Καλή χρονιά!

Καλή δύναμη σε όλους και όλες, μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικούς, για τη νέα σχολική χρονιά!
Και ας μην ξεχνάμε εμείς οι εκπαιδευτικοί ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ψυχές που χρειάζονται αγάπη, ενδιαφέρον, έμπνευση, χαμόγελα και όχι μόνο γνώσεις.

Μαθηματικός για την Ιστορία

Κέζα Λώρη

Και γιατί, παρακαλώ, να μην διδάσκει Ιστορία ο μαθηματικός; Γιατί να μην διδάσκει καλλιτεχνικά ο γυμναστής; Τι πάει να  πει «ειδικότητα»; Ηρθαν τα μνημόνια οπότε όλοι οι καθηγητές θα διδάσκουν απ’ όλα και θα λένε «ευχαριστώ» που έχουν δουλειά_ εκεί έξω υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αδιόριστοι. Κάπως έτσι βλέπει τα πράγματα ο Ανδρέας Λοβέρδος ο οποίος έδωσε οδηγία να διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας από θεολόγους, γαλλικούδες, κοινωνιολόγους και μαθηματικούς.

Δεν είναι κάτι καινοφανές η ανάθεση της διδασκαλίας της Ιστορίας σε άλλες ειδικότητες. Επί χρόνια αναλάμβαναν οι ξενόγλωσσοι, καθώς δεν συμπλήρωναν το ωράριο διδάσκοντας το αντικείμενό τους. Αποτελεί λοιπόν μια παράδοση, ο καθηγητής ξένων γλωσσών να έχει ελάχιστες ώρες για το μάθημά του, και τα παιδιά να πηγαίνουν στα φροντιστήρια να μάθουν επαρκώς αγγλικά και γαλλικά. Ο καθηγητής ξένων γλωσσών, που έχει σπουδάσει την ποίηση και τον πολιτισμό μιας άλλης χώρας, αναλαμβάνει την ελληνική Ιστορία, ως αυτοδίδακτος. Αυτά δεν πρέπει να τα προσπερνάμε έτσι, άνετα,«έλα μωρέ, θα διαβάσει το βιβλίο και θα τα πει». Η απαξίωση των σπουδών και της εξειδίκευσης είναι πιο επικίνδυνη από όσο φαίνεται.

Η επιπόλαιη ανάθεση των μαθημάτων σε άσχετες ειδικότητες γίνεται για να κουκουλωθεί ένα άλλο δεινό της εκπαίδευσης. Τα κενά διδασκόντων αποτελούν και αυτά μια παράδοση. Δεν έχει ξεκινήσει ποτέ η σχολική χρονιά με όλους τους καθηγητές στη θέση τους. Ναι, ξέρουμε, φταίνε οι καθηγήτριες, που πάνε και γκαστρώνονται τελευταία στιγμή. Το έχουμε ακούσει κι αυτό από υπουργό, ότι οι επαπειλούμενες εγκυμοσύνες ανατρέπουν την οργάνωση του υπουργείου Παιδείας. Πράγματι, στο κλάδο καταγράφεται ύποπτο ποσοστό αδειών τέτοιου τύπου. Παράλληλα κάποιοι αποδέχονται διορισμούς σε ακριτικές περιοχές χωρίς να πηγαίνουν ποτέ. Αυτές οι αντικοινωνικές συμπεριφορές καθηγητών υπάρχουν αλλά είναι τόσο λίγες που δεν είναι ικανές να ανατρέψουν έναν σοβαρό προγραμματισμό.

Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό που κάθε χρόνο το υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να οργανώσει τους ανθρώπους του. Θα σταθούμε μόνο σε όσα αφορούν το πρόγραμμα, μια άλλη φορά μπορούμε να μιλήσουμε για το νομάδα καθηγητή, που στην αρχή του καλοκαιριού δεν ξέρει σε ποια πόλη θα βρίσκεται το χειμώνα, συντηρεί δεύτερη εστία, ξοδεύει το μισθό σε μετακομίσεις και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ο υπουργός Παιδείας και τα στελέχη του υπουργείου έχουν να κάνουν τους εξής υπολογισμούς: να μετρήσουν πόσοι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στη σύνταξη (περί τους 5.000 ετησίως), πόσοι είναι ωρομίσθιοι, πόσοι αναπληρωτές. Κατόπιν να μετρήσουν πόσοι είναι οι μαθητές, από προεγγραφές, υπολογίζοντας από τα νηπιαγωγεία ή με άλλο τρόπο. Να βάλουν κάτω τα μαθήματα και όλα αυτά να τα βάλουν σε σειρά. Αν δεν μπορούν, ας το αναθέσουν σε ομάδα προγραμματιστών. Αν δεν μπορούν, ας πάνε σπίτια τους και να αφήσουν το έργο σε ικανούς.

Την άνοιξη ο Ανδρέας Λοβέρδος έκανε τη διαφορά στα λόγια. Είπε ότι βρήκε τις πιστώσεις άρα θα μπορέσει να προσλάβει τους αναπληρωτές που χρειάζονται ώστε να ξεκινήσουν όλα τα σχολεία κανονικά. Τι σημαίνει το «κανονικά»; Το αυτονόητο: όλοι οι μαθητές να έχουν καθηγητές για όλα τα μαθήματα. Τώρα, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν πολλά κενά_ είπαμε, ο μαθηματικός θα διδάσκει ιστορία. Κι ενώ ο υπουργός λέει ότι λείπουν μόνον 500 εκπαιδευτικοί, οι συνδικαλιστές έχουν άλλη άποψη, μετρούν αλλιώς τα κενά. Η ασυνεννοησία τους δεν βοηθά την κατάσταση. 

Ας δούμε τι λέει ο μεν και τι λένε οι δε:

Ο Ανδρέας Λοβέρδος είπε: «τα 22.500 κενά τα κατεβάσαμε σε 16.500 με λιγότερες αποσπάσεις, περισσότερες παράλληλες αναθέσεις διδασκαλίας και καλύτερη τοποθέτηση των εκπαιδευτικών, αλλά από τις 16.500 κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό, μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε μόνο τις 16.000. Δηλαδή, ξεκινάμε με 500 μείον».

Η ομοσπονδία των δασκάλων (ΔΟΕ) υπολογίζει ότι οι κενές θέσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα είναι 8.000, με τα μεγαλύτερα προβλήματα να παρουσιάζονται στα ολοήμερα και τα ειδικά σχολεία.

Η ομοσπονδία των καθηγητών (ΟΛΜΕ) υπολογίζει ότι τα κενά στα γυμνάσια και τα λύκεια θα είναι περίπου 2.000-3.000.  

Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα ενός άθλιου κράτους, με αθλιότητα πασών των κυβερνήσεων, με πολίτες που ψηφίζουν αυτές τις κυβερνήσεις οι οποίες ούτε ένα σχολείο της προκοπής δεν μπορούν να οργανώσουν. Στον πάτο, διαχρονικά.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=629604

Ταξίδι στη Ρώμη!

Δευτέρα: Συνάντηση στις 9.30 στο σταθμό Λαρίσης και αναχώρηση στις 9.45 για Θεσσαλονίκη. Τραίνο απλό και αυθεντικό, θυμίζει παλιές μέρες  με πολύ κόσμο και όρθιους. Φυσικά, υπάρχουν οι κλεπτοθεσίτες που δεν έχουν θέση αλλά όποια βρουν την αρπάζουν. Νύστα αρκετή, 2.00 ο ύπνος χθες ένεκα της αδημονίας του ταξιδιού. Οψόμεθα. Ανυπομονούμε να φτάσουμε!!!

Συνεχίζουμε με αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, χαμός, το εννοώ! Γίνεται το έλα να δεις, καφεδάκι στο αεροδρόμιο και αναμονή, μεγάλη ουρά στο check in. Μπήκαμε στο αεροπλάνο της easy jet, λίγο τρελός ο πιλότος αλλά όλα καλά. Πρώτη εντύπωση, είναι λίγο ανοργάνωτοι και λίγο στον κόσμο τους οι Ιταλοί, δεύτερη εντύπωση, η πολυπολιτισμικότητα καλά κρατεί κι εδώ και δυστυχώς, και με την κακή έννοια. Στο αεροδρόμιο, πήραμε το shuttle bus, 5 e και μετά το μετρό και φτάσαμε. Το δωμάτιο μικρό αλλά όχι πολύ διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε. Η διακόσμηση όλα τα λεφτά, πολύ αστεία και λίγο κιτς. Χιούμορ και καλή διάθεση… Μπανάκι και αναχώρηση για φαγητό.

To βράδυ περπατήσαμε στη Μπαρμπερίνι και φτάσαμε στη Βία Γένοβα όπου σε ένα παράλληλο δρόμο βρήκαμε ένα πολύ ωραίο wine bar. Η  βραδιά κύλησε όμορφα, περπατήσαμε, γελάσαμε, ήπιαμε ωραίο βιολογικό κρασάκι και πέσαμε ξερές.

Τρίτη: Δυσάρεστη έκπληξη το ξυπνητήρι στις 7 και αμέσως μετά το σχεδόν ανύπαρκτο πρωινό, καφές και ένα γλυκό. Στη συνέχεια, εγώ έσκισα ένα τεράστιο πανίνι από τη γειτονιά και τρέξαμε για το μετρό, γιατί είχαμε κλείσει εισιτήριο στο Βατικανό. Παρακάμψαμε ουρές, μπήκαμε και χαθήκαμε στα εκθέματα. Εβδομάδα να είσαι δεν τα βλέπεις. Θαυμάσαμε όλο αυτό το μεγαλείο, επίδειξη ισχύος και φυσικά σταθήκαμε στα έργα του Ραφαήλ και Μικελάντζελο. Ο καφές στους κήπους ήταν μια όαση πραγματική και μαζί τα σύννεφα που μας βοήθησαν να αντέξουμε την πολύωρη περιπλάνηση. Συνέχεια είχε ο Άγιος Πέτρος, ουρά μεγάλη αλλά ο ναός είναι κάτι που αξίζει να δει κανείς. Η βόλτα στη συνέχεια μας οδήγησε στο Καστέλο Σαιντ Άντζελο και στον Τίβερη με τις υπέροχες γέφυρες.

Κάθε βήμα είναι και μια έκπληξη σ΄αυτό το απέραντο μουσείο. Φαγητό πάστα κοντά στην Πιάτσα Ναβόνα και επιστροφή στο ξενοδοχείο με πέρασμα από Πάνθεον και Φοντάνα Ντι Τρέβι που είναι σε φάση ανακατασκευής. Δε ρίξαμε το κέρμα μας…

Το απόγευμα σειρά είχαν τα ισπανικά σκαλιά και η πολύ ωραία πλατεία με πολύ κόσμο και μια γιορτινή ατμόσφαιρα, περπάτημα στη via del corso, via del bambuino με πολύ ακριβά μαγαζιά και στην Piazza del Popolo. Πολύ ωραίο δείπνο σε μια ωραία τρατορία κοντά στα ισπανικά σκαλιά Sant’ Andrea με ωραίο περιβάλλον και ευγενικούς σερβιτόρους και λίγο νερωμένο κρασί. Πολύ ωραία βραδιά, πολύ περπάτημα περίπου 16 χιλιόμετρα.

Τετάρτη: Πρωινό ξύπνημα, όχι τόσο νωρίς στις 8 και καφές, πρωινό και τρέξιμο για Ρωμαϊκή αγορά και περίχωρα, Καπιτώλιο. Πολύ περπάτημα κάτω από τον ήλιο αλλά ο καλός Θεός του Βατικανού μας δρόσιζε με ένα αεράκι και μια πολύ καλή θερμοκρασία για την εποχή. Η Ρωμαϊκή Αγορά απαιτεί οδηγό (National Geographic) και περπάτημα, τυχαίο αλλά τρία άτομα κυκλοφορούσαμε με τον ίδιο οδηγό του National Geographic, πολύ γέλιο αλλά και πολλή η μελέτη, καθημερινά, χώρια αυτή που προηγήθηκε του ταξιδιού. Πρώτα είδαμε τον ιππόδρομο, την εκκλησία Σάντα Μαρία ιν Κοσμεντίν χτισμένη σε αρχαίο ναό για τον Ηρακλή και γεμάτη τουρίστες που περίμεναν στην ουρά να διαπιστώσουν την ειλικρίνειά τους στο Boca de la Verita, στο στόμα της αλήθειας δηλαδή. Πολύ ευχάριστη βόλτα εντός του Φόρουμ είναι και ο λόφος Παλατίνο αλλά και ο λόφος Καπιτολίνο όπου βρίσκεται το Καπιτώλιο. Επίσκεψη στο Σαν Κλεμέντε και στον Άγιο Ιωάννη στο Λατερανό, όπου και μας εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μας. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ανεφοδιασμό. Στο μεταξύ, οι Ρωμάνοι είναι λίγο εκμεταλλευτές, μας μοιάζουν αρκετά στις τιμές και στο γδύσιμο.

Απόγευμα: λεωφορείο από τη γειτονιά και βουρ για Τραστέβερε. Σταματούμε στον Τίβερη και στο νησάκι Τιμπερίνα με την εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου και βόλτα στην περιοχή. Τουριστική αλλά όμορφη με πολλές τρατορίες και όμορφα στενά δρομάκια για χάσιμο. Η πλατεία πολύ ζωντανή με την εκκλησία Σάντα Μαρία Ιν Τραστέβερε και την κλασική κρήνη και μουσικοί στο δρόμο και πολλοί πλανόδιοι μικροπωλητές. Είσαι σε σκηνικό άλλης εποχής. Δείπνο ακριβό αλλά πολύ ικανοποιητικό με σερβιτόρο έναν πολύ συμπαθητικό Έλληνα που μιλούσε ελληνικά με ιταλική προφορά. Επιστροφή με τραμ και λεωφορείο μετά από ψάξιμο-είναι ένα θέμα οι συγκοινωνίες-και κρεβάτι. Αύριο πρωινό ξύπνημα και επίσκεψη στη Βίλλα Μποργκέζε. Το παγωτό στο blue sky πολύ καλό. Χιλιόμετρα 17.600.

Πέμπτη: Βάρβαρο ξύπνημα στις 7 και επίσκεψη στην Μποργκέζε, μετά το χθεσινό περπάτημα οι πατούσες πονάνε. Η μία της παρέας ξεκουράζεται και οι δύο αναχωρούμε μετά από ένα εσπρεσάκι της στιγμής για τη Βίλλα Μποργκέζε. Το Μουσείο είχε πολύ ενδιαφέρον, τόσο το κτήριο όσο και οι πίνακες αλλά και τα γλυπτά. Πώς να μην αναφέρω τον Μπερνίνι και την αρπαγή της Περσεφόνης! 

Αμέσως μετά από δύο ώρες περίπου στο Μουσείο, βόλτα στο πάρκο όαση και καφεδάκι υπό τον ήχο των υπαίθριων μουσικών που είναι ένα συν στην ατμόσφαιρα της Ρώμης. Κούραση αλλά και προσπάθεια να πάρουμε τα πόδια μας και να πάμε στο λόφο Τζιανίκολο να θαυμάσουμε τη θέα από ψηλά, ευτυχώς έχουμε εξοικειωθεί με τις συγκοινωνίες και το περιττό περπάτημα έχει μειωθεί. Σήμερα, έχει υγρασία αλλά η θερμοκρασία και το σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας είναι αρκετά αναζωογονητικά. Η θέα είναι υπέροχη από το Τζιανίκολο που δεν ανήκει στους 7 λόφους της Ρώμης και κατέβασμα στο Τραστέβερε για να γυρίσουμε για μια μικρή ξεκούραση στο ξενοδοχείο. Στην πορεία διαπιστώνουμε ότι η πείνα καλά κρατεί και και πάμε στο Carlo Menta που είναι και πολύ φθηνό και πολύ καλό. Περίδρομος!

Το απόγευμα βόλτα με τα πόδια στο κέντρο όπου γίνεται χαμός. Αρχίζουμε και βλέπουμε σιγά σιγά πιο πολλούς ντόπιους που μάλλον επέστρεψαν από τις διακοπές αλλά και ο τουρίστας κατά κύριο λόγο κυκλοφορεί στο κέντρο. Στους δρόμους ακούς μουσικές, βλέπεις την έφιππη αστυνομία και τους ατέλειωτους μικροπωλητές, κυρίως πακιστανούς που έχουν καταλάβει την πόλη, κυριολεκτικά. Μπέρδεμα στα στενά, περπάτημα και τελικά στάση στην τρατορία του Αντόνιο κοντά στο Πάνθεον για λίγο φαγητό και κρασί. Ευχαριστηθήκαμε τη βραδιά και χαρήκαμε ζωντανή μουσική από τους γυρολόγους μουσικούς. Η πλατεία στο Πάνθεον είναι μαγική τη νύχτα. Γενικότερα, η Ρώμη τη νύχτα είναι παραμυθένια. Περπάτημα χαλαρό και επιστροφή με λεωφορείο στο Β&Β μας.  Χιλιόμετρα:15

Παρασκευή: Πρωί ξύπνημα λίγο πιο αργά, δεν έχουμε κάτι να μας περιμένει. Καφές και πρωινό στο καφενεδάκι κάτω από το Β&Β με τέλειο, τίμιο και φθηνό πανίνι αλλά και νερό σε λογική τιμή. Πέρασμα με τα πόδια από την Πιάτσα ντε Σπάνια και κατεύθυνση προς την πιάτσα ντελ Πόπολο. Μας περιμένουν κάποια σημεία εκεί. Πέρασμα από τη Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο με εκπληκτικό Καραβάτζιο και πολύ ωραία διακόσμηση. Η ζέστη εμφανής σήμερα -σε συνδυασμό με την υγρασία- είναι για πρώτη μέρα λίγο κουραστική αλλά το παλεύουμε. Περπάτημα από τη βία ντι Ριπέτα προς το Μαυσωλείο του Αυγούστου και το μνημείο της Pax Romana, συγκίνηση και δέος που τα βλέπουμε όλα αυτά. Συνεχίζουμε με προορισμό το Πάνθεον το οποίο είναι τεράστιο και ζαλιστικό, ύψος και απόκοσμος τρούλος αντιπροσωπευτικός της ματαιοδοξίας της εξουσίας ανά τους αιώνες. Φεύγουμε και στην πλατεία πίσω από το Πάνθεον δύο μουσικοί μας τρέλαναν με τους ήχους κλασικής μουσικής. Το ξαναέγραψα, το πιο μαγικό σ΄αυτή την πόλη-σκηνικό ήταν οι μουσικοί στο δρόμο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πάρα πολύ καλοί και αξιόλογοι στο είδος τους. Βόλτα στο Campo dei Fiori και διάλειμμα για δροσιά στην Πιάτσα Ναβόνα, ίσως από τις πιο δύσκολες στιγμές του ταξιδιού. Η κούραση και η ζέστη μας κατέβαλαν κομματάκι.  Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ένα μπάνιο.

Απόγευμα: Λίγη ξεκούραση και περίπατος προς την περιοχή Κάμπο Μάρτσιο, κεντρικό κομμάτι κοντά στον Τίβερη και στο Campo dei Fiori. Περπάτημα στη Βία Τζούλια, στην Πιάτσα Φαρνέζε και σε παράλληλη οδό που σε οδηγεί προς την πλατεία στο Campo dei Fiori. Ωραίο αυθεντικό σκηνικό, ήσυχος δρόμος με μια πολύ γνήσια γεύση της πόλης. Εξαίσια σημεία οι αντικερί και ένα παλιό φαρμακείο σε ένα απίστευτο κτήριο. Βέβαια, και αρκετοί άστεγοι διαμένουν σ΄αυτά τα υπέροχα δρομάκια. Στην εκκλησία Σαν Τζιάκομο & Σάντα Μαρία μια χορωδία μάλλον από την Ισπανία, έψελνε ουράνιους ύμνους και πραγματικά χωρίς καθόλου να γίνομαι υπερβολική έντυνε αυτό το μαγευτικό τοπίο. Την άκουσα, με όλη τη σημασία της λέξης. Περπάτημα, περπάτημα, περπάτημα και τελικά φαγητό σε μια μαγική γωνιά στο Campo dei Fiori. Το φαγητό ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικό και το κρασάκι, επίσης. Η πόλη έσφυζε από ζωή, πάρα πολύς κόσμος και εντόπιος αλλά και άπειροι τουρίστες. Ζωντάνια, μουσικές, χαρά και φυσικά πολύ τρέλλα και υστερία και απόγνωση μαζί, από πολλούς τουρίστες που μπορεί να μαλώνουν στο δρόμο –κυρίως Αμερικανίδες κοπέλες ή αγγλιδούλες λιωμένες-αλλά ένα κρύο gelati έρχεται να τα γλυκάνει όλα. Θα επαναληφθώ, οι Ιταλοί είναι άσοι στο φαγητό αλλά και στον τρόπο που θα σου το παρουσιάσουν. Με αυτό τον τρόπο, πληρώνεις το κάτι παραπάνω αλλά το πιάσιμο είναι ήπιο. Επιστροφή με το τελευταίο λεωφορείο στο ξενοδοχείο και στην ονειρεμένη Βία Βένετο. Χιλιόμετρα: 14 περίπου

Σάββατο: Τελευταία μέρα, γαμώτο! Καμία δε θέλει να σηκωθεί. Ξυπνήσαμε πιο αργά και ετοιμαστήκαμε, ήπιαμε το εσπρεσάκι μας από τους αγαπημένους γείτονες και στη συνέχεια φάγαμε στο ξενοδοχείο ό,τι είχε περισσέψει από τα υπέροχα τυριά που είχαμε πάρει από Super Market. Αφήνουμε τα πράγματα στο Termini, πάμε Τεστάτσιο το οποίο έχει μια Πυραμίδα του Γάιου Κέστιου και ένα κοιμητήριο για τους μη καθολικούς το οποίο ήταν ένα πάρκο, χώρος αναψυχής αλλά εμείς είμαστε κουρασμένες για να δούμε και πολλά. Όπως αποδεικνύεται η περιοχή είναι για το βράδυ γιατί τη μέρα δε έχει να πει και πολλά. Φτάνουμε μετά από περπάτημα στο λόφο Αβεντίνο, ο οποίος έχει κάποιες εκκλησίες και υπέροχη δροσιά στην πόλη αλλά και θέα. Πολλοί ντόπιοι βρίσκονται εκεί για κάποια εκδήλωση, οι δύστυχες γυναίκες υποφέρουν με τα τακούνια, αλλά και άλλοι είναι αραχτοί στο πάρκο. 

Πάμε για το μετρό, η μία της παρέας αναχωρεί για την Αθήνα και οι υπόλοιπες πάμε κέντρο. Πέρασμα από το καφέ Γκρέκο, το οποίο είναι πολύ ιδιαίτερος χώρος αλλά το καλοκαίρι ο κλιματισμός δε μας ευχαριστεί και έτσι δεν καθήσαμε. Γενικότερα, οι Ρωμάνοι κάθονται μέσα, είναι εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι θα φάνε και θα πιούμε σε κλιματιζόμενο χώρο σε αντίθεση με εμάς που προτιμούμε τους εξωτερικούς χώρους το καλοκαίρι. Δυστυχώς, μας έμεινε λίγος χρόνος αρκετός για ένα γρήγορο γκαζάτο και χυμό και κάποια πολύ λίγα δωράκια μιας και τα χρήματα αλλά και οι δυνάμεις μας έχουν αρχίσει να εξαντλούνται.  

Η Ρώμη αξίζει να πας και να ξαναπάς. Οι άνθρωποι έχουν αναγάγει τον τουρισμό σε επιστήμη, πολλοί ζούνε από αυτόν και όχι μόνο οι Ιταλοί αλλά και πολλοί μετανάστες που φαίνεται να το απολαμβάνουν.. Σε κάποια σημεία, όπως οι συγκοινωνίες πρέπει να ψάξεις ή να συμβουλευτείς το google map για περισσότερες πληροφορίες. Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, είμαι ακόμη εκεί. Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι, περάσαμε πολύ καλά, γελάσαμε, χαρήκαμε, νοσταλγήσαμε, ταξιδευτήκαμε! Τελειώνω αυτές τις αράδες στο τρενάκι της επιστροφής που είναι και πάλι γεμάτο μιας και το καλοκαιράκι τελειώνει και καθώς φαίνεται ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του.

Και εις άλλα με υγεία!