Τους αγαπώ!!!

"Επί Ασπαλάθων" Γ. Σεφέρης -Γραπτή Εξέταση

"Επί Ασπαλάθων" Γ. Σεφέρης

 Ήταν ωραίο το Σούνιο τη μέρα εκείνη του Ευαγγελισμού.
πάλι με την άνοιξη.
Λιγοστά πράσινα φύλλα γύρω στις σκουριασμένες πέτρες
το κόκκινο χώμα και οι ασπάλαθοι
δείχνοντας έτοιμα τα μεγάλα τους βελόνια και τους κίτρινους ανθούς.
Απόμερα οι αρχαίες κολόνες, χορδές μιας άρπας που αντηχούν
ακόμη...

Γαλήνη
-Τι μπορεί να μου θύμισε τον Αρδιαίο εκείνον;
Μια λέξη στον Πλάτωνα θαρρώ, χαμένη στου μυαλού
τ'αυλάκια.
τ΄όνομα του κίτρινου θάμνου
δεν άλλαξε από κείνους τους καιρούς.
Το βράδυ βρήκα την περικοπή:
"τον έδεσαν χειροπόδαρα" μας λέει
"τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν

απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους

και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο κουρέλι".

Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

                                              31 του Μάρτη 1971

Γιάννης Ρίτσος «Ο τόπος μας»

Ανεβήκαμε πάνω στο λόφο να δούμε τον τόπο μας –

φτωχικά, μετρημένα χωράφια, πέτρες, λιόδεντρα.

Αμπέλια τραβάν κατά τη θάλασσα. Δίπλα στ’ αλέτρι

καπνίζει μια μικρή φωτιά. Του παππουλή τα ρούχα

τα σιάξαμε σκιάχτρο για τις κάργιες. Οι μέρες μας

παίρνουν το δρόμο τους για λίγο ψωμί και μεγάλες λιακάδες.

Κάτω απ’ τις λεύκες φέγγει ένα ψάθινο καπέλο.

Ο πετεινός στο φράχτη. Η αγελάδα στο κίτρινο.

Πώς έγινε και μ’ ένα πέτρινο χέρι συγυρίσαμε

το σπίτι μας και τη ζωή μας; Πάνω στ’ ανώφλια

είναι η καπνιά, χρόνο το χρόνο, απ’ τα κεριά του Πάσχα –

μικροί μικροί μαύροι σταυροί που χάραξαν οι πεθαμένοι

γυρίζοντας απ’ την Ανάσταση. Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος

με υπομονή και περηφάνεια. Κάθε νύχτα απ’ το ξερό πηγάδι

βγαίνουν τ’ αγάλματα προσεχτικά κι ανεβαίνουν στα δέντρα.

Ερωτήσεις:

1.      Ποια βιώματα του Γιώργου Σεφέρη αποτελούν την πρώτη ύλη του ποιήματος αυτού;

Μονάδες 15

2.Να εντοπίσετε μια λέξη που επαναλαμβάνεται μέσα στο ποίημα και να εξηγήσετε τη λειτουργία της

Μονάδες 20

3. Να επισημάνετε δύο αντιθετικά ζεύγη εικόνων, σκηνών ή προσώπων που υπάρχουν στο ποίημα και να τα σχολιάσετε.                                                                                          

Μονάδες 20

4. Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του

Ο Παμφύλιος ο Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.

Να αναλύσετε τους στίχους αυτούς. Τι δηλώνει με αυτούς ο Σεφέρης;

Μονάδες 25

5. Να εντοπίσετε δύο κοινά στοιχεία και δύο διαφορές ανάμεσα στα δύο ποιήματα και να τα αναπτύξετε.

Μονάδες 20

Φίλιππος, Τάκης Σινόπουλος -Γραπτή Εξέταση

Εδώ στοχάζομαι δεν θα ξανά ‘ρθει ο Φίλιππος

σε τούτη την ακίνητη κοιλάδα.

Πολλά του τάξαμε από λάφυρα και από σειρήνες.

Μα κείνος ήτανε στραμμένος σ’ άλλα οράματα.

Μια απέραντη πατρίδα ονειρευότανε. Που είναι το πρόσωπο σας

το αληθινό σας πρόσωπο; Μου φώναξε.

Έφυγε κλαίγοντας ανέβηκε τα λαμπερά βουνά.

Ύστερα τα καράβια εφράξανε τη θάλασσα.

Μαύρισε η γη την πήρε ένας κακός χειμώνας.

Μαύρισε το μυαλό ένα μακρύ ποτάμι το αίμα.

Δε θα ξανά ‘ρθει ο Φίλιππος. Φυσάει απόψε δυνατά.

Μεσάνυχτα στη Λάρισα το έρημο καφενείο.

Η φάτσα του συναχωμένου γκαρσονιού κι η νύχτα σαρωμένη

φωτιές παντού και πυροβολισμοί

μια πολιτεία φανταστική κι ασάλευτη

δέντρα πεσμένα στις οικοδομές.

Ποιο είναι το δίκιο του πολεμιστή

ο αγώνας που σε πάει σ’ άλλον αγώνα;

Δε θα ξανά ’ρθει ο Φίλιππος. Αμετανόητος πάντα πείσμωνε.

Οι σκοτεινές μέρες του ‘φταιγαν τα ερειπωμένα πρόσωπα

Το αίμα του ακούγοντας ανέβηκε τα λαμπερά βουνά.

Κι απόμεινα

μονάχος περπατώντας και σφυρίζοντας

μέσα στην κούφια Λάρισα. Και τότε

ως τη Μακεδονία βαθιά σαλεύοντας ημίκλειστη

μες στο πλατύ φεγγάρι του χειμώνα

μιλώντας μόνο περί σώματος η χηρευάμενη

κυρία Πανδώρα. Πέθανε

χτικιάρης ο άνδρας της τις μέρες του σαράντα τέσσερα.

Τάκης Σινόπουλος

Ερωτήσεις:

1.     «Λειτουργικό στοιχείο στην ποίηση του Σινόπουλου είναι η μνήμη, μια μνήμη πικρή την οποία ο ποιητής δεν μπορεί να αγνοήσει…» Να αποδείξετε την ορθότητα της παραπάνω φράσης με αναφορές στο κείμενο

Μονάδες 15

2.       Να αναφερθείτε στον αφηγητή, στο χώρο και στο χρόνο της αφήγησης.

Μονάδες 20

3.       Να εντοπίσετε μία αντίθεση μέσα στο ποίημα και να την αναπτύξετε.

Μονάδες 20

4.       «Έφυγε κλαίγοντας ανέβηκε τα λαμπερά βουνά».

«Το αίμα του ακούγοντας ανέβηκε τα λαμπερά βουνά» Να ερμηνεύσετε τους στίχους αυτούς  του ποιήματος.

Μονάδες 25

5.     Να διαβάσετε το παρακάτω απόσπασμα από τον «Τελευταίο Σταθμό» του Γιώργου Σεφέρη και να εντοπίσετε κοινά στοιχεία  στο περιεχόμενο.

…………………………………………………………………………………………………………………………

ένα παρθένο δάσος σκοτωμένων φίλων το μυαλό μας.

Κι α σου μιλώ με παραμύθια και παραβολές

είναι γιατί τ' ακούς γλυκότερα, κι η φρίκη

δεν κουβεντιάζεται γιατί είναι ζωυτανή

γιατί είναι αμίλητη και προχωράει~

στάζει τη μέρα, στάζει στον ύπνο

μνησιπήμων πόνος.

Να μιλήσω για ήρωες να μιλήσω για ήρωες: ο Μιχάλης

που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο

ίσως μιλούσε για ήρωες όταν, τη νύχτα εκείνη

που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία,

ούρλιαζε ψηλαφώντας τον  πόνο μας~ "Στα σκοτεινά

πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά.

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ' αρέσουν.

Μονάδες 20

Βιομηχανική Επανάσταση

Ένα ευφάνταστο βίντεο για να ξεκινήσει κανείς τη διδασκαλία της βιομηχανικής επανάστασης...

23/11 στην πόλη μας

«Όσο μπορείς»: ταινία μικρού μήκους from SGT | OCC on Vimeo.

Το υπαρκτό σχολείο πνέει τα λοίσθια

Του ΚΩΣΤΑ ΑΓΓΕΛΑΚΟΥ επίκουρου καθηγητή Παιδαγωγικών στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, διευθυντή του περιοδικού «Νέα Παιδεία»

Μέχρι σήμερα κυβερνήσεις και υπουργοί Παιδείας με τη συνδρομή μιας περιφερόμενης κουστωδίας «εξαρτημένων επιστημόνων» προσπαθούσαν να ωραιοποιήσουν την πραγματικότητα της ελληνικής εκπαίδευσης προβάλλοντας ως σημαντικές ασήμαντες αλλαγές ή ευτελείς «μεταρρυθμίσεις».

Παρακολουθούμε επί μία εικοσαετία και πλέον «απέλπιδες» προσπάθειες «αναβάθμισης» της εκπαίδευσης με επίκεντρο αποκλειστικά την αλλαγή του εξεταστικού συστήματος και μόνο ή την αναγόρευση επιμέρους προσεγγίσεων (όπως η διαθεματικότητα) σε πανάκεια για τη θεραπεία των εκπαιδευτικών μας δεινών.

Και ήλθε η επώδυνη οικονομική πραγματικότητα των δανειακών συμβάσεων και των μνημονιακών υποχρεώσεων να απομακρύνει κάθε μεταρρυθμιστική «φιοριτούρα». Κάθε καλόπιστος πολίτης θα περίμενε την κινητοποίηση των πάντων για τη διαμόρφωση και την υλοποίηση ενός επιστημονικά συγκροτημένου σχεδίου βελτίωσης της εκπαίδευσης, ώστε να αποτελέσει βασικό μοχλό εξόδου από την κρίση. Αντί γι' αυτό παρακολουθούμε μια στοχευμένη προσπάθεια άμεσης κατεδάφισης και των τελευταίων στηριγμάτων του εκπαιδευτικού οργανισμού (ολοήμερο σχολείο, απολύσεις και κατάργηση σύγχρονων ειδικοτήτων στην τεχνική εκπαίδευση, κατάργηση συμβουλευτικού επιστημονικού οργάνου -του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου- υποβάθμιση διοικητικής και ερευνητικής λειτουργίας των ΑΕΙ και ΤΕΙ κ.λπ.). Οι ίδιοι πολιτικοί φορείς με τα ίδια πρόσωπα που προώθησαν και «αξιοποίησαν» τους παραπάνω θεσμούς, έρχονται τώρα ανενδοίαστα, χωρίς σχέδιο, χωρίς στοιχειώδη τεκμηρίωση, να επιβάλουν ισοπεδωτικές καταργήσεις και άδικες διαθεσιμότητες!

Κορυφαίο δείγμα αυτής της συνειδητής απαξίωσης του σχολείου, ο πρόσφατος νόμος για το «νέο» Λύκειο. Με προπέτασμα την «αγωνία» και τις συνεχείς συζητήσεις για την πτώση των βάσεων αλλά με ουσιαστικό στόχο τη δραματική μείωση των αποφοίτων του Λυκείου, άρα και την «επιβαλλόμενη» συρρίκνωση των ΑΕΙ και ΤΕΙ, διαμορφώνεται ένας νέος εξεταστικός λαβύρινθος για μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικούς. Κανείς δεν θα είχε αντίρρηση να συζητήσει σοβαρά αυτά τα ζητήματα, όμως η υποκρισία και οι σκοπιμότητες είναι διάχυτες στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο.

Αναλυτικότερα δεν υπάρχει καμιά σοβαρή ανάλυση, πρόβλεψη, πρόταση, για το ουσιαστικό περιεχόμενο του σχολείου, ενάντια στις παρωχημένες γνώσεις που «μεταφέρει» στους σημερινούς νέους ούτε καν για τον τρόπο που το κάνει αυτό! Εντελώς ευεξήγητα στη σημερινή συγκυρία οι συντάκτες του νόμου φαίνονται βολεμένοι μ' ένα Λύκειο-σκιά του εαυτού του που στο γνωστικό πεδίο απαιτεί στείρα αναπαραγωγή της σχολικής ύλης, σε ιδεολογικό επίπεδο αδρανοποιεί αφού εξοβελίζει την τέχνη και τον πολιτισμό, ενώ σε οικονομικό επίπεδο κοστίζει λίγο στο κράτος αφού μεταφέρει το κόστος της εξεταστικής προετοιμασίας στις πλάτες της οικογένειας.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο «νέο» Λύκειο η συζήτηση περιορίζεται σκόπιμα στις ώρες των μαθημάτων προκαλώντας φόβο στους εκπαιδευτικούς όλων των ειδικοτήτων για το επαγγελματικό μέλλον τους. Αντίθετα, τα αναλυτικά προγράμματα παραμένουν τα ίδια, τα σχολικά εγχειρίδια ίδια και μοναδικά(!), οι διδακτικές μέθοδοι απαράλλακτες, οι νέες τεχνολογίες περιττές!! Εισάγονται υποκριτικά μαθήματα (όπως η Πολιτική Παιδεία, που ούτε διδακτικό υλικό δεν έχει ετοιμαστεί) για την πολιτική διαπαιδαγώγηση των νέων, όταν το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα και τα καθεστωτικά ΜΜΕ επωάζουν το «αβγό του φιδιού» με ποικίλους τρόπους και προβάλλουν την αυταπάτη ότι με ένα πληκτικό μάθημα θα το συντρίψουν!

Μέχρι σήμερα ως ορθολογιστές επιστήμονες δεν πιστεύαμε, και σωστά, στις θεωρίες συνωμοσίας. Τώρα πια όμως είναι «ηλίου φαεινότερον» ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες αλλά κυρίως στις χώρες του Νότου υπάρχει μια ενορχηστρωμένη επίθεση στην εκπαίδευση και στο μορφωτικό της περιεχόμενο. Η απάντησή μας πρέπει να είναι πολιτική, βασισμένη στην πίστη μας και στο πάθος μας για ουσιαστική παιδεία που θα εδράζεται τόσο στις κλασικές αξίες του ελληνικού και ευρωπαϊκού πολιτισμού-διαφωτισμού όσο και στις νέες επιστημονικές και τεχνολογικές εξελίξεις. Η πρό(σ)κληση απευθύνεται σε όλους τους πολίτες που επιθυμούν να δουν το μέλλον των ίδιων και των παιδιών τους συνυφασμένο με τις αρχές της αξιοπρέπειας και της ελεύθερης σκέψης, δηλαδή τις αρχές της ίδιας της δημοκρατίας. Κυρίως, όμως, απευθύνεται στους εκπαιδευτικούς όλων των βαθμίδων, οι οποίοι καλό είναι να έχουν ως οδηγό τις ρήσεις ενός κορυφαίου σύγχρονου παιδαγωγού, του Paulo Freire:

«Ηεκπαιδευτική πράξη είναι μια πολιτική πράξη καθώς δεν είναι ουδέτερη, απαιτεί, λοιπόν, από τους εκπαιδευτικούς να την εκλάβουν ως πολιτική πράξη». «Το έργο του εκπαιδευτικού δεν περιορίζεται μόνο στην παράδοση της διδακτέας ύλης αλλά είναι πιο βαθύ και ουσιαστικό. Ο δάσκαλος διδάσκει ζητήματα κοινωνικότητας, επιθυμιών, συναισθημάτων, αξιών κ.λπ., όλα αυτά τα οποία μας βοηθούν να διαβάσουμε την ύπαρξή μας σαν να ήταν κείμενο και κατ' επέκτασιν να διαβάσουμε και να κατανοήσουμε τον κόσμο. Δεν μπορεί να διδάσκουμε την εξεταστέα ύλη σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο».

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=22%2F09%2F2013&id=387560

Αφύπνιση!

Γενικός αναβρασμός επικρατεί όλες αυτές τις ημέρες στο χώρο της εκπαίδευσης και όχι μόνο εκεί. Δυστυχώς, η κατάσταση δεν είναι μόνο ανησυχητική, είναι και κάτι παραπάνω. Βιώνουμε σταδιακά, βασανιστικά και επώδυνα την κατάρρευση ενός στρεβλού συστήματος το οποίο όλοι γνωρίζαμε και του οποίου μέρη είμαστε όλοι.
Η άποψή μου είναι ότι αυτή η απεργία πέρα από το ότι αποτελεί μια αντικειμενική αντίδραση στις απολύσεις και στη διαθεσιμότητα που επίκεινται, είναι μια κραυγή απόγνωσης για το τι μέλλει γενέσθαι. Έχουμε αντιληφθεί πλέον ότι πολλά δε λειτουργούν σωστά στη δημόσια εκπαίδευση. Κατηγορούνται οι εκπαιδευτικοί ότι τόσον καιρό απολάμβαναν τις διακοπές τους και δεν έκαναν καμία ενέργεια για το δημόσιο σχολείο.
Η κοινή γνώμη δεν είναι με το μέρος των εκπαιδευτικών γιατί πρώτον, παρακολουθεί τηλεόραση και δεν έχει σαφές τοπίο για τι πραγματικά ισχύει στα σχολεία, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συντελείται καθημερινά και πόσο γραφειοκρατικά και άναρχα λαμβάνονται οι αποφάσεις για την παιδεία και δεύτερον, γιατί ένας αριθμός εκπαιδευτικών αρκείται στη λέξη βολεύομαι και όχι υπηρετώ, εργάζομαι και βελτιώνω την εργασία μου.
Τόσα χρόνια υπάρχει και το μαύρο αλλά και το άσπρο, δεν είναι όλα ισοπεδωμένα. Οι εκπαιδευτικοί σε μεγάλο βαθμό υπηρετούν την εκπαίδευση και επιβιώνουν μέσα στον παραλογισμό, γιατί οι ίδιοι έχουν όραμα και ελπίδα. Το έχω ξαναγράψει και το έχω τονίσει ότι το επάγγελμα αυτό έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Τι μας απόμεινε να κάνουμε; Να χρησιμοποιούμε τις λέξεις και να τις εφαρμόζουμε. Δηλαδή όταν μιλάμε για αλληλεγγύη να την εφαρμόζουμε στην κυριολεξία, να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές μας και τα πιστεύω μας, καθώς η μέχρι τώρα τακτική αποδεικνύεται προβληματική και επιτέλους να γκρεμίσουμε αυτό το σαθρό σύστημα και το υποσύστημά του που εμείς οι ίδιοι γιγαντώνουμε και καλλιεργούμε τόσα χρόνια.
Η απεργία είναι σημαντική, αλλά δεν είναι αρκετή. Απαιτεί δράση, συνειδητοποίηση των κακώς κειμένων και ειλικρίνεια από όλους και προς όλους. Ο συνδικαλισμός οφείλει να πάψει να υπηρετεί μικροπολιτικά συμφέροντα και ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας οφείλει από την πλευρά του να ξυπνήσει και να πάψει να συντηρεί αυτή την αρρώστια. Κουραστήκαμε να λέμε ψέματα. Το θέατρο του παραλόγου ας το παρακολουθούμε μόνο σε θεατρικές σκηνές και όχι στην καθημερινότητά μας.
Φτάνει πια...

Διαμαρτυρία της Εκπαιδευτικής Κοινότητας των Φιλολόγων του Νομού Λάρισας

Οι φιλόλογοι αγανακτούν με την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας να αφαιρεί από αυτούς μαθήματα, όπως αυτό της Ιστορίας, τα οποία έχουν διδαχθεί στα ειδικά τμήματα των πανεπιστημιακών σχολών και να τα αναθέτει σε συναδέλφους τους εκπαιδευτικούς που δεν έχουν λάβει την ανάλογη εξειδίκευση.

                Καταγγέλλουν την απαξίωση των φιλολογικών σπουδών, την πρόθεση της εξουσίας να θέτει τους εκπαιδευτικούς τον έναν απέναντι στον άλλο, στην περίπτωσή τους, τους φιλολόγους απέναντι στους κοινωνιολόγους, θεολόγους και εκπαιδευτικούς ξένων γλωσσών.

                Παράλληλα, διαμαρτύρονται στο ΠΥΣΔΕ Λάρισας και ζητάνε να σταματήσει η διαδικασία λήψης αποφάσεων τοποθέτησης των καθηγητών στα σχολεία μέχρι να γίνει σαφές και να διευκρινιστεί από το Υπουργείο με ποια λογική συνέταξε το κείμενο της Υπουργικής απόφασης στο οποίο αναφέρει: «Η Β’ ανάθεση του μαθήματος της Ιστορίας γίνεται στους εκπαιδευτικούς των κλάδων ΠΕ10, ΠΕ13 (ΠΕ05, ΠΕ06, ΠΕ07 για το σχολικό έτος 2013-14) μόνο εφόσον οι εκπαιδευτικοί ΠΕΟ2 έχουν συμπληρώσει το ωράριό τους με μαθήματα πρώτης ανάθεσης στο σχολείο ή στα σχολεία που έχουν τοποθετηθεί».

                Ρωτάμε αν στους εν λόγω εκπαιδευτικούς ανήκουν και οι 51 εκπαιδευτικοί που βρίσκονται στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ Λάρισας. Υπόψη ότι οι εκπαιδευτικοί αυτοί είχαν οργανική θέση και την έχασαν χωρίς δική τους υπαιτιότητα. Πήραν μετάθεση στην Α’ ή στη Δ’ περιοχή Λάρισας και λίγο αργότερα οι περιοχές αυτές ενοποιήθηκαν σε μία. Συγκεκριμένα, κατά το σχολικό έτος 2012-2013 ήρθε «κατά λάθος» στην Α’ Λάρισας διπλάσιος αριθμός φιλολόγων από τα πραγματικά κενά.

                Με δεδομένα τα παραπάνω, λογικό είναι ότι προσβάλλεται τόσο η πράξη μετάθεσης όλων των παραπάνω εκπαιδευτικών, όσο και η άρση της προηγούμενης οργανικής τους. Υπενθυμίζουμε ότι το ΠΥΣΔΕ όφειλε να τοποθετήσει τους εκπαιδευτικούς που βρίσκονται στη διάθεση πριν  τον αγιασμό στα σχολεία.

                Διερωτόμαστε αν υπάρχει συμφέρον ή ενδεχόμενος δόλος που καθυστέρησε τόσο η τοποθέτησή τους στα σχολεία. Μήπως για να μη γίνουν οι αναθέσεις της Ιστορίας στους φιλολόγους και να λεηλατηθούν οι ώρες τους από άλλες ειδικότητες; Καταγγέλλουμε γι’ αυτούς τους λόγους την καθυστέρηση της τοποθέτησης και ζητάμε την τοποθέτηση των εκπαιδευτικών  που βρίσκονται στη διάθεση στα σχολεία όπου υπάρχει έστω και μία ώρα Α’ ανάθεσης φιλολογικών μαθημάτων, πριν την ανάθεσή τους σε άλλες ειδικότητες.

Ζητάμε, επίσης, να γίνει διαφανής η γενικότερη διαδικασία με την οποία ορίζονται οι υπεραριθμίες από τους διευθυντές των σχολείων. Απαιτούμε το ΠΥΣΔΕ να ελέγξει τα σχολεία, εφόσον παρατηρήθηκε το εξής φαινόμενο: Καθηγητές ξένων γλωσσών που είχαν κριθεί υπεράριθμοι τον Ιούνιο να μην είναι πλέον μετά την αλλαγή του ωρολογίου προγράμματος. Αφού, λοιπόν, βρέθηκαν χωρίς ωράριο, διασφάλισαν τις 12 ώρες για την κατοχύρωση της οργανικής τους θέσης, συμπληρώνοντας ωράριο με φιλολογικές ώρες.

Εν κατακλείδι, με λίγα λόγια στο Νομό Λάρισας τόσοι άνθρωποι βρίσκονται στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ, χωρίς να υποψιάζονται τις διαθέσεις τους, με τη διαθεσιμότητα να κρέμεται ως απειλή πάνω από τα κεφάλια τους, γνωρίζοντας ότι άλλα ΠΥΣΔΕ λαμβάνουν υπόψη τους τις Β’ αναθέσεις για τον υπολογισμό των κενών, αφού προηγουμένως έχουν τοποθετήσει τους φιλολόγους στα σχολεία. Κρίνεται σκόπιμο να ελεγχθεί η νομιμότητα της εν λόγω διαδικασίας.

Ποιος κερδίζει από όλα αυτά;

Εμείς πάντως χάσαμε. Τις οργανικές μας θέσεις από εφήμερες νομοθετικές ρυθμίσεις, το μισθό μας από έξοδα μετακίνησης και διαμονής, όταν γυρίζαμε την Ελλάδα για να μαζέψουμε μόρια προκειμένου να γυρίσουμε στον τόπο μας και το σημαντικότερο, την αξιοπρέπειά μας.

Ίσως, τελικά, οι χαμένοι να μην είμαστε μόνο εμείς. Είναι η δημόσια εκπαίδευση που βάλλεται από παντού, είναι και τα «πειραματόζωα» της εκπαιδευτικής πολιτικής, οι μαθητές μας, των οποίων τα δικαιώματα στη μόρφωση, στην πρόοδο και στο όνειρο ταχθήκαμε να υπηρετούμε και να περιφρουρούμε.   

Let go

Μία μικρή παρένθεση...

Τι καλοκαίρι κι αυτό το φετινό...με ελάχιστη ραστώνη και απέραντη αναμπουμπούλα (λέξη που χρησιμοποιούσε η γιαγιά μου και ταιριάζει απόλυτα στον πανικό των ημερών). Διαθεσιμότητα και κινητικότητα...λέξεις των ημερών κυρίαρχες, βαρύγδουπες και επιβλητικές. Έχω οργιστεί πολύ τα τελευταία χρόνια με το σύστημα που επικρατεί στη χώρα μας, όλοι γνωρίζουμε για διορισμούς με μέσον, για αποσπάσεις με μέσον, για προϋπηρεσία μετά από παραγγελία, για σπρωξίματα, για λάθη επί λαθών, άλλα στιγμιαία και άλλα επαναλαμβανόμενα...Ένας υπέροχος κόσμος!!!
Και τώρα έρχεται η κάθαρση την οποία όλοι επιθυμούμε, αλλά αυτή η κάθαρση είναι επιβεβλημένη και βιαστική. Δεν μας παίρνει ο χρόνος και κατά συνέπεια η κάθαρση αυτή μας στερεί τη ζωή μας και το αναφαίρετο δικαίωμα στην εργασία. Διαβάζω για κριτήρια αξιολόγησης, για προσόντα που απαιτούνται, γι΄αυτόν τον περιβόητο ΑΣΕΠ του οποίου παιδί είμαι κι εγώ και πραγματικά απορώ...Δεν κάνω και τίποτε άλλο, εντέλει από αυτό το ιστολόγιο....Αυτό για το οποίο δεν γίνεται λόγος είναι η αξία του κάθε ανθρώπου και η προσωπική θυσία που κάνει ο κάθε εργαζόμενος καθημερινά. Έχω συναντήσει στο χώρο της δουλειάς συναδέλφους που δεν πληρούν απαραίτητα τα κριτήρια αλλά είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στο καθήκον τους, αυτοβελτιώνονται, αυτομορφώνονται και είναι άριστοι. Από την άλλη έχω συναντήσει συναδέλφους με πολλά πτυχία, με πολλά σεμινάρια οι οποίοι δυστυχώς κυνήγησαν τα "χαρτιά" και δεν είναι καθόλου αποδοτικοί, γιατί ο αυτοσκοπός τους ήταν ο διορισμός στο δημόσιο. Δυστυχώς, δεν συνυπάρχει πάντα η απόδοση και η αποτελεσματικότητα στην εργασία με τους βαρύγδουπους τίτλους σπουδών.
Επιπλέον, οι αδικίες είναι τόσες πολλές...Για παράδειγμα, όσοι διορίστηκαν από τα ιδιωτικά σχολεία (στα οποία προσλαμβάνεσαι -κατά κύριο λόγο- όταν έχεις κάποιον γνωστό) προηγούνται στις τοποθετήσεις από τους υπόλοιπους υπεράριθμους ή χωρίς οργανική εκπαιδευτικούς. Πόσοι είναι αυτοί που απέκτησαν επιπλέον παιδιά για να εξασφαλίσουν την πολυπόθητη μονιμότητα στο δημόσιο...Πόσοι είναι αυτοί που για χρόνια ήταν αποσπασμένοι σε γραφεία και διευθύνσεις εκπαίδευσης και η οργανική τους σε απομακρυσμένες περιοχές τους φόρτωσε με μόρια...και σε πολλές περιπτώσεις με 'άκρες' για την απόκτηση μεταπτυχιακών ή διδακτορικών τίτλων σπουδών, χωρίς να έχουν καμία ουσιαστική επαφή για χρόνια με τη διδασκαλία που είναι και το αντικείμενο της δουλειάς τους....Και δυστυχώς, τόσα άλλα στραβά και ανάποδα...Ποιος, λοιπόν, πρέπει να απολυθεί;
Συνεπώς, είμαι υπέρ της αλλαγής πλεύσης που θα γίνει με αργές διαδικασίες και θα πριμοδοτεί τους ικανούς και άξιους εργαζόμενους, είμαι υπέρ της αυστηρότητας και της εργατικότητας και τέλος, δε θέλω να απαξιώσω κανέναν τίτλο σπουδών. Πιστεύω όμως ότι ο τρόπος πρόσληψης ή διορισμού ενός υπαλλήλου προκειμένου να τεθεί σε διαθεσιμότητα σε έναν τέτοιο κυκεώνα είναι άδικος και θυμίζει ρώσικη ρουλέτα ή κοινώς, τακτική του "όποιον πάρει ο χάρος". Και αυτό καλό θα ήταν να αποτραπεί και να αναθεωρηθεί...
Καλή συνέχεια καλοκαιριού!

Η τεχνική παιδεία και πάλι θύμα

του Νίκου Ξυδάκη

Κάθε υπουργός Παιδείας, στη συνήθως βραχύχρονη θητεία του, φιλοδοξεί να κάνει μια μακρόπνοη μεταρρύθμιση της εκπαίδευσης. Να γίνει Ελευθέριος Βενιζέλος ή Ε. Παπανούτσος. Συνήθως κάθε τέτοια μεταρρύθμιση ακυρώνει ή στρεβλώνει ή επικαλύπτει ή αγνοεί την προηγούμενη, η κατάσταση ισορροπεί ασταθώς για δυο-τρία χρόνια, και ύστερα έρχεται άλλος Μέγας Μεταρρυθμιστής και τα αλλάζει όλα.

Ο νυν υπουργός (και για πόσο ακόμη;) Κων. Αρβανιτόπουλος φιλοδοξεί να υπερβεί κάθε προκάτοχό του, σε προχειρότητα και ζημιές, εντός μόλις ενός έτους. Αγαπημένο θήραμα του υπουργού είναι η τεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση. Μέσω του σχεδίου Αθηνά κατήργησε και συγχώνευσε δεκάδες τμήματα ΤΕΙ, εν μέρει εξυγιαίνοντας μια νοσηρή πελατειοκεντρική δομή, αλλά στην πορεία τα πελατειακά δίκτυα, οι τοπικοί πολιτικοί και άλλες δυνάμεις αναίρεσαν πολλές από τις συγχωνεύσεις, άλλες ορθώς και άλλες όχι. Όποιο ΤΕΙ είχε ισχυρό λόμπι, κέρδιζε, όποιο δεν είχε λόμπι, έκλεινε.

Στο τέλος, θύμα ήταν η ανώτατη τεχνική εκπαίδευση, με περικοπή χιλιάδων σπουδαστικών θέσεων και υποβάθμιση πολλών ειδικοτήτων, όπως π.χ. οι τουριστικές. Αντιθέτως, δεν

περικόπηκαν θέσεις στα ΑΕΙ· οι περίφημες σχολές διορισμού παρέμειναν λίγο-πολύ άθικτες.

Είχαμε επισημάνει τότε ότι η αναδιάρθρωση των ΑΕΙ-ΤΕΙ θα έπρεπε να έπεται, και όχι να προηγείται, ενός εθνικού σχεδίου παραγωγικής ανασυγκρότησης. Τουλάχιστον, να συμβαδίζει. Δυστυχώς, όχι μόνο δεν υπάρχει εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά και η εκπαίδευση, δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια, ταλαιπωρείται άνευ στρατηγικής και οράματος. Τα λύκεια, τα ΤΕΙ και τα πανεπιστήμια συστελλοδιαστέλλονται, μεταμορφώνονται, μετακομίζουν, καταργούνται, παιδιά και γονείς βασανίζονται και αιμορραγούν οικονομικά, και κανείς δεν γνωρίζει πού πάει, πού θα φτάσει, τι γράμματα θα μάθει, τι δουλειά θα κάνει, αν θα βρίσκει δουλειά.

Τελευταία πράξη σε ένα ασυνάρτητο έργο που δεν έχει τελειώσει ακόμη, το μεταρρυθμιστικό πλήγμα στα επαγγελματικά λύκεια (ΕΠΑΛ). H απόλυση 2.000 εκπαιδευτικών από τα ΕΠΑΛ και η κατάργηση 50 ειδικοτήτων οδηγεί αφεύκτως σε αδιέξοδο περίπου 15.000 μαθητές και τις οικογένειές τους. Οι μαθητές αυτοί, που θα πάνε το φθινόπωρο στη Β΄ και στη Γ΄ Λυκείου, μένουν χωρίς ειδικότητα, εφόσον ακολουθούσαν τον πολυπληθή κλάδο των επαγγελμάτων Υγείας-Πρόνοιας, τις Γραφικές Τέχνες, την Κομμωτική και την Αισθητική.

Θα αναγκαστούν είτε να αλλάξουν ειδικότητα είτε να πάνε στο Γενικό Λύκειο. Είτε να συνεχίσουν σε ιδιωτικά σχολεία, με δίδακτρα 3 έως 6 χιλιάδες ευρώ.

Υποτίθεται ότι το μεταρρυθμισμένο ΕΠΑΛ θα ανακοινωθεί αργότερα· προς το παρόν καταργούνται υπάρχοντα. Φοβούμεθα όμως ότι δεν υπάρχει σχέδιο βελτίωσης, υπάρχουν μόνον βεβιασμένες δημοσιονομικές περικοπές, με θύμα τα νιάτα και τη χώρα. Σαν την ΕΡΤ: πρώτα η βίαιη κατάργηση, η απόλυση όλων, κι ύστερα βλέπουμε. Φοβόμαστε ότι η βεβιασμένη νομοθέτηση τέτοιων κατεδαφίσεων χωρίς άμεση δημιουργία νέων ελπιδοφόρων δομών, χωρίς σαφές όραμα για το ποια παιδεία και ποια χώρα επιδιώκουμε, μπορεί να οδηγεί σε ιστορικά σφάλματα με επικίνδυνες επιπτώσεις. Αυτό δείχνει η βάναυση μεταχείριση όχι μόνο του συμβολικού κεφαλαίου, όπως στην ΕΡΤ, αλλά και του πιο πολύτιμου ανθρώπινου κεφαλαίου, της νεολαίας. Με τη νεανική ανεργία στο εφιαλτικό 60% κανείς δεν νομιμοποιείται να πειραματίζεται και να αυτοσχεδιάζει. Ο υπουργός, ως καθηγητής πολιτικής επιστήμης, ας αναλογιστεί ποιες ήταν οι πρώτες ενέργειες του Ιωάννη Καποδίστρια στο νεοσύστατο κράτος: ίδρυσε «χειροτεχνεία», τεχνικά σχολεία. Είχε ένα όραμα προκοπής για την Ελλάδα.

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_12/07/2013_508985

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη...για να μην νιώθεται η Πληγή

Δανείζομαι και παραφράζω τους καβαφικούς στίχους για να μιλήσω για τέχνη και συγκεκριμένα τη θεατρική τέχνη. Είναι κι αυτή ένα ισχυρό αναλγητικό στον πόνο που βιώνουμε όλοι τον τελευταίο καιρό. Και περνάω ευθύς αμέσως σε δύο παραστάσεις που παρακολούθησα στην πόλη μου.
Η πρώτη: Η Φαύστα του Μποστ, ένα έργο και ένας συγγραφέας που θαρρώ ότι δε χρειάζονται πολλές συστάσεις, από το ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας. Μια ωραία παράσταση που σίγουρα θα σε διασκεδάσει και παράλληλα θα σου περάσει πολλά μηνύματα για τη νεοελληνική κοινωνία και νοοτροπία που όπως αποδεικνύεται από το '60 δεν έχει αλλάξει και πολύ. Ο νεοπλουτισμός, ο ωχαδερφισμός, ο ατομικισμός, η επιφανειακή αντιμετώπιση της ζωής, η ημιμάθεια, η άγνοια της ιστορικής συνέχειας, η κοινωνική αδικία και η άνιση κατανομή του πλούτου ταλανίζουν και καταβαραθρώνουν το σύγχρονο νεοέλληνα. Η παράσταση του Θεσσαλικού θεάτρου είναι πολύ αξιόλογη και πολύ ωραία δοσμένη, σέβεται το κείμενο και σε κάποια σημεία θίγει και σύγχρονες πτυχές της ζωής μας. Οι ηθοποιοί είναι συνεπείς στο ρόλο τους και η σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη. Το Ριτσάκι (Χάρης Φλέουρας) απογειώνει την παράσταση και προσφέρει στιγμές άπειρου γέλιου...

Και περνάω στη δεύτερη παράσταση: Κοινός λόγος από το θέατρο Νέου Κόσμου. Δεν έχω λόγια να μιλήσω για την ολοκληρωμένη αυτή παράσταση με τις καταπληκτικές ηθοποιούς και την υπέροχη σκηνοθεσία. Η απλότητα και η λιτότητα στο μεγαλείο της και όταν έχεις πέντε ηθοποιούς που έχουν σπουδάσει και δουλέψει μια ζωή την τέχνη τους τα λόγια είναι περιττά και το αποτέλεσμα άψογο.
Η παράσταση σε συγκινεί και σε ταξιδεύει και εντέλει σε γεμίζει αισιοδοξία για το μεγαλείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας που κατορθώνει να επιβιώσει  και στο διωγμό αλλά και στον πόλεμο. Τα δεινά αντιμετωπίζονται με τη δύναμη της ψυχής και την πίστη στον αγώνα για επιβίωση. Αυτά είναι ιδανικά που δυστυχώς ο λαός μας με την αβάσταχτη ελαφρότητα της εποχής έχει λησμονήσει. Η Λυδία Κονιόρδου και όλες οι ηθοποιοί με ταξίδεψαν απόψε το βράδυ και μου έδωσαν μια νότα ελπίδας για το αύριο. Πιστέψτε με, την έχω τόσο ανάγκη!

Ξεσηκωθείτε...είναι καλοκαίρι!!!

Εκ....παιδεύοντας τους νέους!

Ανακοινώθηκαν οι βαθμοί των πανελλαδικών και φέτος, κάποιοι μαθητές χάρηκαν, κάποιοι απογοητεύτηκαν, κάποιοι αδιαφόρησαν για το αποτέλεσμα των εξετάσεων...όλα κύλησαν εξαιρετικά και όπως έπρεπε, για άλλη μια φορά. Το σίγουρο είναι ότι πλέον το σχολείο δυσκολεύεται να επιτελέσει το σημαντικότερό του στόχο, τη μόρφωση των νέων, την καλλιέργεια, την ευρύτητα του πνεύματος, το άνοιγμα της ψυχής και του μυαλού τους. Και δυστυχώς, δεν υπάρχει φως στο τούνελ, γιατί πάντα οι μεταρρυθμίσεις ξεκινούν από το τέλος. Σχεδόν καμία έρευνα-και είναι τόσες πολλές-δε λαμβάνεται υπόψη για το σχεδιασμό ενός νέου εκπαιδευτικού συστήματος που θα χτιστεί σε μια νέα βάση από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού μέχρι και το λύκειο και θα έχει μακροπρόθεσμο στόχο και σκοπό. Σχετικό και το παρακάτω άρθρο από την Καθημερινή.

Το πρώτο άλμα στην ενηλικίωση

Του Απόστολου Λακασά

Και τώρα, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ, τι; Πολλοί γονείς, φέτος τουλάχιστον, θρηνούν για τις πολύ κακές επιδόσεις των παιδιών. Λιγότερα είναι τα μουδιασμένα χαμόγελα, και ακόμη πιο λίγα είναι τα θριαμβικά. Όσο για το υπoυργείο Παιδείας, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ξαναμπαίνει στην καθημερινή ρουτίνα του, αδιαφορώντας ότι το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ στιγματίζει τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου, παράγοντας στρεβλώσεις που περνούν από γενιά σε γενιά και αφήνουν έντονο αποτύπωμα στη λειτουργία του δημόσιου βίου. Οι πανελλαδικές εξετάσεις αποτελούν ισχυρό τεστ για όλη την οικογένεια του υποψηφίου, για τις προβολές των γονιών στα παιδιά τους, για την ανατροφή τους. Η επιτυχία υπνωτίζει, όμως η αποτυχία ενοχλεί. Πολλοί γονείς επιμένουν να πιστεύουν ότι τα 20άρια που βλέπουν στους «σχολικούς ελέγχους» των παιδιών είναι ακριβώς αυτό που θα καταγραφεί και στις πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν κατανοούν ότι ένας μαθητής λειτουργεί τελείως διαφορετικά στο οικείο του σχολικό περιβάλλον σε σχέση με το άκρως αγχωτικό περιβάλλον του εξεταστικού κέντρου - έστω κι αν το εξεταστικό κέντρο είναι η ίδια η αίθουσα του λυκείου που προ μηνός οι υποψήφιοι καλαμπούριζαν με τους συμμαθητές τους. Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα κομβικό στοιχείο. Πρόκειται για την ανάγκη τα ίδια τα παιδιά να αναλάβουν τις ευθύνες τους μπροστά στον αγώνα για την εισαγωγή σε ΑΕΙ. Στο πλαίσιο αυτό καμία προσπάθεια δεν θα καταλήξει αποτυχημένη. Οι μαθητές θα αγχωθούν, θα κουραστούν, θα θυσιάσουν χρόνο εφηβικής διασκέδασης, θα «παίξουν» όμως με τους όρους του συστήματος, έστω κι αν επιτάσσουν την παπαγαλία. Όλα, όμως, θα γίνουν με επιλογή των ίδιων των παιδιών για να επιτύχουν τον στόχο τους. Και αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα συνειδητοποίησης, ενηλικίωσης. Και θα επιτύχουν ακόμη κι αν στις εξετάσεις τεθούν θέματα ακραίας δυσκολίας, μόνο για...τζίνια. Δηλαδή, έστω κι αν κάποιοι επιλέξουν να παίξουν με τον κόπο των παιδιών, όπως συνέβη, κατά πολλούς, φέτος με τους θεματοδότες της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων σε ορισμένα μαθήματα. Γιατί συνέβη; Μια εξήγηση λέει ότι τα ακραίας δυσκολίας θέματα ενισχύουν τον «μύθο» των πανελλαδικών στην οικογένεια, που δεν έχει άλλο τρόπο παρά να καταφύγει σε ακόμη περισσότερο φροντιστήριο (μήπως ιδιαίτερα μαθήματα;) για να «προστατέψει» το παιδί. Όσο για τον ρόλο του υπ. Παιδείας, ποτέ δεν υπήρξε -έως τώρα τουλάχιστον- ουσιαστικός. Κανείς γόνιμος διάλογος δεν έχει γίνει για ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, που θα απεγκλωβίζει το λύκειο από τα εξεταστικά δεσμά. Το υπουργείο βολεύεται αφού και το σχολείο κουτσά-στραβά λειτουργεί και χιλιάδες καθηγητές βρίσκουν εργασιακή διέξοδο στην παραπαιδεία. Μόνο όταν τα πράγματα φθάσουν στο... και πέντε, το υπουργείο προχωρά σε πασαλείμματα στο εξεταστικό σύστημα, κάνοντας ένα βήμα, συνήθως φιλολαϊκό. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα με τη μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων από έξι σε τέσσερα. Αυτό είναι ουσιαστική μεταρρύθμιση;

Ε Ρε Τι γίνεται;

Θα μιλήσω και θα γράψω απλά. Ζω σε μια επαρχιακή πόλη και από τότε που έφυγα από τη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασα, έχω ένα αποκούμπι ή καλύτερα είχα, για να ακούσω μουσική και όχι τα ευτελή, πιασάρικα χιτάκια που επενδύουν μουσικά τις εκπομπές των τοπικών σταθμών. Λυπάμαι γιατί κάθε μέρα που ξεκινούσα να πάω στη δουλειά μου άκουγα δεύτερο πρόγραμμα και από αύριο θα αρχίσω να ψάχνω τα δικά μου cd, γιατί κανένας ιδιωτικός σταθμός στην επαρχία δεν παράγει πολιτισμό. Έχω ζήσει και σε άλλες επαρχιακές πόλεις και εκεί τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Τα κακώς κείμενα υπάρχουν σε κάθε τομέα του δημοσίου αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη λογική "του πονεί χέρι, κόψει χέρι".
Ανοίγω ελάχιστες ώρες την τηλεόραση και δεν μπορώ να παρακολουθήσω παρά μόνο ελάχιστες εκπομπές στα ιδιωτικά κανάλια, ενώ στην κρατική τηλεόραση μπόρεσα να παρακολουθήσω κατά καιρούς εξαιρετικά ποιοτικές δουλειές, να ενημερωθώ, να σκεφτώ και να ψυχαγωγηθώ. Δεν μπορεί όλα να είναι αριθμοί και μόνο αριθμοί...Και σίγουρα η εξυγίανση δεν επέρχεται με τέτοιους τρόπους. Απλές σκέψεις που δε διεκδικούν τίποτε άλλο παρά μόνο να βγουν από το απορημένο και σχετικά θλιμμένο σύστημά μου.
Καληνύχτα!

Dream Syndicate

Είχα τη χαρά να τους δω στην πόλη μου, ήταν υπέροχοι, τίμιοι και εκτονωτικοί. Η μουσική τους υπέροχη και η διάθεσή τους απόλυτα δοτική. Θα το επαναλάβω και από εδώ...Η καλή συναυλία σου εξασφαλίζει την αριστοτελική κάθαρση! 

Ο βράχος και το κύμα

Ο βράχος και το κύμα (Αριστοτέλης Βαλαωρίτης)

«Mέριασε, βράχε, να διαβώ,» το κύμ' ανδρειωμένο
λέγει στην πέτρα του γιαλού θολό, μελανιασμένο.
«Mέριασε! Mες στα στήθη μου, που 'σαν νεκρά και κρύα,
μαύρος βοριάς εφώλιασε και μαύρη τρικυμία.
Aφρούς δεν έχω γι' άρματα, κούφια βοή γι' αντάρα,
έχω ποτάμι αίματα, μ' εθέριεψε η κατάρα
του κόσμου που βαρέθηκε, του κόσμου που 'πε τώρα,
βράχε, θα πέσεις, έφτασεν η φοβερή σου ώρα.
Όταν ερχόμουνα σιγά, δειλό, παραδαρμένο,
και σόγλειφα και σόπλενα τα πόδια δουλωμένο,
περήφανα μ' εκοίταζες κ' εφώναζες του κόσμου
να ιδεί την καταφρόνεση που πάθαινε ο αφρός μου.
Kι αντίς εγώ, κρυφά κρυφά, εκεί που σ' εφιλούσα,
μέρα και νύχτα σ' έσκαφτα, τη σάρκα σου εδαγκούσα,
και την πληγή που σ' άνοιγα, το λάκκο πού 'θε' κάμω,
με φύκη τον επλάκωνα, τον έκρυβα στον άμμο.
Σκύψε να ιδείς τη ρίζα σου στης θάλασσας τα βύθη·
τα θέμελά σου τα 'φαγα, σ' έκαμα κουφολίθι.
Mέριασε, βράχε, να διαβώ. Tου δούλου το ποδάρι
θα σε πατήσει στο λαιμό... Eξύπνησα λιοντάρι!...»

O βράχος εκοιμότουνε. Στην καταχνιά κρυμμένος,
αναίσθητος σου φαίνεται, νεκρός σαβανωμένος.
Tου φώτιζαν το μέτωπο, σχισμένο από ρυτίδες,
του φεγγαριού, που 'ταν χλωμό, μισόσβηστες αχτίδες.
Oλόγυρά του ονείρατα, κατάρες ανεμίζουν,
και στον ανεμοστρόβιλο φαντάσματ' αρμενίζουν,
καθώς ανεμοδέρνουνε και φτεροθορυβούνε
τη δυσωδία του νεκρού τα όρνια αν μυριστούνε.

Tο μούγκρισμα του κύματος, την άσπλαχνη φοβέρα
χίλιες φορές την άκουσεν ο βράχος στον αιθέρα
ν' αντιβοά τρομαχτικά, χωρίς καν να ξυπνήσει.
Kαι σήμερ' ανατρίχιασε, λες θα λιγοψυχήσει.

«Kύμα, τι θέλεις από με και τι με φοβερίζεις;
Ποιος είσαι σύ κ' ετόλμησες, αντί να με δροσίζεις,
αντί με το τραγούδι σου τον ύπνο μου να ευφραίνεις
και με τα κρύα σου νερά τη φτέρνα μου να πλένεις,
εμπρός μου στέκεις φοβερό, μ' αφρούς στεφανωμένο;...
Όποιος κι αν είσαι, μάθε το: εύκολα δεν πεθαίνω.»

«Bράχε, με λέν εκδίκηση. M' επότισεν ο χρόνος
χολή και καταφρόνεση. M' ανάθρεψεν ο πόνος.
Ήμουνα δάκρυ μια φορά, και τώρα, κοίταξέ με,
έγινα θάλασσα πλατιά. Πέσε, προσκύνησέ με.
Eδώ, μέσα στα σπλάχνα μου, βλέπεις δεν έχω φύκη,
σέρνω ένα σύγνεφο ψυχές, ερμιά και καταδίκη.
Ξύπνησε τώρα, σε ζητούν του Άδη μου τ' αχνάρια...
M' έκαμες ξυλοκρέβατο... M' εφόρτωσες κουφάρια...
Σε ξένους μ' έριξες γιαλούς... Tο ψυχομάχημά μου
το περιγέλασαν πολλοί, και τα πατήματά μου
τα φαρμακέψανε κρυφά με την ελεημοσύνη...
Mέριασε, βράχε, να διαβώ, επέρασε η γαλήνη·
καταποτήρας είμ' εγώ, ο άσπονδος εχθρός σου,
γίγαντας στέκω εμπρός σου.»

O βράχος εβουβάθηκε. Tο κύμα, στην ορμή του,
εκαταπόντισε μεμιάς το κούφιο το κορμί του.
Xάνεται μες στην άβυσσο, τρίβεται, σβηέται, λιώνει
σαν να 'ταν από χιόνι.
Eπάνωθέ του εβόγκηξε, για λίγο αγριωμένη,
η θάλασσα κ' εκλείστηκε. Tώρα δεν απομένει,
στον τόπο που 'ταν το στοιχειό, κανείς παρά το κύμα
που παίζει γαλανόλευκο επάνω από το μνήμα.

Τελευταίο κόλλημα!

Σιωπή

Με θλίψη και απορία παρακολουθώ τους εκπαιδευτικούς, απορημένους και αμήχανους να προσπαθούν να εξηγήσουν το θέατρο του παραλόγου, να ερμηνεύσουν γιατί έπεσαν για άλλη μια φορά στην παγίδα να πιστέψουν και να διαψευστούν...
Η πρότασή μου είναι ότι δεν πρέπει να μεταφραστεί η κατάσταση αυτή με απαξίωση και αδιαφορία, με απομάκρυνση από τα ζητήματα του κλάδου. Η σιωπή αυτή θα πρέπει να συνοδευτεί από ενεργό ενδιαφέρον, πράξη και ουσιαστική εμπλοκή στα ζητήματα που όλους μας αφορούν.

Στα γήπεδα της ζωής ήττες και νίκες

Tου Νίκου Γ. Ξυδάκη

Η προληπτική επιστράτευση των καθηγητών και η κατάκτηση του πρωταθλήματος Ευρώπης στο μπάσκετ από τον Ολυμπιακό σφράγισαν τα περασμένα εικοσιτετράωρα. Συνέβησαν στην ίδια χώρα, προκάλεσαν αντίθετα συναισθήματα· άλλοι τα συσχετίζουν, άλλοι όχι· άλλοι επιλέγουν να δουν το αισιόδοξο συμβάν, άλλοι το απαισιόδοξο, πολλοί βιώνουν και τα δύο εξίσου. Μερικοί μένουν ανέγγιχτοι απ’ όλα. Συμβαίνουν και τα δύο ταυτοχρόνως.

Μου άρεσε το παιχνίδι του Ολυμπιακού, η ανάκαμψή του απ’ το κακό ξεκίνημα, το πείσμα, η αφοσίωση, το πάθος. Μου άρεσε που η φτωχότερη ομάδα φέτος, από το φτωχότερο πρωτάθλημα της πιο πτωχευμένης χώρας, με άσημο Ελληνα προπονητή στον πάγκο και Ελληνα ηγέτη στο παρκέ, έπαιξε ωραίο μπάσκετ και νίκησε καθαρά. Με τον τρόπο του ο μπασκετικός Ολυμπιακός έστειλε ένα μήνυμα: Μπορούμε να σταθούμε όρθιοι, αν πιστέψουμε στους εαυτούς μας και παλέψουμε. Τα ομαδικά σπορ έχουν αυτήν την ψυχικά ανακουφιστική, συχνά και καθαρτήρια, λειτουργία.

Βεβαίως ο καθείς το εκλαμβάνει κατά την επιθυμία του και κατά δύναμιν. Ο οπαδοκάγκουρας θα υπάρχει πάντα, και πάντα θα καίει και θα καίγεται μες στη μονοδιάστατη χαρά του, αλλά ακόμη κι έτσι αναρωτιέμαι: Σάμπως του έχουν απομείνει πολλές άλλες πηγές χαράς, για να σπάσει τον ζόφο που τον τυλίγει; Βρίσκει την άγρια χαρά του νικητή, βρίσκει προσώρας και λίγη περηφάνια, που τόσο πολύ του λείπει, σε ένα τρίποντο όταν παγώνει ο χρόνος. Για όσο διαρκεί το ματς και ο πανηγυρισμός, η ζωή παίρνει άλλη τροπή, φανερώνονται κρυμμένες δυνατότητες· η ζωή μπορεί να είναι και αλλιώς.

Όταν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί, όλοι γυρνάμε στην εξωγηπεδική πραγματικότητα· είναι μουντή και αργή, προβλέψιμα βασανιστική. Αλλά τώρα, κάπως την αντέχουμε καλύτερα - ακόμη κι αν είναι στη φαντασία μας η αυξημένη αντοχή. Έτσι μπορούμε να αντιληφθούμε μακροσκοπικά και τη ματαιωμένη απεργία των εκπαιδευτικών, που ματαιώθηκε βιαίως προτού καν εκδηλωθεί: σαν έναν χαμένο αγώνα σε μια μακρά αλυσίδα αγώνων, και όχι σαν οριστική ήττα.

Άλλωστε αυτός ο αγώνας μάλλον είχε στηθεί εξαρχής λάθος: σε λάθος πεδίο, σε λάθος χρόνο, από λάθος κόουτς και ηγέτες. Οι εκπαιδευτικοί στήθηκαν από τους συνδικαλιστές τους για να χάσουν, σε μια μετωπική σύγκρουση όχι με την κυβέρνηση, αλλά σε σύγκρουση με τα τεντωμένα νεύρα χιλιάδων μαθητών και των οικογενειών τους, δηλαδή βάζοντας σε δοκιμασία τους πραγματικούς φίλους και συμμάχους.

Κι όμως οι περισσότεροι εκπαιδευτικοί φέτος και πέρυσι ξεπέρασαν τους εαυτούς τους, πάσχισαν, πρόσφεραν ενισχυτικές διδασκαλίες, έστησαν κοινωνικά φροντιστήρια, έτρεξαν να στηρίξουν οικογένειες άπορων μαθητών, να στήσουν συσσίτια και δίκτυα αρωγής. Βρέθηκαν στο πλάι των μαθητών, πραγματικοί δάσκαλοι και φίλοι. Δεν τους άξιζε, λοιπόν, η προληπτική επιστράτευση, δεν τους άξιζε η ματαίωση, η γεύση ήττας, η στενόχωρη αντιπαράθεση με τους μαθητές τους. Είπαμε όμως: μια προσωρινή ήττα δεν σημαίνει ότι χάθηκε ο μακρύς διαρκής αγώνας, το πρωτάθλημα συνεχίζεται, στα εξεταστικά κέντρα, στις σχολικές αίθουσες, στα προαύλια, στα γήπεδα της ζωής.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_14/05/2013_520278

Ο εκπαιδευτικός και οι άλλοι

Θα απεργήσω, θα απεργήσεις, θα απεργήσουμε...με μεγάλη στενοχώρια και αγωνία παρακολουθώ τις εξελίξεις για την απεργία των εκπαιδευτικών, για την αύξηση του ωραρίου, για τις αναγκαστικές μετακινήσεις των εκπαιδευτικών...
Πρόσφατα, κάποιοι φίλοι μου είπαν: "Καλά δεν ντρέπεστε, για δύο ώρες απεργία; Εμείς που είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες δουλεύουμε άπειρες ώρες"
Τι να απαντήσεις στην κοινή γνώμη που δε γνωρίζει τις συνθήκες εργασίας στα σχολεία, που δε συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν απαξιωμένοι εκπαιδευτικοί που εξακολουθούν να πιστεύουν στο έργο τους, στην αποστολή τους, που την πονάνε τη δουλειά και την αγαπούν και την έχουν προτεραιότητα στη ζωή τους, που στενοχωριούνται όταν χάνονται οι σχολικές ώρες χωρίς να ευθύνονται αυτοί, όταν δεν αφομοιώνεται η ύλη των μαθημάτων τους, που αναλώνονται στα πώς και τα γιατί του επαγγέλματός τους και που παρόλες τις αντίξοες συνθήκες παλεύουν καθημερινά με τα "φαντάσματα" της γραφειοκρατίας και του ανάλγητου και ανελαστικού κρατικού μηχανισμού, που θυσιάζουν άπειρο προσωπικό χρόνο, χρήμα και κόπο για την αυτοβελτίωσή τους και την επιμόρφωσή τους, που ακόμη και με αυτούς τους μισθούς προσφέρουν την ψυχή τους κάθε μέρα στις τάξεις.
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο επάγγελμα αυτό του εκπαιδευτικού, απαιτεί ψυχή και παιδεία και μια προσωπικότητα που δε θα είναι στάσιμη αλλά θα εξελίσσεται συνεχώς. Πιστέψτε με και δεν είμαι υποκειμενική, έχω συναντήσει στα 14 χρόνια που εργάζομαι στο δημόσιο σχολείο υπέροχους και χαρισματικούς ανθρώπους που έχουν αποτελέσει πρότυπο ζωής για μένα, με έχουν εμπνεύσει και τους έχω σεβαστεί με όλη τη σημασία των παραπάνω λέξεων. Είναι άδικο, λοιπόν, να κρίνουμε και να κατηγορούμε χωρίς να γνωρίσουμε τις καταστάσεις εκ των έσω και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος του δασκάλου.
ΝΑΙ, υπάρχει και ο αντίλογος, ναι έχω δει συναδέλφους για τους οποίους δεν είμαι περήφανη, ναι έχω δυσκολευτεί να συνεργαστώ, έχω οργιστεί με κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός και δεν έχουν το αίσθημα της ευθύνης. Είναι η μειοψηφία και δεν είμαι υποκειμενική, ούτε θέλω να χρυσώσω το χάπι. Ξέρω ότι και εγώ θα ήθελα για το παιδί μου έναν εκπαιδευτικό που να το εμπνεύσει και να το ολοκληρώσει. Είναι λίγοι και το έχω δει να αποδεικνύεται και στατιστικά σε έρευνα στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών μου σπουδών και σε πολλές άλλες έρευνες που έχουν διεξαχθεί και οι οποίες δεν λαμβάνονται σχεδόν ποτέ υπόψη τους από το γραφειοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Η στενοχώρια μου από τότε που διορίστηκα στο ελληνικό σχολείο είναι γιατί δεν είναι αποτελεσματική η εργασία μας και γιατί το ελληνικό σχολείο δεν είναι ο στυλοβάτης της παιδείας μας με τη συνολική έννοια του όρου. Οι ευθύνες είναι πολλές, ναι απαιτείται αξιολόγηση του έργου μας και μάλιστα πολλαπλή και πολλών μορφών, ναι ποτέ δεν ήμασταν καλώς αμειβόμενοι, ναι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε, είμαστε πολλές φορές συνένοχοι σε καταστάσεις που ανεχόμαστε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Σίγουρα, εγώ δε θα δώσω απάντηση και λύσεις, το βέβαιο είναι ότι αυτή τη στιγμή με όλη την παθογένεια του πολιτικού και κοινωνικού μας συστήματος έχει διαφανεί το πρόβλημα που υπάρχει και σέρνεται τόσα χρόνια στην εκπαίδευση και σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Απαιτείται μελέτη, σύνεση, προγραμματισμός και επιτέλους εφαρμογή της αξιοκρατίας και δέσιμο, αλληλεγγύη της κοινωνίας για να ανακαινίσουμε από τη ρίζα του το δημόσιο τομέα και όλες τις κρατικές δομές. Είμαι πλέον, απαισιόδοξη...αν δεν πάψει αυτό το κομματικό πάρε δώσε...αν δεν αναγνωριστεί η αξία του καλώς εργαζόμενου, αν δεν πάψουν να διορίζονται προϊστάμενοι με κομματικά κριτήρια και αν επιβιώνει ο τεμπέλης γιατί είναι φιλικά προσκείμενος στον εκάστοτε συνδικαλιστή και στην εκάστοτε κομματική παράταξη. Τόσα χρόνια νιώθω γραφική να λέω και να συζητώ τα ίδια και τα ίδια.
Δεν ξέρω αν η απεργία είναι ή όχι η λύση, αλλά είναι εμφανές ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά και να υπάρξει και ένας στοιχειώδης σεβασμός των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Ε ναι, δεν είναι λύση να απολυθεί ο συνάδελφος που διορίστηκε και τώρα δεν έχει πλήρες ωράριο ούτε να μετακινηθεί μακριά από τον τόπο του. Απαιτείται σύνεση, το ξαναλέω, αυστηρότητα και χτίσιμο συνθηκών που θα διασφαλίζουν το μέλλον των ελληνικών σχολείων, το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον αυτής της χώρας.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών ασπάζεται τις παραπάνω απόψεις και δε θα δυσανασχετούσε ποτέ με τις δύο ώρες αν όλα τα άλλα πήγαιναν κατ' ευχήν. 

Καλό Πάσχα!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Είναι μια δύσκολη εποχή αυτή που βιώνουμε και βαλλόμαστε από πολλές πλευρές. Δεν είμαι σίγουρη αν στην παρούσα συγκυρία μπορώ να προτείνω πολλά. Ένα από τα πρώτα που μπορώ να υποδείξω είναι η επανεκτίμηση των αξιών μας, η ανάκτηση της ελληνικότητας, η οικείωση με την παράδοση και επαφή με την ελληνική ρίζα, την ελληνική ύπαιθρο και την απλότητα, την αλήθεια της ράτσας μας και την αυθεντικότητα της ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής, μακριά από ωφελιμισμούς και κερδοσκοπίες. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να σταθούμε στον εαυτό μας, στην ενδότερη ψυχή μας και ας αναθεωρήσουμε τα θέλω και τα πρέπει μας προς το ανθρωπινότερο. 

The sunny side of the street

Από "Τα Ελεγεία Της Οξώπετρας" (1991) Οδυσσέας Ελύτης

Τώρα, στη βάρκα οπού κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω· σ' έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και πού κρατούν λουλούδια. Θα 'ναι νύχτα και

        Αύγουστος
Τότε πού αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα βουνά

        ελαφρά
Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω άπ' τη γραμμή του

        ορίζοντα

Όσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης γενεάς
Πού από ψηλά

                    κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο πού αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

"Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου ύποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης

        οφθαλμού πού πρωτο-
Είσέρχεται στον ερωτά και τ'άλλο το χρυσό, πού δπου κι αν το

        τοποθετείς ίουλίζει.
Τραβάτε τα κουπιά οί στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε κει πού

        οι άλλοι παν

Δε γίνεται. Δεν έγεννήθηκα ν'ανήκω πουθενά
Τιμαριώτης τ'ούρανοϋ κει πάλι ζητώ ν'αποκατασταθώ
Στά δίκαια μου. Το λέει κι ό αέρας
Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ό Ιούδας
Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες που και πού

        θ' ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό ή Όξω Πέτρα μέσ'άπό τη μαυρίλα
Θ'αρχίσει ν'αναδύεται. Μικρές θεές, προαιώνια νέες

Φρύγισσες ή Λυδές με στεφάνι άσημί και με πρασινωπά πτερύγια

        γύρω μου άδοντας θα συναχτούν

Τότε πού και του καθενός τα βάσανα θα εξαργυρώνονται
Χρώματα βότσαλου πικρού: τόσα
Με περόνες πόνου όλες σου οι αγάπες: τόσα
Του βράχου ή τύρφη και του άφραχτου ύπνου σου ή φρικαλέα

        ραγισματιά: δυο φορές τόσα

"Ωσπου κάποτε, ό βυθός μ' δλο του το πλαγκτόν κατάφωτο
Θ'αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Κι αλλά ως τότε

        άνεκμυστήρευτα

Σάν μέσ'άπό τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν
Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων

κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη

Ενώ μακριά στο βάθος θα γυρίζει ακόμα ή γη με μια βάρκα μαύρη
        κι άδεια χαμένη στα πελάγη της.

Χωρίς σχόλια!

Το θράσος του Νεοέλληνα

Η Ελλάδα των αυθαιρέτων. Αυτοί είμαστε. Εδώ την καταντήσαμε αυτή την υπέροχη σε φυσικό περιβάλλον γωνιά του πλανήτη.

Να έρχεται τώρα μια κυβέρνηση της αποικιοκρατίας και να θεσπίζει την νομιμοποίηση ενός εκατομμυρίου αυθαιρέτων που χτίστηκαν πριν τον Ιούλιο του 2011, με μόνη υποχρέωση του αυθαιρεσία την πληρωμή παραβόλου πεντακοσίων (500) ευρώ!

Κι ύστερα αναρωτιέται κανείς πού το βρίσκουν τόσο θράσος οι αυθαιρεσίες και κάνουν ό,τι κάνουν! Αυτό το θράσος και αυτή η λαμογιά, αυτή η ασέβεια στο περιβάλλον και στον άνθρωπο, αυτή η κουτοπονηριά και ο φιλοτομαρισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της πλειονότητας των νεοελλήνων που στις εκλογές γίνονται πλειοψηφία και εκλέγουν τους ομοίους τους φτιάχνοντας ένα θρασύ και γελοίο κράτος.

Και σαν ειρωνεία της ζωής και της γελοιότητας, ζω κι εγώ αυτές τις μέρες, της τακτοποίησης των αυθαιρέτων και των αυθαιρεσιών, από πολύ κοντά το θράσος ενός αστού που ήρθε στην περιοχή υψηλής προστασίας της αγροτικής γης όπου διατηρώ το χωράφι το οποίο με ζει, και χτίζει το σπίτι του σαββατοκύριακου δίχως άδεια, δίχως κανένα απολύτως δικαίωμα δόμησης σε αυτήν την προστατευόμενη υψηλής παραγωγικότητας γεωργική περιοχή.

Τα ζητήματα εκτός από το θράσος το απύθμενο, είναι πολλά ακόμα. Είναι η δημιουργία υποδομών αποχέτευσης σε μια περιοχή που έχει πηγάδια για άρδευση και καλλιέργειες από τις οποίες ζουν άνθρωποι και όχι αστοί του σαββατοκύριακου ρεπό τους.

Είναι η κοροϊδία του να υποχρεούται ο νόμιμος να αγοράζει χτήμα με υπάρχουσα παλαιά οικία για να έχει δικαίωμα αναπαλαίωσής της, δίνοντας υπερτετραπλάσια χρήματα από ό,τι αν αγόραζε ένα απλό χωράφι, κι έρχεται ξαφνικά ο άλλος, ο έξυπνος αστός, δίνει λίγες πενταροδεκάρες, παίρνει ένα χωράφι και χτίζει μέσα εξαρχής και δίχως καμιά άδεια και κανένα δικαίωμα ένα καινούριο σπίτι!

Είναι επίσης το ζήτημα ότι αυτό το κράτος των λαμόγιων, στο οποίο ζούμε, περιμένει από τον κάθε πολίτη να γίνει ρουφιάνος ή να καταγγείλει επώνυμα διότι ούτε οι υπηρεσίες του, αλλά κυρίως ούτε οι διωκτικές του αρχές που τις έχει διάσπαρτες ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη επαρχία (το χωριό μας με 200 κατοίκους έχει αστυνομικό τμήμα) δεν κάνουν την δουλειά τους, αφήνοντας τον κάθε θρασύ παράνομο να αλωνίζει.

Είναι τέλος το ζήτημα του “μην ασχολείσαι”, του “γύρευε τη δουλειά σου”, του “μη μπλέκεις”, με το οποίο ανατράφηκαν γενιές και γενιές λαμόγιων σε αυτή τη χώρα κάνοντας ο καθένας τη δουλίτσα του και καταστρέφοντας όλοι μαζί την Ελλάδα.

Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/

Πολιτεία Πλάτωνος

Δύο χρήσιμα βιντεάκια για την κατανόηση της Πολιτείας του Πλάτωνα και της αλληγορίας του σπηλαίου που σίγουρα ενδιαφέρει τους μαθητές της Γ Λυκείου, αλλά και τον καθένα μας.

Ο Ελληνιστικός Κόσμος-Α Λυκείου

Ο Ελληνιστικός κόσμος- Ολιγόλεπτη γραπτή εξέταση from Dimitra Fytili

Ολιγόλεπτη εξέταση- Ελληνιστικός Κόσμος from Dimitra Fytili

Δύο νέα τραγούδια και ένα παλιότερο...

Όσο ανθίζουν νεραντζιές

του Νίκου Ξυδάκη

Η Αθήνα ευωδιάζει άνθη νεραντζιάς. Η σκυθρωπή πόλη δωρίζει απλόχερα το πιο εκλεκτό άρωμα της Μεσογείου: νερολί. Γλυκό, μεθυστικό και ταυτόχρονα λεπτό, μοναδικό. Οι φουντωτές νεραντζούλες των γκρίζων πεζοδρομίων σκορπάνε λευκά άνθη σε καπό και παρμπρίζ, πάνω σε σέλες μοτοσικλετών, σε φαγωμένα ρείθρα από μάρμαρο πεντελικό στη Ναυαρίνου, σκορπάνε αιθέριο έλαιο που θεραπεύει την ένταση και το άγχος, που διασκεδάζει τον φόβο και την απαισιοδοξία, καταυγάζει τα πρόσωπα και διώχνει τις ρυτίδες. Η παλέτα: βαθύ πράσινο του φυλλώματος, λευκό των ανθέων και των μπουμπουκιών, λαμπρό πορτοκαλί των πικρών καρπών. Υπό τη σκέπη γλαυκού ουρανού, με ελαφρά ψύχρα το πρωί και ήλιο που ξεπλένει κρίματα. Η Αθήνα δίδεται σε όποιον έχει τις αισθήσεις ανοιχτές. Ενα ρίγος καθώς διελαύνεις το κέντρο: η ομορφιά της αιθρίας, το άρωμα της ανοίξεως, χύνονται σαν βάλσαμο στην αδυνατισμένη πόλη, στο κουρασμένο σώμα σου. Είναι αρκετά; Είναι ικανά να δυναμώσουν και να γιατρέψουν; Ιπποκράτους, Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Αθηνάς, Ερμού, Αγιοι Ασώματοι. Το φως, οι νεραντζιές... Μπορούν; Ναι, μπορούν, να δυναμώσουν την όραση, να αλλάξουν την προοπτική, ώστε να δούμε τη δυσχέρεια σε ένα ιστορικό συνεχές. Ακούγεται παράδοξο, ίσως και παράλογο, ακούγεται σαν γλυκερός λυρισμός, σαν στερεοτυπική υποδοχή ανοίξεως, μοιρολατρική υποταγή στα τετελεσμένα, μια στιγμή μέθης απ’ το νερολί. Ισως. Ισως να την αποζητούν αυτή την παρηγοριά το κουρασμένο σώμα και ο φοβισμένος νους, γιατί την έχουν ανάγκη, μα σίγουρα δεν την επινοούν: τα αρώματα, το φως, ο βόμβος είναι εδώ, γύρω μας, παντού, είναι ύλη, έχουν υπόσταση και σώμα, είναι η ουσία της ζωής. Ιδού: καθώς αφήνεσαι, καθώς οι ύλες τυλίγουν το σώμα και εισχωρούν στον νου, η πόλη φανερώνει τις ιστορικές της ραφές: κάθε δρόμος, ναΐσκος και μνημείο περιέχεται σε ποιήματα, τραγούδια και διηγήσεις, μαζί με ανθρώπους που υπήρξαν εδώ και τραγούδησαν στον καιρό τους τον πόνο και το θαύμα. Να, εδώ που στέκεσαι στο πρωινό Θησείο είναι ο τόπος όπου έπαιξε ο δερβίσης το νάι το γλυκύ το πράον, νιώθεις ήδη τον ίσκιο του Παπαδιαμάντη, και μερικούς δρόμους παραπάνω, ακούς θροΐσματα από τους ίσκιους του Ξενόπουλου, του Μητσάκη, του Ροΐδη. Ολοι εδώ γυρνούν, αιώνια επιστρέφουν, κι εσύ μαζί, μαζί με νυσταγμένους μαγαζάτορες, διαβάτες που κοντοστέκονται με ένα κύπελλο καφέ, σαστισμένοι από τη φωτοχυσία και τα άνθη νεραντζιάς που αναβλύζουν απ’ τα βάθη, από παντού και πάντα. Επιφάνεια. Ένα άρωμα, ένα χρώμα και μια ριπή ανέμου. Σε μια στιγμή σού φανερώνεται το παν.

Hμερομηνία :  5/4/13   

Copyright:  http://www.kathimerini.gr

Υπέροχος Νικηφόρος Βρεττάκος

Ποιητής της φύσης, της ελληνικής υπαίθρου, της ομορφιάς της θάλασσας, του βουνού, του πράσινου, του πουλιού, του αγνού και άδολου ανθρώπου. Ψάξτε τον, διαβάστε τον, χαρείτε τον...

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα
ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς
μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ
δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε
μεταξύ τους μὲ μουσική.

Γράμμα

Δὲν ἔχω ἕνα φύλλο ἀπ᾿ τὰ παλιὰ πράσινα δέντρα.

Σοῦ γράφω τὴ λύπη μου σ᾿ αὐτὸ τὸ χαρτί.
τόσο ἐλαφριὰ ποὺ νὰ στὴ φέρει ὁ ἄνεμος,
τόσο καλὴ καὶ τρυφερὴ ποὺ νὰ μὴ παραξενευτεῖ ὁ ἥλιος,
εὐγενικὴ σὰν τὴ σιωπὴ ποὺ περπατεῖ στὸ χορτάρι
τὴ νύχτα, ἁπλὴ καὶ καθαρὴ σὰν τὸ νεράκι ποὺ τρέχει
καὶ δὲ μαντεύεις πὼς τὸ γέννησε ἡ χτεσινὴ καταιγίδα.

Πολλοὶ σκοτώθηκαν. Πολλοὶ ζοῦμε. Ὅλοι μας εἴμαστε
λαβωμένοι. Εἶναι βαρὺς ἀπὸ τὸν πόνο μας ὁ κόσμος.

Μὲ τὴ σιωπὴ τῆς θάλασσας θὰ λάβεις τὴ λύπη μου.
Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ αἰώνιό μου Μή με λησμόνει!
Εἶναι ἕνα φῶς διπλωμένο ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα μικρὸ συννεφάκι.
Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ ἀρνάκι, μιὰ κ᾿ εἶσαι κοντὰ στὸ θεό,
νὰ τ᾿ ὁδηγήσεις σ᾿ ἕνα πράσινο κῆπο του.

Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ βρέφος μὲ τὸ τσακισμένο ποδαράκι.
Ἀνεβασέ το στὸ παράθυρο μὲ τὸν αὐγερινό,
κοντὰ στὸν κόσμο, κοντὰ στὸ ὄνειρο,
κοντὰ στὴν καλοσύνη σου,ποὺ εἶναι ζεστὴ σὰ μιὰ ἀνάσα μητέρας,
κοντὰ στὸ τζάκι ποὺ ὀνειρεύεσαι μὲ τὸ χέρι στὸ μέτωπο
τὴν εὐτυχία τοῦ πεινασμένου, τοῦ στρατιώτη, τοῦ ἄρρωστου.
Βάλτο κοντὰ στὴν πράσινη σημαία. Κοντὰ στὸ κόκκινο
ἄλογο. Στὴ μητέρα σου πλάι, ποὺ τριγυρισμένη
ἀπ᾿ τοῦ Γενάρη τοὺς σπουργῖτες, γνέθει τὴν ἐλπίδα.
Βάλτο κοντὰ στὸ στεναγμὸ τῆς φιλίας. Κοντὰ-κοντά.
Βάλτο νὰ κάτσει, κι ἄνοιχτου σὰν ἕνα γέλιο τὸ παράθυρο
νὰ ἰδεῖ τὸν κόσμο.

Για τον Απρίλη...

Η παρούσα ανάρτηση σχεδιάστηκε χθες το βράδυ για να στολίσει μουσικά την έλευση του Απρίλη, αλλά η ΔΕΗ μάς έκανε το πρωταπριλιάτικο αστείο της και μάς άφησε χωρίς ρεύμα για κανένα δίωρο και δυστυχώς, χωρίς πολύ ύπνο . Καλό μας μήνα, λοιπόν, έστω και λίγο καθυστερημένα...

Ασκήσεις Λατινικών Γ Λυκείου

Λατινικά, ασκήσεις γραμματικής, 21-37 from Dimitra Fytili