Εξαιρετικό!

Το έκλεψα αμέσως από ανάρτηση φίλου στο φατσοβιβλίο, όπως λέει και η φίλη μου η Ζαχαρούλα!
You leave in the morning
With everything you own
In a little black case
Alone on a platform
The wind and the rain
On a sad and lonely face
Mother will never understand
Why you had to leave
But the answers you seek
Will never be found at home
The love that you need
Will never be found at home
Run away, turn away, run away, turn away, run away.
Run away, turn away, run away, turn away, run away.
Pushed around and kicked around
Always a lonely boy
You were the one
That they'd talk about around town
As they put you down
And as hard as they would try
They'd hurt to make you cry
But you never cried to them
Just to your soul
No you never cried to them
Just to your soul
Run away, turn away, run away, turn away, run away.
Run away, turn away, run away, turn away, run away.
Cry , boy, cry...
You leave in the morning
With everything you own
In a little black case
Alone on a platform
The wind and the rain
On a sad and lonely face
Run away, turn away, run away, turn away, run away.
Run away, turn away, run away, turn away, run away.

Αφιερωμένο σε εκείνους τους λίγους που ασφυκτιούν και απορούν...

Το έλαβα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο. Δεν ξέρω ποιος το έχει γράψει. Θεωρώ ότι είναι εύστοχο αν και δυσάρεστα δηκτικό. Είναι δυστυχώς η αλήθεια. Το αναρτώ χωρίς περισσότερα σχόλια.

Μεσημέρι, Κολωνάκι, καφέ στην πλατεία.Είναι αποκλεισμένο περιμετρικά, μπράβοι σε σχήμα Π, περαστικοί κοιτάζουν περίεργοι το θέαμα.

Στη μέση αυτός, μαύρο κοστούμι, μαύρο πουκάμισο, όρθιος μιλάει στο κινητό. Πίσω του άλλος μπράβος, κρατάει στα χέρια ευλαβικά το πούρο.

Γυρνάει, τραβάει μια ρουφηξιά, συνεχίζει, ο κολαούζος το κρατάει, περιμένει την επόμενη ρουφηξιά. Μπράβος πούρου, επαγγέλματα του μέλλοντος.

Φθινοπωρινό μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, η δημόσια επίδειξη της αήττητης ηλιθιότητας. Είναι πλούσιος. Έχει πολλά λεφτά, από πού, απροσδιόριστο.

Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν.

Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες-πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος.

Οι περαστικοί απολαμβάνουν το θέαμα. Κουνάνε το κεφάλι ειρωνικά.

Το θέμα είναι τα λεφτά, αυτό μου είπε κι ο μπαμπάς.

Μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους.

Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου.

Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν.

Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους.

Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος.

Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερ.

Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας.

Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι.

Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.

ΚΔΟΑ. Κτηνώδης δύναμη ογκώδης άγνοια.

Στον υπόλοιπο κόσμο οι πραγματικοί πλούσιοι μοιάζουν με φοιτητές στα Εξάρχεια. Σνίκερς, φούτερ και κουκούλες.

Ανακάλυψαν ένα τσιπάκι, έστησαν τη Microsoft, την Apple, έφτιαξαν ένα πρόγραμμα, φαντάστηκαν μια κοινότητα, το FaceBook, βάζουν την εταιρεία τους στο χρηματιστήριο έναντι 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων φορώντας τζιν, στο υπόγειο γκαράζ παίζουν ακόμα Nirvana με τις φοιτητικές τους κιθάρες.

Εδώ δεν υπάρχουν κιθάρες.

Ούτε πανεπιστήμια. Ελληνικός ληστρικός μικροκαπιταλισμός, κλοπιμαία.

Ξαπλώστρες 3.000 ευρώ στην παραλία, ο ένας δίπλα στον άλλον..

Πάνω στον άλλον. Όλοι μαζί.

Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν.

Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο κότερο.

Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις.

Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες, δίμετρες. Ξανθιές με μαύρη ρίζα.

Από τη μαζική παραγωγή των καλλιστείων. Μια δυο γυμνές φωτογραφίες και μετά στον αγώνα.

Στο ανελέητο κυνήγι στη σκληρή ζούγκλα της ζωής.

Η ανεργία στις νεαρές γυναίκες μέχρι τα 30 φτάνει στο 40%.

Πιράνχας, κόβουν βόλτες από φωτογράφιση σε κότερα, από πασαρέλα σε επισκέψεις κατ' οίκον.

Το ίδιο παμπάλαιο συγκινητικό όνειρο. Μια μέρα ο πελάτης θα ερωτευτεί και θα την κάνει κυρία.

Ένας γάμος, τώρα πριν να 'ναι αργά, τα χρόνια περνάνε γρήγορα, νέο εμπόρευμα βγαίνει στην αγορά κάθε σεζόν.

Τα πούρα διαλέγουν. Επιλέγουν την επόμενη trophy wife.

Επιλέγουν και επιλέγονται. Ε9 κυκλοφορούν σε φωτοτυπίες, αγοραπωλησίες, ντιλ κλείνονται..

Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν escort συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητεςτης κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι.

Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας.

Ο πλανήτης μπαίνει στον τρίτο χρόνο της οικονομικής κρίσης. Ο δύσκολος χειμώνας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα.

Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια.

Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;

Η Ελένη ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση.

5.000 άτομα στο γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί;

Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας;

Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν.

Όλα διορθώνονται όμως, άρχισε τώρα, κάνε κοιλιακούς, κάνε προσθετικές στήθους, κάνε κάτι. Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ' το μπαλκόνι.

Γυρνάει το ρολόι μια ώρα πίσω μεσάνυχτα Κυριακής, ετοιμάζεται για τον πιο βαρύ χειμώνα. Μπερδεμένη, πεινασμένη, εν πλήρει συγχύσει, δηλώνει αθώα.

Ήταν ωραίο το έργο, εύκολο, χωρίς κόπο, θεαματικό σαν μεταμεσονύχτια κολομβιάνικη σαπουνόπερα του Άλφα με βαρόνους κοκαΐνης, μπράβους και μικρά κοριτσάκια που πάνε στον πλαστικό χειρούργο με παιδιάστικη αφέλεια για να πιάσουν την καλή, να τις διαλέξει ο αρχηγός της συμμορίας. Κρατάει 45 λεπτά.

Μετά ακολουθεί τελεμάρκετινγκ.

Κατσαρόλες, στρώματα και όργανα γυμναστικής, 29,99 ευρώ σε 6 δόσεις.

Συμπληρώνω:

Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας. Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος. Η Ελλάδα του (αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!!!)) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού. Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης. Η Ελλάδα του μέτρου. της μετριοφροσύνης και της σύνεσης. Κι όμως υπάρχει η Ελλάδα αυτή, υπάρχει, αναπνέει και λειτουργεί.

Μόνο που είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95% όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεωκόπησε την Ελλάδα. Η διάσωσή της είναι το 5%.

Ανακαλύψτε το, αποκαλύψτε το, διαδόστε το, ενισχύστε το, συμπληρώστε το....

Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας............................

Χαρταετός

Αφορμή της ανάρτησης η επίκαιρη λέξη "χαρταετός". Απόσπασμα από τη Μαρία Νεφέλη. Υπέροχο κείμενο και απαγγελία!

Το ζητούμενο όλων;

Ένα από τα τραγούδια που μου αρέσουν από το δίσκο "Το βαλς των ελαφιών". Ένα άλλο όμορφο κομμάτι το "Πονάν τα χείλη μου" και το ¨Μη μαζί, γιατί".

Κώστας Αξελός

Σίγουρα όλοι αυτές τις μέρες γνωρίζουμε τη ρήξη του εθνικού ζευγαριού (Μενεγάκη - Λάτσιος) αλλά ελάχιστα ασχοληθήκαμε με το θάνατο ενός σημαντικού πνευματικού ανθρώπου, του Κώστα Αξελού. Παραθέτω αποσπάσματα από ένα αφιέρωμα του Βήματος για το στοχαστή αυτό.

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ: Ο Κώστας Αξελός γεννήθηκε στην Αθήνα το 1924, σε αστική οικογένεια. Ο πατέρας του ήταν γιατρός και η μητέρα του ανήκε στην παλιά αθηναϊκή οικογένεια Ξηροταγάρου. Το ενδιαφέρον του για τη φιλοσοφία εκδηλώθηκε πολύ νωρίς, στην εφηβεία. «Ορισμένα διαβάσματα λογοτεχνικά, δεν θα αναφέρω πολλά ονόματα, θα αναφέρω μόνο τα μυθιστορήματα του Ντοστογέφσκι, ορισμένα διαβάσματα κειμένων, του Νίτσε ιδίως, όσο μπορεί να τα καταλάβει ένας έφηβος, ορισμένα μαθήματα στο γυμνάσιο, με οδήγησαν να καταλάβω ότι υπάρχει μια διάσταση της σκέψης, της αρθρωμένης σκέψης, που καλείται εδώ και 2.500 χρόνια φιλοσοφία. Και μετά άρχισα να σπουδάζω συστηματικά τη φιλοσοφία, και μετά την δίδαξα επί σειρά χρόνων στη Σορβόννη, και συγχρόνως έγραφα, γιατί φιλοσοφία είναι κάτι που λέγεται και γράφεται, γίνεται μέσα από τον διάλογο και τη γραφή και την επικοινωνία με τον αναγνώστη», είχε πει το 1990 σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Περίπλους». Προτού φθάσει όμως στη Γαλλία ο Αξελός πήρε ενεργό μέρος στην Αντίσταση ως μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Διαγράφτηκε από το κόμμα το 1945 και καταδικάστηκε εις θάνατον ερήμην από κάποιο δικαστήριο δεξιάς κυβέρνησης. Το 1945 έφυγε για το Παρίσι με τις περίφημες υποτροφίες του γαλλικού κράτους. Είχε φύγει τότε όλο το άνθος της ελληνικής διανόησης, ανάμεσά τους ο Καστοριάδης, ο Σβορώνος, ο Κανδύλης, ο Κύρου, η Μιμίκα Κρανάκη, ο Κώστας Κουλεντιανός κ.ά. Στη Γαλλία εργάστηκε από το 1950 ως το 1957 στο Εθνικό Κέντρο Ερευνας, όπου επεξεργάστηκε τις διατριβές του. Το 1959 υπεστήριξε στη Σορβόννη τις διατριβές «Ο Ηράκλειτος και η φιλοσοφία» και «Ο Μαρξ στοχαστής της τεχνικής», που αποτελούν τους δύο τόμους της τριλογίας «Το ξετύλιγμα της περιπλάνησης». Από το 1962 ως το 1973 δίδαξε στη Σορβόννη αλλά δεν έγινε ποτέ καθηγητής, θεωρώντας ότι «το πανεπιστήμιο δεν είναι ο χώρος της ριζικής σκέψης». Γενικά η ζωή του κινήθηκε στον ιδιωτικό χώρο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν παίρνει θέση πάνω στα κρίσιμα ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης και του κόσμου. Μια από τις ελάχιστες δημόσιες δραστηριότητές του ήταν η σχέση του με το περιοδικό «Arguments» («Επιχειρήματα») και η διεύθυνση, από το 1960, της ομώνυμης σειράς στις Εκδόσεις του Μεσονυκτίου. Η φιλοσοφική σκέψη, η ιστορία, η οικονομία, η πολιτική, η ψυχολογία, η ψυχιατρική, η γλώσσα και οι τέχνες βρήκαν «καταφύγιο» στη σειρά αυτή.

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ: Οσοι τον γνωρίζουν μιλούν για έναν άνθρωπο ελεύθερο και μοναχικό, με μεγάλη ψυχική ανθεκτικότητα. Αυτό δε σημαίνει ότι δε δίνεται στον άλλον, με έναν τρόπο ερωτικό και ταυτόχρονα ανοιχτό. Πολλές απόψεις του έχουν καταγραφεί σε συζητήσεις και σε συνεντεύξεις. Πάντοτε όμως υπάρχει μια ένσταση για τους εμπειρικούς συνομιλητές του και έτσι δε διστάζει να κάνει με τον εαυτό του συζητήσεις φανταστικές, θέτοντας σε δοκιμασία και δοκιμή το ίδιο του το έργο.

* Η σκέψη
και η πράξη

Ο Αξελός δεν είναι στοχαστής του εργαστηρίου. Χωρίς να ακολουθεί τις μόδες της εποχής, που συχνά - πυκνά φέρνουν στον αφρό των media φιλόσοφους και «φιλόσοφους», έχει θέσεις και ερωτήματα για το κράτος, τα πανεπιστήμια, τις εκκλησίες, τα κόμματα, τα ΜΜΕ, τις ιδεολογίες, την οικολογία, την τεχνική. Κριτικός απέναντι στο «θλιβερό» κράτος, ιδιαίτερα το ελληνικό, κριτικός απέναντι στην πολιτική, «που δεν αποτελεί παρά μια τεχνικογραφειοκρατική διαχείριση για τους εκάστοτε κυβερνώντες όσο και για τους εκάστοτε αντιπολιτευόμενους», κριτικός για τα πολύμορφα μαζικά μέσα «ενημέρωσης», «που εξαντλούν τα όρια αντοχής όλων των κοινωνιών και πολιτευμάτων», κριτικός με τη μεταστροφή του ανθρώπου σε «οικονομικό κτήνος», κριτικός με την οικολογία, «που μπορεί να ονομάζει ορισμένα δεινά, να προβαίνει σε αρνήσεις, αλλά δεν βλέπει τις προϋποθέσεις και τις ανάγκες του σημερινού και αυριανού κόσμου, μένει νοσταλγική», ο Αξελός, όσο και αν αυτό φαίνεται ηθικολογικό, κάνει προτάσεις. Στο τι να πράξουμε; απαντά με τη στοχαστική ή τη σκεπτόμενη πράξη.

«Να προσπαθήσουμε να στεκόμαστε και να κρατιόμαστε όσο γίνεται πιο όρθιοι, σε μια στάση στοχαστικής εγρήγορσης, ακόμη και ιδίως όταν όλα ισοπεδώνονται, έρπουν και μηδενίζονται». «Να μην ξεχνάμε πως η φύση, δυνατότερη από τον άνθρωπο, την επιστήμη και την τεχνική, απεριόριστη αλλά όχι αναγκαστικά άπειρη, έχει τα όρια της ανοχής και της αντοχής». «Να αφομοιώσουμε την πορεία της παγκόσμιας ιστορίας, όπου όλες οι ιδεολογίες χρεοκόπησαν, όσο κι αν εν μέρει πέτυχαν, και να αντιτάξουμε στον δεσπόζοντα πολιτικαντιδισμό μια πιο νηφάλια ένταξη και αντίσταση που να μη στηρίζεται στην απάτη και στην εξαπάτηση, στην κερδοσκοπία και στην εκμετάλλευση».

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε και άλλες τέτοιες φράσεις. Αλλά ο Αξελός δε θέλει να δώσει έναν οδηγό δράσης. Θέλει να παίξει ένα «δόλιο» παιχνίδι που θα μας οδηγεί διαρκώς στο ερώτημα Τι να πράξουμε; Είναι φανερό ότι το παιχνίδι συνεχίζεται.

Από την εφημερίδα το Βήμα, Νίκος Μπακουνάκης, 21-7-1996

Tα αρχαία στο Γυμνάσιο

Τυχαία διάβασα αυτό το άρθρο της Καθημερινής (19-5-2002) στο οποίο παρουσιάζονται τα πορίσματα έρευνας για τα αρχαία ελληνικά στο Γυμνάσιο. Συμφωνώ κι εγώ, καθώς καθημερινά βλέπω στην πράξη ότι δεν καταφέρνω να βοηθήσω τους μαθητές μου ουσιαστικά μέσω της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο. Έχω την πεποίθηση ότι η διδασκαλία των μεταφρασμένων αρχαίων ελληνικών κειμένων είναι πιο αποτελεσματική για τους μαθητές του Γυμνασίου .

Tι απέδειξε εμπειρική έρευνα για τη διδασκαλία τους σε σχολεία της Kρήτης

Του Σπύρου Α. Μοσχονά

Μαρία Κοξαράκη

Η αποτελεσματικότητα της διδασκαλίας της Ελληνικής Γλώσσας μέσα από αρχαία, βυζαντινά και λόγια κείμενα: Εμπειρική έρευνα αξιολόγησης

Eχουν δοθεί μάχες κι έχει χυθεί πολύ μελάνι γύρω από τη διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στη Μέση Εκπαίδευση. Κι ενώ κανείς δεν αμφισβητεί τη σπουδαιότητα της αρχαιοελληνικής γραμματείας στη σύγχρονη παιδεία, το ερώτημα αν τα αρχαία κείμενα πρέπει να διδάσκονται από το πρωτότυπο ή από μετάφραση, έχει τόσο πολύ διχάσει διανοουμένους και παιδαγωγούς που θα μπορούσε να θεωρείται μια σύγχρονη εκδοχή του γλωσσικού ζητήματος. Η κυρίαρχη άποψη θεωρεί απαραίτητη, προκειμένου να μάθουν τα Eλληνόπουλα «καλά ελληνικά», τη διδασκαλία στο Γυμνάσιο των αρχαίων ελληνικών από το πρωτότυπο. Ακολουθώντας την άποψη αυτή, το πρόγραμμα του Γυμνασίου αλλάζει τη σχολική χρονιά 1992-93 με την εισαγωγή –«πειραματικά», υποτίθεται– της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας από αρχαία, βυζαντινά και λόγια κείμενα. Λογικά, το «πειραματικό» αυτό πρόγραμμα θα ολοκληρωνόταν έπειτα από δύο χρόνια, τη σχολική χρονιά 1994-95, με την αποφοίτηση από το Γυμνάσιο όσων μαθητών συμμετείχαν σ’ αυτό.

Xωρίς αξιολόγηση

Συνεπώς, η αμέσως επόμενη χρονιά (1995-96) ήταν η μόνη που προσφερόταν για «πειραματική» αξιολόγηση της διδασκαλίας της ελληνικής γλώσσας από αρχαία, βυζαντινά και λόγια κείμενα, αφού τη χρονιά αυτή στην Α΄ Λυκείου θα φοιτούσαν δύο κατηγορίες μαθητών, η «πειραματική ομάδα», δηλαδή όσοι μαθητές είχαν παρακολουθήσει το «πειραματικό» πρόγραμμα στο Γυμνάσιο, και η «ομάδα ελέγχου», δηλαδή όσοι μαθητές είχαν παρακολουθήσει το καθιερωμένο πρόγραμμα διδασκαλίας της αρχαίας γραμματείας από μετάφραση. Ακολούθως, ανάλογα με την αξιολόγησή του, το πρόγραμμα θα έπρεπε να συνεχιστεί, να αναθεωρηθεί ή να εγκαταλειφθεί.

Ωστόσο, ήδη από τη χρονιά 1993-94 η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας από αρχαία, βυζαντινά και λόγια κείμενα γενικεύεται για όλους τους μαθητές του Γυμνασίου, χωρίς βέβαια να έχει προηγηθεί και χωρίς ποτέ να ακολουθήσει επίσημη έρευνα αξιολόγησης. Η εσπευσμένη αυτή γενίκευση της διδασκαλίας υποδεικνύει ότι τα κίνητρα του υπουργείου Παιδείας και των υποστηρικτών του προγράμματος δεν ήσαν παιδαγωγικά αλλά ιδεολογικά. Τα αρχαία θα διδάσκονταν εφεξής από το πρωτότυπο, όχι γιατί αυτό επέβαλε η παιδαγωγική εμπειρία αλλά επειδή «έτσι έπρεπε».

O,τι δεν έπραξε το υπουργείο και οι «αρμόδιοι φορείς», το επιχειρεί η περιεκτική μελέτη της Μαρίας Κοξαράκη. Πρόκειται για διπλωματική εργασία που στην αρχική της μορφή κατατέθηκε στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Κρήτης· εμμέσως λοιπόν η μελέτη αυτή προσφέρεται και ως αντεπιχείρημα προς όσους αβασάνιστα επιδιώκουν εσχάτως την απαξίωση του δημόσιου Πανεπιστημίου.

Η έρευνα της Κοξαράκη διεκπεραιώνεται την ενδεδειγμένη σχολική περίοδο (1995-96) σ’ ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα σχολείων της Κρήτης – θα ήταν υπερβολή να απαιτήσουμε πανελλαδική έρευνα από μία μεταπτυχιακή φοιτήτρια, όταν δεν την απαιτούμε από συλλογικά όργανα όπως το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Η αξιολογική ουδετερότητα της έρευνας εμφαίνεται κυρίως από την επιλογή να αξιολογηθούν τα βιβλία του ΟΕΔΒ «Η ελληνική γλώσσα: Κείμενα αρχαία, βυζαντινά και λόγια» σύμφωνα με τους στόχους που θέτουν οι ίδιοι οι συγγραφείς τους και το υπουργείο Παιδείας (Π.Δ. 447/ΦΕΚ 185/7-10-93).

Υποτίθεται ότι τα βιβλία αυτά αποσκοπούν: α) στη μεγαλύτερη εξοικείωση των μαθητών του Γυμνασίου με τα κείμενα παλαιότερων περιόδων της ελληνικής γραμματείας· β) στον «εμπλουτισμό» και στη «βαθύτερη γνώση» της νεοελληνικής γλώσσας μέσω της σύνδεσης λεξιλογικών, γραμματικών, συντακτικών φαινομένων της νεοελληνικής με αντίστοιχα φαινόμενα παλαιότερων περιόδων· γ) στη μεγαλύτερη ευχέρεια των μαθητών με τα αρχαία κείμενα στο Λύκειο. Κάθε ένας από τους στόχους αυτούς ορίζεται λειτουργικά και ελέγχεται πολλαπλά στην έρευνα της Κοξαράκη.

Η Κοξαράκη συμπεραίνει ότι η πειραματική ομάδα, δηλαδή όσοι μαθητές είχαν παρακολουθήσει για τρία χρόνια στο Γυμνάσιο το «πειραματικό» πρόγραμμα του υπουργείου Παιδείας, δεν παρουσίασε καμία βελτίωση έναντι των μαθητών της ομάδας ελέγχου, δηλαδή των μαθητών που εξακολουθούσαν να διδάσκονται αρχαία κείμενα από μετάφραση, όσον αφορά το μορφολογικό επίπεδο της γλώσσας (κλίση, παραγωγή, σύνθεση). Δεν προέκυψε στατιστικά σημαντική διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων στην ικανότητα παραγωγής γραπτού λόγου.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας από αρχαία, βυζαντινά και λόγια κείμενα επί τρία συναπτά έτη στο Γυμνάσιο δεν βελτίωσε τις επιδόσεις των μαθητών στα αρχαία ελληνικά στο Λύκειο. Στατιστικά σημαντική διαφορά έδειξε η πειραματική ομάδα μόνο στη διαχείριση συντακτικών και σημασιολογικών πληροφοριών σε επίπεδο πρότασης καθώς και στην κατανόηση λόγιων κειμένων και γνωμικών. Αυτά στα αστικά σχολεία.

Στα ημιαστικά σχολεία η βελτίωση των μαθητών της πειραματικής ομάδας ήταν ακόμη μικρότερη και περιορίστηκε στο μορφολογικό επίπεδο της γλώσσας.

Στα αγροτικά

Στα αγροτικά σχολεία οι μαθητές της πειραματικής ομάδας όχι μόνο δεν παρουσίασαν στατιστικά σημαντική βελτίωση έναντι των μαθητών της ομάδας ελέγχου, σε κανέναν από τους τρεις εξεταζόμενους στόχους, αλλά, αντίθετα, παρουσίασαν μέσους όρους επίδοσης χαμηλότερους από τους μέσους όρους των μαθητών της ομάδας ελέγχου. Τα πορίσματα για τα αγροτικά σχολεία επιβεβαιώνουν προηγούμενη, αδημοσίευτη έρευνα της Α. Φωτιάδου που διεξήχθη στον νομό Σερρών. Από τις δύο έρευνες τεκμαίρεται ότι η «πειραματική διδασκαλία» των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο είναι παράγοντας σημαντικής διαφοροποίησης εντός του υποχρεωτικού δημόσιου σχολείου, όχι μόνο γλωσσικής αλλά και κοινωνικής. Το συμπέρασμα είναι άτεγκτο. Το πρόγραμμα διδασκαλίας της ελληνικής από αρχαία, βυζαντινά και λόγια κείμενα δεν ανταποκρίνεται στους στόχους που το ίδιο έχει θέσει· επιπλέον, είναι πρόξενος σημαντικών εκπαιδευτικών και κοινωνικών ανισοτήτων.

O.έ.δ. Τα υπόλοιπα είναι λόγια, φληναφήματα, ιδεολογία, που καμία σχέση δεν έχουν με την εκπαιδευτική πραγματικότητα.

Το 2o Φιλανθρωπικό Φεστιβάλ «Ο Αϊ-Βασίλης άργησε μια μέρα», είναι πια γεγονός για τη Λάρισα

Στόχος του είναι η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης της Λάρισας και η καθιέρωση ενός θεσμού με τον οποίο θα βοηθηθούν κοινότητες και ιδρύματα που έχουν ανάγκη στήριξης με τη συνδρομή των τεχνών. Τα έσοδα από τη φετινή διοργάνωση θα διατεθούν στη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «ΑΡΣΙΣ» (Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων) και των Ξενώνων Ασυνόδευτων Ανηλίκων Αιτούντων Άσυλο (φιλοξενούν ανήλικα παιδιά, 14-18 χρόνων, από χώρες της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής, π.χ. Σουδάν, Σομαλία, Νιγηρία, Ιράν, Αφγανιστάν κλπ, που αναγκάστηκαν με τη βία να εγκαταλείψουν τις πατρίδες τους, είτε ως θύματα πολέμων είτε ως θύματα trafficking. Των περισσότερων παιδιών οι γονείς έχουν σκοτωθεί ή αγνοούνται, ενώ υπάρχουν και ακόμα πιο τραγικές ιστορίες παιδιών, τα οποία δόθηκαν από τους ίδιους τους γονείς και τους συγγενείς τους σε εμπόρους λευκής σαρκός).
Ξενώνες σαν αυτούς που διαχειρίζεται η «ΑΡΣΙΣ» (παράρτημα Θεσσαλονίκης) στο Ωραιόκαστρο και στη Μακρινίτσα, λειτουργούν επίσης στην Αθήνα, το Λαύριο, στη Μυτιλήνη, στην Κόνιτσα και στα Ανώγεια Κρήτης, ενώ στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό, στην εθελοντική εργασία του προσωπικού τους.
Σ’ αυτούς τους Ξενώνες φιλοξενίας, παρέχονται στα ανήλικα προσφυγόπουλα στέγαση, διατροφή, μαθήματα ελληνικών, νομική και ιατροφαρμακευτική κάλυψη των αναγκών τους, ψυχολογική, συμβουλευτική και ψυχοκοινωνική στήριξη, με στόχο την ομαλή ένταξη στην ελληνική κοινωνία και την αναζήτηση εργασίας, ακόμη και παρακίνηση για συμμετοχή σε αθλητικές, καλλιτεχνικές και ψυχαγωγικές δραστηριότητες.
Στο πλαίσιο αυτό συμμετείχαν ερασιτεχνικές και επαγγελματικές ομάδες θεάτρου, χορού και μουσικής που βοήθησαν να ολοκληρωθεί με επιτυχία το φεστιβάλ. Στο φεστιβάλ αυτό είχα τη χαρά να συμμετάσχω με τη χορευτική ομάδα του Δημήτρη Ράικου. Η εμπειρία ήταν πολύ καλή. Ας ελπίσουμε ότι το φεστιβάλ θα γίνει θεσμός και θα απασχολήσει περισσότερο το κοινό της πόλης μας.