Υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα στο οποίο κανείς δεν δίνει ακόμη μια πειστική απάντηση. Ας υποθέσουμε ότι όλα ρολάρουν κανονικά στις ράγες του Μνημονίου: τα ελλείμματα μειώνονται θεαματικά και μαζί ο παραφουσκωμένος δημόσιος τομέας, βρίσκεται κάποια μεθόδευση για να απαλυνθεί το πρόβλημα του χρέους, οι τράπεζες μπορούν πάλι να δανειστούν στο εξωτερικό και προχωρούν όλες ανεξαιρέτως οι διαρθρωτικές αλλαγές ώστε να αρθούν τα εμπόδια που φρενάρουν την ανάπτυξη. Ας υποθέσουμε ταυτοχρόνως ότι έχουν απελευθερωθεί πλήρως οι εργασιακές σχέσεις και πως το μισθολογικό κόστος έχει μειωθεί δραματικά, με αποτέλεσμα να υπάρχει πλήθος Ελλήνων έτοιμο για δουλειά. Πού θα δουλεύουν αυτοί οι άνθρωποι; Τι θα παράγει αυτή η χώρα που έχει φτάσει στο σημείο, αν και ευλογημένη από τον Θεό, να εισάγει το συντριπτικό ποσοστό της ντομάτας που καταναλώνει στο τραπέζι;
Απάντηση, ακόμη, δεν υπάρχει. Θα μου πείτε, μα τι προτείνουμε, κάποιο κεντρικό σχέδιο που θα προβλέπει ότι την επόμενη πενταετία θα παράγουμε καρότα και μικροτσίπ; Βεβαίως όχι. Πρέπει όμως να γίνει μια μεγάλη και σοβαρή συζήτηση και μετά η πολιτική ηγεσία μαζί με κάποιους «ηγέτες» - επιχειρηματίες να δείξουν τον δρόμο. Είναι προφανές ότι εμείς οι Ελληνες μπορούμε να έχουμε συγκριτικά πλεονεκτήματα στον τουρισμό, στην παραγωγή και τυποποίηση καλών αγροτικών προϊόντων, στη ναυτιλία και ενδεχομένως σε κάποιους τομείς υψηλής τεχνολογίας όπου το ελληνικό δαιμόνιο μοιάζει να μπορεί να φέρει αποτελέσματα.
Για να γίνουν όμως αυτά πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να αλλάξουμε μυαλά. Πολλοί Ελληνες νέοι μεγάλωναν με πολύ στρεβλά οράματα: να διοριστούν στο Δημόσιο, να ζουν με επιδοτήσεις αν είναι αγρότες και να «μπουν στα κόλπα» με διασυνδέσεις για να βρουν κανένα κονδύλι για μπίζνες. Ολα αυτά τελείωσαν τώρα, αλλά ο Ελληνας, έπειτα από μια μεγάλη περίοδο γκρίνιας, θα βρει τον δρόμο του γιατί είναι προσαρμοστικός και δαιμόνιος. Το κακό είναι ότι μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που θαύμαζε τη λαμογιά, τη μικρομεσαία κομπίνα, την αυθαιρεσία, αλλά δαιμονοποιούσε την έννοια του κέρδους και της επιχειρηματικότητας. Αποτέλεσμα; Χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, στελέχη τοπικής αυτοδιοίκησης, συνδικαλιστές κ.ά. που κάνουν ό,τι μπορούν, μα ό,τι μπορούν, για να δυσκολέψουν τη ζωή όποιου ομολογεί ότι θέλει να βγάλει κέρδη και να στήσει μια επιχείρηση. Πρέπει όμως να καταλάβουμε, και να το εξηγήσουν και οι πολιτικοί μας, πως αν δεν παραχθεί πλούτος σε αυτή τη χώρα δεν θα βγούμε ποτέ από την κρίση. Αυτός ο μεγάλος ακήρυχτος πόλεμος, με όλα τα μέσα, εναντίον της επιχειρηματικότητας πρέπει να σταματήσει. Αν συνεχιστεί θα μοιάζουμε με τον άνθρωπο που του πέθανε η κατσίκα, τον ρώτησε ο Θεός τι θα ήθελε περισσότερο και εκείνος απάντησε «να πεθάνει και του γείτονα». Μόνο αν σταματήσουμε να πολεμάμε τον δημιουργικό και δυναμικό μας εαυτό θα πάμε μπροστά· αλλιώς θα σερνόμαστε για χρόνια μέσα σε συνθήκες μιζέριας...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/12/2010_425182
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_09/12/2010_425182
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου