Απώλειες

Η είδηση ότι ο Νίκος Παπάζογλου δεν είναι πια στη ζωή με συντάραξε, μου στοίχισε πολύ. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν ένας άνθρωπος με τα τραγούδια του οποίου μεγάλωσα και ενδεχομένως έμαθα να αισθάνομαι, να χαίρομαι και να λυπάμαι...Πόσες όμορφες νύχτες στη Σαλονίκη, πόσα δάκρυα για χαμένες αγάπες πριν να τις χορτάσουνε τα μάτια μου... κι έμενα να κοιτώ καθώς χανότανε.....κι έφτανε ως το κόκαλο το κρύο. Πόση αλήθεια, πόσα ειλικρινή και άδολα συναισθήματα! Θεωρώ ότι αυτό που μας έκανε να συγκλονιστούμε από τις απώλειες του Μανώλη Ρασούλη ή του Νίκου Παπάζογλου είναι το ήθος και η στάση ζωής των ανθρώπων αυτών, μια στάση ζωής αξιοπρεπής, τίμια και μακριά από τα φοβερά συστήματα της εποχής μας...Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πλέον τέτοιοι καλλιτέχνες-ερείσματα στην εποχή μας και θέλω από τα βάθη της ψυχής μου να δώσω θετική απάντηση και ελπίζω από ψυχής ότι όντως υπάρχουν. Θα κλείσω με ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καλλιτέχνες αυτούς για τις στιγμές ανθρωπιάς που μας πρόσφεραν και θα παρηγορηθώ με τα τραγούδια τους....