Ξετυλίγοντας...λίγο από την ψυχή μου

Έχω περάσει ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα που αισθάνομαι ότι μαζεύω, μαζεύω και ξαναμαζεύω υλικό, συναισθήματα, σκέψεις και δεν έχω τη δύναμη και το κουράγιο να τα εξωτερικεύσω. Έχω την αίσθηση ότι αυτό αρχίζει να αλλάζει μέσα μου, θες η ενδοσκόπηση του διαστήματος αυτού, θες οι καλοί φίλοι και οι αγαπημένοι άνθρωποι που υπάρχουν στη ζωή μου, θες κάποιοι φωτισμένοι συνάδελφοι και κάποιοι απίστευτα αστεράτοι μαθητές...τι να πω, πάντως ένα ή όλα τα παραπάνω έχουν λειτουργήσει καταλυτικά και αισθάνομαι ότι ξαναβρίσκω τη χαμένη διάθεση και την όρεξη για δημιουργία και για ξεδίπλωμα συναισθημάτων...είμαι χαρούμενη γι' αυτό και ευγνώμων και ορκίζομαι στον εαυτό μου ότι δε θα ξανακυλήσει στη μιζέρια των ημερών και θα βρει χαρά στις μικρές χαρές και θα χαμογελάσει από ψυχής με τη γνωστή ουτοπική αισιοδοξία του μικρού παιδιού που ανακαλύπτει με παρθενικό βλέμμα τον κόσμο ξανά και ξανά. 

Ας αντισταθούμε σε όλο αυτό το άσχημο όνειρο στο οποίο κοιμόμαστε και ας ξυπνήσουμε μέσα από την ομορφιά των ανθρώπων μας, τη μυρωδιά της φθινοπωρινής φύσης, τις ταινίες του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το γαλάζιο της θάλασσας, την αξιοπρέπεια του ειλικρινούς βλέμματος που ατενίζει ψηλά και ελπίζει. Σήμερα θα κοιμηθώ και θα αγκαλιάσω το πιο όμορφο όνειρο!