«ΑΣΚΗΣΗ» -- Studio Παράσταση Χοροθεάτρου

Εργαστήρι ομάδας χορού «OFF ART»

Παράσταση βασισμένη σε αποσπάσματα από την «Ασκητική του Ν. Καζαντζάκη.

Στά πλαίσια του εορτασμού της παγκόσμιας μέρας χορού, στις 29/4 και με την συνεργασία της Αντιδημαρχίας πολιτισμού και Επιστημών Λάρισας, κάνουμε πρεμιέρα (στις 29/4) της καινούργιας παραγωγής του εργαστηρίου της ομάδας Χοροθεάτρου OFF ART.

«Στα πρόσκαιρα ζωντανά σώματα, δυο ρέματα παλεύουν α) ο ανήφορος, προς τη σύνθεση, προς τη ζωή, προς την αθανασία β) ο κατήφορος , προς την αποσύνθεση, προς την ύλη, προς τον θάνατο…..
Και τα δύο ρέματα πηγάζουν από τα έγκατα της αρχέγονης ουσίας……»
Η «Ασκητική» του Ν. Καζαντζάκη είναι η αφορμή για μια ατμοσφαιρική παράσταση στο χώρο εργασίας (studio) της ομάδας.

Η παράσταση έχει έντονες εναλλαγές μεταξύ κίνησης και ακινησίας, ομαδικής δράσης και υπογράμμισης της μοναδικότητας του κάθε χορευτή/ηθοποιού, ενώ προσεγγίζει σύγχρονες χορευτικές φόρμες παράλληλα με την απλή καθημερινή κίνηση.

Ακούγεται μουσική techno, δημοτικό τραγούδι και ζωντανό σαξόφωνο, σε εναλλαγή με την απόλυτη ησυχία, έτσι που ο ίδιος ο λόγος του Ν. Καζαντζάκη, γίνεται η αφορμή για τον χορό.

Σκηνοθεσία- χορογραφία- μουσική επιμέλεια:
Ρούλα Καραφέρη, σε συνεργασία με την ομάδα.

Σαξόφωνο- σύνθεση : Νίκος Χαλκιάς

Παίρνουν μέρος :
Μαρία Γκιτέρσου, Τώνια Ζαφειρίδου, Έλενα Μηχαηλίδη, Γιώργος Παπαδόπουλος, Αναστασία Ριζάκη, Άννα Τσιανάκα, Δήμητρα Φυτιλή, Κατερίνα Χονδρού.

Τετάρτη 29/4,
(στα πλαίσια της μέρας χορού η έναρξη είναι στις 20.30 και είσοδος δωρεάν)

Επόμενες Παραστάσεις:
Τετάρτη 6/5, Παρασκευή 8/5 και Τετάρτη 13/5
21.00
(Είσοδος 4 ευρώ)

ΜΥΛΟΣ του ΠΑΠΠΑ
Γεωργιάδου 53, 3ος όροφος
πληροφορίες 6932853971

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Μεγάλη Πέμπτη

Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι

για την Ανάστασή σου.

 

Την πιστεύω αλλά με θλίβει

όπως μάς θλίβουν γοερά

και κάτι άλλα θαύματα που

επαληθεύτηκαν αλλόκοτα:

με το μη μένοντας κοντά μας

όπως μη μένοντας από μεθαύριο Εσύ.

 

Να αναστηθείς βεβαίως

ποιος νεκρός δεν το θέλει

ποιος υποψήφιος.

Αλλά να έμενες κάτω, εδώ

να μένεις ο πλησίον μας.

 

Όσα μάς έταξες το είδες

δε γίνονται εκεί πάνω

εν μέσω πολυάσχολων ιλίγγων

και στροβιλισμών της Αναλήψεώς σου.

 

Θέλουνε γη αυτά τα πράγματα

πετρώδη ακανθόσπαρτη

γι’ αυτό και την διεξήλθες τόσον αιματηρά

ίνα άρεις -Συ είπας-

όσα χάσαμε επ’ αυτής.

 

Δε γίνεται τουλάχιστον να μένεις

μία βδομάδα εδώ και μια στο πατρικό σου;

Θαύμα μεγάλο είσαι πια μπορείς

να επιβληθείς στη διανομή σου.

Πώς πηγαινοέρχονται καθημερινά

από εδώ εκεί από κει εδώ

η ζωή και ο θάνατος.

 

Όχι όχι μη μου μιλάς για τις αόρατες

συνεχείς εκείνες παρουσίες. Είδαμε

σε τι μαρτύριο ψαύσεως τυφλής μάς υπέβαλαν.

 

Μεγάλωσα όχι θέλω ξεκάθαρους πια

ορατούς λογαριασμούς

 

ή σε αγγίζω Ιησού

ή Ανασταίνεσαι δια παντός από κοντά μου.

Κική Δημουλά «Ηχος απομακρυνσεων» (2001)

Αϊ-Γιώργης κι Αϊ-Δημήτρης

Παντελής Μπουκάλας

Καζαντζάκης και Σικελιανός, δύο από τους Έλληνες λογοτέχνες που θεολόγησαν εντατικότερα και βαθύτερα, έζησαν και περίπου τα ίδια χρόνια: 1884 με 1951 ο Λευκαδίτης, 1883 με 1957 ο Κρητικός. «Σαράντα χρόνια φιλία ακατάλυτη μ’ έσμιγε με το Σικελιανό, ήταν ο μόνος άνθρωπος που μπορούσα ν’ αναπνέω, να μιλώ, να γελώ και να σωπαίνω μαζί του. Τώρα η Ελλάδα άδειασε...» έγραψε ο Καζαντζάκης όταν πέθανε ο φίλος του, που τον πρωτοσυνάντησε το 1914. Ξέρουμε, όμως, πως η σχέση τους, όσο κι αν οι ρίζες της τελικά άντεξαν και δεν καταλύθηκαν, δεν ήταν ανέφελη. Οσα τους ένωσαν στο κοινό προσκύνημά τους στο Αγιον Ορος, τον Μυστρά, τις Μυκήνες, τους Δελφούς, την Ακρόπολη διακυβεύτηκαν όταν ο Καζαντζάκης τάχθηκε σθεναρά υπέρ του Βενιζέλου, εν αντιθέσει με τον Σικελιανό. Η φιλία τους αναθερμάνθηκε το 1942. Κι όσο κι αν κλονίστηκε πάλι το 1946, με την υποψηφιότητα και των δύο για το Νομπέλ, πολύ βαρύτερη πρέπει να ήταν η πίκρα που ένιωσαν βλέποντας την ίδια τους την πατρίδα (την κυβέρνηση Τσαλδάρη) να τορπιλίζει πεισματικά τη βράβευσή τους, με το πρόσχημα ότι στο πρόσωπό τους θα βραβευόταν η Αριστερά.

Ενα ποίημα του Σικελιανού, δημοσιευμένο στον 6ο τόμο του «Λυρικού βίου» (Ικαρος, 1978), με τον τίτλο « [Αποχαιρετισμός του Καζαντζάκη]» (εικάζω πως οι αγκύλες υποδηλώνουν ότι ο τίτλος δεν είναι του ίδιου του ποιητή αλλά του φιλολογικού επιμελητή Γ.Π. Σαββίδη), ορίζουν με ικανοποιητική σαφήνεια τη σχέση των δύο: η συμπόρευσή τους βγάζει σε δίστρατο και οι δρόμοι τους χωρίζουν, μα η αγάπη, η ανάγκη της αγάπης, μένει. Το ποίημα, πιθανότατα του 1923, θα μπορούσε να θεωρηθεί και απάντηση σε επιστολή του Καζαντζάκη, που, με σχεδόν ολοκληρωμένη την «Ασκητική», δηλώνει στον Σικελιανό πως οι δρόμοι τους άλλαξαν.

Το ποίημα: «Πώς Αϊ-Δημήτρης του Αϊ-Γιωργιού τον τράχηλο αγκαλιάζει, / καθείς τους ανεβαίνοντας σε ψυχερό φαρί, / το δρόμο που μυρίζεται μακρύ κι αναγαλλιάζει, / και το ’να είναι σιδέρικο και τ’ άλλο είναι ψαρί, / όμοια κι εγώ, ως ξεκίναγα για το μεγάλο δρόμο, / και συ ’σουνα στο πλάγι μου γι’ άλλο στρατί να πας, / ακόμα πάνω απ’ τ’ άλογο σου αγκάλιασα τον ώμο / κι είπα: “Ο Θεός στις στράτες σου, και συ να μ’ αγαπάς”». Δεν διαλέγει τυχαία ο Σικελιανός να παρομοιάσει τον εαυτό του και τον Καζαντζάκη με δύο έφιππους, πολεμικούς αγίους. Αισθάνεται ότι και των δύο οι οραματισμοί για τα θεϊκά και για τ’ ανθρώπινα έχουν να δώσουν έναν πόλεμο με παλιές συνήθειες και αξίες, αν θέλουν να πετύχουν έστω και κάτι μικρό.

Οι δύο λογοτέχνες, άσχετα αν σχεδίασαν ή όχι στο Αγιον Ορος την ίδρυση μιας νέας θρησκείας, στοχάστηκαν επίμονα –και ουσιαστικά σε όλη την έκταση του έργου τους– για το θείο, αποβλέποντας στην αποθέωση του ανθρώπου ή Στον εξανθρωπισμό της θεότητας. Στο γόνιμο διανοητικό εγχείρημά τους καθένας τους πήρε, πράγματι, τον δρόμο του. Αλλά θα συνεχίσω αύριο, μέρα που είναι.

http://www.kathimerini.gr/authors?id=22

Έντυπη