Λόγια, λόγια, ατέλειωτα λόγια αλλά καμία ουσία αυτές τις ημέρες. Στενοχωριέμαι πολύ και ανησυχώ, αναρωτιέμαι τι συμβαίνει, διερωτώμαι και προσπαθώ να κάνω κι εγώ την αυτοκριτική μου. Ζούμε σε μία υπέροχη χώρα, σε μία όμορφη χώρα αλλά η ζωή μας είναι δύσκολη, δεν είναι μόνο το μη βιώσιμο χρέος το μη βιώσιμο. Είναι η αδικία!
Καλοί μου φίλοι και καλές μου φίλες, κουράστηκα από την άπλετη αναξιοκρατία, από την απέραντη συνομωσιολογία για τα πιο απλά πράγματα, κουράστηκα που έχω γίνει καχύποπτη γιατί "έχω φάει τα μούτρα μου", έχω φάει πόρτα πολλές φορές από ημέτερους, τους μονίμως διαπλεκόμενους, από τους θρασείς που αγωνίζονται για το τεράστιο εγώ τους, το οποίο στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κενό και τίποτε άλλο παρά ένα κύμβαλο αλαλάζον. Κουράστηκα να έχω διευθυντές πουλημένους και ανάξιους, κουράστηκα που πρέπει να υπακούω στις εντολές τους, κουράστηκα που κάθε λίγο και λιγάκι αλλάζει ένας νόμος και καλούμαστε ωσάν τα πρόβατα να τον ακολουθήσουμε.
Δυστυχώς, το πρόβλημα σ΄αυτή τη χώρα δεν είναι τα μνημόνια, όσα λεφτά και να μας δώσουν στον ίδιο δρόμο θα οδηγηθούμε αν δεν αποφασίσουμε να αλλάξουμε την απλή καθημερινότητα και αν δε σεβαστούμε το συνάνθρωπό μας. Θα ξεκινήσω από τα πιο απλά, όπως τον έξυπνο που σε προσπερνάει από τα δεξιά στο φανάρι ενώ εσύ είσαι στην ουρά μαζί με άλλους αλλά και τον άλλο έξυπνο που έρχεται και διπλοπαρκάρει και μπλοκάρει την κίνηση για να κάνει τη δουλειά του, τον έξυπνο Έλληνα που δε σεβάστηκε την απαγόρευση του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τον έξυπνο που πετάει τα σκουπίδια όπου βρει, γιατί πολύ απλά εκεί βρήκε, τον έξυπνο που πάντα φταίει η πολιτεία για όλα τα δεινά, τον έξυπνο που ζει για να φιγουράρει και όχι για να ζει, που ξοδεύει μια περιουσία στα μπουζούκια και έπειτα διαμαρτύρεται γιατί δεν έχει χρήματα, τον έξυπνο που δεν κόβει ποτέ απόδειξη γιατί φταίει το κράτος...
Όσα παραδείγματα και να αναφέρω δεν είναι αρκετά. Παλεύω κάθε μέρα να μιλήσω τους μαθητές μου για όλα αυτά, τους λέω ότι αυτά θέλω να θυμούνται από μένα και όχι τα αρχαία ή τα λατινικά. Η αρχαία ελληνική γραμματεία, βέβαια, είναι γεμάτη από αρχές ζωής, ανοίγει το μυαλό μας δίνει τη δυνατότητα να διευρύνουμε το πνεύμα μας. ΈΧΟΥΜΕ χρέος και καθήκον να προσπαθήσουμε πιο πολύ να βοηθήσουμε τους νέους, να τους πείσουμε ότι αξίζει να προσπαθούν, αξίζει να σέβονται τους συνανθρώπους τους, αξίζει να σέβονται τα όρια, αξίζει να παλεύουν, να αγωνίζονται, να ελπίζουν, να προσκυνούν τη δύναμη του ανθρώπου, την αξία του ανθρώπου, να μάθουν να χαίρονται όταν υπάρχουν ικανοί άνθρωποι ανάμεσά τους.
Δεν πρόκειται να επηρεάσω ή να επιβάλω τη γνώμη μου για το επικείμενο δημοψήφισμα (άλλωστε εγώ δεν είμαι ούτε Ρουβάς, ούτε Βανδή, ούτε κάποιος επώνυμος πνευματικός άνθρωπος του συστήματος), το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι οφείλουμε να γίνουμε διαφορετικοί, δίκαιοι, αξιοπρεπείς και ειλικρινείς με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Σαφώς, η Ευρώπη και η ιδέα της μπάζει από παντού και ξεκάθαρα μιλάμε για επιβολή του ισχυρού στον αδύναμο, για επίδειξη ισχύος και για κατάφωρη εκμετάλλευση. Προσπερνώ όμως το κομμάτι αυτό, γιατί έχω την πεποίθηση ότι είναι απόλυτα κατανοητό. Εμμένω σε όλα τα παραπάνω και ελπίζω και εύχομαι και προσεύχομαι να μπορούμε να ζούμε σε μία χώρα δίκαιη, αξιοκρατική, ανθρώπινη που θα γεννά αισιοδοξία και χαρά στους πολίτες της, εμπιστοσύνη και υπερηφάνεια.
Αν εξασφαλίσουμε και επιδιώξουμε τα παραπάνω θα έχουμε τη δυνατότητα να κάνουμε λόγο για ομόνοια και αλληλεγγύη.
Ο καθένας ας αποφασίσει μόνος τους για την ψήφο τους αλλά ας αναλάβει και τις ευθύνες του.
