«Ο έρωτας ζει και πέρα από τα 104» Της Βίκυς Χαρισοπούλου (22-7-2009)

«Ερωτεύτηκα πολύ.
Έζησα όλη μου τη ζωή ερωτευμένος.
Με την κυριολεξία του όρου.

Με συγκίνηση», λέει ο καθηγητής Εμμ. Κριαράς

«Έρωτας είναι η επιδίωξη του ιδανικού. Σε όλες του τις εκφάνσεις. Ξεχωρίζω δύο: τον σαρκικό- πνευματικό έρωτα προς τη- τον σύντροφο και τον έρωτα προς την εργασία. Αυτό που λέμε φιλεργία. «Ο έρωτας είναι το αντίδοτο του θανάτου. Είναι ίσως η ίδια η ζωή. Μόνο όταν είσαι ερωτευμένος ζεις. Ειδάλλως είσαι... πέτρα...».

Όχι. Ο υπεραιωνόβιος πλέον (διάγει το 104ο έτος της ζωής του) ομότιμος καθηγητής της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ, Εμμανουήλ Κριαράς, δεν νιώθει «πέτρα»...

«Κρατώ ακόμα ψήγματα έρωτα και προς τη μνήμη της γυναίκας μου και προς την εργασία. Ζω. Νιώθω. Εργάζομαι ακόμα, αλλά με δυσκολία. Δεν δίδει η ζωήχωρίς έρωτα- ευτυχία. Είμαστε τραγικές μορφές. Το γεγονός ότι έχουμε συνείδηση δεν νομίζω ότι είναι στοιχείο ουσιαστικής ευτυχίας. Ο άνθρωπος ζει πιο ευτυχισμένα όταν δεν έχει συνείδηση της τραγικότητας της ζωής του. Εγώ- δυστυχώς- την έχω. Επιθυμία μου είναι πλέον να μη ζήσω. Είναι βάρος πια η ζωή μου». Κουράζει η ζωή;

Κουράζει ίσως το περιβάλλον της ζωής. Ο χώρος και οι άνθρωποι στον οποίο και με τους οποίους είσαι καταδικασμένος να ζεις. Αυτό που τώρα λένε οικονομική ή κοινωνική κρίση. Η οικονομική κρίση συνάδει με την κοινωνική- αυτή που λέμε αξιών; Είναι προϊόν η μία της άλλης ή απλώς συνυπάρχουν με κοινή προέλευση, παράλληλη έκφραση και αδιέξοδο αποτέλεσμα;

Η κατάσταση είναι άσχημη από κάθε άποψη. Είναι πολύ πιο εντυπωσιακή βέβαια αυτή που λέμε οικονομική κρίση και οι επιπτώσεις της είναι τραγικές, αλλά- επιτρέψτε μου- είναι τραγικότερες οι επιπτώσεις της άλλης κρίσης, αυτής της λεγόμενης κοινωνικής. Αυτοκαταδιωκόμεθα άπαντες. Υπάρχει γενικώς μια ανισορροπία. Διάγει κρίση η πολιτική ζωή, διά γει κρίση η Παιδεία, η Δικαιοσύνη- έννοιες πρωταρχικές... Όσον αφορά το αμιγώς οικονομικό φαινόμενο, δεν είμαι ίσως αρμόδιος να δώσω λύσεις. Έζησα και το κραχ του ΄29 αλλά ήταν αλλιώς τότε... Τώρα είναι διαφορετικά. Συνδυάζεται με την παγκοσμιοποίηση. Το κοινωνικό λοιπόν πρόβλημα είναι προϊόν της ευημερίας. Προϋπάρχει λοιπόν της οικονομικής κρίσης. Αυτό που ζούμε τώρα θα προτιμούσα να μην το είχα προλάβει, να μην το είχα ζήσει».

Κρίση και έλλειψη παιδείας

Παλαιότερα υποστηρίζατε ότι το μέλλον της ανθρωπότητας είναι ο σοσιαλισμός. Εξακολουθεί να παραμένει όραμα και στόχος σας;

Εξακολουθώ να το πιστεύω. Η λύση θα έρθει- εγώ δεν θα το προλάβω, ούτε την ανόρθωση της παιδείας που θα πρέπει να προηγηθεί, θα προλάβω. Δεν μ΄ ενδιαφέρει πλέον η πολιτική με τον τρόπο που ασκείται. Η πολιτική μας ζωή οδηγείται σε συντηρητισμό κι αμφιβάλλω αν θα μπορέσει σύντομα να ανακάμψει. Είναι η κρίση σε συνδυασμό με την έλλειψη παιδείας. Δεν τιμώνται πλέον οι αξίες. Βιώνουμε την έσχατη πλέον ανάγκη ανόρθωσης της παιδείας. Είναι όμως η υλιστική κατεύθυνση της παιδείας. Με την τεχνολογία τα ανθρωπιστικά γράμματα υποτιμούνται κι έτσι δημιουργείται μια ανισορροπία... Η αρχή είναι η ΠΑΙΔΕΙΑ. Ένας λαός προάγεται όταν έχει προηγμένη παιδεία. Αν όμως οι ανάξιοι επιπλέουν σ΄ όλους τους τομείς και κυρίως σ΄ αυτούς της πολιτικής... Πρέπει να υπερνικήσουμε την τάση αυτή. Το αποτέλεσμα είναι η δυσπιστία όλων...

Ο υλισμός είναι που σκότωσε το όραμα. Κι ο υλισμός είναι που διδάσκεται από γονείς και δασκάλους. Όλα γίνονται με στόχο την εξασφάλιση παχυλού κέρδους.

«Ανυψώνει τον άνθρωπο ο έρωτας.
Ο πραγματικός, ο αληθινός έρωτας»

«Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι...»

Η τρομοκρατία είναι μια μορφή δράσης και «λύσης»; Ο Εμμανουήλ Κριαράς διαφωνεί: «Δεν αποτελεί ευχάριστο φαινόμενο. Δεν ήταν ποτέ λύση η τρομοκρατία. Εκτός αν εννοείτε την τρομοκρατία των ισχυρών της Γης. Την τρομοκρατία του κεφαλαίου και του υλισμού. Όχι, με την άλλη- αυτήν τη μεμονωμένη των αγανακτισμένων παιδιών- φοβάμαι ότι η εκτροπή καραδοκεί. Δεν απέχει πολύ η όποια εκτροπή από τα έσχατα αυτά φαινόμενα απόλυτου συντηρητισμού στα οποία πολιτικά ασυνείδητα καταφεύγουν οι άμυαλοι απογοητευμένοι».

Τι να κάνουμε; Εκατό και πλέον χρόνια μετά (ο Β. Ι. Λένιν έθεσε το ερώτημα το 1902 στο ομότιτλο βιβλίο του);

Οι Σπαρτιάτες το έθεσαν λακωνικότερα όλων το 410 π.Χ. μετά τη ναυμαχία της Κυζίκου. «Έρρει τα κάλα, Μίνδαρος απεσύα, Πεινώντι τώνδρες, Απορίομες τι χρη δραν». (Καταστράφηκαν τα πλοία. Ο Μίνδαρος σκοτώθηκε. Οι άνδρες πεινούν.

Απορούμε τι πρέπει να πράξουμε.) Να υπομένουμε. Μια λύση είναι εσείς να μιλάτε. Να λέτε πάντα αυτό που πιστεύετε... Και να πληροφορείτε σωστά. Μη δέχεσθε να γίνετε όργανα του οποιουδήποτε. Εξαγοράζονται πλέον εύκολα οι άνθρωποι... Πριν από λίγα χρόνια διάβαζα καθημερινά και μάλιστα εμβριθώς δυο, τρεις εφημερίδες. Τώρα πια με κουράζει αυτή η ελαφρότητα... Το μόνο ιδανικό που απέμεινε είναι ίσως ο Έρωτας. Υπό την έννοια της αέναης επιδίωξης του ιδανικού...

Ο έρωτας είναι

Η επιδίωξη του ιδανικού Η ίδια η ζωή Το αντίδοτο του θανάτου Η φιλεργία Η λύση- κυρίως- στα χρόνια της... χολέρας στα οποία ζούμε
Στιγμές ζωής

Η γέννηση. Στον Πειραιά στις 29 Νοεμβρίου 1906 Η επιλογή για σπουδές φιλολογίας (1924)

Η συνάντηση με τη σύντροφο της ζωής του Αικατερίνη Στριφτού στα 1935 Η απόλυση από τη χούντα (1968) Η απώλεια της συντρόφου (Μάιος 2000)

Τον ενοχλούν
Το ψεύδος Η υποκρισία Η επικράτηση της απάτης Η «βασιλεία» του κέρδους Η έλλειψη παιδείας

Το μπλε μαθητικό τετράδιο- Από το άρθρο του Τάκη Καμπύλη (Καθημερινή, 20-9-2009)

Εικόνα οικεία και κοινή σχεδόν σε όλες τις γενιές των μαθητών. Αλλά και απατηλή: Ακόμη και το μαθητικό τετράδιο δεν ήταν πάντα το ίδιο, ούτε ήταν πάντα μπλε. Σαν να προσαρμοζόταν κάθε φορά στο κλίμα της Εκπαίδευσης, στις μεγάλες της διαμάχες, στα όνειρα της δημιουργίας ενός έθνους, ή στο πώς οριζόταν κάθε φορά το «εθνικό».

Δεν είναι και πολύ ξεκάθαρο πότε και πώς χρησιμοποιήθηκαν τα «βιβλιοτετράδια». Ειδικοί στην ιστορία της εκπαίδευσης εικάζουν πως η ημερομηνία πρέπει να κρύβεται κάπου στον 19ο αιώνα, ενδεχομένως και στα πρώτα χρόνια της επανάστασης ή του νεοσύστατου κράτους.

Ο Χ. Νούτσος (καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων) εκτιμά πως τα τετράδια πιθανόν να εμφανίστηκαν με το πρώτο σύστημα εξετάσεων, που ήταν μάλιστα και δημόσιες, οπότε ο δάσκαλος κρατούσε τα «τετράδια» των μαθητών του για να τα βαθμολογήσει. Αλλη πιθανή στιγμή είναι σύμφωνα με τον ίδιο «το 1890, όταν επιβλήθηκε το ένα και κοινό βιβλίο για όλους τους μαθητές (πριν υπήρχε ένα περιθώριο επιλογής από 4 - 5 βιβλία)».
Δεν γνωρίζουμε πολλά για το χρώμα τους ή για το είδος του εξωφύλλου. Ούτε πότε επιβλήθηκε το «ντύσιμό» τους από μπλε χαρτί και –πολύ αργότερα– με διαφανές αυτοκόλλητο. Πάντως, στο Μουσείο Μπενάκη υπάρχει (μέσω Ιδρύματος Ελευθερίου Βενιζέλου) ένα τετράδιο γεωμετρίας μαθητή τάξης του 1912, ντυμένο με το μπλε χαρτί.
Ωστόσο, όπως λέει ο ερευνητής του ΕΛΙΑ Μάνος Χαριτάτος, υπήρξαν μαθητικά τετράδια, πριν και μετά, με πιο άμεσο συμβολισμό από το μπλε χαρτί. Οπως με εξώφυλλο τον Παύλο Μελά, τον Δεληγιάννη κ. ά.
Η δικτατορία του Πάγκαλου – «εκπαιδευτικός μεσαίωνας» χαρακτηρίζεται από ιστορικούς της εκπαίδευσης– δεν διδάχθηκε από την «κατάληψη του Πετριτσίου» στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα. Στις βιομηχανίες φαίνεται πως για πρώτη φορά δίνονται τότε συγκεκριμένα σχέδια για τα εξώφυλλα των σχολικών τετραδίων, τα περισσότερα με αναφορά στη σημαία («υπερασπίσου τη σημαία» ή «απαιτείτε πάντοτε τα τετράδια της δεδοξασμένης ελληνικής σημαίας»). Για το σχολικό έτος 1926 - 1927 εκδίδεται νόμος περί «χρήσεως τετραδίων», σύμφωνα με τον οποίο «από της ενάρξεως του προσεχούς σχολικού έτους 1926 - 1927 και εφεξής απαγορεύεται η χρήσις δι’ άπαντα τα εν τω Κράτει λειτουργούντα σχολεία δημόσια, δημοσιοσυντήρητα και ιδιωτικά, άλλων τετραδίων πλην εκείνων, τα οποία θέλει καθορίζει εκάστοτε ειδική εγκύκλιος του Υπουργείου της Παιδείας και Θρησκευμάτων».
Λίγα χρόνια μετά, ο Μεταξάς δεν θα χάσει τέτοια ευκαιρία. Θα χρησιμοποιήσει ως προπαγανδιστικό υλικό (και) τα μαθητικά τετράδια. Το σκίτσο του δικτάτορα, οι σάλπιγγες και διάφορα απλοϊκά ρητά θα μονοπωλήσουν το σχολικό περιβάλλον, από τους τοίχους μέχρι τα τετράδια. Η ίδρυση της ΕΟΝ φέρνει τον ιδιότυπο ελληνικό φασισμό μέσα στο σχολείο.
Αν και το 1942 (σύμφωνα με μαρτυρία του Λευτέρη Παπαδόπουλου που αναδημοσιεύουν οι Αλέξης Δημαράς και Βάσω Παπαγεωργίου) το κοντύλι και η πλάκα ήταν τα «τετράδια» της Α΄ Δημοτικού και τουλάχιστον μέχρι το 1952, σύμφωνα με μαρτυρία του Μιχάλη Κατσίγερα.
Η χρήση του πλαστικού στον τελευταίο πόλεμο ήταν η τεχνολογική εξέλιξη που έδωσε στο μαθητικό τετράδιο τη σημερινή του μορφή. Το 1956, ένας ανήσυχος έμπορος, ο Σκαγιάς, αποφασίζει να βγάλει στην αγορά τα γαλάζια πλαστικά τετράδια («Διεθνές» και «Super Διεθνές»). Η κ. Πόπη Σκαγιά θα εξηγήσει πως ο Σκαγιάς «δεν ανακάλυψε, αλλά καθιέρωσε το νέο μαθητικό τετράδιο». Στα αρχεία της εταιρείας δεν υπάρχουν στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ή να διαψεύδουν μια κεντρική κατεύθυνση για το χρώμα: «Πάντως, δεν υπήρχε κατεύθυνση για το σχήμα, σας διαβεβαιώνω γι’ αυτό. Το μπλε μαθητικό τετράδιο είναι μοναδικό στον κόσμο λόγω των διαστάσεών του. Δεν είναι ούτε Α4 ούτε Α5 αλλά κάτι ενδιάμεσο, επειδή έτσι βόλευε τους κατασκευαστές να κόβουν χωρίς απώλειες το ευρωπαϊκό χαρτί που εισάγαμε τότε. Η εταιρεία μας βρήκε το χρώμα ως παράδοση και απλώς το κάναμε λίγο πιο ανοιχτό».
Η SKAG δραστηριοποιείται σήμερα σε 37 χώρες, με εξαγωγές, αλλά η κ. Σκαγιά διαβεβαιώνει: «Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο τετράδιο σαν το ελληνικό. Μόνο οι Γιαπωνέζοι είναι κάπως κοντά στο δικό μας».
Η μεταπολίτευση βάζει την αρχή του τέλους στο σχολείο που τιμωρεί, ελέγχει, ισοπεδώνει και συνθλίβει (Τουλάχιστον στη θεωρία.) Πάντως, μόλις άνοιξαν τα παράθυρα των σχολικών κτιρίων, εισέβαλαν πολλά και διαφορετικά τετράδια. Οι μουστάκες του βλοσυρού Κολοκοτρώνη έγιναν στίχοι των Πινκ Φλόιντ ή των Ιγκλς χωρίς τελικά να ζημιωθεί (από αυτό) η κοινωνία μας…

Τις πταίει;

Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη στην οποία έζησα τα φοιτητικά μου χρόνια, η πόλη που μού έδωσε πολλά, η πόλη στην οποία - δυστυχώς κάθε φορά που την επισκέπτομαι - αισθάνομαι ότι έχει φυσήξει ένας κακός οπισθοδρομικός άνεμος....Γιατί να συμβαίνει αυτό; Σχετικό με το ζήτημα αυτό είναι το άρθρο του Φίλιου Στάγκου από την Καθημερινή (20-9-2009).

«Αν σφυρίξει ο Θοδωρής, η Ελλάδα θα κοπεί στα δύο», έλεγε φίλαθλος του ΠΑΟΚ στον συνάδελφο Γ. Λυκουρόπουλο, ενόψει ενός φορτισμένου ντέρμπι κορυφής πριν από μερικούς μήνες. Η δήλωση του ανώνυμου Θεσσαλονικιού δεν συνιστούσε απλή καταγγελία μιας ενδεχόμενης ποδοσφαιρικής μεροληψίας των κρατούντων Αθηναίων εις βάρος της «φτωχής πλην τίμιας» περιφέρειας. Αποκάλυπτε τη γενικότερη στάση πολλών Βορειοελλαδιτών απέναντι στο «κράτος των Αθηνών». Τελικά το ντέρμπι έγινε, ο Θοδωρής Ζαγοράκης δεν σφύριξε και η Ελλάδα παραμένει, μέχρι νεωτέρας, ενιαίο κράτος.

Σε τρία χρόνια, αν στο μεταξύ δεν έχει σφυρίξει ο Θοδωρής, η Ελλάδα θα γιορτάσει τα 100 χρόνια από την ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης στον εθνικό κορμό. Ο δήμαρχος της πόλης θα κηρύξει την έναρξη του «έτους Μακεδονίας» από το μπαλκόνι του νεόδμητου δημαρχιακού μεγάρου και οι δημότες της θα απολαμβάνουν τη χλιδή του δικού τους μετρό με την ελπίδα πως θα τους απαλλάξει από την «αυτοκινητοκρατούμενη» καθημερινότητά τους. Αρκούν αυτά; Εχει η Ελλάδα την πολυτέλεια να προσπεράσει την ιστορική επέτειο του 2012, χωρίς να βάλει τα θεμέλια για την έξοδο της Θεσσαλονίκης από τη χρόνια παρακμή της; Ποια άλλη αφορμή θα βρει για να αναζητήσει τη σύγχρονη ταυτότητά της, προκειμένου κάποτε να οραματιστεί το μέλλον της;

Σε αυτά τα 100 χρόνια ελλαδικού βίου, ο μετασχηματισμός της Θεσσαλονίκης υπήρξε συχνά βίαιος (η πυρκαγιά του '17, η μαζική έλευση των προσφύγων το '22, ο αφανισμός του εβραϊκού 25% του πληθυσμού της το '43) και άναρχος. Η πόλη που απέκτησε το οξύμωρο προσωνύμιο της «συμπρωτεύουσας» εξαιτίας του βενιζελο-βασιλικού διχασμού, έγινε μεταπολεμικά βιτρίνα ενός εξωστρεφούς κρατικού μοντερνισμού με όχημα τη ΔΕΘ. Ωστόσο, η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ δεν στάθηκε ικανή συνθήκη ώστε η Θεσσαλονίκη να επωφεληθεί από τις κοσμοϊστορικές αλλαγές που συντελέστηκαν στην ανατολική Ευρώπη 10 χρόνια αργότερα.

Ο πόλεμος στην πρώην Γιουγκοσλαβία στέρησε από τη Βόρεια Ελλάδα την πρόσβαση στις αγορές της Ευρώπης. Παράλληλα, εγκλώβισε τον δημόσιο λόγο της στη στείρα, φοβική ρητορική του μακεδονικού ζητήματος. Η σχεδόν ταυτόχρονη κοσμογονία της ιδιωτικής τηλεόρασης συρρίκνωσε τον εθνικό διάλογο για το παρόν και το μέλλον της Θεσσαλονίκης στις καρικατούρες των επιθεωρήσεων του κ. Λαζόπουλου και στους τηλε-λεονταρισμούς του νομάρχη της. Η Θεσσαλονίκη του 21ου αιώνα είναι μια πόλη σε άρνηση με το παρελθόν της και σε σύγκρουση με τον περίγυρό της. Μια εσωστρεφής Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης '97, ανέτοιμη να αφομοιώσει δυναμικά το νέο κύμα των 150.000 μεταναστών και παλιννοστούντων ομογενών. Αντί να κατακτήσει έναν ρόλο υπερ-ελλαδικό που θα της προσέφερε το οξυγόνο για να πορευτεί με μια σχετική αυτάρκεια, η άλλοτε κοσμοπολίτισσα Θεσσαλονίκη βρέθηκε να ζητιανεύει από την Αθήνα ψιχία τής -έτσι κι αλλιώς ρηχής- εθνικής πίτας.

The last dance!

Καλό ταξίδι Πάτρικ...μάς έκανες να αγαπήσουμε το χορό και εσένα στα εφηβικά μας χρόνια...σ' ευχαριστούμε!

Amadou & Maryam

Δύο υπέροχοι μουσικοί από την Αφρική θα εμφανιστούν στην Αθήνα στις 18 Σεπτεμβρίου. Δύο άνθρωποι που βλέπουν τη ζωή με το δικό τους τρόπο και με τη δική τους οπτική την τραγουδάνε.
Σε άρθρο της ελευθεροτυπίας σε προηγούμενη εμφάνισή τους είχαν δηλώσει:
Αλληλεγγύη, να η λέξη-κλειδί: «Πολλοί πιστεύουν ότι μόνο η φτώχεια χαρακτηρίζει την Αφρική», λέει ο Αμαντού. «Σύμφωνοι, υπάρχει πολλή φτώχεια, αλλά υπάρχουν και άνθρωποι μ' αισθήματα, που ζούνε μαζί, υποστηρίζονται μεταξύ τους και συνεχίζουν να γλεντάνε». Οπως παραδέχονται και στο τραγούδι τους «La realite», «σ' αυτόν τον κόσμο η πραγματικότητα είναι θλιβερή, γεμάτη σκαμπανευάσματα. Αλλοι γεννιώνται κι άλλοι πεθαίνουν, άλλοι γελάνε κι άλλοι κλαίνε, κάποιοι δουλεύουν, κάποιοι είναι στην ανεργία. Ναι η πραγματικότητα είναι θλιβερή, αλλά... ας χορέψουμε!».

Ο Αμαντού και η Μαριάμ γνώρισαν τις πρώτες τους επιτυχίες στην Ακτή του Ελεφαντοστούν, όπου ζούσαν αυτοεξόριστοι τη δεκαετία του '80. Κι οι θαυμαστές τους, βλέποντάς τους να διασχίζουν τις γειτονιές της Αμπιτζάν, ώς και στα χέρια σήκωναν το αυτοκίνητό τους! Εγκατεστημένοι πια και πάλι στο Μπαμακό, απολαμβάνουν τη διασημότητά τους λειτουργώντας ως «άτυποι» -ο Αμαντού το τονίζει αυτό- πρεσβευτές του Μάλι στο εξωτερικό. Η επιτυχία τούς έδωσε περισσότερες ευκαιρίες για ταξίδια και συμμετοχές σε φεστιβάλ, οι συνεντεύξεις μπήκαν κι αυτές στο πρόγραμμά τους, αλλά «η ζωή μας δεν άλλαξε ουσιαστικά, έχουμε ακόμα τους ίδιους, παλιούς μας φίλους».

Η γνωριμία τους με τον Μανού Τσάου έγινε στο Παρίσι με πρωτοβουλία του τελευταίου, το 2003 που είχαν κυκλοφορήσει το τρίτο τους άλμπουμ και το τραγούδι τους «Chauffeurs» είχε ξετρελάνει τον δημιουργό του «Clandestino». Η εκτίμηση ήταν αμοιβαία, τα χνότα τους ταίριαξαν μεμιάς, και το ζητούμενο ήταν και για τους τρεις το ίδιο: ένα κράμα από ήχους της Αφρικής και της Δύσης, μια συνάντηση του παραδοσιακού με το μοντέρνο. Αυτός είναι ο δρόμος που ακολουθεί το ζευγάρι από το Μάλι, θεωρώντας γόνιμες τέτοιου είδους ανταλλαγές στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Ενας από τους γιους τους, πάντως, κάνει καριέρα στο χώρο της ραπ. «Αυτή είναι η μουσική των νέων σήμερα» αναστενάζει ανεπαίσθητα ο Αμαντού, «παιδί της εποχής μας είναι κι εκείνος!».

Θέλω να δω τη Luz!

Πόσο θα ήθελα να παρευρεθώ στη Luz.... Θα είναι στις 14 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη, δύσκολο βέβαια μιας και η επόμενη είναι εργάσιμη μέρα κι εγώ έχω καθήσει πολύυυ μέχρι τώρα για να δικαιούμαι απουσία. Την προτείνω και ζηλεύω όσους θα είναι στο Θέατρο Δάσους για να τη χαρούν.

Πάτμος

Φέτος είχα τη χαρά να περάσω μέρος των διακοπών μου στην Πάτμο...Οι εντυπώσεις μου είναι οι καλύτερες αν και την επισκεπτόμουν για δεύτερη φορά. Το νησί έχει ατμόσφαιρα, σε ρουφάει στο ρυθμό του και σε ηρεμεί με ένα μοναδικό τρόπο. Νησί πολυσύχναστο χωρίς να σου δημιουργεί την αίσθηση της κοσμοπλημμύρας ακόμη κι αν το νησί είναι γεμάτο τουρίστες....

Μου λείπουν τα αρμυρίκια και ο αγέρας του Αυγούστου που ήταν τόσο αναζωογονητικός στην ψυχή μου! Ακόμη έχω τον ήχο του στα αυτιά μου....
Ένα είναι σίγουρο ότι τα ελληνικά νησιά είναι μαγικά...κάθε ένα σου προσφέρεται απλόχερα αρκεί να είσαι έτοιμος να δεχτείς τα καλούδιά του. Σειρά έχει ο επόμενος προορισμός....

Καραόκε στο τείχος του Βερολίνου-Πηγή TVXS

Στο σημείο της πάλαι ποτέ «νεκρής ζώνης» του τείχους του Βερολίνου, ανάμεσα στο τείχος και τον παλιό φράχτη, οργανώνονται σήμερα καθημερινές γιορτές μουσικής και κεφιού: ένα αυτοσχέδιο ποδήλατο-καραόκε, γίνεται πόλος έλξης των ερασιτεχνών τραγουδιστών από όλες τις γειτονιές της πόλης.

Οργανωτής του καθημερινού γλεντιού ένας Ιρλανδός ονόματι, Joe Hatchiban, ο οποίος τα τελευταία έξι χρόνια ζει στο Βερολίνο. Ο Joe είχε τη φαεινή ιδέα να εγκαταστήσει στο μεγάλο τρίκυκλο που αγόρασε ένα σύστημα ήχου, με laptop και ηχεία, στο οποίο συνέδεσε ένα μικρόφωνο. Το αυτοσχέδιο καραόκε ήταν ήδη έτοιμο!

Σχεδόν 2.000 άνθρωποι μαζεύονται καθημερινά γύρω από το ποδήλατο-καραόκε του Joe, στο πάρκο που έχει διαμορφωθεί δίπλα στο παλιό τείχος του Βερολίνου, στο σημείο όπου βρισκόταν η «νεκρή ζώνη». Στο σημείο όπου δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους προσπαθώντας να περάσουν από την Ανατολική στη Δυτική Γερμανία, οι νέοι μαζεύονται σήμερα κατά χιλιάδες για να διασκεδάσουν, να τραγουδήσουν και να χορέψουν.

«Κάθε φορά που σηκώνεται κάποιος για να τραγουδήσει, πρόκειται για μια καινούρια γιορτή. Ο κόσμος χειροκροτεί και ουρλιάζει, χορεύει και γελάει. Δεν έχει σημασία αν έχουν ωραία φωνή, αν ξέρουν τα λόγια ή αν έχουν σκηνική παρουσία. Το μόνο που χρειάζεται είναι διάθεση για κέφι, διάθεση για ζωή», σχολιάζει ο Joe. Και πράγματι, άντρες που τραγουδούν Shakira, γυναίκες που χορεύουν στο άκουσμα του Thriller του Michael Jackson και νέοι Γερμανοί που τραγουδούν το Total Eclipse of the Heart, μιμούμενοι τη Bonnie Tyler, συνθέτουν την εικόνα που περιβάλλει τον Joe κάθε Κυριακή, εξανεμίζοντας τις αναμνήσεις της φρίκης και γεμίζοντας την πάλαι ποτέ «νεκρή ζώνη» του τείχους με κέφι και μουσική.

Σεπτέμβρης

Απ' τον πατέρα Φθινόπωρο

και τη μαμά βροχή

γεννήθηκε πρώτο παιδί

Σεπτέμβρης τ' όνομα του
κι ήρθε σαν δροσιά
απ' τ' ουρανού την αγκαλιά

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά
σταφύλια κόκκινα γλυκά και ζουμερά
Μύρισε ο μούστος έτρεξε κρασί
ο Διόνυσος και οι νύμφες του
χορέψανε τρελά ως την αυγή

Φίλους είχε μονάχα δύο
τα γκρίζα σύννεφα
και τον άνεμο

Μαζί του ήρθε του τρύγου η χαρά.

Απο το βιβλίου "12 μήνες τραγούδια"
των Β.Ηλιάσκου - Κ.Δαλμάτσου -Ζερβουδάκη ,εκδ. Πατάκη

Επίκαιρο....και παρηγορητικό!

Επιτέλους... φτωχοί!

Του ΓΙΑΝΝΗ ΞΑΝΘΟΥΛΗ


...Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Οπως ήμασταν πάντα. Οπως οι ήρωες των παλιών
αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες
πόρνες. Οπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθήσει ΟΛΗ η
ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό -όσπρια
πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό- ενώ η γάτα και ο
σκύλος περίμεναν στωικά να 'ρθει η σειρά τους... Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως
ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω
γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να
γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας
και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ' τις εκκλησιές περιμένοντας το
τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου. Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην
τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή
παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες χωρίς αγωνία
παρκαρίσματος και παχυσαρκίας. Να ξαναβρούμε τη γεύση του «μπατιρόσπορου»,
των ελαχιστοποιημένων αναγκών, να ανακαλύψουμε εκ νέου τον ποδαρόδρομο και
το συγκινητικό μοντέλο της «γυναίκας της Πίνδου». Μόνο με τέτοιες ηρωικές
διαδρομές ενδεχομένως να ακυρώσουμε το κόμπλεξ μας έναντι του Μπραντ Πιτ
και της Ναόμι Κάμπελ.

Να ξαναβρούμε -γιατί όχι- και τους παλιούς καλούς εχθρούς (κυρίως από τα
βόρεια) που σήμερα τους έχουμε σκλάβους στα παβιγιόν μας. Να ξετρελαθούμε
από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που
κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής. Να σκάψουμε στις αυλές -όσοι έχουν
αυλές- και να κάνουμε παραδοσιακούς ασβεστόλακκους για να ασπρίζουμε τα
δέντρα έτσι για καλαισθησία και υγεία. Να βρούμε πάλι τη σημασία του
χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.

Να εφεύρουμε τις παλιές νοσοκόμες που σέρνονταν από σπίτι σε σπίτι
ρίχνοντας ενέσεις πενικιλίνης στα οπίσθια ολόκληρου του Εθνους. Να
προσδιορίσουμε ξανά την ντροπή και τον «σεβασμό» προσέχοντας το βλακώδες
λεξιλόγιο των τέκνων μας. Επιτέλους, όποιο τέρας βρίζει ή χρησιμοποιεί την
πάνδημη και πολυμορφική λέξη «ΜΑΛΑΚΑΣ» πάνω από εκατό φορές την ημέρα να το
μπουκώνουμε με «κόκκινο πιπέρι εξόχως καυτερό», όπως τον καιρό της
εξαίρετης φτώχειας μας.

Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα
δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα
πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες. Να
απαγορευτεί διά ροπάλου το γκαζόν που για μας τους πρώην φτωχούς δεν
σημαίνει απολύτως τίποτα. Στη θέση του να φυτευτούν λαχανικά ή και
οπωροφόρα για να μην καλοσυνηθίζουμε την κάστα των μανάβηδων. Κάποτε ο
μαϊντανός, τα κρεμμύδια και τα σκόρδα ήταν τα βασικά καλλωπιστικά των κήπων
μας. Να επανακτήσουμε το κύρος μας, χρησιμοποιώντας βοϊδόπουτσες, βέργες κι
ό,τι τέλος πάντων απαιτούσε ο βασικός σωφρονιστικός κώδικας τα χρόνια της
περήφανης ανέχειας..

Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των
παιδιών.

Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές -χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της
ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ- θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που
υπαινίσσονται οι στατιστικές.

Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ' τον Μεγαλέξανδρο, από τον
Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ' τον... Αλκιβιάδη, πράγμα που
σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν
με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων. Κανένας
δισταγμός. Τα παλιά χρόνια για ψύλλου πήδημα σε μπαγλάρωναν. Θυμήσου και
κόψ' τους τα χέρια ή και τα αχαμνά. Επιτέλους ας σταματήσουμε την ευρωπαϊκή
μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Ελληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος. Ούτε καν ο
Αβραμόπουλος ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι που μου διαφεύγουν. Απ'
τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε. Σταματήστε το
«ντόπινγκ» με το τσουλαριό των λαϊκών ασματομουλάρων. ΠΟΣΟΥΣ ΠΙΑ
ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΕΣ ΧΩΡΑ Η ΕΛΛΑΣ, κύριοι καναλάρχες της πλάκας; Δεν είναι καιρός
να ξεβρωμίσει ο τόπος απ' τους εκφραστές του τραγουδιστικού Κάμα Σούτρα;
ΠΟΙΟΣ θα μαζέψει τις ελιές στα περιβόλια όταν ο κάθε πικραμένος ονειρεύεται
να γίνει αφίσα στη Συγγρού; ΠΟΙΟΣ θα καθαρίσει τη Συγγρού απ' το αίσχος της
καψουρικής ταπετσαρίας, κύριοι δήμαρχοι; Οι τραβεστί; Οι καημένες οι
τραβεστί έχουν άλλες υποχρεώσεις...

Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν
παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους
τριτοκοσμικούς..

Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά
Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών.
Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο
μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού. Το ξέρω πως είναι ζόρι να
κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της
πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ. Μια δοκιμή
νομίζω πως θα μας πείσει... ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΣ και ο θεός των μικρών πραγμάτων
μαζί μας.