New Politics

Ένα ενδιαφέρον γκρουπάκι τραγουδάει για την ελπίδα, πόσο την έχουμε ανάγκη τις δυσοίωνες αυτές ημέρες...

Pina Bausch 3d

Τσερνομπίλ, οι πληγές είναι ακόμα ανοιχτές... Ουκρανοί μιλούν στην «Κ» για το δράμα που συγκλόνισε τον κόσμο πριν από 25 χρόνια

«Εβλεπα κάποιον φανταράκο, αδύνατο και χλωμό, να μαραζώνει μέρα με τη μέρα και έπαιρνα τις εξετάσεις που έδειχναν ότι δεν του μένει πολλή ζωή. Εβαζα λυτούς και δεμένους για να του δοθεί έστω ένα παράσημο προτού πεθάνει. Αυτό μόνο μπορούσα. Εγιναν πολλά λάθη. Ανθρωποι χάθηκαν άδικα λόγω της καθυστερημένης εντολής για εκκένωση και της κακής ενημέρωσης για τον κίνδυνο της ραδιενέργειας Με τα χρόνια, εκείνα τα λάθη μετατράπηκαν σε αδικίες. Μεγαλύτερη από τις αδικίες είναι η λήθη. Εμείς που το ζήσαμε προσπαθούμε τέτοιες ημέρες να θυμίζουμε στον κόσμο τι συνέβη τότε, μετά την έκρηξη στον Ατομικό Ηλεκτρικό Σταθμό του Τσερνομπίλ το 1986». Με αυτά τα λιτά, συγκλονιστικά λόγια ο Ουκρανός βουλευτής και απόστρατος αξιωματικός του (τότε) σοβιετικού στρατού Αλεξέι Ριαμπέκα μιλάει στην «Κ» για την πυρηνική τραγωδία που συγκλόνισε τον κόσμο. Την προσεχή Τρίτη, συμπληρώνονται 25 χρόνια από το δράμα του Τσερνομπίλ και οι πληγές ακόμα δεν έχουν κλείσει, την ώρα που η παγκόσμια ανησυχία κινείται περί το δράμα της Φουκουσίμα.

Οι παρυφές του δρόμου που οδηγεί στο Τσερνομπίλ γίνονται πολύχρωμες σε σημεία όπου υπάρχουν κατοικημένες περιοχές από εκατοντάδες στεφάνια πλαστικών λουλουδιών που πουλάνε οι ντόπιοι τέτοιες ημέρες κάθε χρόνο. Φέτος, εκτός από τους παλιούς κατοίκους μερικών από τις 94 κατοικημένες περιοχές που εκκενώθηκαν (οι περισσότεροι εκ των οποίων από τις πόλεις Πρίπιατ και Τσερνομπίλ), άτομα που εργάστηκαν για την αποκατάσταση, συγγενείς και φίλοι ανθρώπων που χάθηκαν, στο Τσερνομπίλ έφτασαν και χιλιάδες επισκέπτες από όλο τον κόσμο. Η κυβέρνηση της Ουκρανίας έδωσε μεγάλη έμφαση στην προβολή της επετείου, σε μια προσπάθεια να συγκεντρώσει χρήματα για την κατασκευή της δεύτερης σαρκοφάγου πάνω από το σημερινό κάλυμμα του αντιδραστήρα Νο 4, ο οποίος εξερράγη το 1986 μολύνοντας ανεπανόρθωτα το περιβάλλον. Πλησιάζοντας προς την ελεγχόμενη ζώνη, αυτοκίνητα περιμένουν τη σειρά τους για να μπουν στην περιοχή που εκκενώθηκε στις 2 Μαΐου του 1986 «κλείνοντας απ' έξω» περίπου 200.000 κατοίκους. Σήμερα αυτή η περιοχή με εμβαδόν 2.600 τετρ. χλμ. αποκαλείται «Ζώνη Αποκλεισμού» ή απλώς «Ζώνη». Ανάμεσα στα οχήματα, ξεχωρίζει ένα παλιό Λάντα που σέρνει καρότσα με φέρετρο και μεγάλο ξύλινο σταυρό. «Η γιαγιά μάς είχε ζητήσει να τη θάψουμε εκεί που γεννήθηκε. Φύγαμε όταν εκκενώθηκε η περιοχή και εκείνη ποτέ δεν το ξεπέρασε», μας λέει η γυναίκα που κάθεται στη θέση του συνοδηγού - το όνομά της Τατιάνα Καρτάσοβα.

Ηλικιωμένοι

Οι αρχές είχαν ζητήσει από τους πολίτες των περιοχών που εκκενώθηκαν φεύγοντας να μαζέψουν ό, τι χρειάζονται για μόλις τρεις ημέρες. Πολλοί δεν άντεξαν μακριά από τα σπίτια τους, προσπάθησαν να γυρίσουν κρυφά. Τους έπιαναν, τους ξαναέδιωχναν, εκείνοι επέστρεφαν. Σήμερα σε χωριά της «Ζώνης» ζουν περίπου 230 άτομα, στην πλειονότητά τους ηλικιωμένοι. «Γυρίσαμε με τη γυναίκα μου το 1988 στο χωριό μας. Εξω μας είχαν δώσει ένα σπίτι, αλλά δεν τα πήγαμε καλά με τους γείτονες. Δεν μας αντιμετώπιζαν καλά και τελικά σκέφτηκα ότι δεν έχω κανένα λόγο να τριγυρνάω από εδώ και από εκεί πλάι σε ξένους ανθρώπους. Εχω το σπίτι μου», λέει με χαμόγελο ο Ιβάν Ιβάνοβιτς Σεμενιούκ, παππούς 74 ετών, που ζει στην «απαγορευμένη περιοχή» μαζί με τη γυναίκα του Μαρία. Συντηρείται με τα λαχανικά που καλλιεργεί, έχει κότες και μερικά γουρούνια. Παίρνει μια μικρή σύνταξη και πολλά δώρα από επισκέπτες που έρχονται στη «Ζώνη» σε κάθε επέτειο του εφιάλτη του 1986. Στη μεγαλύτερη πόλη της περιοχής, το Πρίπιατ, τα δένδρα και το χορτάρι έχουν μπει στα διαμερίσματα εκεί όπου πριν από την καταστροφή ζούσαν 50.000 άτομα. Τριγύρω, αγριογούρουνα, λύκοι, αλεπούδες και άγρια άλογα συμπληρώνουν το τοπίο...

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_23/04/2011_440051

Και δύο φωνές ταιριαστές με το πνεύμα των ημερών

Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

Ένα υπέροχο άρθρο για το Νίκο Παπάζογλου

Ενας ωραίος Ελληνας της Μεταπολίτευσης

Tου Νικου Γ. Ξυδακη
Πόσο διαφορετικούς ανθρώπους άκουσα χθες να μου λένε σκασμένοι ότι τους σοκάρισε ο θάνατος του Νίκου Παπάζογλου, ότι έχασαν έναν δικό τους, έναν φίλο, ότι ένιωσαν να χάνουν κάτι από τη δική τους ζωή, ένα τραγούδι που τους σημάδεψε. Συμφώνησα με όλους. Κι εγώ έτσι ένιωθα: σαν να τέλειωνε μια εποχή, εποχή αθωότητας, αμεριμνησίας, ανθισμένων αισθημάτων.
Μαζί με τον Μανώλη Ρασούλη, που αποδήμησε πριν από σαράντα μέρες, και με κάποιους άλλους λιγοστούς καλλιτέχνες της γενιάς του, ο Παπάζογλου ανανέωσε το λαϊκό τραγούδι, το απενοχοποίησε, το πήγε ξανά προς τις πηγές του: ανανέωσε τον λυρισμό του, επαναφόρτισε το αίσθημα, πυρπόλησε τις καρδιές και όχι τα ορμέμφυτα, τραγούδησε τον πόνο με τη χαρά, υπενθύμισε τα μάταια και την ουσία. Ετσι, όταν άκουγες τη φωνή του στα λάιβ ή στα ράδια, λυγμική αλλά ποτέ κλαψιάρα, φωνή βυζαντινή, με ήθος κοινότητας και ύφος προσώπου, γείωνες κι εσύ μες στα χώματα της ζωής, αναγνώριζες τον εαυτό σου, όχι σαν μοναχοδαρμένο, αλλά σαν συνέχεια μιας παράδοσης, οργανικό μέλος μιας κοινότητας ανθρώπων που έχουν παρόμοια ντέρτια μ’ εσένα, παρόμοιους φόβους, ίδια φθαρτότητα. Ο Αύγουστος είναι για όλους ίδιος· και πάντα ενώνει μες στην αβάσταχτη γλύκα του.
Στον αειθαλή Αύγουστο του Παπάζογλου, α καπέλα ή με μείξη ηλεκτρικής Fender και μπουζουκιού, ενώθηκαν γενιές: ρεμπέτες και ροκάδες, αριστεροί και αδιάφοροι, υποψιασμένοι και ελαφρούτσικοι, μπατίρια, πλούσιοι, ποδοσφαιρόφιλοι, ράπερ... Κι είχε αλήθεια αυτή η τυχαία συνεύρεση· όση είχε και η στερεοτυπική του αμφίεση επί σκηνής: δεν ήταν πόζα, ήταν η αληθειά του. Τζιν παντελόνι, τζιν ή τζεϊλχάουζ πουκάμισο, όλα θαλασσιά, και μια φλόγα στο λαιμό, η φωνή του, η άλικη μπαντάνα. Σαν ροκάς του αμερικανικού Νότου, ένας Ολμαν Μπράδερ ας πούμε, ή σαν Νιλ Γιανγκ, σαν Μπρους Σπρίνγκστιν. Μα τέτοιας αισθηματικής κλάσεως καλλιτέχνης ήταν, τέτοια ενέργεια σκόρπιζε στα μυθικά καλοκαιρινά του λάιβ, ζυγισμένα, μετρημένα, αλλά και απλόχερα.
Ακόμη προσπαθώ να εξηγήσω την πάνδημη θλίψη που προκάλεσε η αναχώρησή του. Ηταν ένας άνθρωπος εκτός συστήματος, εκτός της βιομηχανίας ψυχαγωγίας, εκτός δημοσίων σχέσεων, εκτός νύχτας, εκτός μπίζνες. Αλλά ήταν εντός ζωής. Βαθιά μες στη ζωή. Χειροτέχνης, αυτοσχεδιαστής, αυτοδίδακτος· άνθρωπος της παρέας, των φίλων, της εργασίας, της συνέπειας, των αρχών. Αυτό του επέστρεφε ο κόσμος σαράντα τόσα χρόνια, αυτό λείπει τώρα από τον κόσμο, τον κόσμο που δάκρυσε μια βραδιά μ’ ένα τραγούδι, ένα στιχάκι, έναν λυγμό του Παπάζογλου. Αυτή την αίσθηση για τη ζωή, δοξαστική και βαθιά, ερωτική και αφτιασίδωτη, γήινη, αυθεντική.
Μιλάνε για το τέλος της Μεταπολίτευσης, για την επιβλαβή κουλτούρα της και το ρέμπελο ήθος της. Ρηχά λόγια, ρηχές σκέψεις. Ο Παπάζογλου διαψεύδει τους αστοιχείωτους και τους στεγνούς, τους άνιωθους, με το ήθος της φωνής του, διηνεκώς: Ηταν ωραίος Ελληνας, καλός, άξιος, ουσιώδης, απ’ τους πολλούς καλούς της Μεταπολίτευσης, απ’ τους πολλούς καλούς κάθε εποχής. Γι’ αυτή την απώλεια κλαίμε.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_19/04/2011_1294998

Απώλειες

Η είδηση ότι ο Νίκος Παπάζογλου δεν είναι πια στη ζωή με συντάραξε, μου στοίχισε πολύ. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένας άνθρωπος με τα τραγούδια του οποίου μεγάλωσα και ενδεχομένως έμαθα να αισθάνομαι, να χαίρομαι και να λυπάμαι...Πόσες όμορφες νύχτες στη Σαλονίκη, πόσα δάκρυα για χαμένες αγάπες πριν να τις χορτάσουνε τα μάτια μου... κι έμενα να κοιτώ καθώς χανότανε.....κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο. Πόση αλήθεια, πόσα ειλικρινή και άδολα συναισθήματα! Θεωρώ ότι αυτό που μας έκανε να συγκλονιστούμε από τις απώλειες του Μανώλη Ρασούλη ή του Νίκου Παπάζογλου είναι το ήθος και η στάση ζωής των ανθρώπων αυτών, μια στάση ζωής αξιοπρεπής, τίμια και μακριά από τα φοβερά συστήματα της εποχής μας...Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πλέον τέτοιοι καλλιτέχνες-ερείσματα στην εποχή μας και θέλω από τα βάθη της ψυχής μου να δώσω θετική απάντηση και ελπίζω από ψυχής ότι όντως υπάρχουν. Θα κλείσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καλλιτέχνες αυτούς για τις στιγμές ανθρωπιάς που μας πρόσφεραν και θα παρηγορηθώ με τα τραγούδια τους....

Ιστορία Θεωρητικής Κατεύθυνσης Διαγώνισμα

ΘΕΜΑ Α1

Α.1.1. Να προσδιορίσετε αν το περιεχόμενο των ακόλουθων προτάσεων είναι σωστό ή όχι, γράφοντας στο τετράδιό σας τη λέξη «Σωστό» ή «Λάθος» δίπλα στο γράμμα που αντιστοιχεί στην κάθε πρόταση:

α. Ο Βενιζέλος συσπείρωσε γύρω του την εργατική τάξη στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου

β. Λίγους μήνες πριν από την κατάρρευση του Ελληνικού Μετώπου στη Μικρά Ασία, η Κυβέρνηση προέβη σε αναγκαστικό εξωτερικό δάνειο.

γ. Το Ραλλικό Κόμμα απευθυνόταν κατά κύριο λόγο στα μεσαία και ανώτερα στρώματα των πόλεων και στους μικροκαλλιεργητές.

δ. Οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν είχαν ενιαία στάση αντιμετώπισης του επαναστατικού κινήματος στο Θέρισο

ε. Οι Μεγάλες Δυνάμεις αντέδρασαν όταν υψώθηκε στο Φρούριο του Φιρκά η ελληνική σημαία.

Μονάδες 10

Α.1.2. Να δώσετε το περιεχόμενο των ακόλουθων όρων:

α. Κρητική Πολιτεία

β. Γεννηθήτω φως

γ. Ροπαλοφόροι

Μονάδες 12

ΘΕΜΑ Α2

Α.2.1. Η οικονομική ανάπτυξη της Τραπεζούντας. Ποια ήταν η οικονομική της ανάπτυξη και πού οφειλόταν;

Μονάδες 12

Α.2.2. Ποια ήταν τα συνέδρια που πραγματοποιήθηκαν για τη δημιουργία αυτόνομης ποντιακής δημοκρατίας. Να αναφέρετε τον τόπο και τους πρωταγωνιστές που εμπλέκονται σ’ αυτά.

Μονάδες 16

ΟΜΑ∆Α Β΄

ΘΕΜΑ Β1

Αξιοποιώντας τις πληροφορίες από τα παρακάτω κείμενα και τις ιστορικές σας γνώσεις σχετικά με τη συνεισφορά των προσφύγων α. στην κοινωνική (12 Μονάδες)  και β. στην πολιτική ζωή της χώρας (13 Μονάδες);

Κείμενο

«….Πρόσφυγες! Πόσες φορές το σκέφτηκα με τύψεις πως δεν τους φερθήκαμε όπως έπρεπε οι άλλοι Έλληνες. Τους είπαμε τουρκόσπορους και τους κοιτάξαμε με μίσος, όταν δεν ψήφισαν το κόμμα μας. Δεν τους δεχτήκαμε με στοργή. Κι όμως, ο ερχομός τους στην Ελλάδα στάθηκε σταθμός στην ιστορία της καινούριας μας ζωής. Μαζί με τις συνήθειές τους, τις γνώσεις τους, τις λαικές τους τέχνες, έφεραν στην Ελλάδα την πλατύτερη σκέψη τους, την απέραντη ανατολίτικη ψυχή τους, τις φιλόξενες καρδιές τους, όλο καλοσύνη και ανθρωπιά. Μπείτε στο σπίτι τους να χαρείτε το νοικοκυριό τους, το καλαίσθητο και καθαρό. Καθήστε στο τραπέζι τους το χαμηλό και φάτε από το νόστιμο φαγητό τους. Κουβεντιάστε μαζί τους και θα ακούσετε από τους γέρους σοφά ρητά, σκέψεις πλατιές και βιβλικές ιστορίες. Μονάχα έτσι θα τους γνωρίσετε καλά. Και θα βρείτε τότε πραγματική χαρά πλάι στους ανθρώπους αυτούς, τους καλόβολους και υπομονετικούς, που μας περίμεναν μακρόθυμα τόσον καιρό, ώσπου να τους αγαπήσουμε. Δεν έπαψαν ούτε στιγμή να δουλεύουν για τον τόπο μας. Στη συγκινητική προσπάθειά τους να ξαναστήσουν το νοικοκυριό τους, έκαναν μεγάλο καλό στην Ελλάδα, ζωντάνεψαν τη χέρσα γη, ξελόγγωσαν τα προβούνια, γέμισαν με στάρι και καπνά τις αποθήκες μας. Και τώρα στη μεγάλη συμφορά της σκλαβιάς της πατρίδας μας, οι άνθρωποι αυτοί στάθηκαν πραγματικοί ακρίτες, ηρωικά θύματα και αντάρτες εκδικητικοί στα βουνά της Μακεδονίας. Τότε στον τραγικό μας γυρισμό από την Αλβανία, πρώτοι αυτοί μας άνοιξαν την αγκαλιά και στάθηκαν για μας πατρίδα και γονιοί, μας έδωσαν κουράγιο να αντικρίσουμε τη νέα μας ζωή. Και ύστερα πήραν τα βουνά και χτύπησαν όπου μπόρεσαν τον καταχτητή. Και μόνο για τούτο το φέρσιμό τους αξίζει να τους βλέπουμε με θαυμασμό και ευγνωμοσύνη, να τους κοιτάζουμε με αγάπη και στοργή, σαν αδελφούς, να το ‘χουμε χαρά που ζουν ανάμεσά μας (15 Νοεμβρίου 1945)

Χρήστος Σαμουηλίδης, Ιστορία του Ποντιακού Ελληνισμού, εκδ. Αλκυών, Αθήνα, σ. 356-357.

ΘΕΜΑ Β2

Συνδυάζοντας τις ιστορικές γνώσεις σας και τις πληροφορίες των παραθεμάτων που σας δίνονται, να αναφερθείτε:

α. στο αναθεωρητικό έργο του Ελευθερίου Βενιζέλου, κατά το πρώτο εξάμηνο του 1911 (Κείμενο Α)

Μονάδες 12

β. στον τρόπο οργάνωσης και λειτουργίας του κόμματος των Φιλελευθέρων (Κείμενο Β) Μονάδες 13

Κείμενο Α

Το Σύνταγμα του 1911, ενώ συνέθετε τη νομική έκφραση της συντελεσθείσας πολιτικής ανόδου της αστικής τάξης, απέφυγε (όπως και στο παρελθόν) να ταυτιστεί με αποφασιστικές τομές που είχαν διεκδικηθεί από τους επαναστάτες του 1909 και η όλη αναθεωρητική διαδικασία διοχετεύτηκε στην εδραίωση της εγκαθίδρυσης «κράτους δικαίου» που συμβάδιζε με τις θέσεις του Βενιζέλου για συστηματική αναδιοργάνωση και λειτουργία της κρατικής μηχανής σύμφωνα προς τα πρότυπα των προηγμένων δυτικοευρωπαϊκών κρατών. Η αναθεώρηση του 1911 προσπάθησε να εκφράσει και να ρυθμίσει ένα νέο συσχετισμό δυνάμεων στο συνασπισμό της εξουσίας αφήνοντας άθικτες όμως τις εξουσίες του βασιλιά και συναρτώντας τη συνταγματική διασφάλιση των βασιλικών προνομίων από τη μη καθιέρωση, με ρητή συνταγματικήδιάταξη, της «δεδηλωμένης». Παύλος Β. Πετρίδης, Πολιτικές Δυνάμεις και Συνταγματικοί Θεσμοί στη Νεώτερη Ελλάδα (1844 έως 1940), εκδ. Σάκκουλα, Θεσσαλονίκη 1992, σ. 95.  

Κείμενο Β

Το Κόμμα των Φιλελευθέρων ήταν το μόνο ελληνικό κόμμα, ιδίως κατά τη δεκαετία του 1910, που διέθετε κάποιες οργανώσεις βάσης (τις «Λέσχες των Φιλελευθέρων») των οποίων η δραστηριότητα εξακολουθούσε ακόμα και κατά τις μη προεκλογικές περιόδους. Η δύναμη, βέβαια, και η παρέμβαση αυτών των οργανώσεων στη λειτουργία του κόμματος υπήρξαν περιορισμένες και η δραστηριότητά τους εμβρυακή. Το Κόμμα των Φιλελευθέρων, εξάλλου, δεν κατόρθωσε ποτέ να γίνει κόμμα μαζών, ούτε να οργανώσει το συνέδριό του. Ο δε συγκεντρωτικός χαρακτήρας της διεύθυνσής του ήταν, πέρα από κάθε αμφιβολία, απόλυτος. Η μονοκρατορία του Βενιζέλου αδιαφιλονίκητη.

Η αδυναμία του Κόμματος των Φιλελευθέρων να γίνει ένα δημοκρατικά οργανωμένο και με έντονη εσωτερική ζωή κόμμα μαζών μπορεί να αποδοθεί σε παράγοντες που έχουν σχέση τόσο με τις ιδιαιτερότητες του ελληνικού κοινωνικού χώρου, όσο και στο χαρακτήρα αυτού του κόμματος που αντικατοπτρίζει επίσης τις ιδιαίτερες συνθήκες γέννησής του. Η αντίσταση, πρώτ’ απ’ όλα, των τοπικών κομμάτων συνέβαλε σε αυτό κατά πολύ.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Η προσωπικότητα του Βενιζέλου καθώς και η θέση που καταλάμβανε στους κόλπους του κόμματος δεν άφηναν και πολλές ευκαιρίες σε ένα ενδεχόμενο κομματικό μηχανισμό, είτε για να φθάσει σε μια δημοκρατική λειτουργία, είτε για να πάρει σοβαρές πρωτοβουλίες. Με τον ίδιο τρόπο που η παρουσία του στο κέντρο του ελληνικού πολιτικού συστήματος, στο σύνολό του, προκαλούσε ένα είδος εξάρθρωσής του, [...] έτσι, και για ένα παραπάνω λόγο, ο οργανωτικός μηχανισμός του κόμματός του δύσκολα θα μπορούσε να αναπνεύσει αυτόνομα δίπλα στον Βενιζέλο. Περίπτωση επεξεργασίας συλλογικής κομματικής βούλησης γινόταν αδιανόητη. Ο Βενιζέλος γινόταν υποκατάστατο σκέψης και δράσης των βενιζελικών.

Θανάσης Διαμαντόπουλος, Ο Βενιζελισμός της Ανόρθωσης, εκδ. Σάκκουλα, Αθήνα 1985, σσ. 57-58, 71-72

Parov Stelar Band

Parov Stelar band, στο Βόλο αύριο στην Αθήνα στις 15 και στη Θεσ/κη στις 16 Απριλίου....
Όμορφος ήχος...

Λατινικά Γ Λυκείου

·     Κείμενο 21: να προσεχθούν οι αφαιρετικές απόλυτες και οι ιδιόμορφες αφαιρετικές απόλυτες

    Να προσεχθεί το ρήμα revertor, reverti (reversus sum), reverti

·     Κείμενο 23: να προσεχθούν οι δευτερεύουσες προτάσεις του κειμένου, είναι καλές. Έχει και καλά ρήματα: morior, mortuus sum, mori & egredior, egressus sum, egredi. Στο κείμενο αυτό υπάρχει και η ενεργητική περιφραστική συζυγία erat ascensurus

·     Κείμενο 24: έχει ευθείες ερωτήσεις που θα μπορούσαν να γίνουν πλάγιος λόγος

·     Κείμενο 25: έχει πέσει πολλές φορές, πολύ καλό κείμενο. Να προσεχθεί το ουσιαστικό opis, και οι προστακτικές. Πολύ καλή άσκηση, η άσκηση για την απαγόρευση

·     Κείμενο 27: εννοείται όλα τα παραθετικά, και αυτό έχει πέσει. Να προσεχθούν συντακτικά οι παρακάτω λέξεις: Roma, aetate, natu, multo

·     Κείμενο 28: πολύ καλό, έχει τις αφαιρετικές, αιτιατικές και γενικές που δηλώνουν  στάση σε τόπο. Έχει προστακτική και καλά ρήματα.

·     Κείμενο 29: προσοχή στο συντακτικό τη γενική που δηλώνει το ενδιαφερόμενο πρόσωπο, τη γενική του περιεχομένου, τη γενική διαιρετική, τη γενική της αξίας. Υπάρχει και η αφαιρετική απόλυτη audita salutatione

·     Κείμενο 30: να προσεχθούν οι δοτικές κατηγορηματικές του σκοπού. Τα ουσιαστικά είναι λίγο δύσκολα γραμματικά, δείτε το γένος τους. Αν πέσει θα ζητηθούν οι τελευταίες σειρές συντακτικά

·     Κείμενο 31: εγώ το θεωρώ πολύ καλό. Έχει αφαιρετικές που θέλουν προσοχή στη συντακτική αναγνώριση. Υπάρχει και το γερούνδιο pugnandi

·     Κείμενο 32: αν πέσει θα ζητηθεί γερουνδιακή έλξη. Καλό. Προσοχή και στη γενική επεξηγηματική mortis

·     Κείμενο 34: καλό γιατί μπορεί να ζητηθεί η τροπή του σουπίνου σε τελική πρόταση. Υπάρχει και ο αιτιολογικός cum

·     Κείμενο 36: έχει λίγη δύσκολη γραμματική, το λεξιλόγιο να το διαβάσετε καλά. Υπάρχει και το γερουνδιακό του σκοπού spectandum

·     Κείμενο 37: προσοχή στις προτάσεις. Έχει και παραθετικά. Κατά τη γνώμη μου πολύ καλό κείμενο. Γραμματικά τα ρήματα είναι δύσκολα. Θέλει προσοχή στους αρχικούς χρόνους

·     Κείμενο 38: να προσέξετε τις χρονικές προτάσεις και ειδικότερα το λατινισμό.

·     Κείμενο 40: έχει καλά ρήματα, να προσεχθούν οι δευτερεύουσες προτάσεις του.

·     Κείμενο 41: έχει παραθετικά, προστακτικές και το τέλος την προτρεπτική υποτακτική fugias. Να δείτε τις παραβολικές προτάσεις

·     Κείμενο 42: υπάρχουν οι αναφορικές συμπερασματικές προτάσεις, υπάρχει υποθετική πρόταση που δηλώνει το μη πραγματικό.

·     Κείμενο 43: το καλύτερο κείμενο για πλάγιο λόγο. Έχει και υποθετικό λόγο. Να προσέξετε τα ρήματα patior, passus sum, pati 3 (15), pario, peperi, partum, parere 3 (15)

·     Κείμενο 44: έχει μπει. Θα μπορούσε να ζητηθεί η τροπή του πλαγίου λόγου σε ευθύ. Να δείτε τα παραθετικά

·     Κείμενο 45: καλό και σύνθετο κείμενο. Προσοχή στις προτάσεις. Μην μπερδέψετε τις βουλητικές με τις τελικές ή συμπερασματικές προτάσεις. Προσοχή στο ρήμα εξέρτησης.

·     Κείμενο 47: πολύ καλά τα ρήματα στο κείμενο αυτό. Να μάθετε καλά τους αρχικούς χρόνους. Να προσέξετε τις προτάσεις του quominus και του quin

·     Κείμενο 48: εγώ θα το σύσταινα ανεπιφύλακτα. Η βασική άσκηση είναι να μετατρέψετε τον πλάγιο λόγο σε ευθύ. Το ρήμα orior θέλει προσοχή. Να προσέξετε και το dono που είναι δοτική του σκοπού.

·     Κείμενο 49: καλό κι αυτό. Να είστε σε θέση να χαρακτηρίζετε τη γερουνδιακή έλξη, να εξηγείτε αν είναι υποχρεωτική ή όχι και να χαρακτηρίζετε τον υποθετικό λόγο. Το interremptura essem είναι ενεργητική περιφραστική συζυγία

Καλή επιτυχία!

Στην αυλή δεν γίνονται πια θαύματα

Tης Mαρίας Kατσουνάκη
«Το πιο τραγικό πράγμα που θυμάμαι από το στρατόπεδο είναι το ότι συνήθισα κάποια στιγμή να κάνω βόλτα στο προαύλιο δίπλα σε 2.000 πτώματα», είχε πει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης για το Μαουτχάουζεν. Και πρόσθετε: «Δεν ξέρω αν θα ήμουν αυτός που είμαι, αν δεν είχα αυτή την ανεκτίμητη εμπειρία στην κόλαση».
Ο Νίκος Κούνδουρος σε συνέντευξή του στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ χαρακτήρισε τον απελθόντα θεατρικό συγγραφέα «ήρωα», χωρίς όμως να του αποδίδει πράξεις υψίστης γενναιότητας ή αυτοθυσίας. Δύσκολα, επίσης, θα τον τοποθετούσαμε στα «ινδάλματα» και ακόμη δυσκολότερα θα του αναγνωρίζαμε, από πρόθεση ή συγκυρία, θέση πρωταγωνιστή σε γεγονότα.
Κι όμως, το σχόλιο του Νίκου Κούνδουρου δεν ακούστηκε παράταιρο ή υπερβολικό. Αμετροεπές, μετά θάνατον, εγκώμιο. Περιέβαλε τον Ιάκωβο Καμπανέλλη με οικειότητα, προβάλλοντας αυτό που υποστήριξε με τη ζωή του: το ανθρώπινο μέτρο, τη σεμνότητα, την αυτάρκεια του συγγραφέα που δεν απομακρύνεται από τη δική του αυλή των θαυμάτων.
Ζούσε συμπτωματικά, θα μπορούσε και να μη ζει. Να είχε κοπεί το νήμα στο Μαουτχάουζεν. Αυτήν την ανατροπή έκανε δημιουργία, από αυτήν εμπνεύστηκε, αποφεύγοντας τους εύκολους διαχωρισμούς (καλός - κακός, άσπρο - μαύρο), τους μονοδιάστατους χαρακτήρες, τα θετικά - αρνητικά μηνύματα, τις σχηματοποιήσεις και τις στρατεύσεις. Ας αναλογιστούμε, πρόχειρα, τον «Δράκο» και τη «Στέλλα». Παρά το γεγονός ότι έγραψε σε δεκαετίες (του ’50, του ’60 και του ’70) ιδεολογικά, πολιτικά και κοινωνικά σχισματικές και εξαιρετικά φορτισμένες, δεν έπεσε στην παγίδα των συμβάσεων. Τόσο απλά; Καθόλου. Και θύμωσε και σάρκασε και αντιστάθηκε. Ομως γνώρισε, γνώριζε, τούτο: ότι ο συγγραφέας πρέπει να προχωρήσει πέρα από το ρεπορτάζ. Να επιχειρήσει μια ερμηνεία της ζωής και της εποχής. Και το έκανε. Γι’ αυτό και ο Ιάκωβος Καμπανέλλης ηγείται του μεταπολεμικού ελληνικού θεάτρου. Εκανε τομή όχι επιφανειακή αλλά εγκάρσια στην ελληνική κοινωνία.
Αφουγκράστηκε επιθυμίες, στρεβλώσεις, αδιέξοδα. Αν και δεν ολοκλήρωσε εγκύκλιες σπουδές, αναπλήρωσε το όποιο κενό με οξυδερκή παρατήρηση. Η παιδεία του βλέμματος δεν προϋποθέτει μόνο ειδικές δεξιότητες. Απαιτεί κόπο, επιλογές, ζυμώσεις σε ειδικά περιβάλλοντα (το Θέατρο Τέχνης έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωσή του).
Το αθηναϊκό τοπίο για τρεις, κρίσιμες, δεκαετίες ευτύχησε να έχει έναν σημαντικό καταγραφέα της πολυπλοκότητας, των λεπτομερειών του. Τα θεατρικά έργα του Ιάκωβου Καμπανέλλη είχαν κύρος. Υφαιναν σε χαμηλούς τόνους. Δεν διακήρυτταν, δεν κατασκεύαζαν. Τα διακατείχε αγωνία και λαχτάρα.
Η σημερινή εποχή δεν έχει βρει ακόμα τον θεατρικό συγγραφέα της. Οχι ότι δεν υπάρχουν ικανοί και ταλαντούχοι. Απλώς δεν έχουν ακόμη αποκολληθεί από την ιδιότητα του ρεπόρτερ. Δεν έχουν –προς το παρόν– τουλάχιστον μεταβολίσει την πληροφορία αυτής της απροσδόκητα συγκρουσιακής και ευμετάβλητης καθημερινότητας σε θεατρική πράξη σύνθετα ρεαλιστική, λογοτεχνικά απαιτητική. Ισως γι’ αυτό οι αποσκευές μας δεν έχουν ακόμα γεμίσει με νέα σκηνικά πρόσωπα (όπως εκείνα της «Αυλής των θαυμάτων» για παράδειγμα). Αλλά πώς; Αφού ό,τι παράγεται στους δρόμους, στα εσωτερικά των σπιτιών, υπερκαλύπτει όχι μόνο τη δράση αλλά και την ψευδαίσθηση της δράσης. Η τηλεόραση υποκατέστησε σε μεγάλο βαθμό την επινοητικότητα του θεατρικού συγγραφέα, γεμίζοντας τις ζωές μας με έναν κόσμο ψεύτικο, διάφανο και άχρωμο. Υποκατέστησε και την απευθείας σχέση με την πραγματικότητα. Παρακολουθούμε είδωλα, ομοιώματα, κακέκτυπα ακόμη και όταν όλα διαλαλούν ακραία ρεαλιστικές αποτυπώσεις.
Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης προστάτευσε την ελευθερία του. Τον βοήθησαν και οι καιροί. Σήμερα, η «εξαρτημένη» ανεξαρτησία δεν εξαιρεί τους συγγραφείς. Η φαντασία πώς να καλπάσει; Προσκρούει διαρκώς σε εμπόδια γιατί τα πιο εξωφρενικά συμβαίνουν και προλαβαίνουν το πρωθύστερο. Οι ήρωες αποκαθηλώνονται με μεγάλη ευκολία, όλα μοιάζουν δοκιμασμένα και αναλώσιμα.
Η καθημερινότητα, προς το παρόν, παίζεται χωρίς κείμενο. Το έργο ίσως γραφτεί μετά.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_03/04/2011_437763

Αντέλ, το κορίτσι - φαινόμενο που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα

Της Σάντυς Τσαντάκη
Πρώτα άκουσα τα τραγούδια της και μετά την είδα για να συνδέσω φωνή με εικόνα. Η Αντέλ (Adele) δεν είναι η τυπική ποπ σταρ: ξανθιά, καλλίγραμμη, καλλονή. Δεν είναι καν μια συνηθισμένη κοπέλα. Εχει κάτι στο πρόσωπό της που θυμίζει μελαγχολικό πορτρέτο μιας άλλης εποχής, χαρακτηρίζεται μάλλον ευτραφής, αν περνούσε από τα εγχώρια talent shows οι κριτές ή θα την έκοβαν ή θα της πρότειναν on air να χάσει κιλά.
Κι όμως, αυτό το κορίτσι, που δεν είναι σοπράνο ούτε όμως και ρόκερ, συγκρίνεται σήμερα με τη Μαντόνα και τους Μπιτλς, αφού κατόρθωσε να βρίσκεται με το δεύτερο άλμπουμ της, στα 21 της χρόνια (γεννημένη το 1988) και χωρίς να μεταμορφώνεται από ασχημόπαπο σε άλιεν όπως η Lady Gaga, για ένατη εβδομάδα στη σειρά στην πρώτη θέση του βρετανικού τσαρτ.
Πώς έγινε τόσο επιτυχημένη; Την μάθαμε για πρώτη φορά το 2008, όταν της απονεμήθηκε από το BBC το Sound of 2008, στη νεότερη σε ηλικία νικήτρια όπως την ψήφισαν μπλόγκερ, μουσικοκριτικοί, ραδιοφωνικοί παραγωγοί. Το πρώτο της άλμπουμ, με τίτλο «19», πούλησε 1,1 εκατ. αντίτυπα και έμεινε για 106 εβδομάδες στα τσαρτ.
Δεν είναι δημοφιλής μόνο στην Αγγλία ή στην Αμερική. Φαν της υπάρχουν παντού. Εχει αποσπάσει δύο βραβεία Γκράμι σαν πρωτοεμφανιζόμενη καλλιτέχνης, το δεύτερο άλμπουμ της, «21», έχει πουλήσει ήδη 1,5 εκατ. αντίτυπα μέσα σε εννιά εβδομάδες.
Οταν η Αντέλ ερμήνευσε το «Someone like you» λάιβ στην πρόσφατη απονομή των βρετανικών μουσικών βραβείων, μόνη με ένα πιάνο, χαρακτηρίστηκε πολύ γενναία, αφού οι συνάδελφοί της συνηθίζουν να σκηνοθετούν υπερθεάματα.
Η Αντέλ (το πλήρες ονοματεπώνυμό της είναι Αντέλ Λόρι Μπλου Αντκινς) πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα. Ο κόσμος την αντιμετωπίζει σαν αληθινό ταλέντο. Δεν πουλάει ούτε υποδύεται κάτι που δεν είναι. Ξέρει από προώθηση ή ακούει πολύ προσεκτικά τον μάνατζέρ της.
Ξεκίνησε, πάντως, να τραγουδάει στα τέσσερά της. Μικρή λάτρευε τις Σπάις Γκερλς, έχει πει, άλλωστε, πως «με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα». Καμία σχέση. Αγαπούσε όμως και τους Cure, τον Τζεφ Μπάκλεϊ, την Πέγκι Λι, έγραψε το πρώτο της τραγούδι στα 16 της. Κατά καιρούς, έχουν επιχειρήσει να την συγκρίνουν με την Εϊμι Γουάινχαουζ και την Ντάφι. Ούτε κατά διάνοια.
Τι λέει η ίδια σήμερα; «Δεν έχω κανένα πρόβλημα να εξηγώ γιατί μιλούν οι στίχοι μου. Μου αρέσει στ’ αλήθεια η ποίηση. Δεν είμαι πολύ καλή στην ανάγνωση, αλλά λατρεύω να γράφω. Δεν έχω ιδέα τι θα κάνω αν η μουσική μου καριέρα καταστραφεί. Δεν έχω ακόμη μία αξιοπρεπή δουλειά».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_02/04/2011_437790