Μια μικρή μνεία στον υπέροχο Μανώλη Ρασούλη... πολυγραφότατος, αισθαντικός, καίριος και για πολλά χρόνια επίκαιρος. Στίχοι που μιλούν για τον έρωτα, την αγάπη, τη φιλία, την πολιτική κατάσταση. Αποδελτιώνω κάποιους αγαπημένους μου και φυσικά σε καμία περίπτωση δεν εξαντλώ το μεγαλείο του καλλιτέχνη...
Μπορεί ν' αλλάξει Κεμάλ
Ως και τ' αγάλματα
κάνουνε άλματα
Μ' αυτοί που ξέρουν δεν μιλάνε
Όλα τα πράγματα
γίνονται θαύματα
κι οι νεκροκεφαλές γελάνε
Αυτός ο κόσμος
μπορεί ν' αλλάξει, Κεμαλ
Μέσα στις καρδιές
στις πλατείες, σε γραφεία οβάλ
θέλει σωστοί χιλιάδες
να 'ναι στους τροχούς
να 'ναι η ψυχή η νύφη
και γαμπρός ο νους
Τα προαιώνια
κρύβουν νετρόνια
που με μία έκρηξη αλλάζουν
Και οι θεούληδες
οι καημενούληδες
γίνονται ντεμοντέ κι αράζουν
Νιώσε με
Πολλές φορές βαθιά αναρωτήθηκα
τριγύρω οι άνθρωποι αν μ’ αγαπούνε
για ό,τι φαίνομαι η αν αληθινά
για ό,τι είμαι εγώ, κοντά μου ζούνε
Κι όμως να που δεν ξέρω
ποιος εγώ, κι υποφέρω
νοιώσε με, σώσε με
κι ό,τι θες στο προσφέρω
Είναι στιγμές σιωπής που αναλογίστηκα
τους όρκους που ’δωσα γλυκά μ’ εσένα
και με τα λόγια μου για μένα πείστηκα
τώρα δεν έχω πια φόβο κανένα
Κι όμως να που δεν ξέρω...
Πολλοί ορκίστηκαν πως μ’ αγαπήσανε
γιατί κατάλαβαν ποιος είμαι τάχα
και σ’ άλλους πίστεψα, μ’ εγκαταλείψανε
ανάγκη μ’ είχανε, αυτό μονάχα
Ντύθηκες Μακρυγιάννης τις απόκριες
κι άρχισες να μιλάς για ελευθερία
σ' εμάς που ακόμα δεν έκλεισαν οι πληγές
και τρέχουν μια πηχτή θανάσιμη ιστορία.
Ήρωά μου, αίνιγμά μου
και στο τρόλεϊ γείτονά μου
ανθρωπάκο καθημερινέ
σ' έχω συνεταίρο
για τα περαιτέρω
ένοχε μαζί κι αθώε μου εαυτέ.
Έλεγες ήρθα να σας λύσω τα δεσμά
και μες στου Φλόκα είσαι δύο αιώνες
καφέ να πίνεις και η λήθη να κερνά
ποιός θ' ανταμείψει πια τους τόσους μας αγώνες;
Λέοντας, χαμαιλέοντας κι οδηγητής
κι όλοι ντυμένοι πάντα κάποιον άλλο
εγώ, εσείς κι αυτοί στο τέλος της γιορτής
θα μοιραστούμε της αλήθειας το ρεγάλο.
Το μοναχικό λουλούδι
Όταν εσύ θ' αναπαύεσαι στο θρόνο της βίας
και θα κρατάς σφιχτά το σκήπτρο της λήθης
Όταν εσύ θα βυζαίνεις τα μωρά της ανίας
και θα 'σαι ο πρίγκηπας της σκουριάς και συνήθης
Εγώ θα τραγουδάω το τραγούδι
για το μοναχικό λουλούδι
Μέσα στην έρημο που ανθίζει με χαρά του
και που σκορπάει κάθε μέρα τ' άρωμά του
Δείγμα ασύγκριτης αγάπης χωρίς να νοιάζεται ποτέ
αν θα περάσει από 'κει διαβάτης
Όταν εσύ θα λυμαίνεσαι τις φλέβες της φρίκης
και θα βουτάς βαθιά στη λάσπη του χρόνου
Όταν εσύ στου μυαλού τα κελιά θα ανήκεις
και θα 'σαι ο άφθαστος του ρεκόρ και του φθόνου.
Και κλείνω με ένα πολύ αγαπημένο τραγούδι που όλοι έχουμε χιλιοτραγουδήσει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου