Περιμένοντας την Ανάσταση!

Έχω καιρό να καταθέσω τις σκέψεις μου στο παρόν ιστολόγιο. Για να είμαι ειλικρινής αισθάνομαι τον τελευταίο καιρό ότι η κοινωνία μας και η κοινωνικότητά μας έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη κρίση. Κυνηγάμε πάντα κάτι, επιδιώκουμε το καλύτερο, πλάθουμε την καλύτερη εικόνα για εμάς και το περιβάλλον μας, για τη ζωή που έχουμε, για όσα έχουμε καταφέρει και με μία δεύτερη ανάγνωση είμαστε άδειοι, ανεπιτυχείς, μόνοι και απελπισμένοι.

 Αισθάνομαι ότι οι ηθικές αξίες έχουν χαθεί και η εσωτερικότητα είναι το μεγάλο ζητούμενο την εποχή αυτή της φιγούρας και του καταναλωτισμού. Λίγες οι φιλικές σχέσεις που βασίζονται στο πραγματικό ενδιαφέρον και στην ουσιαστική επικοινωνία και πιο πολλοί φίλοι σύμβασης, ανάγκης και φίλοι που έρχονται και φεύγουν χωρίς κανένα δέσιμο, με μια αβάσταχτη ελαφρότητα και με μια αβάσταχτη επιπολαιότητα.

 Σχέσεις που χτίζονται και διαλύονται εν μια νυκτί στο facebook, σχέσεις εικονικής πραγματικότητας που έχουν σκοτώσει την πραγματική επαφή γιατί το ξένο και το μακρινό έχει ένα μυστήριο, είναι πιο γοητευτικό από τον άνθρωπο τον απτό τον αληθινό που δεν έχει το πέπλο μυστηρίου αλλά μόνο το πέπλο της καθημερινότητας και του ρεαλισμού που θέλει περισσότερη προσπάθεια, περισσότερο αγώνα,για τον απλούστατο λόγο ότι η αλήθεια έχει χαρά αλλά έχει και πόνο. 

Η αλήθεια και η πραγματικότητα είναι και οδυνηρές και άσχημες και γι΄αυτό ακριβώς αξίζουν. Η ζωή μας εμπεριέχει τα πάθη του Χριστού και την Ανάσταση-λύτρωση σε ένα συνεχές πλαίσιο που μάς κινητοποιεί και μάς βελτιώνει, ιδανικά φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά  στη θεϊκή τους οντότητα και τον ανώτερο εαυτό τους, τους καθαρίζει μέσω της νίκης του θανάτου και τους ενδυναμώνει να συνεχίζουν τον κύκλο της ζωής.

Με τις παραπάνω σκέψεις περιμένω κι εγώ τη δική μου Ανάσταση... 

Εύχομαι σε όλους καλή Ανάσταση στο μυαλό και στην ψυχή!

Με τα παιδιά του Δήμου Αργιθέας

Αναδημοσιεύω την παρακάτω δημοσίευση για τους εξής λόγους: Πρώτον, διότι πιστεύω πολύ στις δράσεις έξω από το σχολικό περιβάλλον πόσο μάλλον όταν πρόκειται για παιδιά που διαβιούν σε απομακρυσμένα χωριά, δεύτερον, γιατί εκτιμώ τη Γιώτα Φώτου και ως άνθρωπο και ως συγγραφέα και τρίτον, γιατί ο πατέρας μου μεγάλωσε στα βουνά της Αργιθέας, τα περπάτησε, τα έζησε, τα θαύμασε και πολύ συχνά μοιράστηκε μαζί μας τις δυσκολίες αλλά και τις προκλήσεις πού είχε η ζωή στη φύση. Μπράβο στη Γιώτα, στην τοπική αυτοδιοίκηση και στους εκπαιδευτικούς για τη δράση αυτή!

http://giotafotou.psichogios.gr/2017/04/blog-post.html

Αγαπημένη ποίηση

Οι επίγονοι

Εδώ οι πόρτες έγιναν στόματαΒγαίνουνε ολοένα άνθρωποι σαν οργισμένες λέξειςΣε δαχτυλοδειχτούν και σε υβρίζουν·Νέοι, χτες μόλις παιδιά, με τη φλόγα στα μάτια5Νομίσματα νιόκοπα γεμάτα πάθος αγοράςΌμως το παρελθόν δεν αγοράζεται δεν μπορεί πια ν’ αγοραστείΗ κάθε σπασμένη φωλιά η κάθε σβησμένη λέξη.Εδώ τα παράθυρα γίναν αγχόνεςΔουλεύουν νύχτα μέρα σα ματόκλαδα10Όμως το αίμα Εκείνων δεν απαγχονίζεταιΔεν υποπτεύονται πως ολοένα τους κυκλώνειΔεν υποπτεύονται τί ξεπουλήθηκε — για να δολοφονούν. Κι όμως υπάρχει πάντα μια εκδίκησηΜια μυστική ενέδρα χωρίς διέξοδο15Ένας κοχλίας που ριζώνει ριζώνει πιο βαθιά. (Στο τέλος όταν όλοι περάσουν σαν κι εμάς) Μανόλης Αναγνωστάκης (Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ 3)

Της ακριβής ρέμβης

Της ακριβής ρέμβης

Από μια θύμηση περάστηκε ο ύπνος

Aπό την άνοιξη βγήκαμε στο καλοκαίρι,

Ήρωες της ακριβής ρέμβης,

Kαι δεν απόρησε ο νους μας

Δε σπάσαμε κέφι και καρδιές

Όπως μυθέσκετο η ψυχή μας·

Tεντωμένοι καθ' όλη μας την ύπαρξη

Aκούσαμε να πέφτει η ανατριχίλα

Tου χρόνου,

Δεν είδαμε παρά την Πλάση μοναχή

Nα βόσκει την όμορφη γοητεία της

Στην άπλα που της δώρησε ο Θεός

Ξεφάντωμα εξαίσιο

Γιώργος Σαραντάρης

Όταν το σχολείο παράγει τέχνη!

Μια οικογένεια στυλιζαρισμένη, σαν σε αμερικάνικη διαφήμιση, παίρνει το πρωινό της σε αργή κίνηση, ενώ πίσω της καλπάζει η αφτιασίδωτη πραγματικότητα...

Μα τι γυρεύουν αυτοί οι ταλαίπωροι έξω από το παράθυρό τους;
κι ο Bertolt Brecht τι σχέση έχει με τα μελομακάρονα και τους χυμούς φρούτων που απολαμβάνουν;

Μια παραγωγή της ομάδας της Β' Λυκείου Ιτέας Καρδίτσας, στο πλαίσιο της ερευνητικής εργασίας. Συμμετείχε στο 8ο μαθητικό κινηματογραφικό φεστιβάλ Artfools και απέσπασε ειδική διάκριση με θέμα το προσφυγικό.

Να τα πούμε;

Στην εκπνοή του χρόνου...πασπάλισε σήμερα και μύρισε χειμώνας! Είναι ωραία, σε κρατάει στο σπίτι και σε γυρνάει και λίγο στον εαυτό σου...Σκέφτομαι!
Απατηλή και παράξενη θα χαρακτήριζα τη χρονιά που πέρασε...όχι κακή, είναι σκληρή λέξη! Μια χρονιά με κυνηγητό υποχρεώσεων οικονομικών και ένα αχ και μια δυσκολία αλλά με πολλές στιγμές χαράς και ομορφιάς, με πολλές στιγμές φωτός και αλήθειας. Ναι, τώρα που το ξανασκέφτομαι τα είχε όλα...
Ας μη μένουμε μόνο σε ό,τι χάνουμε αλλά και σε ό,τι αποκτούμε. Και δεν αναφέρομαι μόνο σε υλικά αγαθά, άλλωστε η ίδια η πραγματικότητα έρχεται να μας θυμίσει ότι δεν είναι ποτέ αρκετά και δεν εξασφαλίζουν παρά μόνο στιγμές ικανοποίησης πρόσκαιρης και παροδικής. Ας αναλογιστούμε, λοιπόν, πόσες αγκαλιές κάναμε, πόσα χαμόγελα μοιράσαμε, πόσους ανθρώπους στενοχωρήσαμε και πόσους άλλους κάναμε χαρούμενους...πόσους φίλους έχουμε στην καρδιά μας και πόσους πληγώσαμε, πόσες φορές πονέσαμε με τα λόγια μας και τις πράξεις μας και πόσες φορές απογειώσαμε τους δικούς μας ανθρώπους...ας αναλογιστούμε πόσο έντιμοι σταθήκαμε στην εργασία μας, πόσες φορές ο εγωισμός μας παραγκώνισε τους συναδέλφους μας και πόσο προχωρήσαμε στην εργασία μας.
Καλώς ή κακώς έχουμε δύο όψεις και η ζωή μας και εμείς οι ίδιοι! Ας μην εθελοτυφλούμε ότι ζούμε την ιδανική ζωή που τα έχει όλα εύκολα και αυτόματα...εκεί, καλοί μου φίλοι και φίλες έγκειται η απάτη και θαρρώ ότι ακόμη το παλεύουμε και ως λαός και ως χώρα να αποδεχτούμε την αλήθεια. Δεν ξέρω αν είμαι αισιόδοξη στην παρούσα φάση αλλά θα γίνω, γιατί δεν έχω άλλη επιλογή...
Θα μας ευχηθώ καλή χρονιά με δημιουργία, με όρεξη για το νέο, με καλή καρδιά και καλή θέληση. Δεν είναι εύκολο να τα κατακτήσουμε όλα τα παραπάνω, αξίζει τον κόπο να παλέψουμε έντιμα και αληθινά.
Υγεία και χαρά!

Καλή Ανάσταση σε όλους!

Μεγάλη Πέμπτη

Γοερά το βλέπω ετοιμάζεσαι

για την Ανάστασή σου.

 

Την πιστεύω αλλά με θλίβει

όπως μάς θλίβουν γοερά

και κάτι άλλα θαύματα που

επαληθεύτηκαν αλλόκοτα:

με το μη μένοντας κοντά μας

όπως μη μένοντας από μεθαύριο Εσύ.

 

Να αναστηθείς βεβαίως

ποιος νεκρός δεν το θέλει

ποιος υποψήφιος.

Αλλά να έμενες κάτω, εδώ

να μένεις ο πλησίον μας.

 

Όσα μάς έταξες το είδες

δε γίνονται εκεί πάνω

εν μέσω πολυάσχολων ιλίγγων

και στροβιλισμών της Αναλήψεώς σου.

 

Θέλουνε γη αυτά τα πράγματα

πετρώδη ακανθόσπαρτη

γι’ αυτό και την διεξήλθες τόσον αιματηρά

ίνα άρεις -Συ είπας-

όσα χάσαμε επ’ αυτής.

 

Δε γίνεται τουλάχιστον να μένεις

μία βδομάδα εδώ και μια στο πατρικό σου;

Θαύμα μεγάλο είσαι πια μπορείς

να επιβληθείς στη διανομή σου.

Πώς πηγαινοέρχονται καθημερινά

από εδώ εκεί από κει εδώ

η ζωή και ο θάνατος.

 

Όχι όχι μη μου μιλάς για τις αόρατες

συνεχείς εκείνες παρουσίες. Είδαμε

σε τι μαρτύριο ψαύσεως τυφλής μάς υπέβαλαν.

 

Μεγάλωσα όχι θέλω ξεκάθαρους πια

ορατούς λογαριασμούς

 

ή σε αγγίζω Ιησού

ή Ανασταίνεσαι δια παντός από κοντά μου.

Κική Δημουλά «Ηχος απομακρυνσεων» (2001)

Μπράβο σας!

Θεσσαλονίκης έμπνευση!

Καλά Χριστούγεννα!

https://www.facebook.com/events/1619922828240731/?ref_newsfeed_story_type=regular
Μαγική διάδραση από την ομάδα χορού OFF ART. Σας περιμένουμε στις 23/12 στις 7.30 στην Κούμα (έναρξη στο ύψος της 28ης Οκτωβρίου -λήξη στη Μεγάλου Αλεξάνδρου).


Καλά Χριστούγεννα με υγεία!

Διαδίκτυο!!!

Για το Πολυτεχνείο

Τελικά τι είναι το Πολυτεχνείο; Ποιο είναι το νόημα της επετείου που, κάθε χρόνο, προκαλεί την ίδια γκάμα εθιμοτυπικών αντιδράσεων, με την έντασή τους μόνο να αυξομειώνεται; Οι μύθοι του επανεξετάστηκαν, αναλύθηκαν, αμφισβητήθηκαν ή και διαλύθηκαν, από τους ίδιους τους συμμετασχόντες και πρωταγωνιστές του, που τοποθετήθηκαν δημόσια είτε διά των λόγων είτε διά των πράξεών τους.

Ο,τι απέμεινε είναι αφορμή για ένα επικοινωνιακό παιχνίδι, για ένα παιχνίδι υποκρισίας: από εδώ οι κλέφτες, από εκεί οι αστυνόμοι· από εδώ η νεολαία που εξεγείρεται, από εκεί το αυταρχικό κράτος· από εδώ οι μπαχαλάκηδες, από εκεί τα ΜΑΤ.

Και στο μέσον; Μια μπουχτισμένη κοινωνία, που αντιλαμβάνεται την επέτειο ως εξής: «Μην κατέβουμε στο κέντρο, θα έχει επεισόδια». Οσο για τη «γενιά του Πολυτεχνείου» είτε ως μόδα (που ήταν κάποτε) είτε ως μη μόδα (εδώ και κάποια χρόνια), βρίσκεται, πλέον, εκτός του κάδρου.

Εκτός είναι και μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Δεν συμμετέχει σε κανέναν εορτασμό, γιατί, απλούστατα, δεν υπάρχει εορτασμός. Μόνο μολότοφ, χημικά, κάδοι αναποδογυρισμένοι, κλεισμένοι δρόμοι, κυκλοφοριακή συμφόρηση.

Η σύνθεση της κοινωνίας έχει αλλάξει δραματικά από τη δεκαετία του ’70. Για έναν σημερινό νέο, το Πολυτεχνείο είναι κάτι θολό ή απροσδιόριστο. Εχει προηγηθεί, στην εκπαιδευτική διαδικασία, ο κατασκευασμένος και αμήχανος σχολικός εορτασμός. Η προσπάθεια επαναφόρτισης του γεγονότος με συνθήματα για νέες «χούντες» είναι τόσο άκαιρη, άτοπη και ανιστόρητη, που παραμένει στην κυριαρχία του γραφικού.

Τι απομένει; Οι ρόλοι, σαν «αδειανά πουκάμισα». Οσοι ετοιμάζονται για τη σύγκρουση της «17ης Νοέμβρη» (όπως οι αθλητές για τον αγώνα της χρονιάς), όσοι επιθυμούν να πορευτούν, όσοι θεωρούν υποχρέωσή τους να τους εμποδίσουν.

Για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών είναι μια άσκηση επί χάρτου: αν θέλουν να βγουν, ποιους δρόμους να αποφύγουν, αν δεν θέλουν να ταλαιπωρηθούν και να μείνουν σπίτι τους, περιμένοντας στωικά να περάσει το κρίσιμο 24ωρο ή 48ωρο, ή τριήμερο, να «παρακολουθήσουν τα επεισόδια από την τηλεόραση».

Κάθε χρόνο, η «17 Νοέμβρη» έρχεται και παρέρχεται, αφήνοντας μια δυσάρεστη ατμόσφαιρα στην πόλη (κυριολεκτικά) και κόπωση που επισωρεύεται. Το, αποδυναμωμένο, ούτως ή άλλως, Πολυτεχνείο ξεθωριάζει. Οχι γιατί του λείπει το νόημα (προσοχή: όχι ο μύθος), αλλά γιατί λείπουν απελπιστικά οι άνθρωποι που θα το υπερασπιστούν. Ο,τι αναζωπυρώνεται αυτές τις ημέρες είναι απλώς πνιγηρό. Με αποδυναμωμένη μνήμη και ενισχυμένη βία. Από όλες τις πλευρές.

http://www.kathimerini.gr/792156/opinion/epikairothta/politikh/to-polytexneio-3e8wriazei

Έντυπη

"Ο πατέρας"

Ιστορία ενός απαξιωμένου επαγγέλματος (ή μιας απαξιωμένης γενιάς)

Ηρωίδα της ιστορίας μας: αδιόριστη εκπαιδευτικός ετών 40.

Άριστη μαθήτρια με ιδιαίτερη κλίση στα φιλολογικά μαθήματα και με όνειρο ζωής να διδάξει κάποτε σε παιδιά, να μεταδώσει αξίες, να εμφυσήσει ιδανικά, να σμιλέψει νεανικές ψυχές κατά το πρότυπο δασκάλων που θαύμαζε.

Αμ δε! "Σε γελάσανε, μικρή μου", που λέει και ο λαϊκός στιχουργός. Μόνο που δεν είναι γιατί "δε σου τα 'μαθε καλά ο δάσκαλός σου", αλλά γιατί η εκάστοτε πολιτική ηγεσία στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες σε είχε εντελώς απαξιωμένη. Το ίδιο απαξιωμένη σε είχε και η κοινωνία - με την ευρύτερη και στενότερη έννοια - , μπορώ να σου πω (αμοιβαίες οι σχέσεις πολιτικής και κοινωνίας εξάλλου). Απαξιωμένη σε έχει και τώρα. Από τον πιο "υψηλό" έως τον "τελευταίο", την "κουτσή Μαρία" της γειτονιάς, ας πούμε, που έχει άποψη και θέση επί παντός επιστητού και που μπορεί να σου αναλύσει με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο που δε σηκώνει αντιρρήσεις - διότι απόρροια "σοφίας πεζοδρομίου" - τόσο τη συνταγή για τα ντολμαδάκια γιαλαντζί, όσο και την οικονομική κρίση που ζούμε. Όσο δε για τα εκπαιδευτικά ζητήματα, καλά ε;, έκανες την τύχη σου! Καλύτερο αναλυτή δε θα μπορούσες να έχεις. Ποια αυτοαξιολόγηση και κουραφέξαλα, κύριε συνάδελφε του δημοσίου σχολείου! Στην "κα Μαρία" να αποταθείς! Στην κυρία που έχει πείσει το κράτος πως έχει υπερπληθώρα εκπαιδευτικών, πως δε χρειάζεται άλλους, πως δε χρειάζεται 1500 ακόμα σχολεία στα οποία έβαλε λουκέτο, πως "χτυπά την παραπαιδεία", ενώ την ίδια στιγμή την ενισχύει με την αποσύνθεση της δημόσιας, δωρεάν εκπαίδευσης.

Και η αδιόριστη εκπαιδευτικός μας έχει χρόνια και χρόνια προϋπηρεσίας στα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα της παραπαιδείας, βιώνοντας το κοροϊδιλίκι του κράτους που της πέταξε κάποια χρόνια πριν το "κόκκαλο" της ωρομισθίας, που της υποσχέθηκε "αξιοκρατία" με πρόσληψη μέσω ειδικών εξετάσεων ΑΣΕΠ. Μόνο που δεν της είπε ότι έφτασαν αρκετοί να διοριστούν εκτός διαγωνισμού χάρη στην προϋπηρεσία που αποκτήσανε ως ωρομίσθιοι Ενισχυτικής διδασκαλίας, υπερβαίνοντας κατά πολύ τις προβλεπόμενες από το νόμο ώρες με πολιτικές "πλάτες" και ότι υπήρξανε πάμπολλοι διορισθέντες με αρκετές χιλιάδες ευρώπουλα που τα "σκάσανε" σε μεγάλα φροντιστηριομάγαζα που είχανε, όσο να πεις, τα κονέ τους, γιατί "ξέρανε" να κατευθύνουν τον "σπουδαστή" σε θέματα ύλης και νοοτροπίας απαντήσεων.

Όσο για την "κα Μαρία", είναι κι αυτή κατά της παραπαιδείας, αλλά επειδή δε στρώνεται το βλαστάρι της από μόνο του να διαβάσει, προσλαμβάνει καθηγητές για μαθήματα κατ' οίκον. Τελευταία μάλιστα προτιμά τελειόφοιτους, αν όχι φοιτητές, διότι πετυχαίνει να τους καταβάλει πενιχρότατες αμοιβές. Βέβαια, η ηρωίδα μας έχει χαμηλώσει και η ίδια κατά πολύ το κασέ της. Θέμα επιβίωσης.

Αλλά πώς είπες, καψερή; δε διαβάζει ο γιόκας της κας Μαρίας κι έχει κενά και δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των εξετάσεων που τον περιμένουν στο τέλος της χρονιάς; κούνια που σε κούναγε, μαύρη! "Ο γιος μου εμένα είναι πανέξυπνος", της ανταπαντάει. "Κι αν έχει κενά, δε φταίει το πουλάκι μου, ο κακός καθηγητής του σχολείου φταίει που δεν του τα μαθαίνει σωστά". Στην αρχή λέει μέσα της η ηρωίδα μας "μπορεί, πράγματι, έτσι να 'ναι, να έχει πέσει το παιδάκι στην "περίπτωση"". Αργότερα όμως διαπιστώνει ότι ο πιτσιρικάς είναι τεμπελάκος πρώτης τάξεως και ως εκ τούτου φυγόπονος και ευθυνόφυγος. Έτσι, όταν τον ζορίζει μπρος στη μαμά του, εκείνος πετάει ανετότατα το μπαλάκι στην ίδια προσωπικά: "δεν μου είπατε να το διαβάσω αυτό, κυρία", ή "δεν κάναμε τέτοιες ασκήσεις μαζί, κυρία". "Σύστημα το 'χει ο μικρός", σκέφτεται τότε εκείνη. Ευτυχώς που κρατάει αρχείο με τα γραπτά και τις επιδόσεις του μικρού, προς επίδειξη των ανωτέρων αποδεικτικών στοιχείων στην εκτός πραγματικότητας μαμά, η οποία βεβαίως πέφτει εκείνη την ώρα από τα σύννεφα. "Να τον ζορίσετε περισσότερο, κυρία Τάδε, να του δίνετε περισσότερο υλικό να διαβάζει και να γράφει, να μη σηκώνει κεφάλι απ' το βιβλίο!" Μάταια προσπαθεί η καθηγήτριά μας να της εξηγήσει ότι με αυτόν τον τρόπο που υποδεικνύει η μαμά, δε μαθαίνει ο πιτσιρικάς, διότι το πρόβλημά του δεν είναι το "υλικό" που δεν έχει, ούτε η ίδια μπορεί να τον ζορίσει αποτελεσματικά, έτσι όπως το θέτει η μαμά, στα πλαίσια της μιας ώρας εβδομαδιαίως που τον βλέπει. Εξάλλου η μάθηση πρέπει να είναι αποτέλεσμα ελεύθερης βούλησης κι όχι προϊόν καταναγκασμού κι επιβολής. Αλλά, πας να αλλάξεις γνώμη στην κα Μαρία... κούνια που σε κούναγε ξανά!

Χρειάζεται αλλαγή της καθημερινότητας του παιδιού, επαναπροσδιορισμός στόχων, ιεράρχηση προτεραιοτήτων και, κυρίως, ανάληψη ευθύνης από τον ίδιο το γονιό. Αλλαγή νοοτροπίας του γονιού και της κοινωνίας εν γένει. Αλλαγή της νοοτροπίας εκείνης που θέλει να αποδίδει αβασάνιστα ευθύνες κατά κύριο λόγο στους δασκάλους, λιγότερες στις πολιτικές επιλογές μας και στο σύστημα και μηδαμινές στον εαυτό μας και στα παιδιά μας.

Η βλακεία όμως σ' αυτόν τον τόπο είναι ανίκητη. Κι ας ευδόκησες να καταφέρεις κάποια μέρα να αλλάξεις την προδιαγεγραμμένη αυτή πορεία με τη δουλειά σου και την προσφορά σου στη νεολαία. Ούτε η ευκαιρία καλά καλά δε σου δόθηκε...

 http://www.tovima.gr/opinions/useropinions/article/?aid=647172

Καλή χρονιά!

Καλή δύναμη σε όλους και όλες, μαθητές, μαθήτριες και εκπαιδευτικούς, για τη νέα σχολική χρονιά!
Και ας μην ξεχνάμε εμείς οι εκπαιδευτικοί ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ψυχές που χρειάζονται αγάπη, ενδιαφέρον, έμπνευση, χαμόγελα και όχι μόνο γνώσεις.

Μαθηματικός για την Ιστορία

Κέζα Λώρη

Και γιατί, παρακαλώ, να μην διδάσκει Ιστορία ο μαθηματικός; Γιατί να μην διδάσκει καλλιτεχνικά ο γυμναστής; Τι πάει να  πει «ειδικότητα»; Ηρθαν τα μνημόνια οπότε όλοι οι καθηγητές θα διδάσκουν απ’ όλα και θα λένε «ευχαριστώ» που έχουν δουλειά_ εκεί έξω υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες αδιόριστοι. Κάπως έτσι βλέπει τα πράγματα ο Ανδρέας Λοβέρδος ο οποίος έδωσε οδηγία να διδάσκεται το μάθημα της Ιστορίας από θεολόγους, γαλλικούδες, κοινωνιολόγους και μαθηματικούς.

Δεν είναι κάτι καινοφανές η ανάθεση της διδασκαλίας της Ιστορίας σε άλλες ειδικότητες. Επί χρόνια αναλάμβαναν οι ξενόγλωσσοι, καθώς δεν συμπλήρωναν το ωράριο διδάσκοντας το αντικείμενό τους. Αποτελεί λοιπόν μια παράδοση, ο καθηγητής ξένων γλωσσών να έχει ελάχιστες ώρες για το μάθημά του, και τα παιδιά να πηγαίνουν στα φροντιστήρια να μάθουν επαρκώς αγγλικά και γαλλικά. Ο καθηγητής ξένων γλωσσών, που έχει σπουδάσει την ποίηση και τον πολιτισμό μιας άλλης χώρας, αναλαμβάνει την ελληνική Ιστορία, ως αυτοδίδακτος. Αυτά δεν πρέπει να τα προσπερνάμε έτσι, άνετα,«έλα μωρέ, θα διαβάσει το βιβλίο και θα τα πει». Η απαξίωση των σπουδών και της εξειδίκευσης είναι πιο επικίνδυνη από όσο φαίνεται.

Η επιπόλαιη ανάθεση των μαθημάτων σε άσχετες ειδικότητες γίνεται για να κουκουλωθεί ένα άλλο δεινό της εκπαίδευσης. Τα κενά διδασκόντων αποτελούν και αυτά μια παράδοση. Δεν έχει ξεκινήσει ποτέ η σχολική χρονιά με όλους τους καθηγητές στη θέση τους. Ναι, ξέρουμε, φταίνε οι καθηγήτριες, που πάνε και γκαστρώνονται τελευταία στιγμή. Το έχουμε ακούσει κι αυτό από υπουργό, ότι οι επαπειλούμενες εγκυμοσύνες ανατρέπουν την οργάνωση του υπουργείου Παιδείας. Πράγματι, στο κλάδο καταγράφεται ύποπτο ποσοστό αδειών τέτοιου τύπου. Παράλληλα κάποιοι αποδέχονται διορισμούς σε ακριτικές περιοχές χωρίς να πηγαίνουν ποτέ. Αυτές οι αντικοινωνικές συμπεριφορές καθηγητών υπάρχουν αλλά είναι τόσο λίγες που δεν είναι ικανές να ανατρέψουν έναν σοβαρό προγραμματισμό.

Είναι τουλάχιστον εξοργιστικό που κάθε χρόνο το υπουργείο Παιδείας αδυνατεί να οργανώσει τους ανθρώπους του. Θα σταθούμε μόνο σε όσα αφορούν το πρόγραμμα, μια άλλη φορά μπορούμε να μιλήσουμε για το νομάδα καθηγητή, που στην αρχή του καλοκαιριού δεν ξέρει σε ποια πόλη θα βρίσκεται το χειμώνα, συντηρεί δεύτερη εστία, ξοδεύει το μισθό σε μετακομίσεις και τα λοιπά και τα λοιπά.

Ο υπουργός Παιδείας και τα στελέχη του υπουργείου έχουν να κάνουν τους εξής υπολογισμούς: να μετρήσουν πόσοι εκπαιδευτικοί βγαίνουν στη σύνταξη (περί τους 5.000 ετησίως), πόσοι είναι ωρομίσθιοι, πόσοι αναπληρωτές. Κατόπιν να μετρήσουν πόσοι είναι οι μαθητές, από προεγγραφές, υπολογίζοντας από τα νηπιαγωγεία ή με άλλο τρόπο. Να βάλουν κάτω τα μαθήματα και όλα αυτά να τα βάλουν σε σειρά. Αν δεν μπορούν, ας το αναθέσουν σε ομάδα προγραμματιστών. Αν δεν μπορούν, ας πάνε σπίτια τους και να αφήσουν το έργο σε ικανούς.

Την άνοιξη ο Ανδρέας Λοβέρδος έκανε τη διαφορά στα λόγια. Είπε ότι βρήκε τις πιστώσεις άρα θα μπορέσει να προσλάβει τους αναπληρωτές που χρειάζονται ώστε να ξεκινήσουν όλα τα σχολεία κανονικά. Τι σημαίνει το «κανονικά»; Το αυτονόητο: όλοι οι μαθητές να έχουν καθηγητές για όλα τα μαθήματα. Τώρα, λίγο πριν χτυπήσει το κουδούνι, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν πολλά κενά_ είπαμε, ο μαθηματικός θα διδάσκει ιστορία. Κι ενώ ο υπουργός λέει ότι λείπουν μόνον 500 εκπαιδευτικοί, οι συνδικαλιστές έχουν άλλη άποψη, μετρούν αλλιώς τα κενά. Η ασυνεννοησία τους δεν βοηθά την κατάσταση. 

Ας δούμε τι λέει ο μεν και τι λένε οι δε:

Ο Ανδρέας Λοβέρδος είπε: «τα 22.500 κενά τα κατεβάσαμε σε 16.500 με λιγότερες αποσπάσεις, περισσότερες παράλληλες αναθέσεις διδασκαλίας και καλύτερη τοποθέτηση των εκπαιδευτικών, αλλά από τις 16.500 κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό, μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε μόνο τις 16.000. Δηλαδή, ξεκινάμε με 500 μείον».

Η ομοσπονδία των δασκάλων (ΔΟΕ) υπολογίζει ότι οι κενές θέσεις στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση θα είναι 8.000, με τα μεγαλύτερα προβλήματα να παρουσιάζονται στα ολοήμερα και τα ειδικά σχολεία.

Η ομοσπονδία των καθηγητών (ΟΛΜΕ) υπολογίζει ότι τα κενά στα γυμνάσια και τα λύκεια θα είναι περίπου 2.000-3.000.  

Αυτή λοιπόν είναι η εικόνα ενός άθλιου κράτους, με αθλιότητα πασών των κυβερνήσεων, με πολίτες που ψηφίζουν αυτές τις κυβερνήσεις οι οποίες ούτε ένα σχολείο της προκοπής δεν μπορούν να οργανώσουν. Στον πάτο, διαχρονικά.

Πηγή: http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=629604

Ταξίδι στη Ρώμη!

Δευτέρα: Συνάντηση στις 9.30 στο σταθμό Λαρίσης και αναχώρηση στις 9.45 για Θεσσαλονίκη. Τραίνο απλό και αυθεντικό, θυμίζει παλιές μέρες  με πολύ κόσμο και όρθιους. Φυσικά, υπάρχουν οι κλεπτοθεσίτες που δεν έχουν θέση αλλά όποια βρουν την αρπάζουν. Νύστα αρκετή, 2.00 ο ύπνος χθες ένεκα της αδημονίας του ταξιδιού. Οψόμεθα. Ανυπομονούμε να φτάσουμε!!!

Συνεχίζουμε με αεροδρόμιο Θεσσαλονίκης, χαμός, το εννοώ! Γίνεται το έλα να δεις, καφεδάκι στο αεροδρόμιο και αναμονή, μεγάλη ουρά στο check in. Μπήκαμε στο αεροπλάνο της easy jet, λίγο τρελός ο πιλότος αλλά όλα καλά. Πρώτη εντύπωση, είναι λίγο ανοργάνωτοι και λίγο στον κόσμο τους οι Ιταλοί, δεύτερη εντύπωση, η πολυπολιτισμικότητα καλά κρατεί κι εδώ και δυστυχώς, και με την κακή έννοια. Στο αεροδρόμιο, πήραμε το shuttle bus, 5 e και μετά το μετρό και φτάσαμε. Το δωμάτιο μικρό αλλά όχι πολύ διαφορετικό από αυτό που περιμέναμε. Η διακόσμηση όλα τα λεφτά, πολύ αστεία και λίγο κιτς. Χιούμορ και καλή διάθεση… Μπανάκι και αναχώρηση για φαγητό.

To βράδυ περπατήσαμε στη Μπαρμπερίνι και φτάσαμε στη Βία Γένοβα όπου σε ένα παράλληλο δρόμο βρήκαμε ένα πολύ ωραίο wine bar. Η  βραδιά κύλησε όμορφα, περπατήσαμε, γελάσαμε, ήπιαμε ωραίο βιολογικό κρασάκι και πέσαμε ξερές.

Τρίτη: Δυσάρεστη έκπληξη το ξυπνητήρι στις 7 και αμέσως μετά το σχεδόν ανύπαρκτο πρωινό, καφές και ένα γλυκό. Στη συνέχεια, εγώ έσκισα ένα τεράστιο πανίνι από τη γειτονιά και τρέξαμε για το μετρό, γιατί είχαμε κλείσει εισιτήριο στο Βατικανό. Παρακάμψαμε ουρές, μπήκαμε και χαθήκαμε στα εκθέματα. Εβδομάδα να είσαι δεν τα βλέπεις. Θαυμάσαμε όλο αυτό το μεγαλείο, επίδειξη ισχύος και φυσικά σταθήκαμε στα έργα του Ραφαήλ και Μικελάντζελο. Ο καφές στους κήπους ήταν μια όαση πραγματική και μαζί τα σύννεφα που μας βοήθησαν να αντέξουμε την πολύωρη περιπλάνηση. Συνέχεια είχε ο Άγιος Πέτρος, ουρά μεγάλη αλλά ο ναός είναι κάτι που αξίζει να δει κανείς. Η βόλτα στη συνέχεια μας οδήγησε στο Καστέλο Σαιντ Άντζελο και στον Τίβερη με τις υπέροχες γέφυρες.

Κάθε βήμα είναι και μια έκπληξη σ΄αυτό το απέραντο μουσείο. Φαγητό πάστα κοντά στην Πιάτσα Ναβόνα και επιστροφή στο ξενοδοχείο με πέρασμα από Πάνθεον και Φοντάνα Ντι Τρέβι που είναι σε φάση ανακατασκευής. Δε ρίξαμε το κέρμα μας…

Το απόγευμα σειρά είχαν τα ισπανικά σκαλιά και η πολύ ωραία πλατεία με πολύ κόσμο και μια γιορτινή ατμόσφαιρα, περπάτημα στη via del corso, via del bambuino με πολύ ακριβά μαγαζιά και στην Piazza del Popolo. Πολύ ωραίο δείπνο σε μια ωραία τρατορία κοντά στα ισπανικά σκαλιά Sant’ Andrea με ωραίο περιβάλλον και ευγενικούς σερβιτόρους και λίγο νερωμένο κρασί. Πολύ ωραία βραδιά, πολύ περπάτημα περίπου 16 χιλιόμετρα.

Τετάρτη: Πρωινό ξύπνημα, όχι τόσο νωρίς στις 8 και καφές, πρωινό και τρέξιμο για Ρωμαϊκή αγορά και περίχωρα, Καπιτώλιο. Πολύ περπάτημα κάτω από τον ήλιο αλλά ο καλός Θεός του Βατικανού μας δρόσιζε με ένα αεράκι και μια πολύ καλή θερμοκρασία για την εποχή. Η Ρωμαϊκή Αγορά απαιτεί οδηγό (National Geographic) και περπάτημα, τυχαίο αλλά τρία άτομα κυκλοφορούσαμε με τον ίδιο οδηγό του National Geographic, πολύ γέλιο αλλά και πολλή η μελέτη, καθημερινά, χώρια αυτή που προηγήθηκε του ταξιδιού. Πρώτα είδαμε τον ιππόδρομο, την εκκλησία Σάντα Μαρία ιν Κοσμεντίν χτισμένη σε αρχαίο ναό για τον Ηρακλή και γεμάτη τουρίστες που περίμεναν στην ουρά να διαπιστώσουν την ειλικρίνειά τους στο Boca de la Verita, στο στόμα της αλήθειας δηλαδή. Πολύ ευχάριστη βόλτα εντός του Φόρουμ είναι και ο λόφος Παλατίνο αλλά και ο λόφος Καπιτολίνο όπου βρίσκεται το Καπιτώλιο. Επίσκεψη στο Σαν Κλεμέντε και στον Άγιο Ιωάννη στο Λατερανό, όπου και μας εγκατέλειψαν οι δυνάμεις μας. Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ανεφοδιασμό. Στο μεταξύ, οι Ρωμάνοι είναι λίγο εκμεταλλευτές, μας μοιάζουν αρκετά στις τιμές και στο γδύσιμο.

Απόγευμα: λεωφορείο από τη γειτονιά και βουρ για Τραστέβερε. Σταματούμε στον Τίβερη και στο νησάκι Τιμπερίνα με την εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου και βόλτα στην περιοχή. Τουριστική αλλά όμορφη με πολλές τρατορίες και όμορφα στενά δρομάκια για χάσιμο. Η πλατεία πολύ ζωντανή με την εκκλησία Σάντα Μαρία Ιν Τραστέβερε και την κλασική κρήνη και μουσικοί στο δρόμο και πολλοί πλανόδιοι μικροπωλητές. Είσαι σε σκηνικό άλλης εποχής. Δείπνο ακριβό αλλά πολύ ικανοποιητικό με σερβιτόρο έναν πολύ συμπαθητικό Έλληνα που μιλούσε ελληνικά με ιταλική προφορά. Επιστροφή με τραμ και λεωφορείο μετά από ψάξιμο-είναι ένα θέμα οι συγκοινωνίες-και κρεβάτι. Αύριο πρωινό ξύπνημα και επίσκεψη στη Βίλλα Μποργκέζε. Το παγωτό στο blue sky πολύ καλό. Χιλιόμετρα 17.600.

Πέμπτη: Βάρβαρο ξύπνημα στις 7 και επίσκεψη στην Μποργκέζε, μετά το χθεσινό περπάτημα οι πατούσες πονάνε. Η μία της παρέας ξεκουράζεται και οι δύο αναχωρούμε μετά από ένα εσπρεσάκι της στιγμής για τη Βίλλα Μποργκέζε. Το Μουσείο είχε πολύ ενδιαφέρον, τόσο το κτήριο όσο και οι πίνακες αλλά και τα γλυπτά. Πώς να μην αναφέρω τον Μπερνίνι και την αρπαγή της Περσεφόνης! 

Αμέσως μετά από δύο ώρες περίπου στο Μουσείο, βόλτα στο πάρκο όαση και καφεδάκι υπό τον ήχο των υπαίθριων μουσικών που είναι ένα συν στην ατμόσφαιρα της Ρώμης. Κούραση αλλά και προσπάθεια να πάρουμε τα πόδια μας και να πάμε στο λόφο Τζιανίκολο να θαυμάσουμε τη θέα από ψηλά, ευτυχώς έχουμε εξοικειωθεί με τις συγκοινωνίες και το περιττό περπάτημα έχει μειωθεί. Σήμερα, έχει υγρασία αλλά η θερμοκρασία και το σύννεφο πάνω από το κεφάλι μας είναι αρκετά αναζωογονητικά. Η θέα είναι υπέροχη από το Τζιανίκολο που δεν ανήκει στους 7 λόφους της Ρώμης και κατέβασμα στο Τραστέβερε για να γυρίσουμε για μια μικρή ξεκούραση στο ξενοδοχείο. Στην πορεία διαπιστώνουμε ότι η πείνα καλά κρατεί και και πάμε στο Carlo Menta που είναι και πολύ φθηνό και πολύ καλό. Περίδρομος!

Το απόγευμα βόλτα με τα πόδια στο κέντρο όπου γίνεται χαμός. Αρχίζουμε και βλέπουμε σιγά σιγά πιο πολλούς ντόπιους που μάλλον επέστρεψαν από τις διακοπές αλλά και ο τουρίστας κατά κύριο λόγο κυκλοφορεί στο κέντρο. Στους δρόμους ακούς μουσικές, βλέπεις την έφιππη αστυνομία και τους ατέλειωτους μικροπωλητές, κυρίως πακιστανούς που έχουν καταλάβει την πόλη, κυριολεκτικά. Μπέρδεμα στα στενά, περπάτημα και τελικά στάση στην τρατορία του Αντόνιο κοντά στο Πάνθεον για λίγο φαγητό και κρασί. Ευχαριστηθήκαμε τη βραδιά και χαρήκαμε ζωντανή μουσική από τους γυρολόγους μουσικούς. Η πλατεία στο Πάνθεον είναι μαγική τη νύχτα. Γενικότερα, η Ρώμη τη νύχτα είναι παραμυθένια. Περπάτημα χαλαρό και επιστροφή με λεωφορείο στο Β&Β μας.  Χιλιόμετρα:15

Παρασκευή: Πρωί ξύπνημα λίγο πιο αργά, δεν έχουμε κάτι να μας περιμένει. Καφές και πρωινό στο καφενεδάκι κάτω από το Β&Β με τέλειο, τίμιο και φθηνό πανίνι αλλά και νερό σε λογική τιμή. Πέρασμα με τα πόδια από την Πιάτσα ντε Σπάνια και κατεύθυνση προς την πιάτσα ντελ Πόπολο. Μας περιμένουν κάποια σημεία εκεί. Πέρασμα από τη Σάντα Μαρία ντελ Πόπολο με εκπληκτικό Καραβάτζιο και πολύ ωραία διακόσμηση. Η ζέστη εμφανής σήμερα -σε συνδυασμό με την υγρασία- είναι για πρώτη μέρα λίγο κουραστική αλλά το παλεύουμε. Περπάτημα από τη βία ντι Ριπέτα προς το Μαυσωλείο του Αυγούστου και το μνημείο της Pax Romana, συγκίνηση και δέος που τα βλέπουμε όλα αυτά. Συνεχίζουμε με προορισμό το Πάνθεον το οποίο είναι τεράστιο και ζαλιστικό, ύψος και απόκοσμος τρούλος αντιπροσωπευτικός της ματαιοδοξίας της εξουσίας ανά τους αιώνες. Φεύγουμε και στην πλατεία πίσω από το Πάνθεον δύο μουσικοί μας τρέλαναν με τους ήχους κλασικής μουσικής. Το ξαναέγραψα, το πιο μαγικό σ΄αυτή την πόλη-σκηνικό ήταν οι μουσικοί στο δρόμο, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν πάρα πολύ καλοί και αξιόλογοι στο είδος τους. Βόλτα στο Campo dei Fiori και διάλειμμα για δροσιά στην Πιάτσα Ναβόνα, ίσως από τις πιο δύσκολες στιγμές του ταξιδιού. Η κούραση και η ζέστη μας κατέβαλαν κομματάκι.  Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ένα μπάνιο.

Απόγευμα: Λίγη ξεκούραση και περίπατος προς την περιοχή Κάμπο Μάρτσιο, κεντρικό κομμάτι κοντά στον Τίβερη και στο Campo dei Fiori. Περπάτημα στη Βία Τζούλια, στην Πιάτσα Φαρνέζε και σε παράλληλη οδό που σε οδηγεί προς την πλατεία στο Campo dei Fiori. Ωραίο αυθεντικό σκηνικό, ήσυχος δρόμος με μια πολύ γνήσια γεύση της πόλης. Εξαίσια σημεία οι αντικερί και ένα παλιό φαρμακείο σε ένα απίστευτο κτήριο. Βέβαια, και αρκετοί άστεγοι διαμένουν σ΄αυτά τα υπέροχα δρομάκια. Στην εκκλησία Σαν Τζιάκομο & Σάντα Μαρία μια χορωδία μάλλον από την Ισπανία, έψελνε ουράνιους ύμνους και πραγματικά χωρίς καθόλου να γίνομαι υπερβολική έντυνε αυτό το μαγευτικό τοπίο. Την άκουσα, με όλη τη σημασία της λέξης. Περπάτημα, περπάτημα, περπάτημα και τελικά φαγητό σε μια μαγική γωνιά στο Campo dei Fiori. Το φαγητό ήταν για άλλη μια φορά εξαιρετικό και το κρασάκι, επίσης. Η πόλη έσφυζε από ζωή, πάρα πολύς κόσμος και εντόπιος αλλά και άπειροι τουρίστες. Ζωντάνια, μουσικές, χαρά και φυσικά πολύ τρέλλα και υστερία και απόγνωση μαζί, από πολλούς τουρίστες που μπορεί να μαλώνουν στο δρόμο –κυρίως Αμερικανίδες κοπέλες ή αγγλιδούλες λιωμένες-αλλά ένα κρύο gelati έρχεται να τα γλυκάνει όλα. Θα επαναληφθώ, οι Ιταλοί είναι άσοι στο φαγητό αλλά και στον τρόπο που θα σου το παρουσιάσουν. Με αυτό τον τρόπο, πληρώνεις το κάτι παραπάνω αλλά το πιάσιμο είναι ήπιο. Επιστροφή με το τελευταίο λεωφορείο στο ξενοδοχείο και στην ονειρεμένη Βία Βένετο. Χιλιόμετρα: 14 περίπου

Σάββατο: Τελευταία μέρα, γαμώτο! Καμία δε θέλει να σηκωθεί. Ξυπνήσαμε πιο αργά και ετοιμαστήκαμε, ήπιαμε το εσπρεσάκι μας από τους αγαπημένους γείτονες και στη συνέχεια φάγαμε στο ξενοδοχείο ό,τι είχε περισσέψει από τα υπέροχα τυριά που είχαμε πάρει από Super Market. Αφήνουμε τα πράγματα στο Termini, πάμε Τεστάτσιο το οποίο έχει μια Πυραμίδα του Γάιου Κέστιου και ένα κοιμητήριο για τους μη καθολικούς το οποίο ήταν ένα πάρκο, χώρος αναψυχής αλλά εμείς είμαστε κουρασμένες για να δούμε και πολλά. Όπως αποδεικνύεται η περιοχή είναι για το βράδυ γιατί τη μέρα δε έχει να πει και πολλά. Φτάνουμε μετά από περπάτημα στο λόφο Αβεντίνο, ο οποίος έχει κάποιες εκκλησίες και υπέροχη δροσιά στην πόλη αλλά και θέα. Πολλοί ντόπιοι βρίσκονται εκεί για κάποια εκδήλωση, οι δύστυχες γυναίκες υποφέρουν με τα τακούνια, αλλά και άλλοι είναι αραχτοί στο πάρκο. 

Πάμε για το μετρό, η μία της παρέας αναχωρεί για την Αθήνα και οι υπόλοιπες πάμε κέντρο. Πέρασμα από το καφέ Γκρέκο, το οποίο είναι πολύ ιδιαίτερος χώρος αλλά το καλοκαίρι ο κλιματισμός δε μας ευχαριστεί και έτσι δεν καθήσαμε. Γενικότερα, οι Ρωμάνοι κάθονται μέσα, είναι εξοικειωμένοι με την ιδέα ότι θα φάνε και θα πιούμε σε κλιματιζόμενο χώρο σε αντίθεση με εμάς που προτιμούμε τους εξωτερικούς χώρους το καλοκαίρι. Δυστυχώς, μας έμεινε λίγος χρόνος αρκετός για ένα γρήγορο γκαζάτο και χυμό και κάποια πολύ λίγα δωράκια μιας και τα χρήματα αλλά και οι δυνάμεις μας έχουν αρχίσει να εξαντλούνται.  

Η Ρώμη αξίζει να πας και να ξαναπάς. Οι άνθρωποι έχουν αναγάγει τον τουρισμό σε επιστήμη, πολλοί ζούνε από αυτόν και όχι μόνο οι Ιταλοί αλλά και πολλοί μετανάστες που φαίνεται να το απολαμβάνουν.. Σε κάποια σημεία, όπως οι συγκοινωνίες πρέπει να ψάξεις ή να συμβουλευτείς το google map για περισσότερες πληροφορίες. Φτάσαμε στη Θεσσαλονίκη, είμαι ακόμη εκεί. Ήταν ένα πολύ όμορφο ταξίδι, περάσαμε πολύ καλά, γελάσαμε, χαρήκαμε, νοσταλγήσαμε, ταξιδευτήκαμε! Τελειώνω αυτές τις αράδες στο τρενάκι της επιστροφής που είναι και πάλι γεμάτο μιας και το καλοκαιράκι τελειώνει και καθώς φαίνεται ο κάθε κατεργάρης πάει στον πάγκο του.

Και εις άλλα με υγεία!

Σκόρπιες σκέψεις...

Ξεκίνησε επιτέλους το εκπαιδευτικό καλοκαίρι! Η φετινή ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά με πολλές αλλαγές και πολύ κακό για το τίποτε. Είχα την τιμή να αλλάξω τρία σχολεία από την αρχή της χρονιάς και να ξέρω πού θα εργαστώ γύρω στα μέσα Οκτώβρη και αυτό γιατί έκανα το λάθος να είμαι στη διάθεση του ΠΥΣΔΕ. Τι κακός χαμός! Λάθη επί λαθών και μια απέραντη γραφειοκρατία.
Θα κάνω την ευχή να μην ξαναζήσω τα ίδια και του χρόνου και θα παρακαλέσω τους ιθύνοντες να είναι λίγο πιο προσεκτικοί στις τοποθετήσεις την επόμενη χρονιά και να σεβαστούν πρώτα τους εκπαιδευτικούς και στη συνέχεια τους μαθητές ή και τούμπαλιν..
Θα ευχηθώ να πάψει αυτή η αναξιοκρατία στην επιλογή στελεχών στην εκπαίδευση, γιατί δυστυχώς έχω συναντήσει πολύ λίγους να κατέχουν μία θέση ευθύνης και να είναι σε θέση να την υπηρετήσουν και αυτό γιατί επιλέχθηκαν λόγω της κομματικής τους τοποθέτησης και όχι για τις ικανότητες ή τα προσόντα τους. Ναι θέλω η περιβόητη αξιολόγηση να ξεκινήσει άνωθεν και στη συνέχεια να ακολουθήσει και η αξιολόγηση του εκπαιδευτικού που σε πάρα πολλές περιπτώσεις κρατάει ζωντανό το δημόσιο σχολείο και αγωνίζεται καθημερινά με τα θηρία και την ανοησία και το κράτος που με νομοθετικές ρυθμίσεις φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή τη δική μας και των μαθητών μας.
Θα ευχηθώ σε όλους μας καλό καλοκαίρι, μια υγιή αποσυμπίεση από την ένταση της χρονιάς που πέρασε και μία καλύτερη χρονιά με λιγότερα προβλήματα και περισσότερη ευελιξία. Το ελπίζω και το εύχομαι από καρδιάς.

Για τους μαθητές μου!

Καλό καλοκαίρι, να είστε όλοι και όλες καλά και να ξεκουραστείτε, να ονειρευτείτε, να χαρείτε με όλη σας την ψυχή...ίσως του χρόνου τα ξαναπούμε!
Σας ευχαριστώ όλους!

Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης

Τις ημέρες του Πάσχα είχα τη χαρά να βρεθώ στην Καστοριά και ανάμεσα στα άλλα να επισκεφτώ το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης που βρίσκεται στο Γράμμο και συγκεκριμένα στα λιβάδια Κοτύλης, μια υπέροχη τοποθεσία μέσα στο πράσινο εν μέσω ορεινού όγκου στο μεγαλύτερο μέρος του οποίου διαδραματίστηκαν πολλές μάχες κατά την περίοδο του εμφυλίου πολέμου. 

Το Πάρκο Εθνικής Συμφιλίωσης λειτούργησε το 2012 με βασικό στόχο την ενημέρωση των επισκεπτών, τη γνώση της ιστορίας αλλά και την εθνική συμφιλίωση, τεράστια ανάγκη σε μια Ελλάδα που ακόμη ταλανίζεται από τα δεινά του Εμφυλίου πολέμου. Προτείνω την επίσκεψη στην περιοχή και ειδικότερα, για μας τους εκπαιδευτικούς θεωρώ ότι είναι μια καλή ευκαιρία να διδάξουμε λίγο πιο βιωματικά τη νεότερη ιστορία. 

http://grammos-pes.gr/