Έχω καιρό να καταθέσω τις σκέψεις μου στο παρόν ιστολόγιο. Για να είμαι ειλικρινής αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό ότι η κοινωνία μας και η κοινωνικότητά μας έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη κρίση. Κυνηγάμε πάντα κάτι, επιδιώκουμε το καλύτερο, πλάθουμε την καλύτερη εικόνα για εμάς και το περιβάλλον μας, για τη ζωή που έχουμε, για όσα έχουμε καταφέρει και με μία δεύτερη ανάγνωση είμαστε άδειοι, ανεπιτυχείς, μόνοι και απελπισμένοι.
Αισθάνομαι ότι οι ηθικές αξίες έχουν χαθεί και η εσωτερικότητα είναι το μεγάλο ζητούμενο την εποχή αυτή της φιγούρας και του καταναλωτισμού. Λίγες οι φιλικές σχέσεις που βασίζονται στο πραγματικό ενδιαφέρον και στην ουσιαστική επικοινωνία και πιο πολλοί φίλοι σύμβασης, ανάγκης και φίλοι που έρχονται και φεύγουν χωρίς κανένα δέσιμο, με μια αβάσταχτη ελαφρότητα και με μια αβάσταχτη επιπολαιότητα.
Σχέσεις που χτίζονται και διαλύονται εν μια νυκτί στο facebook, σχέσεις εικονικής πραγματικότητας που έχουν σκοτώσει την πραγματική επαφή γιατί το ξένο και το μακρινό έχει ένα μυστήριο, είναι πιο γοητευτικό από τον άνθρωπο τον απτό τον αληθινό που δεν έχει το πέπλο μυστηρίου αλλά μόνο το πέπλο της καθημερινότητας και του ρεαλισμού που θέλει περισσότερη προσπάθεια, περισσότερο αγώνα,για τον απλούστατο λόγο ότι η αλήθεια έχει χαρά αλλά έχει και πόνο.
Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι και οδυνηρές και άσχημες και γι΄αυτό ακριβώς αξίζουν. Η ζωή μας εμπεριέχει τα πάθη του Χριστού και την Ανάσταση-λύτρωση σε ένα συνεχές πλαίσιο που μάς κινητοποιεί και μάς βελτιώνει, ιδανικά φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά στη θεϊκή τους οντότητα και τον ανώτερο εαυτό τους, τους καθαρίζει μέσω της νίκης του θανάτου και τους ενδυναμώνει να συνεχίζουν τον κύκλο της ζωής.
Με τις παραπάνω σκέψεις περιμένω κι εγώ τη δική μου Ανάσταση...
Εύχομαι σε όλους καλή Ανάσταση στο μυαλό και στην ψυχή!
