Ε Ρε Τι γίνεται;

Θα μιλήσω και θα γράψω απλά. Ζω σε μια επαρχιακή πόλη και από τότε που έφυγα από τη Θεσσαλονίκη όπου σπούδασα, έχω ένα αποκούμπι ή καλύτερα είχα, για να ακούσω μουσική και όχι τα ευτελή, πιασάρικα χιτάκια που επενδύουν μουσικά τις εκπομπές των τοπικών σταθμών. Λυπάμαι γιατί κάθε μέρα που ξεκινούσα να πάω στη δουλειά μου άκουγα δεύτερο πρόγραμμα και από αύριο θα αρχίσω να ψάχνω τα δικά μου cd, γιατί κανένας ιδιωτικός σταθμός στην επαρχία δεν παράγει πολιτισμό. Έχω ζήσει και σε άλλες επαρχιακές πόλεις και εκεί τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Τα κακώς κείμενα υπάρχουν σε κάθε τομέα του δημοσίου αλλά δεν μπορώ να ταυτιστώ με τη λογική "του πονεί χέρι, κόψει χέρι".
Ανοίγω ελάχιστες ώρες την τηλεόραση και δεν μπορώ να παρακολουθήσω παρά μόνο ελάχιστες εκπομπές στα ιδιωτικά κανάλια, ενώ στην κρατική τηλεόραση μπόρεσα να παρακολουθήσω κατά καιρούς εξαιρετικά ποιοτικές δουλειές, να ενημερωθώ, να σκεφτώ και να ψυχαγωγηθώ. Δεν μπορεί όλα να είναι αριθμοί και μόνο αριθμοί...Και σίγουρα η εξυγίανση δεν επέρχεται με τέτοιους τρόπους. Απλές σκέψεις που δε διεκδικούν τίποτε άλλο παρά μόνο να βγουν από το απορημένο και σχετικά θλιμμένο σύστημά μου.
Καληνύχτα!