Γενικός αναβρασμός επικρατεί όλες αυτές τις ημέρες στο χώρο της εκπαίδευσης και όχι μόνο εκεί. Δυστυχώς, η κατάσταση δεν είναι μόνο ανησυχητική, είναι και κάτι παραπάνω. Βιώνουμε σταδιακά, βασανιστικά και επώδυνα την κατάρρευση ενός στρεβλού συστήματος το οποίο όλοι γνωρίζαμε και του οποίου μέρη είμαστε όλοι.
Η άποψή μου είναι ότι αυτή η απεργία πέρα από το ότι αποτελεί μια αντικειμενική αντίδραση στις απολύσεις και στη διαθεσιμότητα που επίκεινται, είναι μια κραυγή απόγνωσης για το τι μέλλει γενέσθαι. Έχουμε αντιληφθεί πλέον ότι πολλά δε λειτουργούν σωστά στη δημόσια εκπαίδευση. Κατηγορούνται οι εκπαιδευτικοί ότι τόσον καιρό απολάμβαναν τις διακοπές τους και δεν έκαναν καμία ενέργεια για το δημόσιο σχολείο.
Η κοινή γνώμη δεν είναι με το μέρος των εκπαιδευτικών γιατί πρώτον, παρακολουθεί τηλεόραση και δεν έχει σαφές τοπίο για τι πραγματικά ισχύει στα σχολεία, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συντελείται καθημερινά και πόσο γραφειοκρατικά και άναρχα λαμβάνονται οι αποφάσεις για την παιδεία και δεύτερον, γιατί ένας αριθμός εκπαιδευτικών αρκείται στη λέξη βολεύομαι και όχι υπηρετώ, εργάζομαι και βελτιώνω την εργασία μου.
Τόσα χρόνια υπάρχει και το μαύρο αλλά και το άσπρο, δεν είναι όλα ισοπεδωμένα. Οι εκπαιδευτικοί σε μεγάλο βαθμό υπηρετούν την εκπαίδευση και επιβιώνουν μέσα στον παραλογισμό, γιατί οι ίδιοι έχουν όραμα και ελπίδα. Το έχω ξαναγράψει και το έχω τονίσει ότι το επάγγελμα αυτό έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Τι μας απόμεινε να κάνουμε; Να χρησιμοποιούμε τις λέξεις και να τις εφαρμόζουμε. Δηλαδή όταν μιλάμε για αλληλεγγύη να την εφαρμόζουμε στην κυριολεξία, να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές μας και τα πιστεύω μας, καθώς η μέχρι τώρα τακτική αποδεικνύεται προβληματική και επιτέλους να γκρεμίσουμε αυτό το σαθρό σύστημα και το υποσύστημά του που εμείς οι ίδιοι γιγαντώνουμε και καλλιεργούμε τόσα χρόνια.
Η απεργία είναι σημαντική, αλλά δεν είναι αρκετή. Απαιτεί δράση, συνειδητοποίηση των κακώς κειμένων και ειλικρίνεια από όλους και προς όλους. Ο συνδικαλισμός οφείλει να πάψει να υπηρετεί μικροπολιτικά συμφέροντα και ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας οφείλει από την πλευρά του να ξυπνήσει και να πάψει να συντηρεί αυτή την αρρώστια. Κουραστήκαμε να λέμε ψέματα. Το θέατρο του παραλόγου ας το παρακολουθούμε μόνο σε θεατρικές σκηνές και όχι στην καθημερινότητά μας.
Φτάνει πια...
Η άποψή μου είναι ότι αυτή η απεργία πέρα από το ότι αποτελεί μια αντικειμενική αντίδραση στις απολύσεις και στη διαθεσιμότητα που επίκεινται, είναι μια κραυγή απόγνωσης για το τι μέλλει γενέσθαι. Έχουμε αντιληφθεί πλέον ότι πολλά δε λειτουργούν σωστά στη δημόσια εκπαίδευση. Κατηγορούνται οι εκπαιδευτικοί ότι τόσον καιρό απολάμβαναν τις διακοπές τους και δεν έκαναν καμία ενέργεια για το δημόσιο σχολείο.
Η κοινή γνώμη δεν είναι με το μέρος των εκπαιδευτικών γιατί πρώτον, παρακολουθεί τηλεόραση και δεν έχει σαφές τοπίο για τι πραγματικά ισχύει στα σχολεία, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συντελείται καθημερινά και πόσο γραφειοκρατικά και άναρχα λαμβάνονται οι αποφάσεις για την παιδεία και δεύτερον, γιατί ένας αριθμός εκπαιδευτικών αρκείται στη λέξη βολεύομαι και όχι υπηρετώ, εργάζομαι και βελτιώνω την εργασία μου.
Τόσα χρόνια υπάρχει και το μαύρο αλλά και το άσπρο, δεν είναι όλα ισοπεδωμένα. Οι εκπαιδευτικοί σε μεγάλο βαθμό υπηρετούν την εκπαίδευση και επιβιώνουν μέσα στον παραλογισμό, γιατί οι ίδιοι έχουν όραμα και ελπίδα. Το έχω ξαναγράψει και το έχω τονίσει ότι το επάγγελμα αυτό έχει τις ιδιαιτερότητές του.
Τι μας απόμεινε να κάνουμε; Να χρησιμοποιούμε τις λέξεις και να τις εφαρμόζουμε. Δηλαδή όταν μιλάμε για αλληλεγγύη να την εφαρμόζουμε στην κυριολεξία, να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές μας και τα πιστεύω μας, καθώς η μέχρι τώρα τακτική αποδεικνύεται προβληματική και επιτέλους να γκρεμίσουμε αυτό το σαθρό σύστημα και το υποσύστημά του που εμείς οι ίδιοι γιγαντώνουμε και καλλιεργούμε τόσα χρόνια.
Η απεργία είναι σημαντική, αλλά δεν είναι αρκετή. Απαιτεί δράση, συνειδητοποίηση των κακώς κειμένων και ειλικρίνεια από όλους και προς όλους. Ο συνδικαλισμός οφείλει να πάψει να υπηρετεί μικροπολιτικά συμφέροντα και ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας οφείλει από την πλευρά του να ξυπνήσει και να πάψει να συντηρεί αυτή την αρρώστια. Κουραστήκαμε να λέμε ψέματα. Το θέατρο του παραλόγου ας το παρακολουθούμε μόνο σε θεατρικές σκηνές και όχι στην καθημερινότητά μας.
Φτάνει πια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου