Της Pίτσας Mασούρα
Υπάρχει ένας μύθος του Αισώπου (φωτ.) που ξαφνικά τον βρίσκω επίκαιρο. Μια φορά κι έναν καιρό, ένας χωρικός είχε έναν γάιδαρο για τις δουλειές του. Τον αγαπούσε ο χωρικός τον γάιδαρο και φυσικά του συγχωρούσε όλα του τα πείσματα. Μια μέρα, ο χωρικός φόρτωσε κοφίνια με αλάτι τον γάιδαρο και κίνησε για το διπλανό χωριό. Ομως περνώντας από το ποτάμι, ο γάιδαρος παραπάτησε και βούλιαξε στο νερό. Το αλάτι, με το που ήρθε σε επαφή με το νερό, διαλύθηκε κι ο πονηρός ο γάιδαρος σηκώθηκε ανάλαφρος όσο ποτέ. Ο αφέντης του πικράθηκε γιατί έχασε το αλάτι που θα μπορούσε να το πουλήσει σε καλή τιμή, αλλά ο γαϊδαράκος ήταν πολύ ευχαριστημένος. Περπατούσε και καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι. Την επόμενη φορά, το αφεντικό του τον φόρτωσε με κοφίνια που όμως ήταν γεμάτα με σφουγγάρια. Ο πονηρός ο γάιδαρος νόμιζε ότι θα μπορούσε και αυτή τη φορά να γλιτώσει και να περάσει το ποτάμι... αβρόχοις ποσί, γι’ αυτό και στο κρίσιμο σημείο έκανε τάχα πως γλίστρησε και βυθίστηκε μες στο νερό. Για κακή του τύχη όμως, τα σφουγγάρια που κουβαλούσε στα κοφίνια απορρόφησαν το νερό, βάρυναν και παρέσυραν τον γάιδαρο στον πάτο του ποταμού. Φυσικά δεν ξαναβγήκε ποτέ στην επιφάνεια... Κι εκείνος έχασε και το αφεντικό του έχασε.
Σε τούτο τον τόπο υπάρχει πλειοδοσία μύθων. Οι μύθοι διδάσκουν, επισημαίνουν τα λάθη μας, αλλά παράλληλα μας αφαιρούν το δικαίωμα στην ορθολογική σκέψη, καλύπτοντας εύσχημα τα ελαττώματα της φυλής. Ο μύθος με τον αφέντη-χωρικό και τον γάιδαρο θα μπορούσε να παραπέμπει κατ’ ευθείαν στην τωρινή περιπέτεια του Ελληνα που νομίζει ότι με την κουτοπονηριά του θα ξεγελάσει όσους τον δανείζουν, θα σταθεί στην επιφάνεια του νερού και στο τέλος θα περάσει ατσαλάκωτος στην απέναντι όχθη του ποταμού. Αλλά θα ’πρεπε να ξέρει ότι δεν υπάρχουν εύκολα περάσματα απέναντι. Τα πάντα απαιτούν κόπο. Ως πρόσφατα, οι ελληνικές κυβερνήσεις κατάφερναν να απαλλαγούν από το αλάτι που κουβαλούσαν στα κοφίνια τους. Τώρα, όπως γράφουν οι προσφιλείς μας ξένοι αρθρογράφοι, ο πολιτικός κόσμος θα χρειαστεί να θυσιάσει μία γενιά για να αλλάξει τη νοοτροπία του Ελληνα. Ναι, υπό την προϋπόθεση ότι και ο πολιτικός κόσμος επιθυμεί να αλλάξει κοστούμι.
Τι θα συμβεί στις 24 και 25 Μαρτίου, κατά τη διάρκεια των ευρωπαϊκών συναντήσεων, μόνον οι λίγοι γνωρίζουν· και αν... Προφανώς θα ζήσουμε ένα ακόμη ανατολίτικο παζάρι, το χειρότερο των τελευταίων μηνών, καθώς είναι πασιφανές ότι για την Ελλάδα, παρά τα όσα έλεγαν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης, το Σχέδιο Α απέτυχε παταγωδώς και τώρα αναζητείται εναγωνίως το Σχέδιο Β. Το μαστίγιο ήδη έχει υψωθεί και οι σκληροπυρηνικοί έπιασαν ξανά δουλειά, καταφεύγοντας στον κλασικό τρόμο. Κι έτσι όπως κυλάει ο καιρός της αβεβαιότητας, έτσι όπως κανείς δεν αποτολμά να αποκαλύψει την πλήρη αλήθεια προς τον λαό –η μισή αλήθεια παραμένει γοητευτική και παραπλανητική– έχω την αίσθηση ότι τούτη η πατρίδα θυμίζει καράβι έτοιμο να τσακιστεί στα βράχια του Κάβο Μαλέα, με το πλήρωμα να αποκτά σταδιακά τα σκοτεινά χαρακτηριστικά του πληρώματος του πλοίου-φαντάσματος στην όπερα «Ο Ιπτάμενος Ολλανδός» του Βάγκνερ . Ενα πλήρωμα γεμάτο αμούστακα παιδιά που έφευγαν για την ξενιτιά, στο κυνήγι της επιβίωσης της εποχής τους.
Σήμερα έχουμε απέναντί μας τους δικούς μας νέους που αναζητούν τους κανόνες της δικής τους επιβίωσης. Που υψώνουν τη φωνή τους, παρεκτρέπονται, παρεμβαίνουν σε δημόσιες συναντήσεις με βίαιο τρόπο. Απροετοίμαστοι, όμως. Καλοζωισμένοι νέοι, πνιγμένοι στη δική μας υπερβολική, υπερπροστατευτική αγάπη. Μα με την εικόνα μιας «αποθεματικής» Ελλάδας δεν τους μεγαλώσαμε; Οντας εμείς παραμυθιασμένοι, μήπως δεν παραμυθιάσαμε κι εκείνους; Η αλαζονεία μας, ο επιπόλαιος βηματισμός, η αδιαφορία για το κοινό καλό και το συμφέρον των πολλών, η επέκταση του «θεσμικού υπόκοσμου», όπως αποκαλείται ο φοροδιαφεύγων κόσμος, και η διολίσθηση σε παραπλανητικές, έμπλεες ρομαντισμού μειοψηφίες μάς στέρησαν τη δυνατότητα να ρίξουμε γέφυρες με τις νέες γενιές. «Ο άνθρωπος», λέει ο Αίσωπος, «κουβαλάει πάντοτε δύο σακούλια πάνω του, το ένα μπροστά και τ’ άλλο πίσω. Στο μπροστινό πετάει τα λάθη των άλλων, ενώ στο πίσω, τα δικά του. Γι’ αυτό και δεν τα βλέπει ποτέ...». Αυτόν τον μύθο, όμως, δεν τον αφηγηθήκαμε στα παιδιά μας.
Πηγή: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_06/03/2011_434581
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου