Θα απεργήσω, θα απεργήσεις, θα απεργήσουμε...με μεγάλη στενοχώρια και αγωνία παρακολουθώ τις εξελίξεις για την απεργία των εκπαιδευτικών, για την αύξηση του ωραρίου, για τις αναγκαστικές μετακινήσεις των εκπαιδευτικών...
Πρόσφατα, κάποιοι φίλοι μου είπαν: "Καλά δεν ντρέπεστε, για δύο ώρες απεργία; Εμείς που είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες δουλεύουμε άπειρες ώρες"
Τι να απαντήσεις στην κοινή γνώμη που δε γνωρίζει τις συνθήκες εργασίας στα σχολεία, που δε συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν απαξιωμένοι εκπαιδευτικοί που εξακολουθούν να πιστεύουν στο έργο τους, στην αποστολή τους, που την πονάνε τη δουλειά και την αγαπούν και την έχουν προτεραιότητα στη ζωή τους, που στενοχωριούνται όταν χάνονται οι σχολικές ώρες χωρίς να ευθύνονται αυτοί, όταν δεν αφομοιώνεται η ύλη των μαθημάτων τους, που αναλώνονται στα πώς και τα γιατί του επαγγέλματός τους και που παρόλες τις αντίξοες συνθήκες παλεύουν καθημερινά με τα "φαντάσματα" της γραφειοκρατίας και του ανάλγητου και ανελαστικού κρατικού μηχανισμού, που θυσιάζουν άπειρο προσωπικό χρόνο, χρήμα και κόπο για την αυτοβελτίωσή τους και την επιμόρφωσή τους, που ακόμη και με αυτούς τους μισθούς προσφέρουν την ψυχή τους κάθε μέρα στις τάξεις.
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο επάγγελμα αυτό του εκπαιδευτικού, απαιτεί ψυχή και παιδεία και μια προσωπικότητα που δε θα είναι στάσιμη αλλά θα εξελίσσεται συνεχώς. Πιστέψτε με και δεν είμαι υποκειμενική, έχω συναντήσει στα 14 χρόνια που εργάζομαι στο δημόσιο σχολείο υπέροχους και χαρισματικούς ανθρώπους που έχουν αποτελέσει πρότυπο ζωής για μένα, με έχουν εμπνεύσει και τους έχω σεβαστεί με όλη τη σημασία των παραπάνω λέξεων. Είναι άδικο, λοιπόν, να κρίνουμε και να κατηγορούμε χωρίς να γνωρίσουμε τις καταστάσεις εκ των έσω και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος του δασκάλου.
ΝΑΙ, υπάρχει και ο αντίλογος, ναι έχω δει συναδέλφους για τους οποίους δεν είμαι περήφανη, ναι έχω δυσκολευτεί να συνεργαστώ, έχω οργιστεί με κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός και δεν έχουν το αίσθημα της ευθύνης. Είναι η μειοψηφία και δεν είμαι υποκειμενική, ούτε θέλω να χρυσώσω το χάπι. Ξέρω ότι και εγώ θα ήθελα για το παιδί μου έναν εκπαιδευτικό που να το εμπνεύσει και να το ολοκληρώσει. Είναι λίγοι και το έχω δει να αποδεικνύεται και στατιστικά σε έρευνα στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών μου σπουδών και σε πολλές άλλες έρευνες που έχουν διεξαχθεί και οι οποίες δεν λαμβάνονται σχεδόν ποτέ υπόψη τους από το γραφειοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Η στενοχώρια μου από τότε που διορίστηκα στο ελληνικό σχολείο είναι γιατί δεν είναι αποτελεσματική η εργασία μας και γιατί το ελληνικό σχολείο δεν είναι ο στυλοβάτης της παιδείας μας με τη συνολική έννοια του όρου. Οι ευθύνες είναι πολλές, ναι απαιτείται αξιολόγηση του έργου μας και μάλιστα πολλαπλή και πολλών μορφών, ναι ποτέ δεν ήμασταν καλώς αμειβόμενοι, ναι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε, είμαστε πολλές φορές συνένοχοι σε καταστάσεις που ανεχόμαστε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Σίγουρα, εγώ δε θα δώσω απάντηση και λύσεις, το βέβαιο είναι ότι αυτή τη στιγμή με όλη την παθογένεια του πολιτικού και κοινωνικού μας συστήματος έχει διαφανεί το πρόβλημα που υπάρχει και σέρνεται τόσα χρόνια στην εκπαίδευση και σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Απαιτείται μελέτη, σύνεση, προγραμματισμός και επιτέλους εφαρμογή της αξιοκρατίας και δέσιμο, αλληλεγγύη της κοινωνίας για να ανακαινίσουμε από τη ρίζα του το δημόσιο τομέα και όλες τις κρατικές δομές. Είμαι πλέον, απαισιόδοξη...αν δεν πάψει αυτό το κομματικό πάρε δώσε...αν δεν αναγνωριστεί η αξία του καλώς εργαζόμενου, αν δεν πάψουν να διορίζονται προϊστάμενοι με κομματικά κριτήρια και αν επιβιώνει ο τεμπέλης γιατί είναι φιλικά προσκείμενος στον εκάστοτε συνδικαλιστή και στην εκάστοτε κομματική παράταξη. Τόσα χρόνια νιώθω γραφική να λέω και να συζητώ τα ίδια και τα ίδια.
Δεν ξέρω αν η απεργία είναι ή όχι η λύση, αλλά είναι εμφανές ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά και να υπάρξει και ένας στοιχειώδης σεβασμός των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Ε ναι, δεν είναι λύση να απολυθεί ο συνάδελφος που διορίστηκε και τώρα δεν έχει πλήρες ωράριο ούτε να μετακινηθεί μακριά από τον τόπο του. Απαιτείται σύνεση, το ξαναλέω, αυστηρότητα και χτίσιμο συνθηκών που θα διασφαλίζουν το μέλλον των ελληνικών σχολείων, το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον αυτής της χώρας.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών ασπάζεται τις παραπάνω απόψεις και δε θα δυσανασχετούσε ποτέ με τις δύο ώρες αν όλα τα άλλα πήγαιναν κατ' ευχήν.
Πρόσφατα, κάποιοι φίλοι μου είπαν: "Καλά δεν ντρέπεστε, για δύο ώρες απεργία; Εμείς που είμαστε ελεύθεροι επαγγελματίες δουλεύουμε άπειρες ώρες"
Τι να απαντήσεις στην κοινή γνώμη που δε γνωρίζει τις συνθήκες εργασίας στα σχολεία, που δε συνειδητοποιεί ότι υπάρχουν απαξιωμένοι εκπαιδευτικοί που εξακολουθούν να πιστεύουν στο έργο τους, στην αποστολή τους, που την πονάνε τη δουλειά και την αγαπούν και την έχουν προτεραιότητα στη ζωή τους, που στενοχωριούνται όταν χάνονται οι σχολικές ώρες χωρίς να ευθύνονται αυτοί, όταν δεν αφομοιώνεται η ύλη των μαθημάτων τους, που αναλώνονται στα πώς και τα γιατί του επαγγέλματός τους και που παρόλες τις αντίξοες συνθήκες παλεύουν καθημερινά με τα "φαντάσματα" της γραφειοκρατίας και του ανάλγητου και ανελαστικού κρατικού μηχανισμού, που θυσιάζουν άπειρο προσωπικό χρόνο, χρήμα και κόπο για την αυτοβελτίωσή τους και την επιμόρφωσή τους, που ακόμη και με αυτούς τους μισθούς προσφέρουν την ψυχή τους κάθε μέρα στις τάξεις.
Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο επάγγελμα αυτό του εκπαιδευτικού, απαιτεί ψυχή και παιδεία και μια προσωπικότητα που δε θα είναι στάσιμη αλλά θα εξελίσσεται συνεχώς. Πιστέψτε με και δεν είμαι υποκειμενική, έχω συναντήσει στα 14 χρόνια που εργάζομαι στο δημόσιο σχολείο υπέροχους και χαρισματικούς ανθρώπους που έχουν αποτελέσει πρότυπο ζωής για μένα, με έχουν εμπνεύσει και τους έχω σεβαστεί με όλη τη σημασία των παραπάνω λέξεων. Είναι άδικο, λοιπόν, να κρίνουμε και να κατηγορούμε χωρίς να γνωρίσουμε τις καταστάσεις εκ των έσω και χωρίς να αντιλαμβανόμαστε την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος του δασκάλου.
ΝΑΙ, υπάρχει και ο αντίλογος, ναι έχω δει συναδέλφους για τους οποίους δεν είμαι περήφανη, ναι έχω δυσκολευτεί να συνεργαστώ, έχω οργιστεί με κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν αντιληφθεί τι σημαίνει να είσαι εκπαιδευτικός και δεν έχουν το αίσθημα της ευθύνης. Είναι η μειοψηφία και δεν είμαι υποκειμενική, ούτε θέλω να χρυσώσω το χάπι. Ξέρω ότι και εγώ θα ήθελα για το παιδί μου έναν εκπαιδευτικό που να το εμπνεύσει και να το ολοκληρώσει. Είναι λίγοι και το έχω δει να αποδεικνύεται και στατιστικά σε έρευνα στο πλαίσιο των μεταπτυχιακών μου σπουδών και σε πολλές άλλες έρευνες που έχουν διεξαχθεί και οι οποίες δεν λαμβάνονται σχεδόν ποτέ υπόψη τους από το γραφειοκρατικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Η στενοχώρια μου από τότε που διορίστηκα στο ελληνικό σχολείο είναι γιατί δεν είναι αποτελεσματική η εργασία μας και γιατί το ελληνικό σχολείο δεν είναι ο στυλοβάτης της παιδείας μας με τη συνολική έννοια του όρου. Οι ευθύνες είναι πολλές, ναι απαιτείται αξιολόγηση του έργου μας και μάλιστα πολλαπλή και πολλών μορφών, ναι ποτέ δεν ήμασταν καλώς αμειβόμενοι, ναι έχουμε και εμείς μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε, είμαστε πολλές φορές συνένοχοι σε καταστάσεις που ανεχόμαστε γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Σίγουρα, εγώ δε θα δώσω απάντηση και λύσεις, το βέβαιο είναι ότι αυτή τη στιγμή με όλη την παθογένεια του πολιτικού και κοινωνικού μας συστήματος έχει διαφανεί το πρόβλημα που υπάρχει και σέρνεται τόσα χρόνια στην εκπαίδευση και σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου. Απαιτείται μελέτη, σύνεση, προγραμματισμός και επιτέλους εφαρμογή της αξιοκρατίας και δέσιμο, αλληλεγγύη της κοινωνίας για να ανακαινίσουμε από τη ρίζα του το δημόσιο τομέα και όλες τις κρατικές δομές. Είμαι πλέον, απαισιόδοξη...αν δεν πάψει αυτό το κομματικό πάρε δώσε...αν δεν αναγνωριστεί η αξία του καλώς εργαζόμενου, αν δεν πάψουν να διορίζονται προϊστάμενοι με κομματικά κριτήρια και αν επιβιώνει ο τεμπέλης γιατί είναι φιλικά προσκείμενος στον εκάστοτε συνδικαλιστή και στην εκάστοτε κομματική παράταξη. Τόσα χρόνια νιώθω γραφική να λέω και να συζητώ τα ίδια και τα ίδια.
Δεν ξέρω αν η απεργία είναι ή όχι η λύση, αλλά είναι εμφανές ότι πρέπει να αλλάξουν πολλά και να υπάρξει και ένας στοιχειώδης σεβασμός των εργασιακών μας δικαιωμάτων. Ε ναι, δεν είναι λύση να απολυθεί ο συνάδελφος που διορίστηκε και τώρα δεν έχει πλήρες ωράριο ούτε να μετακινηθεί μακριά από τον τόπο του. Απαιτείται σύνεση, το ξαναλέω, αυστηρότητα και χτίσιμο συνθηκών που θα διασφαλίζουν το μέλλον των ελληνικών σχολείων, το μέλλον των παιδιών μας, το μέλλον αυτής της χώρας.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένη ότι η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών ασπάζεται τις παραπάνω απόψεις και δε θα δυσανασχετούσε ποτέ με τις δύο ώρες αν όλα τα άλλα πήγαιναν κατ' ευχήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου