Πριν δύο χρόνια τέτοια μέρα έχασα την πολυαγαπημένη μου γιαγιά, το γιαγιάκι μου, όπως την αποκαλούσα. Αφιερώνω με πολλή συγκίνηση λίγες αράδες από αυτό το ιστολόγιο σ' αυτή τη γυναίκα που έδινε χωρίς να ζητάει, που χαμογελούσε διαρκώς, που θυσίαζε την καθημερινότητά της για όλη της την οικογένεια, που έδενε με μοναδικό τρόπο όλη την οικογένεια και μας έφερνε κοντά, που η σκέψη της καθημερινά αφορούσε τον καθένα από μας τόσο πολυδιάστατα, που μας έδωσε τόση αγάπη και μας έμαθε να νοιαζόμαστε και μεις για τους άλλους με ένα μοναδικό τρόπο, που έραβε, μπάλωνε και δημιουργούσε από το πουθενά και το τίποτε. Νομίζω ότι μπορώ να γράφω ώρες ασταμάτητα και να την ευχαριστώ για όλα όσα μας πρόσφερε, αλλά πιο πολύ γιατί μας δίδαξε την έννοια της προσφοράς, της άδολης αγάπης και της ταπεινοφροσύνης. Παρά τις στερήσεις, τις δυσκολίες, τις αναποδιές που είχε στη ζωή της, εγώ θα θυμάμαι πάντα την ανοιχτή της και απέραντη αγκαλιά. Και την αγάπη της για το Γιάννη Πάριο. Τιμής ένεκεν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου