Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Ξετυλίγοντας...λίγο από την ψυχή μου

Έχω περάσει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα που αισθάνομαι ότι μαζεύω, μαζεύω και ξαναμαζεύω υλικό, συναισθήματα, σκέψεις και δεν έχω τη δύναμη και το κουράγιο να τα εξωτερικεύσω. Έχω την αίσθηση ότι αυτό αρχίζει να αλλάζει μέσα μου, θες η ενδοσκόπηση του διαστήματος αυτού, θες οι καλοί φίλοι και οι αγαπημένοι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μου, θες κάποιοι φωτισμένοι συνάδελφοι και κάποιοι απίστευτα αστεράτοι μαθητές...τι να πω, πάντως ένα ή όλα τα παραπάνω έχουν λειτουργήσει καταλυτικά και αισθάνομαι ότι ξαναβρίσκω τη χαμένη διάθεση και την όρεξη για δημιουργία και για ξεδίπλωμα συναισθημάτων...είμαι χαρούμενη γι' αυτό και ευγνώμων και ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι δε θα ξανακυλήσει στη μιζέρια των ημερών και θα βρει χαρά στις μικρές χαρές και θα χαμογελάσει από ψυχής με τη γνωστή ουτοπική αισιοδοξία του μικρού παιδιού που ανακαλύπτει με παρθενικό βλέμμα τον κόσμο ξανά και ξανά. 
Ας αντισταθούμε σε όλο αυτό το άσχημο όνειρο στο οποίο κοιμόμαστε και ας ξυπνήσουμε μέσα από την ομορφιά των ανθρώπων μας, τη μυρωδιά της φθινοπωρινής φύσης, τις ταινίες του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το γαλάζιο της θάλασσας, την αξιοπρέπεια του ειλικρινούς βλέμματος που ατενίζει ψηλά και ελπίζει. Σήμερα θα κοιμηθώ και θα αγκαλιάσω το πιο όμορφο όνειρο!

4 σχόλια:

katabran είπε...

ένας θεός ξέρει πόσο απολαμβάνω τα πράματα, αν και ένας θεός ξέρει πόσους ενδοιασμούς έχω γι αυτά, συχνά νιώθω πως ακόμα κι αυτός, ύστερα από τόσα χρόνια που με παρακολουθεί, μόνο ένα απλό περίγραμμά μου είναι ικανός να φτιάξει…

katabran είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=KCCl3nzL5PI

Ανδρέας Γκαράνης είπε...

Αυτό είναι Δήμητρα. Τέτοια να διαβάζω και να χαίρομαι...
Είναι η άτιμη η Θεσσαλονίκη αναζωογονητική τις μέρες του φεστιβάλ.

Δήμητρα Φυτιλή είπε...

Σκέψου να έμπαινες κι εσύ στο σκηνικό με την ατέλειωτη κουβέντα και τη θετική σου διάθεση