεοδρεπή ωχρόλευκα κρίνα, με φλεβιζούσας αποχρώσεις λευκού ρόδου...» (από το διήγημα Θέρος έρος).
Και μια ταξιδιωτική πρόταση:"Ιερή Ινδία. Εννιά ζωές, εννιά ιστορίες" του William Dalrymple. Τον προτείνω και για τις καλές κριτικές και επειδή αποτελεί και ένα προσωπικό απωθημένο το συγκεκριμένο ταξίδι.
Όσον αφορά τη μουσική προτείνω τους Arcade Fire ανεπιφύλακτα
Τον Lolek ή τη Μόνικα
Και τέλος μια πολύ φρέσκια γαλλιδούλα τη Zaz... http://www.youtube.com/watch?v=dVaZZRo0LN8
Πολύ μου αρέσει. Φυσικά, πάντα είναι ευπρόσδεκτες και οι κλασικές συλλογές ξένων και ελλήνων καλλιτεχνών που είναι πιο ευρείας κατανάλωσης και αποδοχής. Ελάτε, ας χαρίσουμε ένα δωράκι δε θα αλλάξει η οικονομική μας κατάσταση τόσο πολύ!
Ποιος εξαφάνισε άραγε το εφετινό Πνεύμα των Χριστουγέννων; Απευθύναμε την ερώτηση σε δέκα έλληνες συγγραφείς αστυνομικής λογοτεχνίας, δηλαδή τους καθ΄ ύλην αρμόδιους για την επίλυση μυστηρίων που αφορούν εξαφανίσεις και απαγωγές.
Τεύκρος Μιχαηλίδης «Το έκλεψε ο Παπανδρέου»
«Χριστούγεννασημαίνει ζεστασιά, θαλπωρή, καλήδιάθεση, αλληλοκατανόηση,σύσφιγξησχέσεων,μια μικρήαπόδρασηαπό τη μίζερηκαθημερινότητα, ελπίδα και προσδοκία για κάτι καλύτερο. Στερώνταςμας όλα αυτά, οχυρωμένοιπίσω από προσχηματικά σκιάχτρα,ο κύριος Παπανδρέου και η παρέα του έκλεψαν το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Το έκλεψαν και το έφαγαν. Μόνοι τους».
Πέτρος Μαρτινίδης «Διέφυγε από τη χώρα»
«Κανείς δεν το απήγαγε. Στα αστυνομικάμυθιστορήματαοι απαγωγές είθισταινα είναικίβδηλες. Το ίδιο το θύματις οργανώνεισυνήθως,γιαδιάφορους λόγους.Εν προκειμένω,εξ ορισμού φιλειρηνικό, το Πνεύμα των Χριστουγέννων είχεκάθε λόγο να διαφύγει από μια χώρα με τόσο αμετανόητη ροπή σε εμφύλιους σπαραγμούς».
Σέργιος Γκάκας «Ποτέ δεν πίστεψα σε αυτό»
«Εκτιμώ το χιούμορ της ερώτησής σας, αλλά δυστυχώς δεν έχω απάντηση.Βλέπετε, ως εκ γενετής άθεος, ποτέ δεν πίστεψα στην ύπαρξη του Πνεύματος των Χριστουγέννων,του υιού του Θεού και του Θεού του ίδιου. Αν όμως κάποιος πιστεύει στην ύπαρξή τους, ας ερευνήσει στις ερημιές των αστέγων, των πεινασμένων και των αθώων».
Δημήτρης Μαμαλούκας «Το έφαγαν οι δανειστές»
«Το πτώμα βρισκόταν στη βάση του γκρεμού. Το ελαφρύ χιόνι που έπεφτε το είχε μισοσκεπάσει.Πέφτοντας είχε τσακιστεί πάνω στα βράχια. Φορούσε ακόμα τη στολή του Αγιου Βασίλη. Το αίμα πάνω στο έντονο κόκκινο του υφάσματοςέδειχνε μαύρο. Σαν τον ουρανόπάνω από τα κεφάλια μας. “Το πνεύμα είναι, πάμε”, είπε ο υπαστυνόμος. “Του το ΄χα πει ότι θα το έτρωγαν οι δανειστές του”».
Χρύσα Σπυροπούλου
«Το απήγαγε το γράμμα “μ”»
«Δεν απόρησεκανείς όταν ανακοινώθηκεότι το Πνεύμα των Χριστουγέννωνεξαφανίστηκε.Κυκλοφορούσανφήμες ότι απήχθη από γράμματα:το“ε”, όπως εργασία, το “σ”, όπως συλλογικότητα, το “υ”, όπως υπευθυνότητα. Μερικοί υποστήριζανότι για την εξαφάνιση ένοχοείναι το γράμμα “μ”, όπως μνημόνιο.Ενα παιδί υποστήριξε ότι ξέρει πώς θα το βρούνε, γιατί κατέχειτο μαγικό γράμμα, το “α”, όπως ανάπτυξη. Στον ουρανό εμφανίστηκετο μήνυμα:“Θα είμαι κοντά σας όσο θα ικανοποιούνται τα γράμματα-απαγωγείς μου:ε, σ, υ!”. Τότε ακούστηκε ένα μακρόσυρτο“α”!».
Ανδρέας Αποστολίδης «Ερωτηματικό η Λόρα»
«Προβληματίζομαιανάμεσαστον Μαύρο Πιτ και τη συμμορίατου, τον διαβόητοκαθηγητή Μοριάρτι, τον ουραγκοτάγκοτης οδού Μοργκ ή ακόμη και τον Φιλέα Φογκ, εν αγνοία του, επειδήτο ρολόι του πήγαινε λάθος. Το μεγάλο ερωτηματικό για μένα είναι ο ρόλος της Λόρας του ΝτμίτριΝ.».
Φίλιππος Φιλίππου «Το μαύρο φίδι φταίει»
«Αρχικά, πίστευαπως το έγκλημα το διέπραξε η SΡΕCΤRΕ (ΕιδικόΕκτελεστικόγια την Αντικατασκοπία,την Τρομοκρατία,την Εκδίκησηκαι τον Εκβιασμό), η οργάνωση την οποία μάχεται ο Τζέιμς Μποντ. Μα αυτό είναι λογοτεχνία. Τελικά,νομίζω πως για την κλοπή ευθύνεται η Μαύρη Χειρ, ο Ζορό και το Μαύρο Φίδι που θα μας φάει».
Τιτίνα Δανέλλη «Ενοχος η ανοησία μας»
«Το εξαφάνισεη ανοησία των Ελλήνωνκαι η “καλοσύνη” των ξένων».
Αθηνά Κακούρη «Εδολοφονήθη; Μακάρι!»
«Εφέτος, λέει, το Πνεύμα των Χριστουγέννων χάθηκε. Εψαξανστα μαγαζιά και δεν το βρήκαν, έψαξαν στις ταβέρνες,στα ρεβεγιόν, στις κρουαζιέρες, μέχρι και στα φαστφουντάδικαέψαξαν. Ματαίως. Υπάρχουν σοβαρές υπόνοιεςότιαπήχθη, ίσως μάλιστα και να εδολοφονήθη. Μακάρι!Γιατί αυτό δεν είναι παρά ένα ψευδεπίγραφο Πνεύμα των Χριστουγέννων. Το γνήσιο ζει και βασιλεύει και βρίσκεταιεκεί που ήταν πάντοτε:μακριά από το αχόρταγο “εγώ”, συντροφιά με το παιδίον νέον, εκεί όπου η ψυχήχορταίνει με ταπεινοφροσύνη, με προσφορά, με συμπόνια, με το λίγοπου όμως έρχεται από καρδιάς. Και του χρόνου, όλοι μας γεροί και λίγο πιο συνετοί!».
Πέτρος Μάρκαρης
«Εγινε “Νοέλ-μαϊμού”»
«Οσα χρόνια πίσω κι αν κοιτάξω, θυμάμαι τα Χριστούγεννα ως μια γιορτή της οικογένειας.Μόνο τις τελευταίες τρεις δεκαετίες που ταλαντευόμαστε μεταξύ Βαλκανίων και Ευρώπης,χωρίς να ανήκουμε ουσιαστικά ούτε στο ένα ούτε στην άλλη, μετατρέψαμε τα Χριστούγεννασε ένα είδος “Νοέλ-μαϊμού”. Συνεπώς,πριν ρωτήσουμε ποιος μας έκλεψε τα Χριστούγεννα, ας αναρωτηθούμε μήπως μέσα στη γενική κρίση αξιών που περνάμε αφαιρέσαμεκαι από τα Χριστούγεννατην παραδοσιακή τους αξία».
Στο συγκινητικό «Εθνικό Κήπο» του Απόστολου Καρακάση, που τιμήθηκε πέρυσι με το Βραβείο Κοινού στο φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, αποκαλύπτεται μια αυτόνομη κοινότητα αστέγων, ηλικιωμένων, ερωτευμένων, που ζει, ερωτεύεται και πεθαίνει στη σκιά των υπεραιωνόβιων δέντρων. Μοιάζει παράδοξο στις σημερινές συνθήκες αθηναϊκής παράνοιας να υπάρχει καλά κρυμμένη τόση ανθρωπιά και τρυφερότητα, περιφραγμένη, προστατευμένη από τα άγρια ζώα, τους υστερικούς κατοίκους της πρωτεύουσας, που τσαλαβουτούν στα σκουπίδια, βρίζονται και βουλιάζουν όλο και πιο βαθιά στην κατάθλιψη. Είναι όμως κι ελπιδοφόρο ότι δεν έχει καταλυθεί οποιαδήποτε έννοια αλληλεγγύης, πως δεν έχει επικρατήσει παντού η βρώμα και η αθλιότητα. Οτι υπάρχουν ακόμη θύλακοι ομορφιάς και γαλήνης, όπως στο αναπλασμένο Πεδίον του Αρεως, που παραδόθηκε προχθές στους πολίτες από την υπερνομαρχία Αθηνών–Πειραιώς. Στις φωτογραφίες εμφανίζονται πιτσιρίκια να χοροπηδούν από παγκάκι σε παγκάκι, να κρύβονται από τη βροχή κάτω από τα καταπράσινα σιντριβάνια που σχηματίζουν οι φοίνικες.
Τις τελευταίες μέρες, σε αρκετές γειτονιές της Αθήνας ξεφυτρώνουν λέξεις. Με πρωτοβουλία της καλλιτέχνιδος Βαρβάρας Παπαδοπούλου, κάτοικοι της πόλης οπλισμένοι με σκαλιστήρια και φτυάρια φυτεύουν σποράκια που σχηματίζουν λέξεις. Κάποιοι αναλαμβάνουν να τα ποτίζουν τακτικά μέχρις ότου οι «θαμμένες λέξεις», όπως λέγεται το πρότζεκτ, να ριζώσουν και να ανθίσουν. Στον Κεραμικό ξεφύτρωσε το «ΑΠΛΟΧΕΡΑ», στην πλατεία Αυδή το «ΤΩΡΑ» και στο Ιλιον το «ΦΩΣ» και το «ΑΝΑΣΑΙΝΩ». Ακόμη και στον Αγιο Παντελεήμονα η κηπουρική ενώνει Πακιστανάκια και (πρώην) οργισμένους κατοίκους. Στο Ωδείο Αθηνών, όπου φιλοξενείται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Ισπανοί κι Ελληνες επιστήμονες και καλλιτέχνες χαρτογραφούν τα κοινά αγαθά. «Ο νέος κοινός πλούτος βρίσκεται στη γλώσσα, στις συνήθειες, τις χειρονομίες, στα συναισθήματα και στους κώδικες, σε στοιχεία που σχετίζονται με την καθημερινότητά μας, τον ελεύθερο χρόνο και την εργασία μας τόσο στο ψηφιακό όσο και στο αστικό περιβάλλον», επισημαίνουν.
«Είναι ωραία πόλη», έλεγε πρόσφατα ένας ρομαντικός τουρίστας στην Αθήνα, και οι συνομιλητές του τον κοίταζαν σαν να έχει εκστομίσει τη μεγαλύτερη παραδοξολογία. Είναι η απόσταση που τον τυφλώνει και τον οδηγεί στην εξιδανίκευση ή η εγγύτητα η δική μας που μας εμποδίζει να διακρίνουμε την ομορφιά; Ο Γ. Καμίνης αναλαμβάνει δήμαρχος της Αθήνας σε δύσκολες εποχές. Με την Αθήνα απαξιωμένη και ζαλισμένη, να αναζητά κατεύθυνση. Κάπου μεταξύ Λονδίνου και Καΐρου. Ευρωπαϊκή μεγαλούπολη ή υπερμεγέθης παραγκούπολη. Οι οικονομικοί μετανάστες έχουν θέση σε αυτήν κι, αν ναι, πού, πώς; Σε μετεκλογική συνέντευξή του, ο νέος δήμαρχος πρότεινε ως λύση για το μεταναστευτικό... τη φύλαξη των συνόρων από τον στρατό. Απογοήτευσε πολλούς αυτή η απάντηση. Κέρδισε τις εκλογές με τον συνδυασμό «Δικαίωμα στην πόλη» και όσοι τον ψήφισαν θα τον ήθελαν ισόβιο συνήγορο του πολίτη. Η πόλη δεν χρειάζεται τείχη. Είναι ένας καμβάς δυναμικός. Ο νέος δήμαρχος απλώς θα δώσει το σύνθημα και τα χρώματα. Και οι κάτοικοι θα κληθούν να ζωγραφίσουν πάνω του. Θέμα «Πώς θέλω την πόλη μου».
Κάθε φορά που βρίσκομαι σ' αυτή την πόλη έχω τόσα ανάμεικτα συναισθήματα, από τη μια με γοητεύει τόσο πολύ και από την άλλη με θλίβει πολύ δυσάρεστα....πολύ σκληρές αντιθέσεις σε μια τόσο μικρή απόσταση, τέτοια διαφορετική συνύπαρξη πολιτισμών, τι είναι αυτό παρακμή ή διαφορετικότητα, καλαισθησία και τόσο δίπλα της μια ασχήμια κακόγουστη και τόσο βίαιη....Μπορούμε οι πολίτες μιας πόλης να αφήσουμε το στίγμα μας ή τελικά γινόμαστε έρμαια μιας κατάστασης; Πολλές οι απορίες μου. ...Το πιο δυσάρεστο είναι ότι το σκηνικό αυτό το βλέπω με βήμα ταχύ και σε άλλα μικρότερα αστικά κέντρα της χώρας μας...Απάντηση δεν μπορώ να δώσω....
Για όσους βρεθούν στην Αθήνα αυτές τις μέρες έχω να προτείνω κάποιες μουσικές και θεατρικές παραστάσεις. Ας ξεκινήσουμε με τα μουσικά των ημερών: Ο 'Αραβας μουσικός και βιρτουόζος στο ούτι και το βιολί Simon Shaheen συνδυάζει τον παραδοσιακό ήχο, την jazz και την κλασική δυτική μουσική. Θα τον βρείτε στο Βοτανικό, στην Αυλαία τη Δευτέρα 27/12. Πάρτε μια γεύση
Αν πάλι υπάρχει διάθεση για κάτι πιο ξεσηκωτικό, πολύ θα το ήθελα αλλά δεν έκλεισα έγκαιρα εισιτήριο, στο Μέγαρο Μουσικής στις 27 και 28/12 οι London Community Gospel Choir θα κινηθούν φαντάζομαι στο πνεύμα των ημερών με θρησκευτικούς ύμνους και κλασικά γκόσπελ. Για να τους ακούσουμε και αυτούς...
Στις 28 και 29/12 Σε ρυθμούς jazz και cabaret η Quinn Lemley and her boys στο Half Note Jazz Club.
Τα θεατρικά τώρα.
Η Γυναίκα της Πάτρας για δεύτερη χρονιά, ένας μονόλογος της Ελ. Κοκκίδου ως πόρνης Πανωραίας. Έχω την αίσθηση ότι θα αξίζει τον κόπο. Μια άλλη παράσταση που συνεχίζεται για πολλά χρόνια το Γάλα, την έχω δει, βαριά, δύσκολη και στενόχωρη, αλλά σε αποζημιώνει παρά το ψυχοπλάκωμα. Η Γυνή να φοβήται τον άνδρα, μεταφορά της γνωστής ελληνικής ταινίας στο θέατρο με το Γιάννη Μπέζο και τη Ναταλία Τσαλίκη. Εγώ δηλώνω θαυμάστρια του Γ. Μπέζου και θα έβλεπα την παράσταση ευχαρίστως. Μια παράσταση για την οποία έχω ακούσει πολύ καλά λόγια είναι η Ευτυχία Παπαγιανοπούλου με τη Νένα Μεντή, βασισμένη στο βιβλίο της Ρέας Μανέλη "Η γιαγιά μου η Ευτυχία".
Μια παράσταση που προτείνω και για συναισθηματικούς λόγους είναι το Rejected που αναφέρεται - που αλλού-στις σχέσεις των δύο φύλων με αρκετό χιούμορ και πρωτοτυπία. Εγώ θα τη δω σίγουρα γιατί ένας από τους ηθοποιούς είναι ο Χάρης Φλέουρας, φίλος και παλιός μαθητής και παλιός συμπρωταγωνιστής σε ερασιτεχνική δουλειά στα νιάτα μου...Την προτείνω ανεπιφύλακτα.
Μια παράσταση με πολύ καλές κριτικές είναι το Αίμα Κακό με τον Άρη Ρέτσο. Πολύ καλή και η κριτική για την Υπόθεση της οδού Λουρσίν, μια μαύρη κωμωδία του Ευγένιου Λαμπίς. Μου είπαν και για την παράσταση του Εθνικού, Εμιλία Γκαλόττι σε σκηνοθεσία Γ. Χουβαρδά, ένα έργο του 18ου αιώνα με πολύ καλούς ηθοποιούς όπως ο Μ. Χατζησάββας, η Θ. Μπαζάκα, ο Ν. Κουρής, η Στ. Γουλιώτη.
Και τέλος από 18/12 -27/12 στο Half Note δείτε τους Ballroom Kings από τη Σικελία σε ρυθμούς swing, jazz n blues. Αυτά από εμένα για τη νυχτερινή ζωή της πρωτεύουσας. Και κλείνω με το ομώνυμο τραγούδι. Καλό βράδυ και καλή διασκέδαση!
Εορταστική ανάρτηση η σημερινή, χίλιες ευχές για γαλήνη και ηρεμία στην ψυχή και γενικότερα, για πολλή υγεία. Ας προσπαθήσουμε να χαρούμε αυτές τις μέρες με τους δικούς μας ανθρώπους, να αποφορτιστούμε από τους γρήγορους ρυθμούς στους οποίους τρέχουμε καθημερινά, ας ξεκουράσουμε το μυαλό μας από όλα τα άσχημα και δυσοίωνα που μας έχουν περικλείσει και ας ξεφαντώσουμε και λίγο με την ψυχή μας.
Και για μη θεωρητικολογώ, ας ζήσει ο καθένας όπως επιθυμεί και επιλέγει αυτές τις μέρες. Να σας πω και τα κάλαντα, τις ευχές και τα παινέματα με όλη μου την καλή ενέργεια και την αισιοδοξία που διαθέτω στην ψυχή μου....και του χρόνου!
Δημήτρης Καλοκύρης, Η ερμηνεία των μάγων (II)
Μύθοι των μάγων και των μυστικών.
Κατασκευές των αριθμών και της αστρολογίας
για να σκορπά το αίμα του αλέκτορα
στα βυσσινιά θεμέλια της αυτοκρατορίας:
χρυσάφι,
να πλημμυρίζει αργά αργά το σώμα
και ν' ανταλλάσσει τα επιτόκια της ζωής
με τη δικαιοσύνη που το ξεπληρώνει
λιβάνι,
για να φωλιάζει σαν τη γλώσσα στη φωτιά
και να μεταμορφώνει το κενό
σε ζωογόνο αιτία
και σμύρνα,
μέσα στα έγκατα της ηδονής
ένα πικρό βοτάνι
για να δαγκώνεται το στήθος του θανάτου πιο βαθειά
με τον σπασμό της ξαφνικής ελευθερίας.
Ανάρτηση βραδινή και λίγο χριστουγεννιάτικη, για αυτά που μέσα δε χωράνε πια....
Δουλεύω μια εργασία για την αγάπη και τον έρωτα με τους μαθητές μου και θα αποδελτιώσω κάποιες σκέψεις τους για σήμερα.
"Το σ' αγαπώ είναι μεγάλη λέξη, βαθύ συναίσθημα, το έζησα με το δικό μου τρόπο. Σε ένα αγαπώ που υπάρχει στην άκρη και σε μια γωνίτσα η στενοχώρια. Θα ήθελα να το ζήσω. Όλα αυτά με τη δική μου αγάπη, με το δικό μου σ' αγαπώ και τη δική μου στενοχώρια" Γ. Κ.
"Για σένα που κατέχεις την ψυχή μου, την καρδιά μου, τα πιο τρελλά όνειρά μου. Για σένα που αγαπώ τόσο έχω μια ευχή. Τα ωραιότερα λόγια μιας αγάπης κρύβονται στο βλέμμα μιας σιωπής" "Έρωτας είναι να πετάς, να κλαις και να πονάς γι' αυτόν που αγαπάς. Δεν υπάρχουν λόγια να εκφράσεις τα συναισθήματά σου μα υπάρχουν πράξεις που δείχνουν στον άνθρωπο που αγαπάς πόσο τον λατρεύεις" Α. Γ.
"Η αγάπη είναι δυνατό συναίσθημα, είναι ωραίο να εκφράζεις τα συναισθήματά σου στους ανθρώπους που αγαπάς. Η αγάπη είναι για μένα πολύ σημαντική γιατί μέσα από αυτή μπορείς να εκφράσεις την ψυχή σου και να του δείξεις πόσο ξεχωριστός είναι για σένα. Την αγάπη μόνο τη μοιράζεσαι" Α. Τ.
"Αγάπη είναι να αγαπάς κάποιον και να θες μόνο το καλό του και μόνο αυτό. Να είσαι μαζί του γιατί θες να είναι ευτυχισμένος, να βάζεις στην άκρη τον εγωισμό σου" Ν. Π.
Αυτά τα όμορφα λόγια από τις εφηβικές ψυχές που με τόσο ενθουσιασμό κατέγραψαν τις σκέψεις τους. Καληνύχτα....
Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010
ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΛΕΛΟΒΑ ΠΡΩΤΟ ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΥ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΕΡΤ 2010
Καλημέρα, καλημέρα...Πλησιάζουν Χριστούγεννα, μας έβαλε και ο καιρός σε πνεύμα εορταστικό, είναι και τα καταστήματα ανοικτά σήμερα, κάτι κινείται, κάπως θα χαμογελάσουμε λίγο περισσότερο, όλο και σε κάποια υπερβολή θα κυλήσουμε αυτές τις μέρες.
Η σημερινή ανάρτηση κινείται σε διαφορετικό κλίμα και αφορά σε μια ταινία μικρού μήκους που παρακολούθησα χθες στην πόλη μου, μια ταινία που βρήκα προσεγμένη και καλοδουλεμένη παρά την ιδιαιτερότητα του θέματος που πραγματευόταν. Συγκεκριμένα, το θέμα της ταινίας είναι η παιδοφιλία και μέσα στα λίγα λεπτά δίνεται ο άρρωστος κόσμος ενός περιθωριακού ανθρώπου και παράλληλα επισημαίνεται πόσο καμιά φορά η αφέλεια των γονιών απέναντι σε αγνώστους μπορεί να έχει δραματικές συνέπειες για τη ζωή του παιδιού τους και κατ'επέκταση για τη δική τους. Σκηνοθέτης της ταινίας "Χαμένα Παιχνίδια"είναι ο λαρισαίος Σεραφείμ Ντούσιας. Ωραία οπτική, ήπια ματιά, όμορφη μουσική επένδυση της ταινίας. Να ευχηθούμε στο Σεραφείμ καλή συνέχεια, καθώς είναι ακόμη στην αρχή.
Αξίζει τον κόπο, οι γονείς και οι δάσκαλοι να διαβάσουν κάποια στοιχεία για την κακοποίηση των παιδιών απο την ιστοσελίδα "Το Χαμόγελο του Παιδιού"
Ο Μποστ ή αλλιώς Χρύσανθος ή Μέντης Μποσταντζόγλου (1918-1995) αποτελεί μια ιδιάζουσα μορφή των γραμμάτων και των τεχνών, σκιτσογράφος, θεατρικός συγγραφέας, κειμενογράφος και ζωγράφος. Αξίζει να σταθούμε στη γλώσσα του που έχει τη δική της "ορθογραφία" και το δικό της λεξιλόγιο, ένα μείγμα καθομιλουμένης και καθαρεύουσας με πολλά σκηνοθετημένα συντακτικά λάθη που έχει ως στόχο να απαξιώσει την καθαρεύουσα της εποχής. Εγώ είχα την τύχη στα φοιτητικά μου χρόνια να συμμετάσχω στην οργάνωση και στο ανέβασμα της "Φαύστας" από την αντίστοιχη θεατρική ομάδα της σχολής μου. Όμορφη εμπειρία!
Έχω να πω ότι τα κείμενά του που σατιρίζουν το νεοέλληνα, το νεοπλουτισμό, την ξενομανία, την πολιτική κατάσταση είναι πάντα διαχρονικά και αρμόζουν σε πολύ μεγάλο βαθμό και στη δική μας γενιά και εποχή. Σε κάτι τέτοιες γενικευτικές κρίσεις, έχω να δηλώσω ότι συμπεριλαμβάνεται και η υποφαινόμενη γιατί κι αυτή αποτελεί ένα μέρος της νεοελληνικής κοινωνίας. Ακολουθεί ένα αυτοβιογραφικό σημείωμα από τον ίδιο το Μποστ.
Ολίγα λόγια δια τον καλλιτέχνη
Ό,τι ήταν ο Λεονάρντο NταBίντσι για την εποχή του, το ίδιο απάνω κάτω είναι και ο MέντηςMποσταντζόγλου για την σημερινή εποχή.
O πρώτος ήταν ποιητής, σχεδιαστής, αρχιτέκτων, μουσουργός και εφευρέτης.Aι διάφοροι μελέται του για τα πυροβόλα όπλα, καθώς και τα συγγράμματά του διά το «αεικίνητον» το στηριχθέν εις την αρχήν της αενάου κινήσεως, είναι αρκετά διά να τον κατατάξουν, μόνον αυτά, εις την χορείαν των «μεγάλων». OMποσταντζόγλου είναι κι αυτός ποιητής, σχεδιαστής και ασφαλώς θα εγίνετο ένας πρώτης τάξεως αρχιτέκτων, εάν οι φίλοι και οι γνωστοί του έδειχνονμεγαλυτέρανκατανόησιν.
Διότι εις όσους επρότεινε να τους χτίση το σπίτι, απέφυγον να του το αναθέσουν, ισχυριζόμενοι ότι θα το χτίσουν αργότερον. Bεβαίως τα σχέδιά του ήσαν ολίγον «επαναστατικά», π.χ. εις την θέσιν των παραθύρων είχε τις πόρτες, και εις την θέσιν της πόρτας να μπαίνουν οι επισκέπται από το παράθυρον, αλλά δεν νομίζω ότι αυτός ήτο ο λόγος που φίλοι και συγγενείς τον απέφευγον.
Oύτε το ότι ήτο ακριβός ευσταθεί. Nομίζω ότι πρέπει να αποδοθή μάλλον εις την επιμονήν του να μην θέλη ο ίδιος σκεπήν, ώστε να εισέρχεται ελευθέρως το ηλιακόν φως και το σπίτι να είναι οικονομικόν. Tο ότι μάλιστα είχε προνοήσει κατά τας ημέρας των βροχών οι ένοικοι να κοιμούνται εις τας ντουλάπας, είναι μία επί πλέον απόδειξις ότι το όλον θέμα ο Mποσταντζόγλου το είχε συλλάβει και το είχεν μελετήσει εις όλας του ταςλεπτομερείας.
Mε τον τομέα της μουσικής πάλιν, δεν εύρεν τον καιρόν να ασχοληθή ακόμη. Πάντως είναι πολύ ευχαριστημένος που την υπόθεσιν αυτήν την ανέλαβε ο MάνοςXατζιδάκις και χαίρεται που η προσπάθειά του αυτή βρίσκεται σε καλά χέρια. «Aν είχα καιρόν να γράψω», μου εξομολογήθη κάποτε, «τέτοια μουσική θα έγραφα. Ό,τι γράφει αυτός, μ’ αρέσει. Λέω να μην ανακατωθώ καθόλου στη δουλειά του και να τον αφήσω να γράφη ελεύθερα. Έτσι κι αυτός θα εμπνέεται απερίσπαστος και διευκολύνει και μένα, διότι έχω πολλές δουλειές. Tι λες εσύ;» Συνεφώνησα με τα λεχθέντα τότε, διότι πράγματι εγνώριζα ότι ήτοαπησχολημένος με διάφορα προβλήματα.
Έν εξ αυτών των προβλημάτων, ήταν και η ανεύρεσις τρόπου να κατασκευάζη μόνος του το χαρτί, όπως είχε υποσχεθήπέρυσιν εις τους αναγνώστας του βιβλίου του. Έκανε πολλά πειράματα που πολύ τον εταλαιπώρησαν και πολλοί γνωστοί και φίλοι, εις τους οποίους έδειξε τα δείγματα, του εσύστησαν να ξαναπάρη χαρτί του εμπορίου ώστε να ξεκουρασθή, και συνεχίζει τις ανακαλύψεις του του χρόνου. Tο δεύτερον μεγάλο πρόβλημα που τον απησχόλησε το 1960 ήταν η προσπάθειά του να εφεύρη το «αεικίνητον» και αυτός, αλλά με κάποιανπαραλλαγήν.
OMποσταντζόγλου το ονόμαζεν «αειχρήματον» και το εστήριζεν εις την αρχήν τού να αντεπεξέρχεται κανείς εις την αέναον ζήτησιν, οποθενδήποτε προερχομένης. Mου έδειξε και ωρισμένα σχέδιά του και απ’ ό,τι απεκόμισα, κατά τον Mποσταντζόγλου το «αειχρήματον» πρέπει να έχη σχήμα πορτοφολιού, ολίγον παχύ (όσον παχύτερον, μου εξήγησεν, τόσον και περισσοτέρανδύναμιν θα έχη), αλλ’ έμεινα με την εντύπωσιν ότι ο προικισμένος αυτός εφευρέτης και σχεδιαστής ευρίσκεται ακόμη εις το στάδιον των πειραματισμών. Kατέχει τα Mαθηματικά, αλλά η λογική του είναι ιδιόρρυθμος.
Bιβλίον το οποίον στοιχίζει 20, υπολογίζει ότι διά να κερδίση, πρέπει να πωληθή 10. Eάν ο άνθρωπος αυτός δεν είχεν πίσω του διάφορες Kρατικές δουλειές, θα απέθνησκεν της πείνης. Aπό την ημέραν όμως που εισήλθεν εις το KαλλιτεχνικόνEπιμελητήριον «παμψηφεί», αποτόμως ο ρυθμός της ζωής του ανετράπη και κυριολεκτικώς ζει εν μέσω αφαντάστου χλιδής. Aυτό το γεγονός όμως ήταν που εσκλήρυνεν την καρδιά του και μένει ανάλγητος προ του πόνου και της δυστυχίας των συνανθρώπων του. Nαδήτε με τι άσχημο τρόπο μιλάει στις ζητιάνες και σ’ όλες τις κατσιβέλες που μυρίστηκαν ότι έχει χρήματα και δεν ξεκολλάνε από την πόρτα του, θα φρίξετε. Παραθέτομεν κατωτέρω μερικάς φράσεις του διά να δήτε και το πόσον είναι ετοιμόλογος.
― Άσε μας κυρά μου και δεν έχω φράγκο. Ή
― Δεν μου φτάνουν οι μέσα ζητιάνοι, νάχω και τους απόξω. Όλο δώσε και δώσε. Άλλη ξένη γλώσσα εκτός της «Δοσικής» δεν ξέρετε;
Πολλάς φοράς, εμπαίζει τας δυστυχείς γυναίκας.
― Δεν με παίρνεις μαζί σου; Kι ό,τι πιάσουμε, μισά-μισά.
Kαι προτείνει εις ταςAθιγγανίδας να τον πάρουν αγκαλιά και να λέγουν ότι είναι παιδί των. Kαμμία όμως δυστυχισμένη δεν τον παίρνει, διότι γνωρίζει καλώς ότι παίζει θέατρον κι ότι τα χρηματοκιβώτια των Tραπεζών στενάζουν από το βάρος των καταθέσεών του. Πολλάς φοράς, από λόγους καθαρώς σαδιστικούς, βγαίνει στην πόρτα και ανάβει τα τσιγάρα του με χαρτονομίσματα επιδεικτικώς. Στην γειτονιά τον αποκαλούν «Pότσιλδ». Aυτή είναι η μελανή του πλευρά. Kατά τα άλλα, είναι ένας καλλιτέχνης αξιαγάπητος. Πάντοτε έχει σπίτι του επισκέπτας. Eάν δεν έρθουν σμήνη τσιγγάνων, θα έρθουν φίλοι, και εάν δεν έρθουν φίλοι, θα έλθουν συγγενείς. Aπαραιτήτως θα τον επισκεφθούν εκπρόσωποι του Aεριόφωτος, της Hλεκτρικής, της Tηλεφωνικής, άνθρωποι των Yδάτων, Aξιωματούχοι της Eφορίας και άλλων σοβαρών Iδρυμάτων. Tονγαλατάν, παγοπώλην και δοσάν, δέχεται ιδιαιτέρως και αι επισκέψεις των απλών αυτών ανθρώπων τού δίδουν αφάνταστονχαράν. Δέχεται τους πάντας με Aνατολικήνευγένειαν, διότι και η καταγωγή του είναι Aνατολική. OMέντηςMποσταντζόγλου γεννήθηκε στην Kωνσταντινούπολη. O ιστορικός κλάδος των Mποσταντζόγλου πρωτοπαρουσιάζεται στα βάθη της MέσηςAνατολής. Πρόγονός του υπήρξεν ο περίφημος λόγιος Θεόδωρος IωάννουMποσταντζόγλου, τον οποίον ουδείς εγνώριζεν εν όσωέζη και ο οποίος όταν απέθανε, τότε ήταν που δεν έγινε καθόλου λόγος δι’ αυτόν. Λέγουν ότι υπήρξεν επιστήθιος φίλος του NαστραντίνXότζα, κατά τινας μάλιστα πληροφορίας ο Θεόδωρος έγραφεν τα ανέκδοτα, ο δε Xότζας τα απήγγελλεν. Tούτο συνάγεται και εκ των ανεξηγήτων διακοπών του Xότζα, αιοποίαισυνέπιπτον σχεδόν πάντοτε με περιόδους κατά τας οποίας ο Θεόδωρος έκειτο κλινήρης. Iσχυρίζονται επίσης πολλοί, ότι και αυτός ήτο ο λόγος που ο πρόγονος του Mποστ. τα ετίναξεν νέος. Διότι ο Xότζας εν τη επιθυμία του να έχη ανέκδοτα και διά την περίοδον που ο φίλος του θα ήτο ασθενής, εξεθέωνεν τον δυστυχή λόγιον στη δουλειά.
Πολλάς φοράς του έτρωγε και τα ποσοστά καθ’ όσον ο Xότζαςήτο πολύ καπάτσος. H ιδέα να βγάλουν τα ανέκδοτα εις δίσκους, του Mποσταντζόγλουήτο, δεν ήτο του Xότζα. H μόνη συμβολή του Xότζα εις την υπόθεσιν αυτήν ήταν το εξώφυλλον. Kι αυτό εστάθη η αφορμή της οριστικής των ρήξεως. Διότι ο Xότζας παρήγγειλε εξώφυλλον που έγραφε απ’ έξω με μεγάλα γράμματα ο ναστρεντινχοτζιδακις παρουσιάζει τα «ανέκδοτα» του Θεοδωράκη εφένδη, κι έβαλε τα δικά του με πολύ ψιλά. Kι όταν το επληροφορήθη ο Θεόδωρος, εστενοχωρήθη πολύ και έπεσεν του θανατά. Tα τελευταία δε λόγια που είπε στους συγγενείς του πριν ξεψυχήση ήσαν τα εξής:
― Παιδιά μου, μεγαλοφυΐα αυτός ο Xοτζιδάκις και καύχημα της Aνατολής, αλλ’ όταν παίρνη τοις μετρητοίς αυτά που γράφω και γίνεται ένα με τον Nαστρεντίνον και δεν μου ηχογραφούν την πλάκα για τιμωρία, τότε σημαίνει ότι και τα δύο παιδιά στερούνται Aνατολίτικου χιούμορ.
Kι αφού είπε αυτά, μετά πέθανε και τον θάψανε.
Aπόγονος λοιπόν αυτού του καλοκάγαθου ανθρώπου είναι κι ο MέντηςMποσταντζόγλου. Aπό τον Θεόδωρον έλαβε ταςπερισσοτέραςαρετάς· την απέραντονσοφίαν, την αγάπηνδιά το ποδόσφαιρον, το ιδίωμα να γράφη πολλάκις με τα πόδια και το θείον χάρισμα, πρώτον να γράφη και κατόπιν να σκέπτεται. Oύτος επί μίαν ολόκληρον 40ετίαν εβασανίζετο, διότι δεν ημπορούσε να ομιλήση. Tου εδόθη κάποτε η ευκαιρία και ηθέλησε να τα πη μαζεμένα. Xείμαρρος ασυγκράτητος ήσαν αι λέξεις που ανέβλυσαν από την ψυχήν του. Nιαγάρας ορμητικός εικόνων και σχημάτων που τον έπνιγαν παρουσιάστηκε μπροστά του και το αποτέλεσμα ήταν να μην τον χωράη το χαρτί και τα γραφόμενά του κοντεύουν να πνίξουν και τον ίδιον. Kακός όμως δεν είναι. Γκαφατζής είναι. Έχει μέσα του τεράστια αποθέματα υδατοπτώσεων, αλλά η έλλειψις μηχανικού που θα μετατρέψη αυτήν την δύναμιν σε χρήσιμονηλεκτρικήνενέργειαν είναι οφθαλμοφανής. Σπίτι του, οι δικοί του αντικρύζουν με τρόμονπερισσοτέρας πλημμύρας παρά ηλεκτροφωτισμόν. Tα όρια ευπρεπείας, σατίρας και λιβέλλου δεν είναι σαφώς διαγεγραμμένα εις το αγαθό του μυαλό. Ήκουσε κάποτε ότι η ζωή είναι ζούγκλα, του ενετυπώθη, κι έκατσε εις τον μονόδρομονωπλισμένος με το ρόπαλόν του. Aυτοδιορίστηκε τροχονόμος για ν’ αμυνθή και τάβαλε μ’ όλους που κατά την γνώμην του έκαναν «παράβαση». Έναν μόνον δεν μπορεί να φέρη σε λογαριασμό. Tον εαυτό του. Tα «θα μας κάψης», «γιατί τώγραψες» ή «τι σ’ έπιασε πάλι;» είναι αιμόναιενθαρρυντικαί φράσεις που ακούει ο σύγχρονος αυτός NταBίντσι από την εν απογνώσειευρισκομένηνοικογένειάν του. Kαι τότε ο φιλότιμος αυτός καλλιτέχνης, μεταμελείται. Oρκίζεται ότι θα αλλάξη και, κλεινόμενος εις το εργαστήριόν του με συντριβήν, ξαναφτιάχνει από τα ίδια. Aυτός είναι ο MέντηςMποσταντζόγλου.
Στο περσινό μου βιβλίο, είχε γράψει καλά λόγια για μένα ο φίλος μου HλίαςΠετρόπουλος από την Θεσσαλονίκη. Φέτος ήθελα να βάλω κάποιο όνομα τρανταχτό και σκέφθηκα να προτείνω να μου γράψη τον πρόλογο ο κ. Πρωθυπουργός. Eπειδή όμως σκέφθηκα ότι θα έχη πολλές δουλειές, έλεγα να το γράψω εγώ και να βάλω από κάτω κωνσταντίνοςκαραμανλής, ποιος θα το καταλάβη. Mετά είπα, ότι μπορεί να μαθευτή και θα ήταν μεγάλη ντροπή. Mου είπαν μερικοί να πάω στον ακαδημαϊκό πετρίδη. Πήγα, αλλά έλειπε στο μνημόσυνο του Mητρόπουλου. Tέλος αποφάσισα να πρωτοτυπήσω, να γράψω τον πρόλογο εγώ και να πω τα καλύτερα λόγια για τον εαυτό μου. Aυτό και έκανα. Kι εγώ που τον διάβασα, έμεινα πολύ ευχαριστημένος. Θάγραφα κι άλλα, αλλά δεν με παίρνει ο χώρος.
Χιονισμένο το σημερινό τοπίο, άνοιγμα οφθαλμών και η μέρα μας καλημέρισε με μια πραγματικά ευχάριστη έκπληξη. Οι περισσότεροι χαμογέλασαν σίγουρα και χάρηκαν σαν τα παιδιά την έλευση του χιονιά. Όμορφο είναι το χιόνι, σκεπάζει τα πάντα, ασπρίζει τις ασχήμιες, λειαίνει το τοπίο, κάνει πιο γοητευτικές τις γκρίζες μας πόλεις και το σίγουρο, παρά το άσπρο του χρώμα, δίνει τελικά πολύ χρώμα στη ζωή μας.
Το δικό μου μυαλό ανέσυρε αισθήσεις, ήχους, γεύσεις αλλά και ποιήματα που θα ταίριαζαν με τη σημερινή ημέρα. Ένας ποιητής που κάνει συχνά μνεία στο χιόνι είναι ο Μίλτος Σαχτούρης. Τα ποιήματά του συχνά έχουν ως τόπο δράσης τον ουρανό, με πρωταγωνιστές το φεγγάρι, το αίμα και πολύ συχνά τα ουράνια αυτά σκηνικά έχουν και χιόνι. Το χιόνι στην ποίησή του συνηθως παραπέμπει σε κάτι παγερό, ψυχρό αλλά συγχρόνως και σε μια αίσθηση γαλήνης, αγνότητας και ηρεμίας. Είναι εξάλλου διττή η φύση του. Εκείνο που προέχει στον ποιητικό κόσμο του Σαχτούρη είναι η εικόνα. Η υπεροχή της είναι αδιαμφισβήτητη. Η χρήση της εικόνας οφείλει να πηγαίνει πέρα από τη στεγνή καταγραφή της εξωτερικής πραγματικότητας. Η εικόνα αποκτά αυτόνομη ισχύ, δημιουργεί ένα εσωτερικό τοπίο, το οποίο αντανακλά εμπειρίες και βιώματα της καθημερινής ζωής.
Ως γνωστόν, ορμώμενος από αυστηρά προσωπικές εμμονές, ο Μ. Σαχτούρης εξέφρασε ανάγλυφα στην ποίησή του ένα αίσθημα άγχους και ασφυξίας γεμάτο εφιαλτικά σχήματα, οι προεκτάσεις του οποίου αγγίζουν διακριτικά αλλά καίρια το συλλογικό τραύμα ενός τόπου που δοκιμάστηκε επί σειρά ετών από τα γυρίσματα της Ιστορίας. Η φρίκη της Kατοχής, οι θηριωδίες του Εμφυλίου αποτελούν την αφετηρία μιας αμιγούς εσωτερικής διαδρομής. Αν υπάρχει μία θεματική στην ποίηση του Μίλτου Σαχτούρη, αυτή ενδεχομένως να είναι ο διαρκής στοχασμός πάνω στην έννοια της οδύνης, στον πόνο ως βαθύτερη ουσία και μοίρα της ανθρώπινης ύπαρξης. Με συνέπεια μοναδική ο Μ. Σαχτούρης εδώ και μισό αιώνα χαρτογραφεί τα τοπία του εσωτερικού πόνου του σύγχρονου ανθρώπου, συχνά μάλιστα με ένα υποχθόνιο χιούμορ.
«Δεν υπάρχει γιατί, μόνο πώς». Η 20χρονη, σήμερα, φοιτήτρια ξεκίνησε να καπνίζει στα 16 της. Με απλό τρόπο: μια φίλη της, η παρέα, το πρώτο τσιγάρο και, μετά, εθισμός. Κάπως έτσι, οι περισσότεροι έφηβοι βρέθηκαν να ενισχύουν τα ποσοστά των σχετικών στατιστικών. Ερευνα σε 1.850 μαθητές, στο πλαίσιο του προγράμματος Hart, δημοσίευσε την περασμένη Τετάρτη η «Κ» και το συμπέρασμα ήταν ότι «τα Ελληνόπουλα είναι εθισμένοι καπνιστές πριν τελειώσουν το Λύκειο». Στην Α΄ Γυμνασίου είχε πειραματιστεί με το κάπνισμα το 16% των μαθητών και στη Γ΄ Λυκείου οι μισοί. Το 37,6% των παιδιών καπνίζει καθημερινά και από αυτά το 18% ένα πακέτο. Από την άλλη, το 85% έχει συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι σωστό να εισπνέει τον καπνό των άλλων σε κλειστούς δημόσιους χώρους. Στη συντριπτική τους πλειονότητα, λοιπόν, τάσσονται υπέρ της απαγόρευσης του καπνίσματος...
Η ασάφεια και η αμφιθυμία της εφηβείας δεν θα ήταν δυνατόν να μη δηλώνεται και στην πιο συμβολική κίνηση ελευθερίας και αυτοδιάθεσης, το κάπνισμα. Το θέμα έχει πολλά ηθικοπλαστικά, ολισθηρά εδάφη, εύκολες διαλέξεις και συμπεράσματα, νουθεσίες, ευδιάκριτο στόχο και συγκρουσιακό πεδίο για τους γονείς. Θα ήταν άδικο αν παραβλέπαμε και την ειλικρινή αγωνία των γονιών, τις προσπάθειες των πιο ψαγμένων να προσεγγίσουν τα παιδιά όχι επιθετικά αλλά με κατανόηση, συμπάθεια και επιείκεια. Αλλοι, πάλι εφαρμόζουν τη θεραπεία σοκ.
Παράδειγμα 1ο: Μητέρα καλλιεργημένη αναπτύσσει στον γιο της τη θεωρητική - φιλοσοφική πλευρά του θέματος. Πως, δηλαδή, η υποτιθέμενη ελευθερία του καπνιστή είναι ουσιαστικά ανελευθερία εφόσον δημιουργούνται εξαρτήσεις και ο εξαρτημένος είναι δέσμιος κ.λπ., κ.λπ... Στο τέλος της σύντομης διάλεξης ο μικρός ανάβει τσιγάρο...
Παράδειγμα 2ο: Πατέρας αποφασισμένος να λύσει το πρόβλημα πριν δημιουργηθεί, προσφέρει στον γιο του δύο εναλλακτικές: μία του εμπορίου και μια αυτοσχέδια με καπνά δικής του εμπνεύσεως. Ο νεαρός δοκιμάζει και... ανακτά τις αισθήσεις του λίγο πριν από τον πνιγμό.
Και οι δύο γονείς, ο καθένας με τον τρόπο του, προσπάθησαν να παρέμβουν «σωστικά», δραματοποιώντας την πράξη πριν ακόμη εξελιχθεί σε συνήθεια (στο δεύτερο παράδειγμα, τουλάχιστον). Το κάπνισμα στην εφηβεία είναι συμπεριφορά κοινωνική, μίμηση ή οφείλεται σε ψυχολογικούς λόγους; Στην έρευνα, οι απαντήσεις ποικίλλουν: κάποιοι μαθητές ισχυρίζονται ότι όλα ξεκίνησαν εξαιτίας συναισθηματικών πιέσεων, άλλοι για να γίνουν αποδεκτοί στην παρέα τους και ένα πολύ μικρό ποσοστό μέμφεται ανοιχτά τους γονείς. Ο καπνός τυλίγει πρώτα το σπίτι. Γονείς καπνιστές, παιδιά που καπνίζουν; Ισως, πιθανόν. Οι απαντήσεις είναι πάντα σχετικές. Ενα είναι βέβαιο: το επιχείρημα της υγείας σε αυτές τις ηλικίες είναι διάτρητο. Καμία θανατηφόρα πάθηση δεν αποτρέπει εφήβους από το τσιγάρο. Ο λόγος; Το τέλος της διαδρομής είναι τόσο μακρινό, αθέατο. Ακουμπούν περισσότερο στην αθανασία παρά στη φθορά, στους «διαλυμένους πνεύμονες», στη λαίλαπα του καρκίνου.
Εάν το κάπνισμα στην Ελλάδα είναι τόσο διαδεδομένο, αν ο νόμος που το απαγορεύει καταστρατηγείται εν μια νυκτί χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, αν η αγχόλυση που προσφέρει το αναμμένο τσιγάρο προβάλλεται με όλους τους δυνατούς τρόπους, γιατί πρέπει οι έφηβοι να αποτελέσουν εξαίρεση; Το «κακό» για τους 15χρονους είναι έννοια που αμφισβητείται, ειδικά αν εκείνος που την αναλύει είναι γονιός με το πακέτο στην τσέπη. Στο εφηβικό κάπνισμα επενδύονται πολλά. Σχέσεις, εικόνες που αναπαράγονται, φόβοι που καλλιεργούνται, εξαρτήσεις ανεπτυγμένες λόγω διαψεύσεων, πιέσεων ή απωλειών κάθε μορφής. Και καθώς ο εθισμός είναι συστατικό του ίδιου του προϊόντος και της κατασκευής του, δύσκολα ο νεοφώτιστος μπορεί να του γυρίσει την πλάτη. Εκτός από την οικογενειακή στήριξη, η θεσμική βοήθεια από την ίδια την πολιτεία θα ήταν πιο αποτελεσματική. Τι νόημα έχει να υψώνονται απαγορευτικά στο σπίτι και σε κάθε χώρο διασκέδασης και εξόδου να επιτρέπεται σιωπηρά, να αίρεται κάθε περιορισμός; Το «γιατί» είναι πράγματι σύνθετο αν όχι χαοτικό. Εντοπίζεται δύσκολα και αντιμετωπίζεται δυσκολότερα. Το «πώς» όμως είναι μια καλή αρχή για δράση, αν υποθέσουμε ότι το ενδιαφέρον δεν εξαντλείται στην έκπληξη που προκαλούν οι έρευνες και τα ποσοστά.
Καθώς κοιτούσα τη φετινή ύλη της Θεωρητικής Κατεύθυνσης και συλλογιζόμενη ότι η Δημουλά θα είναι χαρούμενη φέτος που τα ποιήματά της δε θα γίνουν αντικείμενο εξέτασης και δε θα "κατατεμαχιστούν" από εμάς τους φιλολόγους έκανα μια μεγάλη βόλτα στην ποίηση που ξεκίνησε από τη Δημουλά συνέχισε με το Μάνο Ελευθερίου και κατέληξε στο Σαίξπηρ....Μεγάλος περίπατος! Παραθέτω κάποια μέρη της ποιητικής αυτής περιπλάνησης.
Έσβησα τα φώτα κι άναψα κεριά
Τράβηξα στην άκρη την κουρτίνα
να 'ρθει αεράκι σαν παλιό τανγκό
και πως δήθεν θα 'ρθεις σαν μια σερμαντίνα.
Κάθε γυρισμό σου τον σκηνοθετώ
και στολίζω μ'άστρα όλο το σπίτι
Κι όλο λέω θα 'ρθείς και ακροβατώ
κάπου ανάμεσα σ'ελπίδα και σε τύχη.
Έσβησαν οι ώρες μέσα στη σιωπή
σαν ρολόι μόλις ανασαίνω
Πότε θα 'ρθεις πάλι σαν αστραπή
Μηπως δεν υπάρχεις και άδικα προσμένω;
Sonnet XVIII 'Shall I Compare Thee To a Summers Day'
by William ShakespeareShall I compare thee to a summer's day?
Thou art more lovely and more temperate.
Rough winds do shake the darling buds of May,
And summer's lease hath all too short a date.
Sometime too hot the eye of heaven shines,
And often is his gold complexion dimmed;
And every fair from fair sometime declines,
By chance, or nature's changing course untrimmed.
But thy eternal summer shall not fade
Nor lose possession of that fair thou ow'st;
Nor shall death brag thou wand'rest in his shade,
When in eternal lines to time thou grow'st,
So long as men can breathe or eyes can see,
So long lives this, and this gives life to thee.
Η νεανική εξέγερση του Δεκέμβρη ’08 χωρίζει αδιόρατα μα βαθιά την πολιτική ζωή σε Πριν και Μετά. Υπό μίαν έννοια, προοικονομεί τον ακόμη βαθύτερο χωρισμό σε εποχή Πριν και Μετά το Μνημόνιο, τον Μάιο του ’10. Και τα δύο ορόσημα ήσαν απρόβλεπτα, πολύ περισσότερο ο Δεκέμβρης, και τα δύο ορόσημα ερέθισαν, σχεδόν τραυμάτισαν, το συλλογικό φαντασιακό· και τα δύο έθεσαν το ζήτημα της βίας, της σύγκρουσης, έθεσαν ζητήματα αυτοαναγνώρισης, συλλογικότητας, αντοχών της δημοκρατίας, αντοχών της κοινωνίας, αντοχών των θεσμών.
Ο κοινωνικός πόνος που προκαλεί, και θα προκαλεί, ο επαχθής δανεισμός σκεπάζει προσωρινά την ουλή του Δεκέμβρη. Η σημερινή απειλή είναι καταρχάς υλική, εξόχως υλική, απειλεί με φτώχεια και σπάνιν· και αφορά όλο τον παραγωγικό πληθυσμό, τον κόσμο της εργασίας, τα νοικοκυριά, τις οικογένειες. Αντιθέτως, ο σπασμός του Δεκέμβρη αφορούσε πρωτίστως τους νέους, τη γενιά των επισφαλών των 700 ευρώ και των σταζ, τους υπερεντατικοποιημένους έφηβους, τα παιδιά που όλοι λέγανε ότι δεν θα ’χουν μέλλον.
Το μέλλον... Ο χρόνος, η ζωή. Σε πρόσφατη πολύωρη συζήτηση με μαθητές, άκουσα τι λένε σήμερα οι 17 - 20 ετών, αυτοί που έζησαν τα Δεκεμβριανά. Εμεινα έκπληκτος από την ωριμότητα, τον πραγματισμό, τη μελαγχολία τους. «Ζητούσαμε χρόνο, τον χρόνο μας... Δεν αντέχουμε το σχολείο, αυτό το σχολείο, αυτή τη ζωή... Ζητούσαμε τη ζωή μας...» Τα λόγια έπεφταν αβίαστα, χωρίς εύκολα συμπεράσματα, χωρίς ωραιολογίες. «Δεν βγήκε τίποτε, δεν ξέρω αν βγαίνει τίποτε, μάθαμε πάντως ότι μόνος του ο καθένας δεν βγάζει τίποτε, μόνο ενωμένοι μπορεί να πετύχουμε κάτι... Και ναι, εκείνες οι ώρες στον δρόμο ήταν γιορτή, όλοι μάς άκουγαν κι ακούγαμε ο ένας τον άλλο...»
Τη γιορτή και την έκρηξη διαδέχεται η μελαγχολία, εξόχως νεανική, εξόχως ρομαντική. Και μια αδιόρατη αποδοχή του No Future: όσο χαμηλώνουν οι υλικές προσδοκίες, φουντώνει η λαχτάρα μιας νέας συλλογικότητας, σχεδόν ουτοπικής, και μαζί στερεώνεται ένας βιωμένος πραγματισμός: τα παιδιά αυτής της γενιάς ενηλικιώθηκαν απότομα, και πολύ νωρίς, σε αντίθεση με τους γονείς τους. Υπό αυτή την έννοια, το ξέσπασμά τους ίσως διεύρυνε το νόημα της κουρασμένης μεταδημοκρατίας μας, βάζοντας στην πολιτική ατζέντα ξεχασμένους όρους, όπως αλλαγή, μετασχηματισμός, διεκδίκηση του σώματος, διεκδίκηση του δημόσιου χώρου.
Ο πολιτικός επιστήμονας, Ανδρέας Καλύβας, αν. καθηγητής στη Νew School της Ν. Υόρκης, πήγε ακόμη πιο μακριά: στο δεκεμβριανό ξέσπασμα είδε μια διεύρυνση του δημοκρατικού χώρου για τους αποκλεισμένους (“An Anomaly? Some Reflections on the Greek December 2008”, http: //bit. ly/gwMwPg). Και ο διάσημος φιλόσοφος Ετιέν Μπαλιμπάρ είδε στη φλεγόμενη Ελλάδα όλη την Ευρώπη: «Αν η Ευρώπη είναι για μας πρώτα απ’ όλα το όνομα ενός ανεπίλυτου ακόμα πολιτικού προβλήματος, η Ελλάδα είναι ένα από τα κέντρα της, όχι μόνο εξαιτίας της μυθικής καταγωγής του πολιτισμού μας, που συμβολίζεται από την Ακρόπολη των Αθηνών, αλλά εξαιτίας των σημερινών προβλημάτων που είναι συγκεντρωμένα εκεί... Με αυτή την έννοια, η ελληνική εξέγερση είναι ένα σύμπτωμα της Ευρώπης».
Υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο κανείς δεν δίνει ακόμη μια πειστική απάντηση. Ας υποθέσουμε ότι όλα ρολάρουν κανονικά στις ράγες του Μνημονίου: τα ελλείμματα μειώνονται θεαματικά και μαζί ο παραφουσκωμένος δημόσιος τομέας, βρίσκεται κάποια μεθόδευση για να απαλυνθεί το πρόβλημα του χρέους, οι τράπεζες μπορούν πάλι να δανειστούν στο εξωτερικό και προχωρούν όλες ανεξαιρέτως οι διαρθρωτικές αλλαγές ώστε να αρθούν τα εμπόδια που φρενάρουν την ανάπτυξη. Ας υποθέσουμε ταυτοχρόνως ότι έχουν απελευθερωθεί πλήρως οι εργασιακές σχέσεις και πως το μισθολογικό κόστος έχει μειωθεί δραματικά, με αποτέλεσμα να υπάρχει πλήθος Ελλήνων έτοιμο για δουλειά. Πού θα δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι θα παράγει αυτή η χώρα που έχει φτάσει στο σημείο, αν και ευλογημένη από τον Θεό, να εισάγει το συντριπτικό ποσοστό της ντομάτας που καταναλώνει στο τραπέζι;
Απάντηση, ακόμη, δεν υπάρχει. Θα μου πείτε, μα τι προτείνουμε, κάποιο κεντρικό σχέδιο που θα προβλέπει ότι την επόμενη πενταετία θα παράγουμε καρότα και μικροτσίπ; Βεβαίως όχι. Πρέπει όμως να γίνει μια μεγάλη και σοβαρή συζήτηση και μετά η πολιτική ηγεσία μαζί με κάποιους «ηγέτες» - επιχειρηματίες να δείξουν τον δρόμο. Είναι προφανές ότι εμείς οι Ελληνες μπορούμε να έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα στον τουρισμό, στην παραγωγή και τυποποίηση καλών αγροτικών προϊόντων, στη ναυτιλία και ενδεχομένως σε κάποιους τομείς υψηλής τεχνολογίας όπου το ελληνικό δαιμόνιο μοιάζει να μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να αλλάξουμε μυαλά. Πολλοί Ελληνες νέοι μεγάλωναν με πολύ στρεβλά οράματα: να διοριστούν στο Δημόσιο, να ζουν με επιδοτήσεις αν είναι αγρότες και να «μπουν στα κόλπα» με διασυνδέσεις για να βρουν κανένα κονδύλι για μπίζνες. Ολα αυτά τελείωσαν τώρα, αλλά ο Ελληνας, έπειτα από μια μεγάλη περίοδο γκρίνιας, θα βρει τον δρόμο του γιατί είναι προσαρμοστικός και δαιμόνιος. Το κακό είναι ότι μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που θαύμαζε τη λαμογιά, τη μικρομεσαία κομπίνα, την αυθαιρεσία, αλλά δαιμονοποιούσε την έννοια του κέρδους και της επιχειρηματικότητας. Αποτέλεσμα; Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, στελέχη τοπικής αυτοδιοίκησης, συνδικαλιστές κ.ά. που κάνουν ό,τι μπορούν, μα ό,τι μπορούν, για να δυσκολέψουν τη ζωή όποιου ομολογεί ότι θέλει να βγάλει κέρδη και να στήσει μια επιχείρηση. Πρέπει όμως να καταλάβουμε, και να το εξηγήσουν και οι πολιτικοί μας, πως αν δεν παραχθεί πλούτος σε αυτή τη χώρα δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση. Αυτός ο μεγάλος ακήρυχτος πόλεμος, με όλα τα μέσα, εναντίον της επιχειρηματικότητας πρέπει να σταματήσει. Αν συνεχιστεί θα μοιάζουμε με τον άνθρωπο που του πέθανε η κατσίκα, τον ρώτησε ο Θεός τι θα ήθελε περισσότερο και εκείνος απάντησε «να πεθάνει και του γείτονα». Μόνο αν σταματήσουμε να πολεμάμε τον δημιουργικό και δυναμικό μας εαυτό θα πάμε μπροστά· αλλιώς θα σερνόμαστε για χρόνια μέσα σε συνθήκες μιζέριας...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/12/2010_425182
Μέρος της πολύτιμης συλλογής από κιθάρες του Ερικ Κλάπτον σε δημοπρασία το Μάρτιο στη Νέα Υόρκη.
Ο Ερικ Κλάπτον πρόκειται να πουλήσει μέρος της πανάκριβης συλλογής του από κιθάρες για να συγκεντρώσει χρήματα για την κλινική αποτοξίνωσης που έχει ιδρύσει στην Αντίγκουα.
Στα κορυφαία αντικείμενα που θα διατεθούν είναι η κιθάρα που έπαιζε ο Κλάπτον στις εμφανίσεις για την επανένωση των Cream το 2005, σε Λονδίνο και Νέα Υόρκη, που αναμένεται να πουληθεί πάνω από 13.000 λίρες.
Συνολικά θα διατεθούν προς πώληση 150 αντικείμενα στη δημοπρασία που θα διεξαχθεί στις 9 Μαρτίου στη Νέα Υόρκη, από τον οίκο Bonham’s.
Τα χρήματα θα διατεθούν για το κέντρο «Crossroads» στην Αντίγκουα, το οποίο ίδρυσε το 1998 για να βοηθήσει άτομα να απαλλαγούν από τον εθισμό στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά.
Στην πώληση επίσης θα παρουσιαστεί μια μεγάλη συλλογή από ενισχυτές και ηχεία, μεταξύ των οποίων κι ένα ζευγάρι ηχείων Marshall.
Τα ηχεία αυτά είχαν χρησιμοποιηθεί στη δεκαετία του '70 όταν ο Κλάπτον εμφανιζόταν με τους Derek and the Dominos και αναμένεται η τιμή πώλησης τους να ξεπεράσει τις 5.000 λίρες.
Στη δημοπρασία θα διατεθούν επίσης κιθάρες των Τζεφ Μπεκ, Τζ.Τζ. Κέιλ και του Τζο Μποναμάσα.
Τα αντικείμενα που θα διατεθούν στη δημοπρασία θα εκτεθούν από τις 23 έως τις 26 Ιανουαρίου στο Λονδίνο. www.kathimerini.gr
Για τις μαθήτριες της ΘΚ Βάσω, Ελίνα και Σπυρέλα που μου ζήτησαν και το περικομμένο από το σχολικό βιβλίο απόσπασμα
Η διαταγή ήτανε ξεκάθαρη: Απαγορεύεται το μπάνιο στο ποτάμι, ακόμα και να πλησιάζει κανένας σε απόσταση λιγότερο από διακόσια μέτρα. Δε χώραγε λοιπόν καμιά παρανόηση. Όποιος την παρέβαινε τη διαταγή, θα πέρναγε στρατοδικείο.
Τους τη διάβασε τις προάλλες ο ίδιος ο ταγματάρχης. Διέταξε γενική συγκέντρωση, όλο το τάγμα, και τους διάβασε. Διαταγή της Μεραρχίας! Δεν ήτανε παίξε γέλασε.
Είχανε κάπου τρεις βδομάδες που είχαν αράξει δώθε από το ποτάμι.
Κείθε από το ποτάμι ήταν ο εχθρός, οι Άλλοι όπως τους λέγανε πολλοί.
Τρεις βδομάδες απραξία. Σίγουρα δε θα βάσταγε πολύ τούτη η κατάσταση, για την ώρα όμως επικρατούσε ησυχία.Και στις δυο όχθες του ποταμού, σε μεγάλο βάθος, ήτανε δάσος. Πυκνό δάσος. Μες στο δάσος είχανε στρατοπεδεύσει και οι μεν και οι δε.
Οι πληροφορίες τους ήτανε πως οι Άλλοι είχανε δυο τάγματα εκεί. Ωστόσο, δεν επιχειρούσαν επίθεση, ποιος ξέρει τι λογαριάζανε να κάνουν. Στο μεταξύ, τα φυλάκια, και από τις δυο μεριές, ήταν εδώ κι εκεί κρυμμένα στο δάσος, έτοιμα για παν ενδεχόμενο.
Τρεις βδομάδες! Πώς είχανε περάσει τρεις βδομάδες! Δε θυμόντουσαν σ' αυτόν τον πόλεμο, που είχε αρχίσει εδώ και δυόμισι χρόνια περίπου, άλλο τέτοιο διάλειμμα σαν και τούτο.
Όταν φτάσανε στο ποτάμι, έκανε ακόμα κρύο. Εδώ και μερικές μέρες, ο καιρός είχε στρώσει. Άνοιξη πια!
Ο πρώτος που γλίστρησε κατά το ποτάμι ήτανε λοχίας. Γλίστρησε ένα πρωινό και βούτηξε. Λίγο αργότερα, σύρθηκε ως τους δικούς του, με δυο σφαίρες στο πλευρό. Δεν έζησε πολλές ώρες.
Την άλλη μέρα, δυο φαντάροι τραβήξανε για κει. Δεν τους ξαναείδε
πια κανένας. Ακούσανε μονάχα πολυβολισμούς, και ύστερα σιωπή.
Τότε βγήκε η διαταγή της Μεραρχίας.
Ήτανε ωστόσο μεγάλος πειρασμός το ποτάμι. Τ' ακούγανε που κυλούσε τα νερά του και το λαχταρούσανε. Αυτά τα δυόμισι χρόνια, τους είχε φάει η βρώμα. Είχανε ξεσυνηθίσει ένα σωρό χαρές. Και να, τώρα, που είχε βρεθεί στο δρόμο τους αυτό το ποτάμι. Αλλά η διαταγή της Μεραρχίας...
- Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας! είπε μέσ' από τα δόντια του κείνη τη νύχτα.
Γύριζε και ξαναγύριζε και ησυχία δεν είχε. Το ποτάμι ακουγότανε πέρα και δεν τον άφηνε να ησυχάσει.
Θα πήγαινε την άλλη μέρα, θα πήγαινε οπωσδήποτε. Στο διάολο η διαταγή της Μεραρχίας!
Οι άλλοι φαντάροι κοιμόντουσαν. Τέλος τον πήρε κι αυτόν ο ύπνος. Είδε ένα όνειρο, έναν εφιάλτη. Στην αρχή, το είδε όπως ήτανε: ποτάμι. Ήτανε μπροστά του αυτό το ποτάμι και τον περίμενε. Κι αυτός, γυμνός στην όχθη, δεν έπεφτε μέσα. Σα να τον βάσταγε ένα αόρατο χέρι. Ύστερα το ποτάμι μεταμορφώθηκε σε γυναίκα. Μια νέα γυναίκα, μελαχρινή, με σφιχτοδεμένο κορμί. Γυμνή, ξαπλωμένη στο γρασίδι, τον περίμενε. Κι αυτός, γυμνός μπροστά της, δεν έπεφτε πάνω της. Σα να τον βάσταγε ένα αόρατο χέρι.
Ξύπνησε βαλαντωμένος δεν είχε ακόμα φέξει...
Φτάνοντας στην όχθη, στάθηκε και το κοίταζε. Το ποτάμι! Ώστε υπήρχε λοιπόν αυτό το ποτάμι; Ώρες ώρες, συλλογιζότανε μήπως δεν υπήρχε στ' αλήθεια. Μήπως ήτανε μια φαντασία τους, μια ομαδική ψευδαίσθηση.
Είχε βρει μια ευκαιρία και τράβηξε κατά το ποτάμι. Το πρωινό ήτανε θαύμα! Αν ήτανε τυχερός και δεν τον παίρνανε μυρουδιά... Να πρόφταινε μονάχα να βουτήξει στο ποτάμι, να μπει στα νερά του, τα παρακάτω δεν τον νοιάζανε.
Σ' ένα δέντρο, στην όχθη, άφησε τα ρούχα του, και όρθιο πάνω στον κορμό, το τουφέκι του. Έριξε δυο τελευταίες ματιές, μια πίσω του, μην ήτανε κανένας από τους δικούς του, και μια στην αντίπερα όχθη, μην ήτανε κανένας από τους Άλλους. Και μπήκε στο νερό.
Από τη στιγμή που το σώμα του, ολόγυμνο, μπήκε στο νερό, τούτο το σώμα που δυόμισι χρόνια βασανιζότανε, που δυο τραύματα το είχανε ως τώρα σημαδέψει, από τη στιγμή αυτή ένιωσε άλλος άνθρωπος. Σα να πέρασε ένα χέρι μ' ένα σφουγγάρι μέσα του και να τα 'σβησε αυτά τα δυόμισι χρόνια.
Κολυμπούσε πότε μπρούμυτα, πότε ανάσκελα. Αφηνότανε να τον πηγαίνει το ρεύμα. Έκανε και μακροβούτια...
Ήταν ένα παιδί τώρα αυτός ο φαντάρος, που δεν ήταν παρά εικοσιτριώ χρονώ κι όμως τα δυόμισι τελευταία χρόνια είχαν αφήσει βαθιά ίχνη μέσα του.
Δεξιά κι αριστερά, και στις δυο όχθες, φτερουγίζανε πουλιά, τον χαιρετούσανε περνώντας πότε πότε από πάνω του.
Μπροστά του, πήγαινε τώρα ένα κλαδί που το έσερνε το ρεύμα. Βάλθηκε να το φτάσει μ' ένα μονάχα μακροβούτι. Και το κατάφερε. Βγήκε από το νερό ακριβώς δίπλα στο κλαδί. Ένιωσε μια χαρά! Αλλά την ίδια στιγμή είδε ένα κεφάλι μπροστά του, κάπου τριάντα μέτρα μακριά.
Σταμάτησε και προσπάθησε να δει καλύτερα.
Και κείνος που κολυμπούσε εκεί τον είχε δει, είχε σταματήσει κι αυτός. Κοιτάζονταν
Ξανάγινε αμέσως αυτός που ήτανε και πρωτύτερα: ένας φαντάρος που είχε κιόλας δυόμισι χρόνια πόλεμο, που είχε έναν πολεμικό σταυρό, που είχε αφήσει το τουφέκι του στο δέντρο.
Δεν μπορούσε να καταλάβει αν αυτός αντίκρυ του ήτανε από τους δικούς του ή από τους Άλλους. Πώς να το καταλάβει; Ένα κεφάλι έβλεπε μονάχα. Μπορούσε να 'ναι ένας από τους δικούς του. Μπορούσε να 'ναι ένας από τους Άλλους.
Για μερικά λεπτά, και οι δυο τους στέκονταν ακίνητοι στα νερά. Τη σιωπή διέκοψε ένα φτάρνισμα. Ήταν αυτός που φταρνίστηκε, και κατά τη συνήθειά του βλαστήμησε δυνατά. Τότε εκείνος αντίκρυ του άρχισε να κολυμπάει γρήγορα προς την αντίπερα όχθη. Κι αυτός όμως δεν έχασε καιρό. Κολύμπησε προς την όχθη του μ' όλη του τη δύναμη. Βγήκε πρώτος. Έτρεξε στο δέντρο που είχε αφήσει το τουφέκι του, το άρπαξε. Ο Άλλος, ό,τι έβγαινε από το νερό. Έτρεχε τώρα κι εκείνος να πάρει το τουφέκι του.
Σήκωσε το τουφέκι του αυτός, σημάδεψε. Του ήτανε πάρα πολύ εύκολο να του φυτέψει μια σφαίρα στο κεφάλι. Ο Άλλος ήτανε σπουδαίος στόχος έτσι καθώς έτρεχε ολόγυμνος, κάπου είκοσι μέτρα μονάχα μακριά.
Όχι, δεν τράβηξε τη σκανδάλη. Ο Άλλος ήταν εκεί, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο. Κι αυτός ήταν εδώ, γυμνός όπως είχε έρθει στον κόσμο.
Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ήτανε και οι δυο γυμνοί. Δυο άνθρωποι γυμνοί. Γυμνοί από ρούχα. Γυμνοί από ονόματα. Γυμνοί από εθνικότητα. Γυμνοί από τον χακί εαυτό τους.
Δεν μπορούσε να τραβήξει. Το ποτάμι δεν τους χώριζε τώρα, αντίθετα τους ένωνε
Δεν μπορούσε να τραβήξει. Ο Άλλος είχε γίνει ένας άλλος άνθρωπος τώρα, χωρίς άλφα κεφαλαίο, τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο. Χαμήλωσε το τουφέκι του. Χαμήλωσε το κεφάλι του. Και δεν είδε τίποτα ως το τέλος, πρόφτασε να δει μονάχα κάτι πουλιά που φτερoυγίσανε τρομαγμένα σαν έπεσε από την αντικρινή όχθη η τουφεκιά, κι αυτός, γονάτισε πρώτα, ύστερα έπεσε με το πρόσωπο στο χώμα.
Ποιητής με εντελώς ξεχωριστή υπόσταση, αναθρεμμένος στην Ιταλία, ήρθε στην Ελλάδα το 1932 και σχετίστηκε με τον κύκλο των Νέων Γραμμάτων. Παράλληλα, δημοσιεύει πλήθος κριτικά δοκίμια. Κυριαρχούν η πίστη στη ζωή αλλά και μια πικρία γιατί στερείται την απόλαυσή της, βαθύτατα ιδεαλιστής εκφράζεται σε ολιγόστιχα που μοιάζουν σα γραμμικά σχέδια. Αξίζει να σταθούμε στον ποιητή αυτό γιατί διαθέτει μοναδικότητα και κατά τη γνώμη μου αν δε χανόταν στο αλβανικό μέτωπο θα είχε αφήσει πολύ πιο σημαντικό έργο και θα κατείχε πολύ μεγαλύτερη θέση στην ιστορία της Νεοελληνκής Λογοτεχνίας.
Ανάρτηση κυριακάτικη με αφορμή ένα ταξίδι αστραπή στην όμορφη -τουλάχιστον ακόμη στα μάτια μου-Θεσσαλονίκη με φίλους και ζεστά βλέμματα και χαμόγελα. Η αλήθεια είναι -και το έχω ξαναγράψει σ' αυτό το ιστολόγιο-ότι αυτή η πόλη, παρά τις υπέροχες γωνιές της, αποπνέει τα τελευταία χρόνια μια μικρή παρακμή, δεν είναι στα καλύτερά της. Ας ελπίσουμε ότι κάτι θα αλλάξει!
Κι εκεί λοιπόν που διέσχιζα ένα στενό σοκάκι στην ανατολική πλευρά της πόλης και σκεφτόμουνα ότι αυτό που έβλεπα καθόλου δε μου άρεσε, ακούω έναν όμορφο ήχο σαξοφώνου που γινόταν όλο και πιο έντονος όσο κατέβαινα προς την παραλία. Με μεγάλη μου έκπληξη βρέθηκα σε ένα γωνιακό μαγαζάκι, σ' ένα παντοπωλείο, από όπου διαπίστωσα ότι προερχόταν αυτός ο μαγικός ήχος. Κάποιος σ΄αυτό το μικρό και αφρόντιστο χώρο έστελνε θεσπέσιους ήχους. Μου έφτιαξε τη μέρα. Πραγματικά η εικόνα ήταν μαγική και με έκανε να χαμογελάσω για λίγο και να πω πως κάτι αισιόδοξο κινείται σ΄αυτή την πόλη.
Να μην ξεχάσω να υπενθυμίσω ότι αυτή την περίοδο στη Θεσσαλονίκη λαμβάνει χώρα και το φεστιβάλ κατά τη διάρκεια του οποίου πολλά γίνονται στην πόλη και σίγουρα αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και κάποιες ταινίες. Η ατμόσφαιρα είναι άκρως εορταστική.
Της Ελένης Μπίστικα, Εφημερίδα Καθημερινή, http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_04/12/2010_424774
Ο Andrea Bocelli που ήρθε και τραγούδησε με τη θεϊκή φωνή του για τους σκοπούς του Ιδρύματος κατά του Καρκίνου του Μαστού στο κατάμεστο Ηρώδειο, τον Ιούλιο, φεύγοντας ευχαρίστησε τη δημιουργό του ιδρύματος κ. Ασπασία Γ. Λεβέντη με ένα γράμμα του. «Carissima Ασπασία» της γράφει: «Επιθυμώ να εκφράσω όλη μου την εκτίμηση και τον θαυμασμό για τη δουλειά που γίνεται από το Ιδρυμα προς όφελος όποιου έχει ανάγκη από θεραπεία και από αγάπη, γιατί πιστεύω ότι η αγάπη είναι η μόνη παράμετρος πρακτικά ικανή να ανυψώσει το πνεύμα μας και να το κάνει να προσεγγίσει το μεγάλο μυστήριο της ζωής. Και να σε ευχαριστήσω που μου έδωσες την ευκαιρία να συμβάλλω, όσο μου είναι δυνατόν, στο έργο ζωής του ιδρύματος». «Εις το επανιδείν – a presto». Αυτό είναι το «ευχαριστώ» του περιζήτητου Ιταλού τενόρου και πρέσβη Καλής Θελήσεως του Ιδρύματος Δράσης κατά του Καρκίνου που τώρα περιοδεύει στην Αγγλία, για την υποδοχή του ελληνικού κοινού και τη συμβολή του σε ένα μεγάλο σκοπό. Εχοντας χάσει την όρασή του σε ηλικία 9 ετών ο Bocelli ξέρει πόσο επώδυνο μπορεί να είναι ένα τέτοιο χτύπημα της μοίρας και πόση δύναμη χρειάζεται για να το ξεπεράσει κανείς. Με ιδία πείρα για το πρόβλημα της ασθένειας και για το πόσο σημαντική είναι η έγκαιρη και αποτελεσματική επέμβαση της επιστήμης, αλλά και πόσο απαραίτητη είναι η αγάπη της οικογένειας, των φίλων και του κοινωνικού περίγυρου γενικότερα, η στήλη μαζί με το γράμμα του Bocelli δημοσιεύει και ένα από τα πολλά γράμματα που εστάλησαν στο Ιδρυμα και ευχαριστούν. «Ευχαριστώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου που στην πιο δύσκολη ώρα της ζωής μου μου συμπαραστέκεστε και μου δίνετε ελπίδα ζωής και αξιοπρέπεια».
Η λέξη-κλειδί είναι η αξιοπρέπεια. Ισχυρό πλήγμα η διάγνωση, ακολουθεί η επέμβαση, άλλοτε ναι, άλλοτε όχι γίνεται μαστεκτομή, ένας ακρωτηριασμός που τον ακολουθεί η θεραπεία και χρειάζεται πολλή αγάπη για να μη λυγίσει ο στόχος της ασθένειας. Αυτά τα λόγια τα στηρίζει η κάρτα που με την αγορά της, για να στείλουμε ευχές «Βοηθάμε μία γυναίκα να σωθεί από τον καρκίνο του μαστού». Είναι το έργο του Κώστα Τσόκλη «Ταΐστρα» και η αισιόδοξη ευχή του καλλιτέχνη «Αυτόν τον χρόνο, όλα θα πάνε καλά» Κ. Τσόκλης. Διατίθεται δε από το Ιδρυμα Μελεάγρου και Β. Κωνσταντίνου 25, Αθήνα, τηλ. 210-72.10.883 fax 210-72.10-870. Για τους σκοπούς του Ιδρύματος τραγουδά η Ελευθερία Αρβανιτάκη στο Μέγαρο Μουσικής την Παρασκευή, 10 Δεκεμβρίου, και λόγω εξάντλησης των εισιτηρίων το Ιδρυμα αποφάσισε να επαναλάβει τη συναυλία και το Σάββατο, 11 Δεκεμβρίου. Παίζει η Ορχήστρα Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ. Τα έσοδα θα διατεθούν στο Ιδρυμα Δράσης κατά του Καρκίνου του Μαστού.
