Εκ....παιδεύοντας τους νέους!

Ανακοινώθηκαν οι βαθμοί των πανελλαδικών και φέτος, κάποιοι μαθητές χάρηκαν, κάποιοι απογοητεύτηκαν, κάποιοι αδιαφόρησαν για το αποτέλεσμα των εξετάσεων...όλα κύλησαν εξαιρετικά και όπως έπρεπε, για άλλη μια φορά. Το σίγουρο είναι ότι πλέον το σχολείο δυσκολεύεται να επιτελέσει το σημαντικότερό του στόχο, τη μόρφωση των νέων, την καλλιέργεια, την ευρύτητα του πνεύματος, το άνοιγμα της ψυχής και του μυαλού τους. Και δυστυχώς, δεν υπάρχει φως στο τούνελ, γιατί πάντα οι μεταρρυθμίσεις ξεκινούν από το τέλος. Σχεδόν καμία έρευνα-και είναι τόσες πολλές-δε λαμβάνεται υπόψη για το σχεδιασμό ενός νέου εκπαιδευτικού συστήματος που θα χτιστεί σε μια νέα βάση από τις πρώτες τάξεις του δημοτικού μέχρι και το λύκειο και θα έχει μακροπρόθεσμο στόχο και σκοπό. Σχετικό και το παρακάτω άρθρο από την Καθημερινή.

Το πρώτο άλμα στην ενηλικίωση

Του Απόστολου Λακασά

Και τώρα, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων για τα ΑΕΙ, τι; Πολλοί γονείς, φέτος τουλάχιστον, θρηνούν για τις πολύ κακές επιδόσεις των παιδιών. Λιγότερα είναι τα μουδιασμένα χαμόγελα, και ακόμη πιο λίγα είναι τα θριαμβικά. Όσο για το υπoυργείο Παιδείας, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ξαναμπαίνει στην καθημερινή ρουτίνα του, αδιαφορώντας ότι το σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ στιγματίζει τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου, παράγοντας στρεβλώσεις που περνούν από γενιά σε γενιά και αφήνουν έντονο αποτύπωμα στη λειτουργία του δημόσιου βίου. Οι πανελλαδικές εξετάσεις αποτελούν ισχυρό τεστ για όλη την οικογένεια του υποψηφίου, για τις προβολές των γονιών στα παιδιά τους, για την ανατροφή τους. Η επιτυχία υπνωτίζει, όμως η αποτυχία ενοχλεί. Πολλοί γονείς επιμένουν να πιστεύουν ότι τα 20άρια που βλέπουν στους «σχολικούς ελέγχους» των παιδιών είναι ακριβώς αυτό που θα καταγραφεί και στις πανελλαδικές εξετάσεις. Δεν κατανοούν ότι ένας μαθητής λειτουργεί τελείως διαφορετικά στο οικείο του σχολικό περιβάλλον σε σχέση με το άκρως αγχωτικό περιβάλλον του εξεταστικού κέντρου - έστω κι αν το εξεταστικό κέντρο είναι η ίδια η αίθουσα του λυκείου που προ μηνός οι υποψήφιοι καλαμπούριζαν με τους συμμαθητές τους. Την ίδια στιγμή, υπάρχει ένα κομβικό στοιχείο. Πρόκειται για την ανάγκη τα ίδια τα παιδιά να αναλάβουν τις ευθύνες τους μπροστά στον αγώνα για την εισαγωγή σε ΑΕΙ. Στο πλαίσιο αυτό καμία προσπάθεια δεν θα καταλήξει αποτυχημένη. Οι μαθητές θα αγχωθούν, θα κουραστούν, θα θυσιάσουν χρόνο εφηβικής διασκέδασης, θα «παίξουν» όμως με τους όρους του συστήματος, έστω κι αν επιτάσσουν την παπαγαλία. Όλα, όμως, θα γίνουν με επιλογή των ίδιων των παιδιών για να επιτύχουν τον στόχο τους. Και αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα συνειδητοποίησης, ενηλικίωσης. Και θα επιτύχουν ακόμη κι αν στις εξετάσεις τεθούν θέματα ακραίας δυσκολίας, μόνο για...τζίνια. Δηλαδή, έστω κι αν κάποιοι επιλέξουν να παίξουν με τον κόπο των παιδιών, όπως συνέβη, κατά πολλούς, φέτος με τους θεματοδότες της Κεντρικής Επιτροπής Εξετάσεων σε ορισμένα μαθήματα. Γιατί συνέβη; Μια εξήγηση λέει ότι τα ακραίας δυσκολίας θέματα ενισχύουν τον «μύθο» των πανελλαδικών στην οικογένεια, που δεν έχει άλλο τρόπο παρά να καταφύγει σε ακόμη περισσότερο φροντιστήριο (μήπως ιδιαίτερα μαθήματα;) για να «προστατέψει» το παιδί. Όσο για τον ρόλο του υπ. Παιδείας, ποτέ δεν υπήρξε -έως τώρα τουλάχιστον- ουσιαστικός. Κανείς γόνιμος διάλογος δεν έχει γίνει για ένα σύστημα εισαγωγής στα ΑΕΙ, που θα απεγκλωβίζει το λύκειο από τα εξεταστικά δεσμά. Το υπουργείο βολεύεται αφού και το σχολείο κουτσά-στραβά λειτουργεί και χιλιάδες καθηγητές βρίσκουν εργασιακή διέξοδο στην παραπαιδεία. Μόνο όταν τα πράγματα φθάσουν στο... και πέντε, το υπουργείο προχωρά σε πασαλείμματα στο εξεταστικό σύστημα, κάνοντας ένα βήμα, συνήθως φιλολαϊκό. Το ίδιο θα συμβεί και τώρα με τη μείωση των εξεταζόμενων μαθημάτων από έξι σε τέσσερα. Αυτό είναι ουσιαστική μεταρρύθμιση;