Ακολουθεί ένα κείμενο από ένα ιστολόγιο που έχουν στήσει μαθητές της Β Λυκείου. Είχα τη χαρά να δουλέψω με τα παιδιά αυτά, να διαβάσω κείμενά τους, να μοιραστώ τις σκέψεις τους και ομολογώ ότι πάντα στενοχωριόμουν όταν έπρεπε να χάσω μάθημά μαζί τους. Αυτά είναι τα τυχερά του επαγγέλματος. Θα ευχαριστήσω και από εδώ όλα τα παιδιά της τάξης αυτής για την υπέροχη συνεργασία. Μακάρι να μπορούσα και την επόμενη χρονιά να δουλέψω μαζί τους. Σας ευχαριστώ όλους και σας εύχομαι ένα ονειρεμένο καλοκαίρι...
Ίσως το ποδήλατο είναι το δώρο που ποτέ δεν ξεχνάς γιατί είναι κάτι πραγματικά κατάδικό σου. Δεν ξέρω την ηλικία που είχα τότε, αλλά τώρα περνάνε σαν σκηνές από ταινία στη σκέψη μου παλιές εικόνες: ο παππούς να μου το φέρνει δώρο, ο πατέρας να μου κάνει μαθήματα ισορροπίας, η μητέρα να με μαλώνει τρέμοντας όταν πέρασα το δρόμο χωρίς να κοιτάξω, το πρώτο μου πέσιμο, την κολώνα που ερχόταν καταπάνω μου και τέλος την αίσθηση της ελευθερίας εκείνης του πουλιού που πετάει πάνω στις δύο ρόδες.
Έμαθα ποδήλατο πολύ μικρός. Οι συνθήκες στο χωριό ήταν ιδανικές. Ίσιοι δρόμοι χωρίς ανηφόρες και αυτοκίνητα αλλά το πιο σημαντικό: η πολύ μεγάλη συμμορία ποδηλατοδρόμων πιτσιρικάδων πάντα πρόθυμων για βόλτες και κόντρες. Στην πρώτη γυμνασίου και ως τα μισά της δευτέρας πήγαινα με αυτό σχολείο μαζί με μερικά φιλαράκια, όμως σιγά-σιγά οι άλλοι το εγκατέλειψαν και αναγκάστηκα κι εγώ να κάνω το ίδιο.
Έχω αλλάξει ως τώρα αρκετά ποδήλατα. Κάποια χάλασαν οριστικά και ένα μου το έκλεψαν. Τώρα υπάρχουν δύο στο σπίτι μου, ένα δικό μου και ένα του αδερφού μου. Υπάρχουν φορές που μετακινούμαι με το ποδήλατο μου, ειδικά σε κάποια συγκεκριμένη διαδρομή, που ενώ δεν είναι μακριά δεν υπάρχει κατάλληλη συγκοινωνία, αλλά και μερικές φορές που τρέχω με αυτό χωρίς προορισμό αλλά έτσι για να νοιώσω την αίσθηση του ξένοιαστου καβαλάρη.
Αγαπώ το ποδήλατό μου. Χαίρομαι για κάποιες πόλεις της Ελλάδας αλλά και ξένες χώρες που βλέπω όλοι, μικροί και μεγάλοι, να κυκλοφορούν με τα ποδήλατα τους. Στεναχωριέμαι που ακούω παιδιά να λένε ότι δεν το είχαν ποτέ τους και ακόμα ότι δεν έμαθαν ποτέ ποδήλατο επειδή έμεναν σε κάποια πόλη που δεν τους το επέτρεπε.
Το δίκυκλό μου είναι από τις καλύτερες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και είμαι σίγουρος πως θα συνεχίσω να κάνω ποδήλατο για πολύ καιρό ακόμα..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου