Μια συνέντευξη που αξίζει τον κόπο να διαβάσετε!

Ανησυχώ που φοβάμαι όλο και πιο πολύ

Η Τάνια Τσανακλίδου, με αφορμή το νέο της cd, δηλώνει ότι η δισκογραφία μοιάζει με τον δισταγμό στις εκλογές, που δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις Της Γιωτας Συκκα

Για χρόνια την είχαμε συνηθίσει να εμφανίζεται τα Δευτερότριτα στο «Μετρό» στου Γκύζη. Μόνο που είχε αρχίσει, όπως λέει, να νιώθει «σαν κομμάτι του ντεκόρ του». Φέτος, άλλαξε γειτονιά. Μετακόμισε στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο» στη λεωφόρο Συγγρού, τα Δευτερότριτα και πάλι, όπου θα φυλλομετράει ημερολόγια και αισθήματα. Θα θυμάται ιστορίες, και έχει τόσες να μας πει, συνδυάζοντάς τις με τα ανάλογα τραγούδια. Καινούργια, από την «Προσωπογραφία», τον πρόσφατο δίσκο της, αλλά και παλιότερα. Με νέο ήχο, καλούς μουσικούς (Δημήτρη Μπαρμπαγάλα, Τάκη Φαραζή, Αλέξανδρο Παρασκευόπουλο, Αγγελο Πολυχρόνου, Ηλία Παρασκευόπουλο, Σπύρο Μανταλά), ηλεκτρική διάθεση και τον Blaine Reinenger από τους «Tuxedomoon», ετοίμασε μια μουσική παράσταση με ιστορίες.

Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά την ακούω με τόση αγωνία για το αποτέλεσμα: «Είναι μεγάλη παραγωγή κι έχω άγχος». Ξανοίγεται σε μια εποχή που τα θέατρα μετρούν θεατές, οι σκηνές επίσης, αλλά και οι περισσότερες πίστες. «Πάντα πίστευα πως αν γίνει κάτι καλό, θα βρει τον δρόμο του. Βλέπω, όμως, την κρίση και φοβάμαι. Εχουν 60 άτομα και κάνουν πάρτι».

Την «Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων» τριβέλιζε στο μυαλό της. Ομως, πολλοί δείχνουν να την ανακάλυψαν φέτος. «Οπότε, μια μέρα στο σπίτι της Ελλης Παπακωνσταντίνου που ήταν και ο Γιώργος Γαβαλάς, τους είπα πως ήθελα να κάνω κάτι με μικρές ιστορίες. Να χαλαρώνει ο κόσμος ακούγοντάς τις. Πες μας μία, με παρότρυναν. Πέντε ώρες μετά, ξεχωρίζαμε ιστορίες για μια παράσταση. Βρήκαμε και τα ανάλογα τραγούδια. Και τα παιδιά έγιναν οι λογοκριτές μου».

- Εννιά χρόνια βαριόσασταν να ηχογραφήσετε δίσκο ή το κάνατε από άποψη;

- Δεν είχα πέσει σε κανένα φοβερό τραγούδι που να ήθελα να το πω. Eπειτα, τα τελευταία χρόνια δεν κυνηγάω τίποτα στη ζωή μου. Τα αφήνω όλα να συναντηθούμε.

- Παραίτηση;

- Ισως. Μπορεί να είναι και σοφία. Σαν χαρακτήρας έχω κυνηγήσει στη ζωή μου. Οσο είσαι νέος μπορείς να βάζεις στόχους, ύστερα πρέπει να γεύεσαι τη ζωή, να την ευχαριστιέσαι. Συνάντησα μια μέρα τον παραγωγό Πάνο Μπάρλο, ο οποίος αναρωτήθηκε γιατί δεν κάνω δίσκο. Γιατί δεν βρίσκω κάτι που να με συγκινεί, του απάντησα. Σε μία εβδομάδα, μου έφερε τα πρώτα πέντε τραγούδια. Ετσι έγινε ο δίσκος, γρήγορα. Κι επιβεβαίωσα για άλλη μια φορά ότι στη ζωή μού έρχονται όλα μόνα τους.

- Η «Προσωπογραφία» μοιάζει με το ψυχογράφημά σας. Σαν οι στίχοι να γράφτηκαν αποκλειστικά για σας και τη ζωή σας. Δεν νιώθετε την ανάγκη να γράψετε δικούς σας;

- Μόνο το «Εγώ για δυο» γράφτηκε για μένα σ' αυτό το cd. Οποτε έχω όρεξη αφήνομαι, γράφω. Στη συνεργασία που είχα κάνει παλιά με τον Μιχάλη Δέλτα είχα έξι τραγούδια. Γενικά δεν είμαι συστηματική.

- Δεν είναι ρίσκο να κυκλοφορήσετε ένα δίσκο σε μια εποχή που οι πωλήσεις έχουν πιάσει πάτο;

- Δεν βίασα καταστάσεις για να εκδώσω ένα cd. Δεν κυνηγώ συνεργασίες με το ζόρι. Αλλωστε, χρυσό δίσκο δεν πήρα ποτέ. Οπως ποτέ δεν υπήρξα κακομαθημένο παιδί της δισκογραφίας, που έκανε παραγωγή στους χρυσούς και πλατινένιους. Είχα την αποδοχή που χρειαζόμουν και μου έφτανε.

- Ομως, η δισκογραφία έχει απαξιωθεί πια.

- Η δισκογραφία μοιάζει με τον δισταγμό στις εκλογές, που δεν ξέρεις τι να ψηφίσεις. Ποιον να εμπιστευθείς όταν έχουν όλα απαξιωθεί; Γι' αυτό δεν πήγα να ψηφίσω. Κανείς τους δεν με έπεισε. Τελευταία διάβασα για τους Δημοκρατικούς Πολίτες. Μια συνέντευξη του εκπροσώπου τους είχε ενδιαφέρον. Θα δείξει.

Απεχθής αντιπαράθεση
- Τι σας απωθεί στο ΠΑΣΟΚ και στη Ν.Δ.;

- Και στα τέσσερα κόμματα, με αυτά της Αριστεράς, ο τρόπος της αντιπαράθεσής τους μου είναι απεχθής. Ο πολιτικός που θα με έκανε να τον εμπιστευθώ θα ήταν εκείνος που θα μπορούσε να συναινέσει στο σωστό. Κανείς τους δεν το κάνει. Οταν ο πολιτικός σκέφτεται να τηρήσει μόνο τη γραμμή του κόμματός του δεν τον εμπιστεύομαι. Γιατί δεν εμπιστεύομαι τα κόμματα.

- Αυτή η απαξίωση της πολιτικής σε τι μοιάζει με την απαξίωση του αγοραστικού κοινού για τη δισκογραφία;

- Στην πλάνη και την κοροϊδία. Αγοράζεις ένα δίσκο για ένα μόνο καλό τραγούδι με το οποίο σε γοήτευσαν παίζοντάς το 200 φορές, ενώ το υπόλοιπο περιεχόμενο είναι σκουπιδαριό. Αλλωστε και οι πολιτικοί τι κάνουν;

Ευτυχώς, στα 57, έχω γλιτώσει από την αγωνία του μπότοξ
- Τι σας φοβίζει;
- Η παραίτηση και η αποδοχή αυτού που δεν μας αρέσει, από φόβο. Με τρομάζει να δειλιάζω να κάνω ένα βήμα παραπέρα. Με πληγώνει που φοβάμαι όλο και πιο πολύ.
- Είναι ο φόβος της ηλικίας;

- Του θανάτου. Νόμιζα ότι τον είχα ξεπεράσει. Επανήλθε με πανικούς, που δεν ήξερα την προέλευσή τους. Το ξαναδούλεψα, αλλά τα βράδια δεν βγαίνω με την άνεση που είχα παλιότερα. Διαπιστώνω επίσης ότι φοβάμαι να εμπιστευθώ παραπάνω έναν άνθρωπο. Εχω μια αγωνία. Ισως γιατί βρίσκομαι σε μια μέση ηλικία και φοβάμαι το παραπέρα. Γίνομαι πιο συντηρητική και η συντήρηση με αρρωσταίνει. Φοβάμαι τις αλλαγές σε μένα και στο περιβάλλον μου. Το ίδιο ωστόσο βλέπω και στους άλλους. Νομίζω πως, αν έρθει κάποιος αύριο και υποσχεθεί να λύσει με μια δικτατορία τα οικονομικά μας προβλήματα, το 90% θα το δεχτεί. Αυτός είναι ο τρόμος μου. Οτι με το πρόσχημα της ασφάλειας μπορεί να παραχωρήσουμε την ελευθερία μας.

- Το να επιτρέπετε στα αισθήματά σας να γίνονται φανερά, σας κάνει πάντα καλό;
- Με έχει προικίσει με καλούς φίλους.
- Από την άλλη, βλέπω με πόση ευκολία αποκαλύπτετε από σκηνής πώς νιώθετε: ότι είστε στην κλιμακτήριο, ότι δεν έχετε σύντροφο, έχετε κατάθλιψη…

- Και τι θα γίνει; Θα κρυφογελάσουν μαζί μου; Νομίζεις πως δεν θα έρθει σε αυτούς το ίδιο πράγμα; Ή μήπως με εκμεταλλευτούν; Εμείς επιτρέπουμε να μας εκμεταλλεύονται. Και όταν μου συνέβη κι εμένα, ήταν γιατί εγώ επέτρεψα να εκμεταλλευθούν τις αδυναμίες μου.

- Η έκθεση λοιπόν λειτουργεί θεραπευτικά για σας.

- Τόσο για μένα όσο και για τον αποδέκτη. Κάποια στιγμή είχα τρέλα με τον Στέλιο Ράμφο, μου αρέσουν οι ιδέες του, να μιλάω μαζί του. Ηταν η εποχή που μου μπήκε στο μυαλό μου να κάνω ένα ροκ καμπαρέ. Με ρώτησε λοιπόν τι είναι ο χώρος του καμπαρέ; Χώρος απαγορευμένου αισθήματος του απάντησα. Υστερα με ρώτησε τι είναι απαγορευμένο σήμερα. Του είπα: η αλήθεια. Κι εκείνος, σοφός όπως είναι, με συμβούλευσε: «Αν θέλεις να κάνεις ένα ωραίο καμπαρέ, πρέπει να είσαι τόσο αληθινή όσο δεν το περιμένεις ούτε εσύ η ίδια». Πέρασαν, επτά - οκτώ χρόνια από τότε. Τη μέρα δηλαδή που άλλαξε ο τρόπος που πατάω τη σκηνή.

- Ποιους εμπιστεύεστε να σας πουν τα λάθη σας;

- Η Ελλη Παπακωνσταντίνου και ο Γιώργος Γαβαλάς κάνουν αυτό ακριβώς. Στην παράσταση που ξεκινάω μου λένε ό, τι μοιάζει δήθεν. Σκέψου πώς θα ήμουν αν δεν είχα αλλάξει; Τι αγωνία θα είχα στη σκηνή να κρύψω, στα 57 μου, την απώλεια της ωραιότητάς μου, την απώλεια της σιλουέτας μου, να σφιγγόμουν σε κορσέδες ή να τραβολογιόμουν στους πλαστικούς. Για να μη δουν οι άλλοι τις αλήθειές μου. Εχω γλιτώσει ευτυχώς απ' αυτή την αγωνία, παρότι με πληγώνει το γεγονός που δεν είμαι νέα και μεγαλώνω.

- Μπορεί να το μετανιώσετε αργότερα. Οι περισσότερες γυναίκες πια διορθώνονται.

- Αποκλείεται, γιατί θα ξέρω ότι θα είμαι ψέμα. Οταν ήμουν με τον Αλκη Κούρκουλο, χρόνια πριν, μου είχε πει: μη τολμήσεις ποτέ να κάνεις τίποτα. Τρομάζω όταν βλέπω τα ίδια χείλη στις γυναίκες και το ίδιο αγέραστο μπότοξ. Είναι τεράστιος εγωισμός. Να μην αφήσεις τη θέση σου στον νεότερο. Δεν είναι εύκολο, είναι όμως μια άσκηση ανθρωπιάς.

- Στα 57 σας τα έχετε γευτεί όλα. Αγαπήσατε και σαν αγάπησαν, ερωτευθήκατε, ποθήσατε κάνατε τρέλες. Κι ύστερα;
- Αισθάνομαι ότι η μνήμη μου έχει γίνει πολτός. Ζελέ. Το καθαρό κέρδος είναι ότι, επιτρέποντας στον εαυτό μου να έχει καθαρά αισθήματα, άλλαξα εγώ. Είδα ένα τρομερό ντοκιμαντέρ ότι το μωρό μόλις γεννιέται με το που αντικρίζει το πρόσωπο της μάνας του, εκείνη τη στιγμή δημιουργούνται συνάψεις, οι οποίες διαμορφώνουν τον εγκέφαλό του. Από τη στιγμή που κάθε τι επιδρά πάνω μας, είναι ωραίο να επιτρέπεις στον εαυτό σου και τα αισθήματα και τις συγκινήσεις και την απώλεια, τον πόνο. Θα ήμουν ευτυχής, λοιπόν, αν κάποιος πει «αυτή η γυναίκα με συγκίνησε σαν άνθρωπος». Αυτό θα ολοκληρώσει την ύπαρξή μου.
- Ο δίσκος σας καταπιάνεται πάλι με τον έρωτα.
- Την ώρα που ο έρωτας με έχει εγκαταλείψει. Παράξενο δεν είναι;
- Σας λείπει ο έρωτας ή η συντροφικότητα;
- Τους ανθρώπους που χρειάζομαι τους έχω. Ξέρεις τι μου λείπει… να πάω σε ένα κλαμπ και να χορέψω.
Ωρα να πληρώσουν οι εταιρείες
- Πολλοί υποστηρίζουν ότι ο δίσκος είναι πια ο «μοχλός» προώθησης των live. Συμφωνείτε;
- Υπάρχει κοινό που σέβεται το καλό αποτέλεσμα. Δεν επέλεξα ποτέ να κάνω κάτι μεγάλο που να απαιτεί πολύ κόσμο για να στηριχτεί. Διάλεγα πάντα πράγματα μικρά. Απλωνα τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμά μου. Οπως ήμουν απ' εκείνους που έλεγαν πως ήρθε η ώρα οι εταιρείες να πληρώσουν τις λάθος πολιτικές τους και την εκμετάλλευση.
- Θυμάμαι που λέγατε ότι είναι πολύ κοντά αυτή η στιγμή.

- Κανείς δεν μπορεί να ξεφύγει από το νόμο του σύμπαντος. Πρέπει πρώτα κάτι να καταρρεύσει για να γεννηθεί ύστερα το καινούργιο. Ακόμα κι αν αυτό το καινούργιο δεν μας περιέχει, πρέπει να είμαστε ευγνώμονες και ευτυχείς που θα έρθει. Σε κανέναν δεν αρέσει να είναι στη γωνία, αλλά η άρνηση είναι σαν να μην αποδέχεσαι το θάνατο. Σαν να πιστεύεις ότι πάντα θα έχουμε ενδιαφέρον για τον άλλον, είτε είναι ερωτικός σύντροφος είτε το κοινό. Οι έρωτες έρχονται και παρέρχονται.

- Ασχολείστε με την πολιτική;

- Είμαι πολιτικοποιημένο άτομο από τα γεννοφάσκια μου. Ετσι ήταν η οικογένειά μου. Το γεγονός ότι δεν ψήφισα δεν σημαίνει ότι είμαι απολιτίκ. Δεν πήγα να ψηφίσω, όχι από τεμπελιά, αλλά από απόγνωση.

Καθημερινή, 7-2-2010