Απόσπασμα από άρθρο της Καθημερινής με απόψεις της Ελευθερίας Αρβανιτάκη
'Ολα αρχίζουν αλλιώς. Εχει να κάνει με τη ψυχή της εποχής. Την ανάγκη για κάτι άλλο. Είναι η ελπίδα. Ποιος ξέρει; Πώς αλλιώς να περιγράψεις αυτό που δεν γνωρίζεις και έρχεται. Είναι αυτό που θα προλάβουμε εμείς και τα παιδιά μας. Ενας κόσμος αλλιώς. Αρχίσαμε να βλέπουμε τις δυσκολίες του. Ολα αλλάζουν, ακόμη και η γλώσσα. Και δεν βλέπεις φως. Δύο χρόνια πέρασαν και η διάθεση όλων μας άλλαξε. Δεν υπάρχει κάτι προς μια κατεύθυνση με την ελπίδα ότι θα πετύχει.
Πώς αντιδράμε σε όσα συμβαίνουν; Tην πίστη που μας κρατούσε ζωντανούς σε μια θέση, είτε ήταν ιδεολογική είτε ήταν οι αξίες για να προχωρήσουμε στη ζωή, αυτήν πρέπει να περιφρουρήσουμε και να ενισχύσουμε. Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας αυτής της πλαστής ευμάρειας που ζούσαμε, είχαν χαλαρώσει πολλές ηθικές μας αντιστάσεις. Τα πράγματα που πιστεύαμε πρέπει να γίνουν πιο φανερά και δηλωμένα.
Ανθρωποφοβική διάθεση παντού. Υπάρχει από τον δρόμο μέχρι την εργασία των ανθρώπων. Θυμός που θα γίνει σταδιακά ασυγκράτητος σε οτιδήποτε αφορά την καθημερινότητά μας. Σε λίγο, όποιο κεφάλι θα εξέχει θα το κόβουμε εμείς οι ίδιοι. Η κακή διάθεση, η αδικία, προκαλούν και οργή στις μεταξύ μας σχέσεις. Λες γιατί εγώ κι όχι αυτός. Το επόμενο βήμα θα είναι κάτι πιο επικίνδυνο. Η αγανάκτηση, βλέπεις, από τη μια πλευρά είναι δίκαιη. Οι επιλογές και οι τακτικές άλλων μάς οδήγησαν εδώ. Αυτή η κατάσταση που ζουν οι Ελληνες σήμερα, να χάνουν την αξιοπρέπειά τους, θα οδηγήσει τον κόσμο σε κάτι χειρότερο αναζητώντας το κράτος του δικαίου που του έταξαν.
Τι είναι δίκαιο; Να θες 200 ευρώ για να πας στον Βόλο; Να πληρώνεις διόδια για τη Θεσσαλονίκη όσο κοστίζει ένα αεροπορικό εισιτήριο ώς εκεί; Από την άλλη, πρέπει να πληρώνουμε τα διόδια για να γίνονται τα έργα. Αλλά γίνονται; Αυτή είναι η ιστορία. Μέσα από κάποιες ακρότητες ο κόσμος που δεν πληρώνει ζητάει να του διευκολύνουν τη ζωή. Πόσο να πληρώσουν περισσότερα αυτή την περίοδο όταν του τα έχουν περιορίσει όλα;
Κανείς δεν είναι μέσα. Αυτό με ενοχλεί. Διαβάζουμε ολοσέλιδα ρεπορτάζ για κάποιους που δεν πλήρωσαν ποτέ εφορία ή ΙΚΑ, που χρωστούν εκατομμύρια -δηλαδή τους έχουν εντοπίσει ότι παρανομούν-, ωστόσο, δεν διαβάζω τίποτε για το τι έγιναν όλοι αυτοί οι επιχειρηματίες, μήνες μετά. Οταν έχεις χρέη πέντε ή έξι ετών με την εφορία, γιατί είσαι έξω; Είσαι επιεικής ως κράτος με αυτόν που οφείλει να πληρώσει τα πολλά και ξεφτιλίζεις την αξιοπρέπεια εκείνου που δεν έχει άλλο τρόπο από το να διαμαρτυρηθεί για τα διόδια; Αυτό που προκαλεί είναι η άνιση συμπεριφορά και οι μεταξύ μας συμφωνίες.
Πρέπει να υπάρξει μια αντίδραση. Δεν μπορούμε να κάνουμε φιλολογικές κουβέντες για την αγανάκτηση. Ο απλός κόσμος αναρωτιέται: «Aφού στα δίνω, τι άλλο μου ζητάς;». Δεν αντέχει. Θέλει άλλη μια κουβέντα με όσους διοικούν. Ενοχλούμαστε με το ζοφερό κλίμα, αλλά να υποκριθούμε ότι δεν συμβαίνει; Θα βυθιστούμε χειρότερα. Πιστεύω ότι πρέπει να αντιδράμε, να ελέγχουμε, να κατεβαίνουμε εφ' όσον υπάρχει λόγος στον δρόμο. Κι εγώ έχω κατέβει κι άλλοι πολλοί. Να μην τα δεχόμαστε όλα αδιαμαρτύρητα.
Τα είδα νωρίτερα στην Ισπανία. Η κρίση πάει παντού. Αυτά που βλέπουμε στην Ελλάδα τα είδα στην Ισπανία πριν από δύο χρόνια. Μια χώρα που δεν μπήκε στο ΔΝΤ, αλλά περνάει ζόρικα με 23% ανεργία. Μια χώρα σφύζουσα πολιτιστικά, με φεστιβάλ σε κάθε γωνιά της. Τώρα πια, οι ματαιώσεις είναι συχνό φαινόμενο. Στη Μαδρίτη βλέπεις άδειους χώρους και δρόμους. Ο διοργανωτής των συναυλιών μου εκεί μου δείχνει στα ταξίδια μου, γιατί πάω συχνά, την πραγματικότητα που δεν βλέπει ο τουρίστας. Τη μουντάδα των ανθρώπων. Την ανησυχία στο βλέμμα.
Τέλος η lollipop. Αλλωστε, ποτέ δεν έδωσε τίποτα μόνη της. Στην Ελλάδα, στους χώρους του πολιτισμού και της ψυχαγωγίας βεβαίως τα πράγματα άλλαξαν. Αλλωστε, η οικονομική ανέχεια δεν κάνει διακρίσεις. Οι χώροι της νυχτερινής διασκέδασης βιώνουν τη διαφορά. Δουλεύουν μία μόνο μέρα από τις δύο που λειτουργούν. Ομως, από την άλλη, οι παραστάσεις στο Μέγαρο, στη Στέγη Τεχνών, στο Παλλάς, σε μικρούς χώρους, πάνε καλά. Το θέατρο τρέχει. Ο κόσμος θέλει να σκεφτεί, να οραματισθεί. Ξέρει το πρόβλημα και δεν θέλει να κάνει τον χαζό.
Αξονας η ξένη μουσική. Τα γκρουπάκια είναι πολλά πια και καλά, με γνώσεις και έμπνευση, αλλά επικεντρώνονται στο αγγλόφωνο τραγούδι. Είναι ωραίο που τους βρίσκεις στην πόλη. Αυτό δεν υπάρχει παντού έξω. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, δεν υπάρχουν τόσα κλαμπάκια να εκφραστούν οι μουσικοί.Πηγή: http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite2_1_14/02/2011_378150
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου