Αν μου ζητούσαν να περιγράψω με μια μόνο εικόνα την ψυχολογική μου κατάσταση θα χρησιμοποιούσα την παραπάνω εικόνα. Δυστυχώς, οι πρώτες ημέρες έναρξης της σχολικής χρονιάς μόνο με θλίψη με γεμίσανε και με μια τεράστια αβεβαιότητα και κλονίστηκε στον ύψιστο βαθμό η τόσο αισιόδοξη φύση την οποία διατείνομαι ότι διαθέτω. Δεν ξέρω πώς μπορεί να αισθάνεται ένας εκπαιδευτικός που δε γνωρίζει ούτε πού θα εργαστεί την επόμενη χρονιά αλλά ούτε πώς θα εργαστεί, όταν αγνοεί τον τόπο στον οποίο θα τοποθετηθεί και όταν επί σειρά ετών βρίσκεται σε μια μόνιμη μετακίνηση και δεν μπορεί να είναι βέβαιος για μια σταθερή βάση στην οποία θα στηριχτεί και θα επενδύσει για να προσφέρει στην εργασία του. Καλώς ή κακώς, το επάγγελμα του εκπαιδευτικού απαιτεί δέσμευση στην έννοια της προσφοράς και της αυτοβελτίωσης. Δεν είμαι σίγουρη αν με τις παρούσες συνθήκες θα είναι εφικτό να επιτευχθεί η παραπάνω δέσμευση. Νομίζω ότι θα μπορούσα να γράψω πολλά περισσότερα αλλά θα σταματήσω εδώ και θα ευχηθώ παραδοσιακά καλή χρονιά με όσα μέσα διαθέτουμε, όση δύναμη και κουράγιο μπορούμε να αντλήσουμε. Ο Θεός μαζί μας!