Χθες το πρωί πήρα στα χέρια μου το βιβλίο "Ηλιος με δόντια" του Γιάννη Μακριδάκη, για να διαβάσω καμιά ωρίτσα και τελικά μέχρι το βράδυ που το ολοκλήρωσα δεν μπορούσα να το αφήσω από τα χέρια μου. Υπέροχη γραφή, μια διδαχή στη θεωρία της λογοτεχνίας θα το χαρακτήριζα, καθώς διαθέτει άρτιες αφηγηματικές τεχνικές και φωτίζει με τόσο όμορφο τρόπο την προσωπικότητα ενός περιθωριακού ανθρώπου στη Χίο ενώ συνάμα ξετυλίγεται και η ιστορία του τόπου μας με τόσο μα τόσο έξυπνα δοσμένο τρόπο. Είμαι ευτυχής όταν διαβάζω τέτοια βιβλία. Το προτείνω!
Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011
Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011
Μια μικρή έξοδος!
Θέλω τόσα να γράψω αλλά ένα πεντάλεπτο τηλεθέασης μου φέρνει έναν κόμπο στο στομάχι με μπόλικο άγχος και αρκετή ένταση...Επέλεξα λοιπόν να αναρτήσω το παραπάνω άσμα γιατί δε θέλω να αρχίσω να παραπονιέμαι. Ήθελα να μιλήσω για τους αρχαιολογικούς χώρους που επισκέφτηκα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και για την αίσθηση εγκατάλειψης που μού έδωσαν, για τα απίστευτα σκουπίδια που πετάμε εμείς σε όλο το οδικό δίκτυο, σε λιμάνια και σταθμούς και για αυτή την υπέροχη ελληνική ύπαιθρο την οποία δεν εκτιμάμε αρκετά, δυστυχώς. Καλύτερα όμως να γράψω κάποια άλλη στιγμή...Ας απολαύσουμε το υπέροχο τραγούδι και ας μιλάμε λιγότερο δρώντας περισσότερο. Καλό απόγευμα!
Τα κινούμενα σχέδια «πάνε» Ερμούπολη
| |||
| Πολυβραβευμένοι δημιουργοί της διεθνούς σκηνής animation βρίσκονται αυτές τις μέρες στην Ελλάδα για ένα σημαντικό γεγονός. Ο λόγος για το Aniμαsyros Διεθνές Φεστιβάλ και Φόρουμ Κινουμένων Σχεδίων που διοργανώνεται για τέταρτη συνεχή χρονιά στην Σύρο: στο θέατρο «Απόλλων», στο Πνευματικό Κέντρο και στο 1ο Γυμνάσιο Ερμούπολης. Οι δράσεις του φεστιβάλ ξεκίνησαν σήμερα και θα διαρκέσουν έως και την Κυριακή ενώ η επίσημη έναρξη πραγματοποιείται την Παρασκευή με συναυλία της Φιλαρμονικής του δήμου Σύρου και προβολή για πρώτη φορά στην Ελλάδα της μικρού μήκους ταινίας «Leonardo» του Jim Capobianco, βραβευμένου και υποψήφιου για Οσκαρ δημιουργού της Pixar. Βέλγοι, Ρουμάνοι, Ιάπωνες αλλά και Αφρικανοί animators έχουν την τιμητική τους, καθώς το aniμasyros περιλαμβάνει όπως κάθε χρόνο αφιερώματα σε διακεκριμένα φεστιβάλ. Σειρά φέτος έχουν το Βελγικό Anima Brussels International Animation Film Festival, το Ιαπωνικό Hiroshima International Animation Festival και το Anim' est International Animation Festival της Ρουμανίας. Το πρόγραμμα ενισχύεται από ένα ενδιαφέρον αφιέρωμα στα 75 χρόνια ταινιών animation από την Αφρική καθώς και την παρουσίαση του «Be there! Corfu Animation Festival» που έκανε πρεμιέρα στην Κέρκυρα φέτος. Πέρα των προβολών θα υπάρχει διαγωνιστικό τμήμα, επαγγελματικό φόρουμ της Αμερικανίδας καθηγήτριας Raquel Coelho «Animation: ιδέες για καλύτερη μάθηση και καλύτερη διδασκαλία», εκπαιδευτικά εργαστήρια και παράλληλες εκδηλώσεις που όλα προσφέρονται δωρεάν στο κοινό. |
Απώλεια ταυτότητας
Οι «πλεονάζουσες» ζωές
Οπως και να τις ονομάσουμε, σαρωτικές αλλαγές, συρρικνώσεις στον δημόσιο τομέα, εργασιακή εφεδρεία, ανεργία, ο κίνδυνος είναι ένας: η ανθρωποφαγία. Οι εργασιακές μάχες μαίνονται σε διαδρόμους και γραφεία, τα κινητά και τα σταθερά τηλέφωνα καταγράφουν ιστορίες ανομολόγητες για χρόνια. Οι δραστικές περικοπές και αθρόες συνταξιοδοτήσεις αλλάζουν (και σε ορισμένες περιπτώσεις ερημώνουν) τμήματα και διευθύνσεις. Η αναδιάρθρωση δεν αφορά μόνο τις δημόσιες υπηρεσίες, κλονίζει ψυχισμούς, αναδιατάσσει ζωές.
Από πρόσφατη επίσκεψη σε μεγάλο οργανισμό που συνενώνεται: απρόθυμα χαμόγελα, βλέμματα που σκανάρουν τον κάθε επισκέπτη, καχυποψία και υποδόρια επιθετικότητα. Σε θέση μάχης - σε θέση παραίτησης. Το ίδιο είναι. Δεν πρόκειται για υγιή ανταγωνισμό ούτε για ανανέωση οριζόντων.Η αναγκαστική αποεπένδυση από την εγκατεστημένη «μονιμότητα» (που θεσπίστηκε στο Σύνταγμα του 1911) δεν είναι μόνο μια αποφασιστική, αναγκαία αλλαγή. Τροφοδοτεί την κοινωνική πραγματικότητα και, κυρίως, την εργασιακή συνθήκη με νέα δεδομένα. Αγριεύουν και σκληραίνουν οι άνθρωποι, χάνουν τα όποια αποθέματα ανοχής. Ανασύρεται ένα οπλοστάσιο ανενεργό· κλεισμένο σε συρτάρια από δισταγμό ή αδιαφορία. Τώρα, όμως, το κίνητρο είναι ισχυρό: η διατήρηση της θέσης. Οι ηθικές αναστολές απενεργοποιούνται. Ο σεβασμός του εαυτού και του άλλου διατηρείται (αν διατηρείται) με μεγάλη προσπάθεια.
Ο μέχρι πριν από λίγο καιρό συνάδελφος, στέκει απέναντι· είναι αντίπαλος. Η διαδικασία εξουδετέρωσης δεν έχει κανόνες, δεν στηρίζεται σε αρχές. Η αξιολόγηση και η αξιοκρατία φαντάζει δύσκολη. Και επειδή είναι ένα σύστημα εκπαιδευμένο στην ανάδειξη των «κολλητών» και στην προώθηση «βυσμάτων», κανείς δεν έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν. Οι μάχες δίνονται στο σκοτάδι, μεθοδεύονται και σχεδιάζονται παρασκηνιακά αλλά απροκάλυπτα. Οχι μισόλογα και κουτσομπολιά. Απευθείας βολές.
Φόβος, απαξίωση, ανεκπλήρωτα, το συναίσθημα μιας ζωής που «θυσιάστηκε» πίσω από ένα γραφείο. Το κοκτέιλ εκρηκτικό. Είναι όμως μόνο έτσι;Η δουλειά στο Δημόσιο, η ψυχολογία που καλλιεργήθηκε και η σκέψη που αναπτύχθηκε, το «βόλεμα» ως γέφυρα με μια πραγματικότητα, η οποία όμως έχει αλλάξει δραματικά. Το όνειρο της εξασφάλισης μοιάζει πια με τον μεταμφιεσμένο λύκο της Κοκκινοσκουφίτσας.
Η επιθετικότητα βαφτίζεται υπεράσπιση δικαιωμάτων, η μονιμότητα ανέπτυξε ένα παρεξηγημένο ιδιοκτησιακό καθεστώς με τη θέση. Η ανατροπή των δεδομένων, εσπευσμένη και γι’ αυτό άδικη, κλονίζει θεμέλια και ό,τι αναδύεται από τα έγκατα είναι τοξικό.
Μέσα από τις σαρωτικές αλλαγές στο Δημόσιο αλλάζει και η ελληνική κοινωνία. Εδώ και έναν αιώνα χτίζεται αυτή η αμφίδρομη σχέση με στέρεα δομικά υλικά. Αλληλοτροφοδοτούμενη και αλληλένδετη. Πώς θα καταλυθεί από τη μια στιγμή στην άλλη;Παράλληλα εδραιώθηκε και το χρήμα ως η κατεξοχήν, αναγνωρίσιμη, ταυτότητα. Οχι οι επιδόσεις στην εργασία, στην επιστήμη, στην τέχνη. Αλλά τα υλικά αγαθά, η καταναλωτική άνεση, το ελκυστικό εισόδημα. Οσο το χρήμα κυκλοφορούσε χωρίς μεγάλα προβλήματα, με μικρές δυσκολίες και αγκυλώσεις που ανακούφιζε πρόσκαιρα ο διαρκής δανεισμός, κάλυπτε την πρόσοψη μιας κοινωνίας βουλιμικής. Οι αξίες μετριούνταν σε τετραγωνικά, στην πόλη και στην εξοχή, σε διαρκείς αγορές, σε ανανεώσιμες πηγές πλουτισμού.
Τώρα, που οι επενδύσεις σε ακίνητα δεν ρευστοποιούνται και η ανεργία θερίζει, το χρήμα δεν κυκλοφορεί με την ίδια προπετή άνεση.
Δεν είναι μόνο η εργασιακή εφεδρεία και η επικείμενη ανεργία. Εκτός από τα μεγάλα και θεμελιώδη, ο νεοέλληνας έχει να αντιμετωπίσει και έναν στρεβλά μαθημένο εαυτό. Είναι περισσότερο απαράσκευος από τους ευρωπαίους εταίρους του στα σαρωτικά επερχόμενα. Το χρήμα, που λείπει όλο και περισσότερο, δεν ήταν μόνο μέσο επιβίωσης. Εκπλήρωνε επιθυμίες όλο και πιο απαιτητικές, όλο και πιο ακριβές. Εδινε υπόσταση στους έχοντες και κατέχοντες αλλά και σε όσους προσπαθούσαν, πάση θυσία, να τους μιμηθούν. Η προσαρμογή στα απλούστερα και η ευρηματικότητα με τα λιγότερα θεωρείται ήττα συντριπτική. Και κυρίως: απώλεια ταυτότητας.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_2_19/09/2011_1296268Με υπερδιαύγεια
Τα πλησιάζοντα έφτασαν πριν απ’ τη βοή τους
Tο περασμένο Σαββατοκύριακο κάτι άλλαξε στην Ελλάδα. Μερικές ώρες προτού ανοίξουν τα σχολεία χωρίς βιβλία, αλλά πάντα με τον βόμβο των παιδιών, μερικές ώρες προτού κάνει πρεμιέρα η πιο δύσθυμη χρονιά που θυμάμαι ως μεσήλιξ, προτού καν ακούσεις τον πελιδνό πρωθυπουργό να εκτοξεύει χείμαρρους άκυρων και καραfail, ανάκατη η πατρίδα και το δόγμα «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια», προτού καν ακούσεις τη λογόρροια του αντιπροέδρου, του «ντου» μ’ ένα χαράτσι σε κάθε ρολόι της ΔΕΗ, προτού ακούσεις πεντέξι υπουργάρες να σχολιάζουν αμερόληπτα ότι δεν υπάρχει κράτος και διοίκηση, δεν μπορούμε να μαζέψουμε φόρους, δεν λειτουργεί τίποτε, προτού καν σκεφτείς ότι μα τούτοι δω έστησαν έτσι αυτό το μαγαζί, δυσλειτουργικό και μπαταχτσίδικο, λεηλατικό ξεκούρδιστο, τούτοι δω είναι είκοσι-τριάντα χρόνια βουλευτές και υπουργοί, ηγέτες, μάνατζερ οραματιστές, ιδρυτές προβληματικών και αχρείοι διοριστές, και τούτοι δω επευφημούνταν και υπερψηφίζονταν από κουτοπόνηρους πελάτες, προτού καν σκεφτείς, μόνο με ένα βλέμμα, και νοερά εισπνέοντας την περιρρέουσα ατμόσφαιρα πολλών μηνών, εισπνέοντας ψέματα παλινωδίες αποτυχίες προπαγάνδα κοροϊδία, χωρίς να σκέφτεσαι, μόνο αναπνέοντας πια, ένιωθες πηχτή, υλική, αναπόδραστη, την ήττα.
Χωρίς θυμό, χωρίς οργή, χωρίς μίσος. Με παγωμένα τα αισθήματα. Με υπερδιαύγεια: είχε σκάσει η βόμβα, λάμψη γέμιζε τον ορίζοντα, αστραφτερό μανιτάρι σε σλόου μόσιον, φαντασμαγορία χωρίς ήχο, η βροντή δεν είχε φτάσει με το ωστικό κύμα, αλλά τα πλησιάζοντα είχαν φτάσει ήδη, πριν απ’ τη βοή τους. Κατάλαβαν όλοι, όσοι είχαν ήδη μισοκαταλάβει κι όσοι υποψιάζονταν κι όσοι έχασκαν ανυποψίαστοι.
Μετά. Μετά τη φαντασμαγορία, με τετελεσμένη την καταστροφή ως θέαμα, ως μανιοκατάθλιψη και βασανιστική διακεκομμένη συνεύρεση, αναλογιζόμαστε πώς θα είναι η Ελλάδα μετά. Δηλαδή, από δω και πέρα.
Μερικοί ευαίσθητοι οιωνοσκόποι, γραφιάδες δημοσιολογούντες, αλλά μη τυπικά επαγγελματίες, ας πούμε μπλόγκερ, περιγράφουν ήδη το μετά, τον βίο μετά το προαναγγελθέν τέλος εποχής. Είναι τριάντα-κάτι, τριάντα παρά κάτι στην ηλικία, μορφωμένοι, πολυπτυχιούχοι, υπερμοντέρνοι, μέτοχοι της ημετέρας παιδείας. Δεν γκρινιάζουν, δεν απαιτούν, δεν μυκτηρίζουν. Διαπιστώνουν την πτώση. Τη διαπιστώνουν σαν μετάπτωση, από ένα habitus σε άλλο, από ένα ήθος βίου σε άλλο, από την υπόσχεση της αυτοπραγμάτωσης, έστω μακρινή, σε μια γυμνή ζωή, χωρίς αξιοπρέπεια. Δεν ζητούν λεφτά, χλιδή, αφθονίες· αξιοπρέπεια ζητούν, υπερηφάνεια, ορθία στάση. Ζητούν όσο μέλλον τους αναλογεί, τίποτε παραπάνω. Αντιγράφω: «Οι συνθήκες μας κέρδισαν. Ημαστε λίγοι, αδιάβαστοι, ανοργάνωτοι, χωρίς σκοπό και ιδέες. Οι νικητές τώρα μας πετάνε στα μούτρα, γελαστοί και αεράτοι, ατάκες του στιλ: “Μεταναστεύστε ή καθίστε εδώ και πληρώστε. Πληρώστε μέχρι να μη σας μείνει τίποτα. Χρήμα ή αξιοπρέπεια” […] Ξαναλέω, το πρόβλημα δεν είναι τα λεφτά, το βιοτικό επίπεδο ή ακόμη και η φτώχεια. Είναι το ότι φτάνει στο ακρότατο όριο ένα ήδη υπάρχον φαινόμενο. Ανθρωποι αξιόλογοι, ωραίοι, όμορφοι, γεμάτοι γνώση και ταλέντα. Ηταν και πριν έξω απ’ όλα τα δημόσια τραπέζια, έξω απ’ όλα τα εντυπωσιακά πάρε δώσε. Ζούσαν όμως με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τώρα, παλεύουν με νύχια και με δόντια για κάτι λιγότερο απ’ το ελάχιστο». (tovytio. wordpress.com/)
«Δεν φωνάζω “ψυχραιμία”, δεν συστήνω τίποτα. Λέω απλώς ότι βρισκόμαστε σε ένα σημείο που με σχετική ευκολία μπορούμε να ξεφορτωθούμε τα παλιά τοτέμ και ταμπού, που μας βάραιναν και μας καθήλωναν για δεκαετίες. Νομίζω ότι έχουμε τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε επιτέλους μια καινούργια γλώσσα, που θα εκφράζει τον καθέναν από μας, κυριολεκτικά, χωρίς ξεπερασμένα ρητορικά σχήματα και ανακυκλωμένα ευφυολογήματα. Ας αφουγκραστούμε μόνο τον μέσα μας εαυτό…» (fvasileiou.wordpress.com)
«Οι ζωές που ζούμε δεν θα έπρεπε να είναι οι δικές μας. Αυτό το οικονομικοκοινωνικοπολιτικό χάλι δεν μας αξίζει. Οι φίλοι μου κι εγώ είμαστε πολύ καλύτεροι απ’ αυτά τα σκατά που ζούμε. Κι έχω λυσσάξει». (panokato.blogspot. com)
«[Θέλω μια μέρα] Να σαρκάσω τον κάθε επιστήμονα, τον κάθε διδάκτορα, τον καθένα που διέθεσε τα νιάτα του σε σπουδές για να παράγει έρευνα στο φαληρισμένο Ελλαδιστάν καθώς θα τον βλέπω να κυκλώνει αγγελίες για ντελίβερυ και πλασιέ στη χρυσή ευκαιρία. Τι ανάγκη έχουμε τόσους επιστήμονες; [Θέλω μια μέρα] Να πετάξω αυγά στον κάθε φιλόμουσο, φιλότεχνο και καλλιτέχνη γιατί ήμαστε μια χώρα με υπερπαραγωγή τέχνης και πολιτισμού και τι στο διάολο χρειάζονται τόσα θέατρα, τόσα ποιήματα, τόση λογοτεχνία τη στιγμή που υπάρχει το Mall, τα Starbuck’s και η τηλεόραση με το ψηφιακό σήμα;
Αλλά δε γίνεται. Δεν έχω μέσα μου τόσο εφεδρικό μίσος». (niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com/)Η Ελλάδα Μετά.
http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_18/09/2011_1296267
Πέμπτη 8 Σεπτεμβρίου 2011
Πέμπτη 1 Σεπτεμβρίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)