Ένα από τα ποιήματα που αγάπησαν οι μαθήτριες της Θεωρητικής Κατεύθυνσης στο Λύκειο στο οποίο διδάσκω είναι ΄Τα αντικλείδια" του Γ. Παυλόπουλου. Υπέροχη η φωνή του και το συγκεκριμένο ποίημα ποιητικής μας καλεί να κοιτάξουμε μέσα στην πόρτα της ποίησης, να μπούμε στην αέναη περιπέτεια της τέχνης της ποίησης που δεν έχει τέλος, αλλά είναι γεμάτη νέα ξεκινήματα που προσφέρουν τα πολλά αντικλείδια της ποίησης. Ελάτε να μπούμε στον υπέροχο κόσμο της ποίησης του Παυλόπουλου.
Γιώργης Παυλόπουλος, Τα αντικλείδια
Η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Πολλοί κοιτάζουν μέσα χωρίς να βλέπουν
τίποτα και προσπερνούνε. Όμως μερικοί
κάτι βλέπουν, το μάτι τους αρπάζει κάτι
και μαγεμένοι πηγαίνουνε να μπουν.
Η πόρτα τότε κλείνει. Χτυπάνε μα κανείς
δεν τους ανοίγει. Ψάχνουνε για το κλειδί.
Κανείς δεν ξέρει ποιος το έχει. Ακόμη
και τη ζωή τους κάποτε χαλάνε μάταια
γυρεύοντας το μυστικό να την ανοίξουν.
Φτιάχνουν αντικλείδια. Προσπαθούν.
Η πόρτα δεν ανοίγει πια. Δεν άνοιξε ποτέ
για όσους μπόρεσαν να ιδούν στο βάθος.
Ίσως τα ποιήματα που γράφτηκαν
από τότε που υπάρχει ο κόσμος
είναι μια ατέλειωτη αρμαθιά αντικλείδια
για να ανοίξουμε την πόρτα της Ποίησης.
Μα η Ποίηση είναι μια πόρτα ανοιχτή.
Προτείνω κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του καθηγητή στον παρακάτω σύνδεσμο http://users.sch.gr/symfo/sholio/kimena/pavlopulos-antiklidia.htm
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου