Suede τι ωραίος ήχος μαζί με τους λατρεμένους James....7 Ιουλίου στη Σαλονίκη...Μην το χάσετε
Τρίτη 28 Ιουνίου 2011
Δευτέρα 27 Ιουνίου 2011
Μουσικά νέα και συναυλίες....για ένα όμορφο καλοκαίρι
1.Φέτος το Schoolwave θα πραγματοποιηθεί 8-9-10 Ιουλίου στην Πλατεία Νερού στο Φάληρο. Ωραίος θεσμός και πολλοί καλοί καλλιτέχνες. Δείτε το αναλυτικό πρόγραμμα και τους συμμετέχοντες στο σύνδεσμο
http://www.theschooligans.gr/site/index.php?Itemid=29&id=7&option=com_content&task=blogsection
και φυσικά όσοι μπορείτε απολαύστε το από κοντά.
2. Οι Thirty Seconds to Mars ατην Πλατεία Νερού
Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου
Την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011, ευχαριστώ τους μαθητές μου που μου τους έμαθαν
Ολυμπιακός Πόλος Φαλήρου
Την Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011, ευχαριστώ τους μαθητές μου που μου τους έμαθαν
3. Roger Waters"The Wall live" show στο Κλειστό Γήπεδο Μπάσκετ Ο.Α.Κ.Α.
Παρασκευή 8, Σάββατο 9 Ιουλίου και Τρίτη 12 Ιουλίου
To “The Wall Live” του Roger Waters είναι ένα θεατρικό έπος, όμοιο με τις παραστάσεις των Pink Floyd το 1980, αλλά και την all-star παρουσίαση του έργου από τον Waters, με αφορμή τον εορτασμό για την Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τον Ιούλιο του 1990. Κεντρικό στοιχείο του show θα είναι ένας πραγματικός τοίχος με 74 περίπου μέτρα πλάτος και περίπου 11 μέτρα ύψος – που θα κατασκευαστεί κατά τη διάρκεια του πρώτου μέρους του show, για να γκρεμιστεί λίγο πριν το τέλος του! Στο show συμμετέχουν και ειδικά σχεδιασμένες από τον Gerald Scarfe κούκλες, που “εκφράζονται λεκτικά περισσότερο απ΄ ό,τι στην προηγούμενη εκδοχή του Wall”, σύμφωνα με τον Waters, ενώ συμπληρώνεται από εκτεταμένα σε διάρκεια projections (προβολές) και άλλα ειδικά εφέ.
4. Oι Pulp live στην Αθήνα το Σάββατο, 20 Αυγούστου στο Terra Vibe Park
5. Orquesta Buena Vista Social Club στην Ελλάδα, στη Μονή Λαζαριστών, Θεσσαλονίκη την Τετάρτη 6 Ιουλίου
6.Thievery Corporation στη Μονή Λαζαριστών στις 13 Ιουλίου 2011
Αυτές οι δικές μου προτάσεις για τους προσεχείς μήνες....μακάρι να μπορούσα να είμαι στις περισσότερες συναυλίες.....
Πανελλήνιες, πανελλαδικές κι άλλα αδιέξοδα συστήματα
Του Πάσχου Mανδραβέλη
Eνα από τα βασικά ερωτήματα για την παιδεία μπορεί να συνοψιστεί ως εξής: με πανελλήνιες τα βάζουμε, με πανελλαδικές τα βγάζουμε, τι έχουν τα έρμα και δεν μαθαίνουν; Σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τις εξετάσεις, τα δοκιμάσαμε όλα: τα τέσσερα μαθήματα, τα έξι, τα δεκατέσσερα· τη βάση του δέκα, του οκτώ, και του δύο· τις κατευθύνσεις, τις δέσμες, τους κύκλους και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Τίποτε δεν μοιάζει να δουλεύει. Και δεν δουλεύει τίποτε, διότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε να δουλέψει.
Το σύστημα των εξετάσεων εξελίχθηκε σε έναν άξονα· το αδιάβλητό τους. Αυτό είναι θετικό, αλλά από την άλλη μεριά γίνεται μηχανιστικό. Δεν επιτρέπει σε κανένα να νιώσει ριγμένος, αλλά ταυτόχρονα δεν επιτρέπει στους υποψηφίους να δείξουν τις πραγματικές δυνατότητες ή γνώσεις τους.
Τα μεγάλα πανεπιστήμια του εξωτερικού -αυτά που θαυμάζουμε για το επίπεδό τους- εξετάζουν τους υποψηφίους ακόμη και με προσωπική συνέντευξη. Μπορούμε εμείς να κάνουμε αποδεκτό ότι στη βαθμολογία εισαγωγής θα σταθμίζονται ακόμη και οι κοινωνικές δράσεις ενός υποψηφίου; Δεν θα υπήρχε κλαυθμός για αναξιοκρατία; Εδώ θεωρείται ασυγχώρητο «αμάρτημα» ακόμη και η αμφισημία που μπορεί να υπάρχει σε ένα θέμα εξετάσεων, δεν θα υπάρξει κατακραυγή για αξιολόγηση χωρίς αυστηρά αντικειμενικά κριτήρια;
Δυστυχώς, με τις εξετάσεις έχουμε το ίδιο πρόβλημα με τη γραφειοκρατία για τις επιχειρήσεις. Οσο περισσότερο εξασφαλίζεις ότι τίποτε δεν θα πάει στραβά, άλλο τόσο εξασφαλίζεις ότι τίποτε δεν θα πάει καλά. Φτιάχνουμε έναν πήχυ μετριότητας στον οποίο προσαρμόζονται όλοι. Και μετά αρχίζουμε να τον πειράζουμε, προσπαθώντας να βρούμε το σωστό ύψος.
Η αποκέντρωση της επιλογής των υποψηφίων στα πανεπιστήμια είναι, μακροπρόθεσμα, η μόνη βιώσιμη λύση. Το πρόβλημα είναι ότι, βραχυχρόνια, θα γίνει της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Τα ελληνικά ΑΕΙ φημίζονται για την αναξιοκρατία και τον νεποτισμό τους, κάτι που θα εμφανιστεί και κατά τη διαδικασία αξιολόγησης των υποψηφίων. Θα ενεργοποιηθούν τα συντηρητικά ανακλαστικά· ο Τύπος θα γράφει πύρινα άρθρα για τη διαφθορά στα ΑΕΙ και κάποιος φοβισμένος υπουργός θα συγκεντρώσει πάλι τις αρμοδιότητες στο υπουργείο.
Η αποκέντρωση λοιπόν χρειάζεται την ευθύνη της ακαδημαϊκής κοινότητας, αλλά και την τιμωρία για την έλλειψή της. Αυτό σημαίνει ότι αν ένα τμήμα ΑΕΙ ή ένα πανεπιστήμιο δεν επιτυγχάνει κάποιους στόχους, θα κλείνει και το διδακτικό προσωπικό θα απολύεται. Εδώ όμως σιτίζουμε το ακαδημαϊκό προσωπικό, το οποίο με διάφορα φληναφήματα αρνείται την αξιολόγηση ακόμη και όταν αυτή γίνεται για... ακαδημαϊκούς λόγους, δηλαδή χωρίς επιπτώσεις. Εχουμε τοπικούς βουλευτές και παράγοντες που δίνουν μάχες μέχρις εσχάτων για να διατηρηθούν τμήματα ΤΕΙ που δεν έχουν σπουδαστές. Υπάρχει περίπτωση όλοι αυτοί να αποδεχθούν τη βαριά ευθύνη και τις επιπτώσεις που έχει κάποια μορφή αυτοδιαχείρισης;
Μακροχρόνια δεν υπάρχει τίποτε άλλο από την κατάργηση του σοβιετικού μοντέλου εκπαίδευσης που έχουμε στήσει. Γι’ αυτό όμως πρέπει να προετοιμαστούμε. Και ψυχολογικά. Πρέπει να καταλάβουμε ότι τα πράγματα θα χειροτερεύσουν πριν λειτουργήσουν. Το υπουργείο Παιδείας έκανε ένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση επιτρέποντας στα πανεπιστήμια να σταθμίζουν μόνα τους τα μαθήματα για την εισαγωγή των υποψηφίων. Δεν αρκεί. Πιθανώς ένα πειραματικό πανεπιστήμιο να είναι το επόμενο βήμα.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_26/06/2011_447215
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_26/06/2011_447215
Φεστιβάλ κινηματογράφου στη Σικελία
Γιατί οι μεγαλύτεροι σταρ του πλανήτη ταξιδεύουν κάθε καλοκαίρι στο αρχαίο Ταυρομένιον της Σικελίας, σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ που ελάχιστοι γνωρίζουν;
Η Ταορμίνα βρίσκεται στη Σικελία, κάμποσα χιλιόμετρα μακριά από το Παλέρμο και σχετικά κοντά στο ηφαίστειο της Αίτνας. Τόπος παραδεισένιος - την ομορφιά του τοπίου συναγωνίζεται μονάχα η νοστιμιά του φαγητού της.
Εύκολα λοιπόν ερωτεύεσαι τη μεσαιωνική αυτή πόλη (Ταυρομένιον την έλεγαν χιλιάδες χρόνια πριν), ιδανικό σικελιάνικο προορισμό και έδρα του Taormina FilmFest, ενός κινηματογραφικού φεστιβάλ που κλείνει φέτος 57 χρόνια συνεχούς παρουσίας. Τα τελευταία χρόνια πολλοί είναι αυτοί που πέρασαν από τις αίθουσές του ως καλεσμένοι. Ανάμεσά τους οι Ρόμπερτ ντε Νίρο, Τομ Κρουζ, Αντόνιο Μπαντέρας, Κατρίν Ντενέβ, Μόνικα Μπελούτσι, Ολιβερ Στόουν, Μάικλ Ντάγκλας - και η «δική μας» Ειρήνη Παπά. Καλεσμένοι δηλαδή που αρκούν για να συντηρήσουν τον μύθο μιας μεγάλης και σημαντικής διοργάνωσης. Αλλά, είπαμε, το Taormina FilmFest είναι «μικρό». Δηλαδή, δεν διαθέτει πρόγραμμα 100 και πλέον ταινιών, δεν αριθμεί 45 παράλληλες θεματικές ενότητες, δεν διαθέτει 20 αίθουσες, δεν συγκεντρώνει και πολλά διεθνή φλας. Ισως όμως γι' αυτό οι γνωστοί προσκεκλημένοι του το προτιμούν. Η διοργάνωση, εξαιρετικά χαλαρή: οι προβολές δεν ξεπερνούν τις τέσσερις καθημερινά. Ανάμεσά τους όμως κρύβεται πάντα η χαρά της ανακάλυψης: η υπέροχη κωμωδία Primos βάζει κάτω όλες τις αμερικανικές παραγωγές του είδους που έχετε δει τα τελευταία 15 χρόνια - τουλάχιστον - και αν δεν ομιλούσε την Ισπανική θα αποτελούσε παγκόσμιο γκραν σουξέ.
Οι δε δημοσιογράφοι, με λίγο τρέξιμο και δίχως πολλά δημοσιοσχεσίτικα τερτίπια, μπορούν να κλείσουν συνεντεύξεις με σημαντικά ονόματα. Και τα βράδια να απολαύσουν μοναδικές προβολές στο αρχαίο ελληνικό θέατρο της πόλης: μια γιγαντοοθόνη υψώνεται στα σπλάχνα του Teatro Antico. Το θέατρο στέκει εδώ από τον 3ο π.Χ. αιώνα, χτισμένο από τον Ιέρωνα Β', αν και υπό τους Ρωμαίους επεκτάθηκε για τους αγώνες μονομαχίας της αρχαίας Ρώμης. Ενα μοναδικό κόσμημα, όπως και να έχει.
Εχει και τα προβλήματά του βεβαίως: κάθε βραδινή προβολή συνοδεύεται από τις αγορεύσεις πλήθους άγνωστων δημοσίων λειτουργών που ανταλλάσσουν φιλοφρονήσεις στη μητρική τους γλώσσα για τουλάχιστον μία ώρα (οπότε και ο συνετός θεατής φτάνει στο Teatro Antico μια ώρα μετά την αναγραφόμενη στο εισιτήριό του) ενώ δεν λείπουν και οι εγχώριες δυσάρεστες εκπλήξεις: το Parking Lot 3D (ναι, το «3D» είναι μέσα στον τίτλο), η πρώτη ιταλική τρισδιάστατη παραγωγή που παρουσιάστηκε με δόξες και τιμές που αντιστοιχούν στη «Σιωπή των αμνών» είναι ένα «θρίλερ» εντυπωσιακά κακογυρισμένο!
Τα καλά στοιχεία όμως υπερτερούν. Η Μόνικα Μπελούτσι απάντησε ακομπλεξάριστα στις... παράξενες ερωτήσεις των φοιτητών της Σικελίας σε ένα άνευ προηγουμένου master class, ο γάλλος σκηνοθέτης Πατρίς Λεκόντ, μέλος της κριτικής επιτροπής (και γνωστός στη χώρα μας από τον «Εραστή της κομμώτριας») πρόβαλε την τελευταία του, υπέροχη κομεντί με τον τίτλο «Voir La Mer», ο Τζακ Μπλακ (του Kung Fu Panda 2) τράβηξε τα φλας των φωτογράφων, ο Ολιβερ Στόουν παρουσίασε μία τετράωρη εκδοχή του Αλέξανδρου μίλια μακριά από την απογοητευτική αυθεντική βερσιόν και έδωσε και μια εξίσου απολαυστική συνέντευξη ενώ ο Κέβιν Σμιθ αποτέλεσε την έκπληξη της διοργάνωσης: η νέα του ταινία, «Red State», είναι - σχεδόν - αριστούργημα, ένα σφιχτοδεμένο και άκρως μηδενιστικό πολιτικό θρίλερ που σε πιάνει από τον γιακά και δεν σ' αφήνει μέχρι το τελευταίο καρέ.
http://www.tanea.gr/politismos/article/?aid=4637536Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011
Any port in the storm
Ένα πραγματικά όμορφο τραγούδι...χαλαρώστε, απολαύστε το φεγγάρι και ονειρευτείτε......
Τρίτη 21 Ιουνίου 2011
Σύγχρονος χορός
Τετάρτη 15 Ιουνίου 2011
«Φωτογράφισαν» τη στιγμή που η συνείδηση χάνεται
Τη στιγμή που μπαίνει στην κατάσταση του ασυνείδητου κατάφεραν για πρώτη φορά να απεικονίσουν τον εγκέφαλο Βρετανοί επιστήμονες.
Προς … μεγάλη τους έκπληξη διαπίστωσαν, καταγράφοντας την αυξομείωση της ηλεκτρικής δραστηριότητας στον εγκέφαλο
την ώρα που ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του, ότι διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου φαίνεταιότι συνεχίζουν να «συνομιλούν» μεταξύ τους.
Οι ερευνητές, υπό τον καθηγητή αναισθησιολογίας Μπράϊαν Πόλαρντ, επεσήμαναν ότι χρειάζονται και άλλες έρευνες για να κατανοηθεί τι ακριβώς συμβαίνει στον εγκέφαλο εκείνη τη στιγμή.
Η νέα τεχνική «Λειτουργικής Τομογραφίας Ηλεκτρικής Αντίστασης», εκτός από την αξιοποίησή της για τη μελέτη του μυστηρίου της συνείδησης και του ασυνείδητου, θα μπορούσε να βοηθήσει τους γιατρούς να αξιολογούν την υγεία της φαιάς ουσίας και να εντοπίζουν τις εγκεφαλικές βλάβες σε ανθρώπους που έχουν υποστεί εγκεφαλικό ή τραυματισμό στο κεφάλι.
Μολονότι φαίνεται πως διάφορα μέρη του εγκεφάλου επικοινωνούν, καθώς ο άνθρωπος χάνει τη συνείδησή του, ο Πόλαρντ δήλωσε ότι είναι ακόμα πρόωρο να εξαχθούν συμπεράσματα για τι το ακριβώς συμβαίνει. Εκ πρώτης όψεως πάντως, η ανακάλυψη επιβεβαιώνει την θεωρία της καθηγήτριας Σούζαν Γκρίνφιλντ του πανεπιστημίου της Οξφόρδης ότι το ασυνείδητο είναι μια διαδικασία κατά την οποία διαφορετικές περιοχές του εγκεφάλου «μπλοκάρουν» η μια την άλλη, καθώς ο εγκέφαλος «σβήνει».
Η νέα απεικονιστική μέθοδος στέλνει στο κρανίο -μέσω δεκάδων ηλεκτροδίων προσαρτημένων στο κεφάλι του ασθενούς- χαμηλής ισχύος ηλεκτρικό ρεύμα, που συναντά αντίσταση και διακόπτεται από τους εγκεφαλικούς ιστούς και την εγγενή ηλεκτρική δραστηριότητα του εγκεφάλου. Οι όποιες διαφορές καταγράφονται, αποδίδονται συνεπώς σε αλλαγές στα ηλεκτρικά σήματα του ίδιου του ανθρώπου.
medicalnews.gr, 15/6/2011
http://www.alfavita.gr/artro.php?id=36086
Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΝΙΝΟ ΡΟΤΑ...: 4η Γυμνή Ποδηλατοδρομία Θεσσαλονίκης. Κάθε χρόνο κ...
Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΝΙΝΟ ΡΟΤΑ...: 4η Γυμνή Ποδηλατοδρομία Θεσσαλονίκης. Κάθε χρόνο κ...: "Κάθε χρόνο και καλύτερα για την Γυμνή Ποδηλατοδρομία της Θεσσαλονικης! Πάνω από 1000 (μερικοί έκαναν λόγο ακόμα και για 1500) ποδηλάτες έδω..."
Η Λόρυ Άντερσον στην Αθήνα
8 Ιουνίου στο θέατρο Badmigton με το Delusion
"Το "Delusion" είναι όπως ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα σε αυτό. Είναι ένας συνδυασμός από ιστορίες, μουσική και πάρα πολλές εικόνες. Υπάρχουν ιστορίες περιπέτειας, μια ιστορία βασισμένη στην ομιλία της μητέρας μου όταν πέθαινε κ.ά. Συνολικά πρόκειται για είκοσι διαφορετικές ιστορίες".
"Το "Delusion" είναι όπως ένα μεγάλο μυθιστόρημα. Υπάρχουν πολλά πράγματα μέσα σε αυτό. Είναι ένας συνδυασμός από ιστορίες, μουσική και πάρα πολλές εικόνες. Υπάρχουν ιστορίες περιπέτειας, μια ιστορία βασισμένη στην ομιλία της μητέρας μου όταν πέθαινε κ.ά. Συνολικά πρόκειται για είκοσι διαφορετικές ιστορίες".
Κυριακή 5 Ιουνίου 2011
Ο ποιητής Γιάννης Βαρβέρης
Ο,τι έπρεπε, ό,τι μπορούσε, μας το είπε
«- Αρκετά μίλησα· / ό,τι έπρεπε / ό,τι μπορούσα / το είπα. / Κι ό,τι είπα / ό,τι ψιθύρισα / δεν ήταν παρά / ο φλοίσβος / ή η βροχή // αλλά ο φλοίσβος / ή η βροχή / καθώς χτυπούσαν πάνω μου.» (Απαντα, «Ο κύριος Φογκ»).
Αυτά είπε ο κύριος Φογκ και αποχώρησε, έγινε λίγη ομίχλη σε μια πολυθρόνα. Αυτά θα μπορούσε να έχει πει κι ο Γιάννης Βαρβέρης λίγο πριν γίνει λίγη ομίχλη σε κάθισμα νυχτερινού ταξί, σαν αυτά με τα οποία κάποτε κάλπαζε μες στην Αθήνα, «ρομαντικό ταξί μέσα στη νύχτα / σαν άμαξα δαιμονισμένη». Διότι η ποίηση του Βαρβέρη βούιζε πάντα από ήχους, της πόλης, των δρόμων, από τα αυτοκίνητα και τον ηλεκτρικό, τις κυλιόμενες σκάλες στην Ομόνοια, την παλιά Κορτίνα και τις νταλίκες της εθνικής. Σκάλωναν μέσα της φωνές και άσματα, παλιακά και νεότερα, ελληνικά και ξένα, ζάρια και ποτήρια, τρύπωνε ο Ραβέλ και ο Βιβάλντι και κουβέντιαζαν με τον Λεό Φερέ, τον πανταχού παρόντα, αλλά και τον Αττίκ, και τον Γούναρη, και τα σοφά σκυλάδικα. Πλαισίωναν δράματα πολλά, στημένα με εκτυφλωτικές αλλά αλαμπείς και αιχμηρές εικόνες. Αλλάζανε τα σκηνικά μαζί κι οι μάσκες, κι έμενε πάντα ένα «εγώ» ευάλωτο και πείσμον, να απογυμνώνει στο πέρασμα του χρόνου τον λόγο του, να ξαναγυρνά στην καβαφική λιτότητα που σφράγισε την πρώτη αρχή, της φαντασίας και του λόγου.
Παρόν το σώμα, μόνη πραγματικότητα κι αλήθεια, παρών ο λόγος, μόνη υπέρβαση του θνητού ανθρώπου που αντιμάχεται τη φθορά με άνισους όρους, τόσο άνισους στη δική του περίπτωση. Της αντιτάσσει το χιούμορ, το αποδομητικό μαύρο χιούμορ των υπερρεαλιστών, την ειρωνεία και τον αυτοσαρκασμό. Την παλεύει με τη βαθιά αποδοχή της εγκόσμιας φύσης του ανθρώπου, την οποία βεβαιώνει ο θάνατος. Λόγιος, εστέτ, κομψός, ιοβόλος όσο και τρυφερός, στοχαστικός και παιγνιώδης, ο Βαρβέρης δούλευε όλα του τα κείμενα, θεατρικές κριτικές, δοκίμια, μεταφράσεις, ποιήματα, με την ίδια πάντα λεπτουργία, που κατέληγε σε μια ιδιότυπη ανατρεπτικότητα, μέσα από μια γλώσσα που ζόρικα συναιρούσε το πλέον λόγιο στοιχείο με το αυθεντικότερο λαϊκό. Τις συναντήσεις μας μαζί του πια τις έχει ο ίδιος περιγράψει:
«- Εμάς του Δεύτερου Νεκροταφείου / δίπλα μας φευγαλέα / όταν το τρένο σας περνά / εμάς τα καντηλάκια των μνημάτων / κάθε φορά / ένας υπόγειος άνεμος / άνεμος σκοτεινός / μας σπρώχνει το κεφάλι / και προς το μέρος σας μας γέρνει / πιο πολύ…» (Ο ηλεκτρικός, «Αναπήρων πολέμου»).
* Η κ. Τιτίκα Δημητρούλια είναι κριτικός λογοτεχνίας, επίκουρη καθηγήτρια Γαλλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_05/06/2011_444667
Με τα Ελληνικά μπορείς να πεις τα πάντα
Ο Βρετανός συγγραφέας Μπάρι Ανσγουορθ τονίζει ότι οφείλει πολλά στην παραμονή του στη χώρα μας πριν από μισόν αιώνα
Συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη
Το πρώτο του βιβλίο ο Βρετανός Μπάρι Ανσγουορθ άρχισε να το γράφει στην Ελλάδα. Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και ο Ανσγουορθ ζούσε στη χώρα μας διδάσκοντας αγγλικά στην Αθήνα. «Αρχικά είχα σκοπό να μείνω για λίγο», μας είπε όταν τον συναντήσαμε στο Κολλέγιο Derree της Αγίας Παρασκευής, όπου θα έδινε μια ομιλία, στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων Κίμων Φράιερ. «Τελικώς έμεινα ένα χρόνο», συνέχισε. «Η διδασκαλία των αγγλικών μού έδινε το περιθώριο για περιπάτους και εκδρομές, αλλά και για γράψιμο».
Οπως ανέφερε και στην ομιλία του στο Deree, η πρώτη γραφή του πρώτου του μυθιστορήματος ολοκληρώθηκε «σε ένα νοικιασμένο σπίτι, στο Χορευτό. Το σπίτι βρισκόταν πάνω στην παραλία – η θάλασσα απείχε μόλις πενήντα μέτρα ή κάτι τέτοιο. Μπορούσες να διακρίνεις το περίγραμμα της Σκιάθου και της Σκοπέλου, κάποιες μέρες τις έβλεπες, κάποιες άλλες απλώς τις φανταζόσουν ότι ήταν εκεί. Αυτή η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο πραγματικό και το επινοημένο, σε αυτό που γνωρίζουμε και σε αυτό που υποθέτουμε, έμελλε να αποκτήσει μεγάλη σημασία για μένα όταν στράφηκα στη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων, όταν προσπάθησα πλέον να διαχωρίσω το γεγονός από τη φαντασία μέσα από τις πολλαπλές εκδοχές του παρελθόντος. Είναι σε αυτή τη συγχώνευση, ή μάλλον στη σύγχυση, μια γόνιμη σύγχυση, που γεννιούνται οι μύθοι».
Ο Μπάρι Ανσγουορθ, συγγραφέας δημοφιλών ιστορικών μυθιστορημάτων όπως η «Ιερή πείνα», το «Νησί του Πασχάλη» (μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τους Μπεν Κίνγκσλεϊ και Ελεν Μίρεν), «Χάνοντας τον Νέλσον» κ.ά., τονίζει ότι οφείλει πολλά σε εκείνη την παραμονή του στην Ελλάδα πριν από μισόν αιώνα. «Είμαι υποχρεωμένος απέναντι στην Ελλάδα, διότι εδώ αποφάσισα να ασχοληθώ με το ιστορικό μυθιστόρημα. Γιατί; Διότι η ίδια η χώρα με ώθησε να αισθανθώ το βάρος της Ιστορίας. Απέκτησα αυτό το αίσθημα της διάρκειας, της συνέχειας. Βρισκόμουν σε έναν πολιτισμό που είχε επιβιώσει και την ίδια στιγμή συντριβεί, που είχε πολεμήσει, είχε θριαμβεύσει μα και ηττηθεί, κι όλο αυτό, παρά τα χάσματα, ήταν μια συνέχεια. Απέκτησα αυτό το αίσθημα ότι όλα αυτά ήταν εδώ για πάντα. Ηθελα να γιορτάσω αυτή την αίσθηση γράφοντας ιστορικά μυθιστορήματα».
Αναφορές στον ΕμφύλιοΤα πρώτα μυθιστορήματα, ωστόσο, δεν ήταν ιστορικά, το δεύτερο όμως, με τον τίτλο «The Greeks have a word for it», διαδραματίζεται στη χώρα μας, στους κύκλους του Βρετανικού Συμβουλίου στην Αθήνα και περιέχει σαφείς αναφορές στην εποχή του Εμφυλίου. Τον ρωτάμε για τον αινιγματικό τίτλο: σε ποια ελληνική λέξη αναφερόταν; Γελάει. «Καλή ερώτηση. Δεν έχω ιδέα. Να πω την αλήθεια, άλλο τίτλο είχα επιλέξει, αλλά ο εκδότης μου με πήρε τηλέφωνο μια μέρα και μου είπε ενθουσιασμένος ότι ενώ ξυριζόταν σκέφτηκε αυτό τον τίτλο. Είναι όντως ένας θαυμάσιος τίτλος, διότι υποδηλώνει ότι με την ελληνική γλώσσα μπορείς να πεις τα πάντα».
Το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα ήρθε το 1980 και ήταν το «Νησί του Πασχάλη», το οποίο διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί την εποχή της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. «Το νησί δεν κατονομάζεται στο βιβλίο, αλλά εγώ είχα στο νου μου τη Σάμο», μας πληροφορεί. «Οταν το βιβλίο μεταφέρθηκε στο σινεμά, έγιναν γυρίσματα στη Σύμη και τη Ρόδο. Και είχαμε το εξής πρόβλημα: οι Ελληνες κομπάρσοι δεν ήθελαν να φορέσουν τουρκικές στολές και φορεσιές και να σηκώσουν τουρκικές σημαίες, δεδομένου ότι το έργο διαδραματιζόταν επί τουρκοκρατίας. Χάθηκαν χιλιάδες δολάρια και πολλές μέρες γυρισμάτων μέχρι να πειστούν – με μια καλή αύξηση στον μισθό τους».
Το «Νησί του Πασχάλη» ήταν υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ, ήταν η αριστουργηματική «Ιερή πείνα» όμως, με θέμα το δουλεμπόριο κατά τον 18ο αιώνα, που κατέκτησε το βαρύτιμο έπαθλο – από κοινού, με τον «Αγγλο ασθενή» του Μάικλ Οντάατζε. «Η ιδέα της “Ιερής πείνας”», λέει ο συγγραφέας, «προήλθε από το κίνητρο για κέρδος, αυτή την ιερή πείνα, που προωθούσε τότε η κυρία Θάτσερ στη βρετανική κοινωνία. Τέτοιο κίνητρο είχαν και οι δουλέμποροι τον 18ο αιώνα. Η Αγγλία είχε τη μερίδα του λέοντος χρησιμοποιώντας το λιμάνι του Λίβερπουλ για να πηγαίνουν τα πλοία στη δυτική Αφρική. Βλέπουμε και σήμερα αυτό το κίνητρο για κέρδος πού μας έχει οδηγήσει. Γενικά, σημείο αφετηρίας για τα βιβλία μου είναι μια ιστορική περίοδος καμπής: οι εποχές της μεταβολής, της αλλαγής γίνονται ένα είδος καθρέφτη για εμάς σήμερα».
Σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων, και με εξαίρεση το βιβλίο του με θέμα μια απόκρυφη πτυχή του λόρδου Νέλσον, ο Ανσγουορθ δεν επιλέγει ως ήρωές του μεγάλες προσωπικότητες της Ιστορίας. Προτιμά τους αφανείς, τους ανώνυμους. «Μου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία από το να ασχολούμαι με βασιλείς, πρωθυπουργούς, στρατηγούς. Εχουν γραφεί πολλά γι’ αυτούς έτσι κι αλλιώς. Εξ άλλου, με απασχολεί το πώς η Ιστορία εισβάλλει στον ατομικό άνθρωπο, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το καταλαβαίνει. Θα σας πω το εξής: ήμουν εννέα ετών, το 1939, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Στη βορειοανατολική Αγγλία ήμουν όταν έπεφταν οι γερμανικές βόμβες, κοντά στα σύνορα με τη Σκωτία. Είχαμε καταφύγια σε κάθε σπίτι, που στην ουσία δεν χρησίμευαν και σε πολλά, ψυχολογικό ήταν το θέμα κυρίως. Θυμάμαι τους προβολείς στον νυχτερινό ουρανό, να ψάχνουμε για κομμάτια από τις βόμβες, τα κρατάγαμε για σουβενίρ. Ωστόσο, δεν είχαμε καμία αίσθηση της Ιστορίας και της μεγάλης αλλαγής που συντελούνταν ολόγυρά μας, ζούσαμε απλώς την κάθε μέρα. Αυτό συμβαίνει λοιπόν: ζεις τη ζωή σου, έχεις να επιβιώσεις, έχεις σκοτούρες, την ίδια στιγμή όμως μπορεί η Ιστορία, ανυποψίαστα, να σε αλλάζει δραστικά – όπως συμβαίνει και σήμερα με την οικονομική κρίση. Η σπουδή της Ιστορίας είναι μια διεργασία σοφίας, κατόπιν εορτής όμως».
Το επόμενο βιβλίο του Ανσγουορθ θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Διαδραματίζεται στη βορειοανατολική Αγγλία στις απαρχές της βιομηχανικής επανάστασης. Ουσιαστικά, είναι μια επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του. «Γεννήθηκα λίγο πιο έξω από το Ντάραμ της βοειοανατολικής Αγγλίας. Προέρχομαι από οικογένεια ανθρακωρύχων και πάντα ήθελα να γράψω γι’ αυτή την κοινότητα. Και πάλι επέλεξα μια εποχή που βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο: το πέρασμα στη βιομηχανική εποχή. Οπως οι μαύροι δούλοι στην “Ιερή πείνα”, έτσι και αυτοί οι άνθρωποι, μολονότι ελεύθεροι κατά τα άλλα, εργάζονταν σαν σκλάβοι, κάτω από άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες. Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του παγκόσμιου καπιταλισμού: οι δούλοι έκαναν καλό για τη ναυτιλία μας, τα ορυχεία για τη βιομηχανία μας. Πάντα ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα, όλα χάριν του ωφελιμισμού».
Δημοφιλή ιστορικά μυθιστορήματαΟ Μπάρι Ανσγουορθ γεννήθηκε το 1930 στη βορειοανατολική Αγγλία και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Εχει εργαστεί στη Γαλλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Εχει στο ενεργητικό του δεκαπέντε μυθιστορήματα, στην πλειονότητά τους με ιστορική θεματολογία. Ηταν τρεις φορές υποψήφιος για το βραβείο Μπούκερ. Το κέρδισε το 1992 για την «Ιερή πείνα» (Νεφέλη).
Από τις εκδόσεις Νεφέλη κυκλοφορούν επίσης: «Θρησκευτικό δράμα», «Ρουμπίνι στον αφαλό», «Τα τραγούδια των βασιλέων», «Το νησί του Πασχάλη», «Χάνοντας τον Νέλσον».
Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το «Μετά τον Αννίβα» και από τις εκδόσεις Πατάκη «Η γη των θαυμάτων».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_05/06/2011_444649
Συνέντευξη στον Ηλία Μαγκλίνη
Το πρώτο του βιβλίο ο Βρετανός Μπάρι Ανσγουορθ άρχισε να το γράφει στην Ελλάδα. Ηταν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και ο Ανσγουορθ ζούσε στη χώρα μας διδάσκοντας αγγλικά στην Αθήνα. «Αρχικά είχα σκοπό να μείνω για λίγο», μας είπε όταν τον συναντήσαμε στο Κολλέγιο Derree της Αγίας Παρασκευής, όπου θα έδινε μια ομιλία, στο πλαίσιο του κύκλου διαλέξεων Κίμων Φράιερ. «Τελικώς έμεινα ένα χρόνο», συνέχισε. «Η διδασκαλία των αγγλικών μού έδινε το περιθώριο για περιπάτους και εκδρομές, αλλά και για γράψιμο».
Οπως ανέφερε και στην ομιλία του στο Deree, η πρώτη γραφή του πρώτου του μυθιστορήματος ολοκληρώθηκε «σε ένα νοικιασμένο σπίτι, στο Χορευτό. Το σπίτι βρισκόταν πάνω στην παραλία – η θάλασσα απείχε μόλις πενήντα μέτρα ή κάτι τέτοιο. Μπορούσες να διακρίνεις το περίγραμμα της Σκιάθου και της Σκοπέλου, κάποιες μέρες τις έβλεπες, κάποιες άλλες απλώς τις φανταζόσουν ότι ήταν εκεί. Αυτή η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο πραγματικό και το επινοημένο, σε αυτό που γνωρίζουμε και σε αυτό που υποθέτουμε, έμελλε να αποκτήσει μεγάλη σημασία για μένα όταν στράφηκα στη συγγραφή ιστορικών μυθιστορημάτων, όταν προσπάθησα πλέον να διαχωρίσω το γεγονός από τη φαντασία μέσα από τις πολλαπλές εκδοχές του παρελθόντος. Είναι σε αυτή τη συγχώνευση, ή μάλλον στη σύγχυση, μια γόνιμη σύγχυση, που γεννιούνται οι μύθοι».
Ο Μπάρι Ανσγουορθ, συγγραφέας δημοφιλών ιστορικών μυθιστορημάτων όπως η «Ιερή πείνα», το «Νησί του Πασχάλη» (μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο με πρωταγωνιστές τους Μπεν Κίνγκσλεϊ και Ελεν Μίρεν), «Χάνοντας τον Νέλσον» κ.ά., τονίζει ότι οφείλει πολλά σε εκείνη την παραμονή του στην Ελλάδα πριν από μισόν αιώνα. «Είμαι υποχρεωμένος απέναντι στην Ελλάδα, διότι εδώ αποφάσισα να ασχοληθώ με το ιστορικό μυθιστόρημα. Γιατί; Διότι η ίδια η χώρα με ώθησε να αισθανθώ το βάρος της Ιστορίας. Απέκτησα αυτό το αίσθημα της διάρκειας, της συνέχειας. Βρισκόμουν σε έναν πολιτισμό που είχε επιβιώσει και την ίδια στιγμή συντριβεί, που είχε πολεμήσει, είχε θριαμβεύσει μα και ηττηθεί, κι όλο αυτό, παρά τα χάσματα, ήταν μια συνέχεια. Απέκτησα αυτό το αίσθημα ότι όλα αυτά ήταν εδώ για πάντα. Ηθελα να γιορτάσω αυτή την αίσθηση γράφοντας ιστορικά μυθιστορήματα».
Αναφορές στον ΕμφύλιοΤα πρώτα μυθιστορήματα, ωστόσο, δεν ήταν ιστορικά, το δεύτερο όμως, με τον τίτλο «The Greeks have a word for it», διαδραματίζεται στη χώρα μας, στους κύκλους του Βρετανικού Συμβουλίου στην Αθήνα και περιέχει σαφείς αναφορές στην εποχή του Εμφυλίου. Τον ρωτάμε για τον αινιγματικό τίτλο: σε ποια ελληνική λέξη αναφερόταν; Γελάει. «Καλή ερώτηση. Δεν έχω ιδέα. Να πω την αλήθεια, άλλο τίτλο είχα επιλέξει, αλλά ο εκδότης μου με πήρε τηλέφωνο μια μέρα και μου είπε ενθουσιασμένος ότι ενώ ξυριζόταν σκέφτηκε αυτό τον τίτλο. Είναι όντως ένας θαυμάσιος τίτλος, διότι υποδηλώνει ότι με την ελληνική γλώσσα μπορείς να πεις τα πάντα».
Το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημα ήρθε το 1980 και ήταν το «Νησί του Πασχάλη», το οποίο διαδραματίζεται σε ένα ελληνικό νησί την εποχή της παρακμής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. «Το νησί δεν κατονομάζεται στο βιβλίο, αλλά εγώ είχα στο νου μου τη Σάμο», μας πληροφορεί. «Οταν το βιβλίο μεταφέρθηκε στο σινεμά, έγιναν γυρίσματα στη Σύμη και τη Ρόδο. Και είχαμε το εξής πρόβλημα: οι Ελληνες κομπάρσοι δεν ήθελαν να φορέσουν τουρκικές στολές και φορεσιές και να σηκώσουν τουρκικές σημαίες, δεδομένου ότι το έργο διαδραματιζόταν επί τουρκοκρατίας. Χάθηκαν χιλιάδες δολάρια και πολλές μέρες γυρισμάτων μέχρι να πειστούν – με μια καλή αύξηση στον μισθό τους».
Το «Νησί του Πασχάλη» ήταν υποψήφιο για το βραβείο Μπούκερ, ήταν η αριστουργηματική «Ιερή πείνα» όμως, με θέμα το δουλεμπόριο κατά τον 18ο αιώνα, που κατέκτησε το βαρύτιμο έπαθλο – από κοινού, με τον «Αγγλο ασθενή» του Μάικλ Οντάατζε. «Η ιδέα της “Ιερής πείνας”», λέει ο συγγραφέας, «προήλθε από το κίνητρο για κέρδος, αυτή την ιερή πείνα, που προωθούσε τότε η κυρία Θάτσερ στη βρετανική κοινωνία. Τέτοιο κίνητρο είχαν και οι δουλέμποροι τον 18ο αιώνα. Η Αγγλία είχε τη μερίδα του λέοντος χρησιμοποιώντας το λιμάνι του Λίβερπουλ για να πηγαίνουν τα πλοία στη δυτική Αφρική. Βλέπουμε και σήμερα αυτό το κίνητρο για κέρδος πού μας έχει οδηγήσει. Γενικά, σημείο αφετηρίας για τα βιβλία μου είναι μια ιστορική περίοδος καμπής: οι εποχές της μεταβολής, της αλλαγής γίνονται ένα είδος καθρέφτη για εμάς σήμερα».
Σε αντίθεση με τους περισσότερους συγγραφείς ιστορικών μυθιστορημάτων, και με εξαίρεση το βιβλίο του με θέμα μια απόκρυφη πτυχή του λόρδου Νέλσον, ο Ανσγουορθ δεν επιλέγει ως ήρωές του μεγάλες προσωπικότητες της Ιστορίας. Προτιμά τους αφανείς, τους ανώνυμους. «Μου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία από το να ασχολούμαι με βασιλείς, πρωθυπουργούς, στρατηγούς. Εχουν γραφεί πολλά γι’ αυτούς έτσι κι αλλιώς. Εξ άλλου, με απασχολεί το πώς η Ιστορία εισβάλλει στον ατομικό άνθρωπο, αλλά εκείνη τη στιγμή δεν το καταλαβαίνει. Θα σας πω το εξής: ήμουν εννέα ετών, το 1939, όταν ξέσπασε ο πόλεμος. Στη βορειοανατολική Αγγλία ήμουν όταν έπεφταν οι γερμανικές βόμβες, κοντά στα σύνορα με τη Σκωτία. Είχαμε καταφύγια σε κάθε σπίτι, που στην ουσία δεν χρησίμευαν και σε πολλά, ψυχολογικό ήταν το θέμα κυρίως. Θυμάμαι τους προβολείς στον νυχτερινό ουρανό, να ψάχνουμε για κομμάτια από τις βόμβες, τα κρατάγαμε για σουβενίρ. Ωστόσο, δεν είχαμε καμία αίσθηση της Ιστορίας και της μεγάλης αλλαγής που συντελούνταν ολόγυρά μας, ζούσαμε απλώς την κάθε μέρα. Αυτό συμβαίνει λοιπόν: ζεις τη ζωή σου, έχεις να επιβιώσεις, έχεις σκοτούρες, την ίδια στιγμή όμως μπορεί η Ιστορία, ανυποψίαστα, να σε αλλάζει δραστικά – όπως συμβαίνει και σήμερα με την οικονομική κρίση. Η σπουδή της Ιστορίας είναι μια διεργασία σοφίας, κατόπιν εορτής όμως».
Το επόμενο βιβλίο του Ανσγουορθ θα κυκλοφορήσει το φθινόπωρο. Διαδραματίζεται στη βορειοανατολική Αγγλία στις απαρχές της βιομηχανικής επανάστασης. Ουσιαστικά, είναι μια επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα του. «Γεννήθηκα λίγο πιο έξω από το Ντάραμ της βοειοανατολικής Αγγλίας. Προέρχομαι από οικογένεια ανθρακωρύχων και πάντα ήθελα να γράψω γι’ αυτή την κοινότητα. Και πάλι επέλεξα μια εποχή που βρίσκεται σε ένα μεταίχμιο: το πέρασμα στη βιομηχανική εποχή. Οπως οι μαύροι δούλοι στην “Ιερή πείνα”, έτσι και αυτοί οι άνθρωποι, μολονότι ελεύθεροι κατά τα άλλα, εργάζονταν σαν σκλάβοι, κάτω από άθλιες, απάνθρωπες συνθήκες. Αυτό είναι ένα μεγάλο κομμάτι της ιστορίας του παγκόσμιου καπιταλισμού: οι δούλοι έκαναν καλό για τη ναυτιλία μας, τα ορυχεία για τη βιομηχανία μας. Πάντα ο σκοπός να αγιάζει τα μέσα, όλα χάριν του ωφελιμισμού».
Δημοφιλή ιστορικά μυθιστορήματαΟ Μπάρι Ανσγουορθ γεννήθηκε το 1930 στη βορειοανατολική Αγγλία και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Εχει εργαστεί στη Γαλλία, την Ελλάδα και την Τουρκία. Εχει στο ενεργητικό του δεκαπέντε μυθιστορήματα, στην πλειονότητά τους με ιστορική θεματολογία. Ηταν τρεις φορές υποψήφιος για το βραβείο Μπούκερ. Το κέρδισε το 1992 για την «Ιερή πείνα» (Νεφέλη).
Από τις εκδόσεις Νεφέλη κυκλοφορούν επίσης: «Θρησκευτικό δράμα», «Ρουμπίνι στον αφαλό», «Τα τραγούδια των βασιλέων», «Το νησί του Πασχάλη», «Χάνοντας τον Νέλσον».
Από τις εκδόσεις Καστανιώτη κυκλοφορεί το «Μετά τον Αννίβα» και από τις εκδόσεις Πατάκη «Η γη των θαυμάτων».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_05/06/2011_444649
Bραβεία στην Ελλάδα της προκοπής
Σε μια βραδιά που αποκάλυψε μιαν άλλη πατρίδα εξελίχθηκε η τελετή απονομής των Βραβείων Ποιότητας του «Γαστρονόμου» 2011
Στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς συγκεντρώθηκαν το βράδυ της περασμένης Τετάρτης περίπου 400 άνθρωποι, οι οποίοι με θέρμη χειροκρότησαν παραγωγούς, μεταποιητές, εμπόρους, Ενώσεις, Συνεταιρισμούς και «συμμαχίες», που με πάθος και μεράκι παράγουν προϊόντα διατροφής με ταυτότητα και αναγνωρισιμότητα. Προϊόντα-πρεσβευτές της χώρας μας στο εξωτερικό. Οι προσφωνήσεις των βραβευόντων και κυρίως οι αντιφωνήσεις των βραβευομένων υπήρξαν συχνά αποκαλυπτικές.
«Σας δίνω την υπόσχεση ότι θα συνεχίσω να είμαι υπηρέτης των μελισσών, όπως κι αυτές υπηρετούν το φυσικό περιβάλλον»: μ' αυτήν την ταπεινόφρονα δήλωση τέλειωσε την ομιλία του ο Γιάννης Πρωτοψάλτης, που βραβεύτηκε για το εξαιρετικό θυμαρίσιο τσιριγώτικο μέλι του. Ενώ ο ελαιοπαραγωγός Χάρης Τζωρτζόπουλος, επίσης από τα Κύθηρα, ήταν συγκινημένος, αλλά και συγκινητικός: «Αφιερώνω αυτό το βραβείο σε όλους τους νέους που δουλεύουν τη γη τους με όραμα. Φίλοι μου, μην τα βάζετε κάτω· αξίζει ακόμη κι όταν βλέπετε ότι έχουν διαλυθεί τα πάντα».
Οι περισσότεροι από τους βραβευμένους της φετινής χρονιάς έχουν αποσπάσει βραβεία, για τα προϊόντα τους, σε διεθνείς διαγωνισμούς σ' όλον τον κόσμο. Στην Ελλάδα, το περίφημο κράτος όχι μόνο δεν είναι αρωγός, αλλά πολύ συχνά είναι αντίπαλος. Αποκαλυπτικός ήταν ο κτηνοτρόφος Νίκος Φωτιάδης, ο οποίος βραβεύτηκε για την πρότυπη φάρμα αγριογούρουνων: «Για να βγάλει ο γιος μου άδεια ίδρυσης χοιροστασίου χρειάστηκε μέχρι στιγμής 18 μήνες και με τη δική μου παρέμβαση, να τρέχω από υπηρεσία σε υπηρεσία. Και ακόμη δεν ξέρουμε αν θα την πάρει... Αν επέλεγε όμως να γίνει εισαγωγέας χοιρινού κρέατος θα χρειαζόταν μόνο μια εβδομάδα και εξοπλισμό που δεν θα ξεπερνούσε τα 3.000 ευρώ. Ενώ για να ξεκινήσει το χοιροστάσιο, απαιτούνται περισσότερα από από 20.000 ευρώ».
Η εκδήλωση, στην οποία παρευρέθησαν πολιτικοί, επιχειρηματίες και επιχειρηματικοί φορείς, πανεπιστημιακοί και ερευνητικά ιδρύματα, επαγγελματίες του κλάδου των τροφίμων αλλά και της επικοινωνίας, άνοιξε με την χαιρετιστήριο ομιλία του διευθυντή των περιοδικών εκδόσεων της «Καθημερινής», Σωκράτη Τσιχλιά, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Αισθάνομαι ότι ιδιαίτερα εφέτος τα Βραβεία Ποιότητας του «Γαστρονόμου» έχουν ξεχωριστή αξία. Εν μέσω της ζοφερής κρίσης που ταλαιπωρεί και ταπεινώνει την πατρίδα μας, θα τιμήσουμε ανθρώπους του μόχθου και της παραγωγής, της καινοτομίας και της προκοπής. Βρεθήκαμε για να γιορτάσουμε με αυτούς που επιλέξαμε εφέτος, παραγωγούς, μεταποιητές, εμπόρους και εξαγωγείς, που κέρδισαν το στοίχημα γιατί επιμένουν σε ποιοτικά, διακεκριμένα ελληνικά προϊόντα. Προϊόντα διατροφής έντιμα, ασφαλή και νόστιμα που κατακτούν την εγχώρια αγορά αλλά και τις αγορές του κόσμου.
»Τιμούμε, βραβεύουμε και προβάλλουμε Ελληνες με όραμα που με τις δικές τους δυνάμεις έκαναν πραγματικότητα αυτό που έχει ανάγκη πριν από όλα σήμερα η χώρα: εκμεταλλεύτηκαν τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, ενσωμάτωσαν υπεραξίες, δημιούργησαν μικρό ή μεγαλύτερο κέρδος για τους ίδιους και τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους.» Την τελετή παρουσίασε για άλλη μια χρονιά η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Χριστίνα Βίδου. Η βραδιά έκλεισε με εκλεκτά εδέσματα που είχαν προετοιμάσει στο αίθριο του Μουσείου, οι σεφ του «Γαστρονόμου» Νένα Ισμυρνόγλου, Ντίνα Νικολάου, Μανώλης Ασλάνογλου, Χριστόφορος Πέσκιας και Στέλιος Παρλιάρος.
Οι ιστορίες των βραβευμένων από την Καλλιοπη Πατερα
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_05/06/2011_444778
Στο αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη της οδού Πειραιώς συγκεντρώθηκαν το βράδυ της περασμένης Τετάρτης περίπου 400 άνθρωποι, οι οποίοι με θέρμη χειροκρότησαν παραγωγούς, μεταποιητές, εμπόρους, Ενώσεις, Συνεταιρισμούς και «συμμαχίες», που με πάθος και μεράκι παράγουν προϊόντα διατροφής με ταυτότητα και αναγνωρισιμότητα. Προϊόντα-πρεσβευτές της χώρας μας στο εξωτερικό. Οι προσφωνήσεις των βραβευόντων και κυρίως οι αντιφωνήσεις των βραβευομένων υπήρξαν συχνά αποκαλυπτικές.
«Σας δίνω την υπόσχεση ότι θα συνεχίσω να είμαι υπηρέτης των μελισσών, όπως κι αυτές υπηρετούν το φυσικό περιβάλλον»: μ' αυτήν την ταπεινόφρονα δήλωση τέλειωσε την ομιλία του ο Γιάννης Πρωτοψάλτης, που βραβεύτηκε για το εξαιρετικό θυμαρίσιο τσιριγώτικο μέλι του. Ενώ ο ελαιοπαραγωγός Χάρης Τζωρτζόπουλος, επίσης από τα Κύθηρα, ήταν συγκινημένος, αλλά και συγκινητικός: «Αφιερώνω αυτό το βραβείο σε όλους τους νέους που δουλεύουν τη γη τους με όραμα. Φίλοι μου, μην τα βάζετε κάτω· αξίζει ακόμη κι όταν βλέπετε ότι έχουν διαλυθεί τα πάντα».
Οι περισσότεροι από τους βραβευμένους της φετινής χρονιάς έχουν αποσπάσει βραβεία, για τα προϊόντα τους, σε διεθνείς διαγωνισμούς σ' όλον τον κόσμο. Στην Ελλάδα, το περίφημο κράτος όχι μόνο δεν είναι αρωγός, αλλά πολύ συχνά είναι αντίπαλος. Αποκαλυπτικός ήταν ο κτηνοτρόφος Νίκος Φωτιάδης, ο οποίος βραβεύτηκε για την πρότυπη φάρμα αγριογούρουνων: «Για να βγάλει ο γιος μου άδεια ίδρυσης χοιροστασίου χρειάστηκε μέχρι στιγμής 18 μήνες και με τη δική μου παρέμβαση, να τρέχω από υπηρεσία σε υπηρεσία. Και ακόμη δεν ξέρουμε αν θα την πάρει... Αν επέλεγε όμως να γίνει εισαγωγέας χοιρινού κρέατος θα χρειαζόταν μόνο μια εβδομάδα και εξοπλισμό που δεν θα ξεπερνούσε τα 3.000 ευρώ. Ενώ για να ξεκινήσει το χοιροστάσιο, απαιτούνται περισσότερα από από 20.000 ευρώ».
Η εκδήλωση, στην οποία παρευρέθησαν πολιτικοί, επιχειρηματίες και επιχειρηματικοί φορείς, πανεπιστημιακοί και ερευνητικά ιδρύματα, επαγγελματίες του κλάδου των τροφίμων αλλά και της επικοινωνίας, άνοιξε με την χαιρετιστήριο ομιλία του διευθυντή των περιοδικών εκδόσεων της «Καθημερινής», Σωκράτη Τσιχλιά, ο οποίος, μεταξύ άλλων, τόνισε: «Αισθάνομαι ότι ιδιαίτερα εφέτος τα Βραβεία Ποιότητας του «Γαστρονόμου» έχουν ξεχωριστή αξία. Εν μέσω της ζοφερής κρίσης που ταλαιπωρεί και ταπεινώνει την πατρίδα μας, θα τιμήσουμε ανθρώπους του μόχθου και της παραγωγής, της καινοτομίας και της προκοπής. Βρεθήκαμε για να γιορτάσουμε με αυτούς που επιλέξαμε εφέτος, παραγωγούς, μεταποιητές, εμπόρους και εξαγωγείς, που κέρδισαν το στοίχημα γιατί επιμένουν σε ποιοτικά, διακεκριμένα ελληνικά προϊόντα. Προϊόντα διατροφής έντιμα, ασφαλή και νόστιμα που κατακτούν την εγχώρια αγορά αλλά και τις αγορές του κόσμου.
»Τιμούμε, βραβεύουμε και προβάλλουμε Ελληνες με όραμα που με τις δικές τους δυνάμεις έκαναν πραγματικότητα αυτό που έχει ανάγκη πριν από όλα σήμερα η χώρα: εκμεταλλεύτηκαν τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, ενσωμάτωσαν υπεραξίες, δημιούργησαν μικρό ή μεγαλύτερο κέρδος για τους ίδιους και τους εργαζόμενους στις επιχειρήσεις τους.» Την τελετή παρουσίασε για άλλη μια χρονιά η δημοσιογράφος του ΣΚΑΪ Χριστίνα Βίδου. Η βραδιά έκλεισε με εκλεκτά εδέσματα που είχαν προετοιμάσει στο αίθριο του Μουσείου, οι σεφ του «Γαστρονόμου» Νένα Ισμυρνόγλου, Ντίνα Νικολάου, Μανώλης Ασλάνογλου, Χριστόφορος Πέσκιας και Στέλιος Παρλιάρος.
Οι ιστορίες των βραβευμένων από την Καλλιοπη Πατερα
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_1_05/06/2011_444778
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)