Καλό Πάσχα!

Εύχομαι σε όλους τους αναγνώστες Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα. Είναι μια δύσκολη εποχή αυτή που βιώνουμε και βαλλόμαστε από πολλές πλευρές. Δεν είμαι σίγουρη αν στην παρούσα συγκυρία μπορώ να προτείνω πολλά. Ένα από τα πρώτα που μπορώ να υποδείξω είναι η επανεκτίμηση των αξιών μας, η ανάκτηση της ελληνικότητας, η οικείωση με την παράδοση και επαφή με την ελληνική ρίζα, την ελληνική ύπαιθρο και την απλότητα, την αλήθεια της ράτσας μας και την αυθεντικότητα της ουσιαστικής ανθρώπινης επαφής, μακριά από ωφελιμισμούς και κερδοσκοπίες. Ας κάνουμε μια προσπάθεια να σταθούμε στον εαυτό μας, στην ενδότερη ψυχή μας και ας αναθεωρήσουμε τα θέλω και τα πρέπει μας προς το ανθρωπινότερο. 

The sunny side of the street

Από "Τα Ελεγεία Της Οξώπετρας" (1991) Οδυσσέας Ελύτης

Τώρα, στη βάρκα οπού κι αν μπεις άδεια θα φτάσει

Εγώ αποβλέπω· σ' έναν μακρύ θαλασσινό Κεραμεικό

Με Κόρες πέτρινες και πού κρατούν λουλούδια. Θα 'ναι νύχτα και

        Αύγουστος
Τότε πού αλλάζουν των αστερισμών οι βάρδιες. Και τα βουνά

        ελαφρά
Γιομάτα σκοτεινόν αέρα στέκουν λίγο πιο πάνω άπ' τη γραμμή του

        ορίζοντα

Όσμές εδώ ή εκεί καμένου χόρτου. Και μια λύπη άγνωστης γενεάς
Πού από ψηλά

                    κάνει ρυάκι πάνω στην αποκοιμισμένη θάλασσα

Λάμπει μέσα μου κείνο πού αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει

"Αχ ομορφιά κι αν δεν μου παραδόθηκες ολόκληρη ποτέ

Κάτι κατάφερα να σου ύποκλέψω. Λέω: κείνο το πράσινο κόρης

        οφθαλμού πού πρωτο-
Είσέρχεται στον ερωτά και τ'άλλο το χρυσό, πού δπου κι αν το

        τοποθετείς ίουλίζει.
Τραβάτε τα κουπιά οί στα σκληρά εθισμένοι. Να με πάτε κει πού

        οι άλλοι παν

Δε γίνεται. Δεν έγεννήθηκα ν'ανήκω πουθενά
Τιμαριώτης τ'ούρανοϋ κει πάλι ζητώ ν'αποκατασταθώ
Στά δίκαια μου. Το λέει κι ό αέρας
Από μικρό το θαύμα είναι λουλούδι και άμα μεγαλώσει θάνατος

Αχ ομορφιά συ θα με παραδώσεις καθώς ό Ιούδας
Θα 'ναι νύχτα και Αύγουστος. Πελώριες άρπες που και πού

        θ' ακούγονται και

Με το λίγο της ψυχής μου κυανό ή Όξω Πέτρα μέσ'άπό τη μαυρίλα
Θ'αρχίσει ν'αναδύεται. Μικρές θεές, προαιώνια νέες

Φρύγισσες ή Λυδές με στεφάνι άσημί και με πρασινωπά πτερύγια

        γύρω μου άδοντας θα συναχτούν

Τότε πού και του καθενός τα βάσανα θα εξαργυρώνονται
Χρώματα βότσαλου πικρού: τόσα
Με περόνες πόνου όλες σου οι αγάπες: τόσα
Του βράχου ή τύρφη και του άφραχτου ύπνου σου ή φρικαλέα

        ραγισματιά: δυο φορές τόσα

"Ωσπου κάποτε, ό βυθός μ' δλο του το πλαγκτόν κατάφωτο
Θ'αναστραφεί πάνω από το κεφάλι μου. Κι αλλά ως τότε

        άνεκμυστήρευτα

Σάν μέσ'άπό τη σάρκα μου ιδωμένα θα φανερωθούν
Ιχθείς του αιθέρος, αίγες με το λιγνό κορμί κατακυμάτων

κωδωνοκρουσίες του Μυροβλήτη

Ενώ μακριά στο βάθος θα γυρίζει ακόμα ή γη με μια βάρκα μαύρη
        κι άδεια χαμένη στα πελάγη της.

Χωρίς σχόλια!

Το θράσος του Νεοέλληνα

Η Ελλάδα των αυθαιρέτων. Αυτοί είμαστε. Εδώ την καταντήσαμε αυτή την υπέροχη σε φυσικό περιβάλλον γωνιά του πλανήτη.

Να έρχεται τώρα μια κυβέρνηση της αποικιοκρατίας και να θεσπίζει την νομιμοποίηση ενός εκατομμυρίου αυθαιρέτων που χτίστηκαν πριν τον Ιούλιο του 2011, με μόνη υποχρέωση του αυθαιρεσία την πληρωμή παραβόλου πεντακοσίων (500) ευρώ!

Κι ύστερα αναρωτιέται κανείς πού το βρίσκουν τόσο θράσος οι αυθαιρεσίες και κάνουν ό,τι κάνουν! Αυτό το θράσος και αυτή η λαμογιά, αυτή η ασέβεια στο περιβάλλον και στον άνθρωπο, αυτή η κουτοπονηριά και ο φιλοτομαρισμός είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της πλειονότητας των νεοελλήνων που στις εκλογές γίνονται πλειοψηφία και εκλέγουν τους ομοίους τους φτιάχνοντας ένα θρασύ και γελοίο κράτος.

Και σαν ειρωνεία της ζωής και της γελοιότητας, ζω κι εγώ αυτές τις μέρες, της τακτοποίησης των αυθαιρέτων και των αυθαιρεσιών, από πολύ κοντά το θράσος ενός αστού που ήρθε στην περιοχή υψηλής προστασίας της αγροτικής γης όπου διατηρώ το χωράφι το οποίο με ζει, και χτίζει το σπίτι του σαββατοκύριακου δίχως άδεια, δίχως κανένα απολύτως δικαίωμα δόμησης σε αυτήν την προστατευόμενη υψηλής παραγωγικότητας γεωργική περιοχή.

Τα ζητήματα εκτός από το θράσος το απύθμενο, είναι πολλά ακόμα. Είναι η δημιουργία υποδομών αποχέτευσης σε μια περιοχή που έχει πηγάδια για άρδευση και καλλιέργειες από τις οποίες ζουν άνθρωποι και όχι αστοί του σαββατοκύριακου ρεπό τους.

Είναι η κοροϊδία του να υποχρεούται ο νόμιμος να αγοράζει χτήμα με υπάρχουσα παλαιά οικία για να έχει δικαίωμα αναπαλαίωσής της, δίνοντας υπερτετραπλάσια χρήματα από ό,τι αν αγόραζε ένα απλό χωράφι, κι έρχεται ξαφνικά ο άλλος, ο έξυπνος αστός, δίνει λίγες πενταροδεκάρες, παίρνει ένα χωράφι και χτίζει μέσα εξαρχής και δίχως καμιά άδεια και κανένα δικαίωμα ένα καινούριο σπίτι!

Είναι επίσης το ζήτημα ότι αυτό το κράτος των λαμόγιων, στο οποίο ζούμε, περιμένει από τον κάθε πολίτη να γίνει ρουφιάνος ή να καταγγείλει επώνυμα διότι ούτε οι υπηρεσίες του, αλλά κυρίως ούτε οι διωκτικές του αρχές που τις έχει διάσπαρτες ακόμα και στην πιο απομακρυσμένη επαρχία (το χωριό μας με 200 κατοίκους έχει αστυνομικό τμήμα) δεν κάνουν την δουλειά τους, αφήνοντας τον κάθε θρασύ παράνομο να αλωνίζει.

Είναι τέλος το ζήτημα του “μην ασχολείσαι”, του “γύρευε τη δουλειά σου”, του “μη μπλέκεις”, με το οποίο ανατράφηκαν γενιές και γενιές λαμόγιων σε αυτή τη χώρα κάνοντας ο καθένας τη δουλίτσα του και καταστρέφοντας όλοι μαζί την Ελλάδα.

Τώρα ήρθε η ώρα της πληρωμής

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/

Πολιτεία Πλάτωνος

Δύο χρήσιμα βιντεάκια για την κατανόηση της Πολιτείας του Πλάτωνα και της αλληγορίας του σπηλαίου που σίγουρα ενδιαφέρει τους μαθητές της Γ Λυκείου, αλλά και τον καθένα μας.

Ο Ελληνιστικός Κόσμος-Α Λυκείου

Ο Ελληνιστικός κόσμος- Ολιγόλεπτη γραπτή εξέταση from Dimitra Fytili

Ολιγόλεπτη εξέταση- Ελληνιστικός Κόσμος from Dimitra Fytili

Δύο νέα τραγούδια και ένα παλιότερο...

Όσο ανθίζουν νεραντζιές

του Νίκου Ξυδάκη

Η Αθήνα ευωδιάζει άνθη νεραντζιάς. Η σκυθρωπή πόλη δωρίζει απλόχερα το πιο εκλεκτό άρωμα της Μεσογείου: νερολί. Γλυκό, μεθυστικό και ταυτόχρονα λεπτό, μοναδικό. Οι φουντωτές νεραντζούλες των γκρίζων πεζοδρομίων σκορπάνε λευκά άνθη σε καπό και παρμπρίζ, πάνω σε σέλες μοτοσικλετών, σε φαγωμένα ρείθρα από μάρμαρο πεντελικό στη Ναυαρίνου, σκορπάνε αιθέριο έλαιο που θεραπεύει την ένταση και το άγχος, που διασκεδάζει τον φόβο και την απαισιοδοξία, καταυγάζει τα πρόσωπα και διώχνει τις ρυτίδες. Η παλέτα: βαθύ πράσινο του φυλλώματος, λευκό των ανθέων και των μπουμπουκιών, λαμπρό πορτοκαλί των πικρών καρπών. Υπό τη σκέπη γλαυκού ουρανού, με ελαφρά ψύχρα το πρωί και ήλιο που ξεπλένει κρίματα. Η Αθήνα δίδεται σε όποιον έχει τις αισθήσεις ανοιχτές. Ενα ρίγος καθώς διελαύνεις το κέντρο: η ομορφιά της αιθρίας, το άρωμα της ανοίξεως, χύνονται σαν βάλσαμο στην αδυνατισμένη πόλη, στο κουρασμένο σώμα σου. Είναι αρκετά; Είναι ικανά να δυναμώσουν και να γιατρέψουν; Ιπποκράτους, Σοφοκλέους, Ευριπίδου, Αθηνάς, Ερμού, Αγιοι Ασώματοι. Το φως, οι νεραντζιές... Μπορούν; Ναι, μπορούν, να δυναμώσουν την όραση, να αλλάξουν την προοπτική, ώστε να δούμε τη δυσχέρεια σε ένα ιστορικό συνεχές. Ακούγεται παράδοξο, ίσως και παράλογο, ακούγεται σαν γλυκερός λυρισμός, σαν στερεοτυπική υποδοχή ανοίξεως, μοιρολατρική υποταγή στα τετελεσμένα, μια στιγμή μέθης απ’ το νερολί. Ισως. Ισως να την αποζητούν αυτή την παρηγοριά το κουρασμένο σώμα και ο φοβισμένος νους, γιατί την έχουν ανάγκη, μα σίγουρα δεν την επινοούν: τα αρώματα, το φως, ο βόμβος είναι εδώ, γύρω μας, παντού, είναι ύλη, έχουν υπόσταση και σώμα, είναι η ουσία της ζωής. Ιδού: καθώς αφήνεσαι, καθώς οι ύλες τυλίγουν το σώμα και εισχωρούν στον νου, η πόλη φανερώνει τις ιστορικές της ραφές: κάθε δρόμος, ναΐσκος και μνημείο περιέχεται σε ποιήματα, τραγούδια και διηγήσεις, μαζί με ανθρώπους που υπήρξαν εδώ και τραγούδησαν στον καιρό τους τον πόνο και το θαύμα. Να, εδώ που στέκεσαι στο πρωινό Θησείο είναι ο τόπος όπου έπαιξε ο δερβίσης το νάι το γλυκύ το πράον, νιώθεις ήδη τον ίσκιο του Παπαδιαμάντη, και μερικούς δρόμους παραπάνω, ακούς θροΐσματα από τους ίσκιους του Ξενόπουλου, του Μητσάκη, του Ροΐδη. Ολοι εδώ γυρνούν, αιώνια επιστρέφουν, κι εσύ μαζί, μαζί με νυσταγμένους μαγαζάτορες, διαβάτες που κοντοστέκονται με ένα κύπελλο καφέ, σαστισμένοι από τη φωτοχυσία και τα άνθη νεραντζιάς που αναβλύζουν απ’ τα βάθη, από παντού και πάντα. Επιφάνεια. Ένα άρωμα, ένα χρώμα και μια ριπή ανέμου. Σε μια στιγμή σού φανερώνεται το παν.

Hμερομηνία :  5/4/13   

Copyright:  http://www.kathimerini.gr

Υπέροχος Νικηφόρος Βρεττάκος

Ποιητής της φύσης, της ελληνικής υπαίθρου, της ομορφιάς της θάλασσας, του βουνού, του πράσινου, του πουλιού, του αγνού και άδολου ανθρώπου. Ψάξτε τον, διαβάστε τον, χαρείτε τον...

Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα

Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα
ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς
μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ
δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε
μεταξύ τους μὲ μουσική.

Γράμμα

Δὲν ἔχω ἕνα φύλλο ἀπ᾿ τὰ παλιὰ πράσινα δέντρα.

Σοῦ γράφω τὴ λύπη μου σ᾿ αὐτὸ τὸ χαρτί.
τόσο ἐλαφριὰ ποὺ νὰ στὴ φέρει ὁ ἄνεμος,
τόσο καλὴ καὶ τρυφερὴ ποὺ νὰ μὴ παραξενευτεῖ ὁ ἥλιος,
εὐγενικὴ σὰν τὴ σιωπὴ ποὺ περπατεῖ στὸ χορτάρι
τὴ νύχτα, ἁπλὴ καὶ καθαρὴ σὰν τὸ νεράκι ποὺ τρέχει
καὶ δὲ μαντεύεις πὼς τὸ γέννησε ἡ χτεσινὴ καταιγίδα.

Πολλοὶ σκοτώθηκαν. Πολλοὶ ζοῦμε. Ὅλοι μας εἴμαστε
λαβωμένοι. Εἶναι βαρὺς ἀπὸ τὸν πόνο μας ὁ κόσμος.

Μὲ τὴ σιωπὴ τῆς θάλασσας θὰ λάβεις τὴ λύπη μου.
Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ αἰώνιό μου Μή με λησμόνει!
Εἶναι ἕνα φῶς διπλωμένο ἀνάμεσα σ᾿ ἕνα μικρὸ συννεφάκι.
Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ ἀρνάκι, μιὰ κ᾿ εἶσαι κοντὰ στὸ θεό,
νὰ τ᾿ ὁδηγήσεις σ᾿ ἕνα πράσινο κῆπο του.

Σοῦ στέλνω αὐτὸ τὸ βρέφος μὲ τὸ τσακισμένο ποδαράκι.
Ἀνεβασέ το στὸ παράθυρο μὲ τὸν αὐγερινό,
κοντὰ στὸν κόσμο, κοντὰ στὸ ὄνειρο,
κοντὰ στὴν καλοσύνη σου,ποὺ εἶναι ζεστὴ σὰ μιὰ ἀνάσα μητέρας,
κοντὰ στὸ τζάκι ποὺ ὀνειρεύεσαι μὲ τὸ χέρι στὸ μέτωπο
τὴν εὐτυχία τοῦ πεινασμένου, τοῦ στρατιώτη, τοῦ ἄρρωστου.
Βάλτο κοντὰ στὴν πράσινη σημαία. Κοντὰ στὸ κόκκινο
ἄλογο. Στὴ μητέρα σου πλάι, ποὺ τριγυρισμένη
ἀπ᾿ τοῦ Γενάρη τοὺς σπουργῖτες, γνέθει τὴν ἐλπίδα.
Βάλτο κοντὰ στὸ στεναγμὸ τῆς φιλίας. Κοντὰ-κοντά.
Βάλτο νὰ κάτσει, κι ἄνοιχτου σὰν ἕνα γέλιο τὸ παράθυρο
νὰ ἰδεῖ τὸν κόσμο.

Για τον Απρίλη...

Η παρούσα ανάρτηση σχεδιάστηκε χθες το βράδυ για να στολίσει μουσικά την έλευση του Απρίλη, αλλά η ΔΕΗ μάς έκανε το πρωταπριλιάτικο αστείο της και μάς άφησε χωρίς ρεύμα για κανένα δίωρο και δυστυχώς, χωρίς πολύ ύπνο . Καλό μας μήνα, λοιπόν, έστω και λίγο καθυστερημένα...

Ασκήσεις Λατινικών Γ Λυκείου

Λατινικά, ασκήσεις γραμματικής, 21-37 from Dimitra Fytili